ตอนที่ 43 ปากบอกไม่รักแต่ใจไม่แน่

“ ทะลึ่งละ “ เธอรีบต่อว่าเขา

“ ไม่น่า ว่าแต่ว่า วันนี้ไม่อยากขี่ม้าเหมือนวันนั้นเหรอ “ เขาเอาหน้าเข้ามากระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูเธอ แต่เธอกลับรีบตอบเขาเสียงดัง

“ ไม่มีทาง!! “เธอรีบปฏิเสธอย่างทันควันจนเสี่ยโอมขมวดคิ้ว

“ ทำไมล่ะ ทำไมถึงไม่ได้ “ เขาถามขึ้นอย่างอแง

“ ครีมจะไม่ยอมให้ไอ้นั่น ”เธอมองต่ำ “ของเสี่ยมาโดนตัวครีมเร็ว ๆ นี้แน่ “ 

“ มันทำไมอ่ะ ”เขาก็ถามเธอกลับอย่างสงสัย

“ ก็อยากเอาไปใช้กับคนอื่นเองนี่ เพราะฉะนั้น อย่าเอามันมาใกล้ครีม! “ครีมหอมพูดไปแล้วก็เดินหนี

 เสี่ยโอมจึงทำได้แค่ยืนงง นึกว่าวันนี้เขาจะได้มีแรงเสียอีก

“ เอายังไงดีว่ะ ทำอย่างไรครีมถึงจะคืนดีกับกู พวกมึงช่วยกูคิดหน่อยสิ “เสี่ยโอมหนีมา วิดิโอคอลกลุ่มกับเพื่อน ๆ อยู่บนดาดฟ้าทั้งบ่นทั้งตัดพ้อ ที่ตัวเล็กของเขาไม่ยอมให้แตะต้อง

[“ ฮา ๆ ก่อนที่จะให้พวกกูช่วยน่ะ มึงต้องตอบคำถามของพวกกูก่อน ” ไนยะหัวเราะขึ้น ก่อนจะส่งชิกให้พลอยเจนรับช่วงต่อ

“ คำถามอะไรของพวกมึง “

[“ มึงรักครีมหอมแล้วใช่ไหม ”] สองเสียงประสานกันขึ้นพร้อมเพียงอย่างรู้งาน จนหน้าจอของหนึ่งเดียวที่นั่งอยู่กับจีนเน่ถึงกับยิ้ม และมีเสียงหัวเราะออกมาเบา ๆ 

“ ทำไมพวกมึงถึงถามอะไรแบบนี้ “ เสี่ยโอมได้ยินที่ไนยะและพลอยเจนถามเขาก็ตั้งคำถามกลับ

[“ ก็ปกติพวกกูไม่เคยเห็นมึงพูดถึงผู้หญิงคนไหนที่มึงควงให้พวกกูฟังเลยนิ”] ไนยะชี้แจง หนึ่งเดียวที่ฟังเงียบ ๆ มานานจึงได้พูดขึ้นบ้าง

[“ ก็คนนี้พิเศษน่ะสิ คนที่สามารถทำให้ได้ยินคำว่าขอโทษจากปากเสี่ยโอมผู้เย่อยิ่งได้ด้วย“]

“ เฮ้ย ๆ เอาความลับนายไปขายได้ยังไงวะ เดี๋ยวกูไล่ออกเลย ”

[“ ถ้ากล้าไล่ก็เอาเลย “]อยากขู่เพื่อนแต่กลับโดนเพื่อนขู่กลับซะงั้น

[“ เอ้า หยอกเล่นกันอยู่นั่นแหละ สรุปว่าอย่างไร ที่พวกกูสงสัยใช่หรือไม่ใช่ ตอบมา ”] พลอยเจนรีบถามขึ้นมาอีกเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เสียโอมทำตัวลืมคำถาม

“ กูก็ไม่รู้ว่ะ แต่พอเห็นน้องไม่สนใจกูแบบนี้แล้ว รู้สึกไม่ดีเลย กูอยากให้ครีมหอมสนใจกูและต้องสนใจแค่กูคนเดียวเท่านั้น “เสี่ยโอมอธิบายถึงความรู้สึกของเขา ทำให้เพื่อน ๆ รู้ได้ทันที แล้วหัวเราะออกมาพร้อมกัน

“ ขำอะไรของพวกมึง มันตลกเหรอวะ”

[“ โอมควรจะยอมรับตัวเองได้แล้วน่ะว่ารักน้องอ่ะ “]จีนเน่ที่ร่วมสายอยู่กับสามีของเธอได้พูดขึ้น เสี่ยโอมที่ได้ยินจึงรีบตอบกลับ

