ตอนที่ 38 เขาทำให้แกเปลี่ยนใจ

ห้องเช่าที่นิโล่อยู่

กลิ้ง ๆ ครีมหอมรู้สึกตัวเพราะเสียงโทรศัพท์ สายเรียกเข้าจากแม่

“ แม่ “ครีมหอมลุกนั่งก่อนจะรับสายวิดิโอคอลของแม่ที่โทรเข้ามา

[“ เฮ้ยอีครีม ตาไปโดนอะไรต่อยมา “ ] เมื่อได้ยินแม่ทักแบบนั้น ครีมหอมก็ถึงกับตกใจรีบจับเอากระจกที่อยู่ใกล้ ๆ มาส่องดูสภาพตัวเอง ซึ่งเมื่อคืนหลังจากที่เธอกลับมาถึงห้องเธอก็เอาแต่ร้องไห้จนเพลียหลับไปเลย

 [“ ครีมจับโทรศัพท์ขึ้น แล้วบอกกูมาเดี๋ยวนี้ ง้อเสี่ยโอมของมึงไม่สำเร็จเหรอ ถึงได้เป็นแบบนี้ มึงร้องไห้ใช่ไหม ”]ครีมหอมจับมือถือที่เมื่อกี้วางเอาไว้ขึ้นมา

“ ง้ออะไรล่ะแม่ เขาไม่ดีกับครีมหรอก เลิกพูดเรื่องเขาได้แล้ว“

[“ หมายความว่ายังไงฮึ มันทำอะไรให้มึง”]

“ เขาไม่ได้ทำอะไร ครีมเองต่างหากที่ทำตัวเอง คิดไปเองผิดหวังเอง “ ครีมหอมตอบแม่ทั้งเสียง และสีหน้าแสดงออกว่าเศร้าอย่างชัดเจน

[“ เป็นอะไรมากไหมเนี่ย ยังไหวอยู่ไหม”]

“ ครีมก็แค่ เด็ก! ที่เรียนจบมัธยม ไม่มีหน้าที่การงาน ไม่มีชาติตระกูล จะไปสมกับนักธุรกิจไฟแรงแบบนั้นได้ยังไง วันหนึ่งถ้าเขาเบื่อ ครีมก็เป็นเพียงขยะชิ้นหนึ่งอยู่ดี “ ครีมหอมตาลอย พลั้งปากบอกความรู้สึกของเธอออกมาให้มารดาฟัง

[“ มึงจะมาเป็นเหมือนแม่ไม่ได้น่ะครีม ว่าแต่ตอนนี้อยู่ที่ไหนอยู่กับใคร ”]

“ ครีมอยู่กับเพื่อน แต่ตอนนี้ไม่รู้ไปไหนแล้ว สงสัยจะออกไปข้างนอก “ครีมหอมตอบเพราะตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นทั้งรถทั้งคน

“ อ้าว ครีมตื่นแล้วพอดีเลย ฉันซื้อโจ๊กมาจะได้กินตอนร้อน ๆ ”นิโล่เปิดประตูพร้อมกับหิ้วถุงโจ๊กเข้ามาในห้อง

[“ เพื่อนกลับมาแล้วใช่ไหมนั่น ถ้าอย่างนั้นก็อยู่กับเพื่อนน่ะ แม่ต้องไปทำงานก่อน มีอะไรก็โทรมา อย่าคิดอะไรที่มันไม่ดีละ“] คนเป็นแม่พูดพอลูกสาวพยักหน้า ก็ตัดสายไป

“ แม่โทรมาเหรอ” นิโล่ถือถ้วยกับช้อน เดินมานั่งใกล้กับครีมหอมแล้วแกะโจ๊กใส่ถ้วย ส่งให้เพื่อน

“ กินก่อนแล้วค่อยไปล้างหน้าก็ได้ ดูสิ ตาบวมหมดเลย มองเห็นอยู่ไหมเนี่ย“ นิโล่ ยื่นหน้ามาก้มมองตาของครีมหอม ซึ่งครีมหอมก็ได้แต่นั่งนิ่งเงียบเพราะยังคงเศร้าอยู่

“ ฉันถามแกได้ไหม ว่าที่แกเป็นแบบนี้เพราะพี่อ้นนั่นใช่ไหม ”นิโล่ถามขึ้นทำให้ครีมหอมต้องรีบเงยหน้าขึ้นมามองเพื่อน

“ แก ฉันมีเรื่องจะสารภาพ ความจริงผู้ชายคนนั้นไม่ใช่แฟนฉัน แล้วก็ไม่ได้ชื่ออ้นด้วย “

“ อ้าวแล้วเขาเป็นใครล่ะ” นิโล่ถามคืนมาอย่างงุนงง

“ ก็ เสี่ยโอมของแกไง “ ครีมหอมพูดทั้งสังเกตอาการเพื่อนจนรู้สึกขัน

“ห๊ะ! ! “ นิโล่อ้าปากค้าง แล้วถามเพื่อนซ้ำ

“ แกพูดจริงดิ“

“ อืม ฉันขอโทษที่โกหกแก เพราะฉันคิดว่าถ้าฉันบอกความจริง ฉันกลัวแกรู้สึกไม่ดีที่อยู่ ๆ ฉันก็ไปเป็นเมียของคนที่แกปลื้มหนักปลื้มหนา ”ครีมหอมพูด พลันก้มหน้ามองถ้วยโจ๊กในมือเพื่อหลบหน้าเพื่อน

“ เฮ้ยแก คิดได้ไง ฉันก็ไม่ได้ปลื้มเขาเพราะว่าอยากได้เขาสักหน่อย ฉันเพียงเห็นว่าเพื่อนและผู้หญิงหลายคนที่รู้จัก และพูดถึงเขา ทั้งที่ในโลกโซเชียลกับในอินเทอร์เน็ตแทบไม่มีรูปของเขาเลย ฉันก็เลยอยากรู้ว่าผู้ชายที่ผู้หญิงหลายคนหลงรัก เพียงคำบรรยายนั่นเป็นยังไงก็เท่านั้น “ 

“ เหรอ แกก็ได้เห็นเขาแล้วนี่ “ ครีมหอมเงยหน้าขึ้นมาพูดกับคนตรงหน้า

“ ก็หล่อจริง ๆ นั่นแหละ แสดงว่าคำลือซาพวกนั้นก็ไม่ใช่เรื่องโกหก แต่ต่อให้หล่อปานเทพพระบุตรขนาดไหน ถ้ามาทำให้เพื่อนฉันร้องไห้ฟูมฟายตาปูดตาบวมแบบนี้ ก็ไม่เอาน่ะ แกตัดใจไปเลย อย่าได้กลับไปหาเขาอีก ” นิโล่พูดพร้อมกับเท้าเอวอย่างคนอารมณ์เสีย

“ แล้วแกจะไม่ถามสักหน่อยเหรอว่า ทำไมฉันถึงต้องกลายไปเป็นเมียเขา “ ครีมหอมถามเพื่อนกลับ

“ เออก็นั่นแหละ ทำไมวะ “ นิโล่ก็เลยถามเธอกลับพร้อมด้วยสีหน้าสงสัย

“ พ่อฉันเป็นหนี้เขาอยู่ ที่ฉันต้องมาอยู่กับเขาก็เพื่อยื้อเวลาให้พ่อกับพี่ชายฉันหาเงินมาใช้หนี้ ถึงฉันจะไม่อยากอยู่กับเขาขนาดไหน ฉันก็คงไปไหนไม่ได้ นอกเสียจากว่าเขาจะเป็นคนไล่ฉันออกจากชีวิตของเขาไปเอง “ ครีมหอมพูดออกมาอย่างคนสิ้นหวัง ถึงแม้ว่าเธอจะไม่อยากอยู่ในฐานะเด็กขัดดอกของเสี่ยโอม แต่เธอก็คงทำอะไรไม่ได้

“ โธ่ นี่ก็แสดงว่า ถ้าเขามาตามแกกลับไปแกก็ต้องกลับไปกับเขางั้นเหรอ “ ครีมหอมพยักหน้า ให้คำถามของเพื่อน

“ แกต้องไปเป็นเด็กขัดดอกของเสี่ยโอม แล้วแกก็หลงรักเขาแล้วใช่ไหม “ นิโล่พูดขึ้น จนครีมหอมรีบหันมาปฏิเสธ

“ แกพูดอะไรของแก ฉันเนี่ยนะหลงรักเขา” นิโล่ได้ยินเช่นนั้นก็เลิกคิ้วขึ้นสูง เป็นทำนองตอบเพื่อนว่าใช่

“ ก็ใช่น่ะสิ ถ้าแกไม่ได้รักเขา แล้วแกจะมาร้องไห้โวยวายปลอบก็ไม่หายแบบนี้ทำไมล่ะ “ นิโล่พูดทั้งจับช้อนชี้ไปมาอยู่ต่อหน้าเพื่อน

“ แกคิดว่าฉัน รักเขาอย่างนั้นเหรอ “ เธอถามเพื่อนกลับอย่างสงสัย “ ฉันก็ไม่รู้เลย สับสนไปหมด ขนาดผู้ชายที่ฉันแอบชอบมา 5 ปีมาสารภาพรักกับฉันเมื่อวาน ฉันยังไม่อยากคบกับเขาเลย “ 

“ นั่นไง แสดงว่าเสี่ยโอมทำให้แกเปลี่ยนใจไปแล้วน่ะสิ “