“ บ้า ฉันก็แค่ห่วงของ ”เขายังคงไม่ยอมรับ

[“ มีการไม่ยอมรับด้วยฮ่า ๆ “] พลอยเจนหัวเราะเสียงดัง

“ หยุดได้แล้ว กูมาปรึกษาน่ะ ไม่ได้มาให้พวกมึงซ้ำ”

[“ เออ ๆ แล้วมึงอยากจะให้พวกกูช่วยยังไง“] ไนยะถาม

“ ไม่รู้ว่ะ ”

[“ อ้าว “] ทั้ง 4 อุทานขึ้นพร้อมกันหลังจากได้ยินแบบนั้น

“ ก็กูไม่เคยนี่หว่า ปกติกินแล้วก็ทิ้ง ไม่เคยต้องตามเอาใจใคร นี่อีกสองวันก็มีประชุมที่อังกฤษอีก คงไม่ได้อยู่ง้อน้องต่อแน่ แล้วนี่น้องจะไม่งอนสะสมกูใช่ไหมวะ“ เสี่ยโอมว่าออกมาอย่างเซ็ง ๆ ก่อนจะพูดซ้ำไปอีกว่า

“ เออว่าจะให้จีนกับเจนมาอยู่เป็นเพื่อนครีมหน่อย พอจะว่างกันไหม”

[“ เป็นห่วงน้องขึ้นมาเหรอ “ ]พลอยเจนแซว

“ ไม่ กูกลัวน้องอยู่คนเดียวแล้วจะออกไปหาคนอื่นต่างหากละ ”

[“ หูย แบบนี้มันออกจากหวงชัด ๆ“]

“ มึงหยุดแซวกู แล้วตอบคำถามกูมาได้แล้วว่ามาอยู่ให้ได้ไหม ” เสี่ยโอมเริ่มหัวเสีย พลอยเจนจึงเงียบ แล้วทำท่าทำทีนึกคิดไปพักใหญ่

[“ จีนไปให้ได้น่ะ เพราะว่าหนึ่งก็ต้องไปกับโอม จีนก็ต้องอยู่คนเดียวเหมือนกัน“] เสี่ยโอมพยักหน้า

[“ ส่วนกูน่าจะไปได้แค่ตอนเย็น ๆ เพราะต้องปิดร้านก่อนถึงจะไปให้ได้ แต่จะไปให้แน่นอนไม่ต้องห่วง ”] ผู้หญิงอีกคนบอก

“ เออก็ดีกูจะได้สบายใจขึ้นมาหน่อย “

[“ ปากบอกไม่รัก แต่ใจก็เป็นห่วงน้องแทบตายเหมือนเดิม ”]ไนยะแซว

“ พอเลย ๆ กูจะไปนอนแล้ว ส่วนมึงไอ้หนึ่ง พรุ่งนี้เจอกันแต่เช้าต้องไปสนามบิน “ เสี่ยพูดแล้วก็รีบตัดสายทันที เขารีบเดินลงมา มุ่งหน้าไปที่ห้องนอน แล้วนอนข้าง ๆ คนตัวเล็ก เขาขยับเข้าไปใกล้ร่างบางที่นอนหันหลังให้อยู่

“ ครีมพรุ่งนี้พี่ต้องไปทำงานต่างประเทศตั้ง 3 วัน 2 คืนเลย ขอกอดเพื่อให้มีแรงทำงานหน่อยได้ไหมครับ ” เสี่ยพูดเสียงสอง พอเห็นว่าร่างบางไม่ตอบ เขาจึงค่อย ๆ สวมกอดเธอ ครีมหอมที่ยังนอนไม่หลับก็ไม่ได้ปฏิเสธ เพียงแค่อยู่เงียบ ๆ ให้เขาคิดว่าเธอหลับไปแล้ว

“ หอมชื่นใจ “ เสี่ยโอมดมไปที่ซอกคอเมียก่อนจะหลับตา และสบถคำนั้นออกมา จนครีมหอมก็แอบอมยิ้มจาง อ้อมแขนของเขาสำหรับเธอ ไม่ว่าเวลาไหนมันอบอุ่นเสมอ เป็นอ้อมกอดที่ทำให้เธอคิดถึงสมัยเป็นเด็ก ที่ได้กอดกับคุณตาผู้ที่เลี้ยงเธอมา

แต่พอตื่นเช้า ความรู้สึกอบอุ่นผูกพันเมื่อคืนมันก็จางหายไป เหลือไว้เพียงความว่างเปล่า เพราะเมื่อเธอตื่นขึ้นมา ก็พบว่าคนข้างกายไม่อยู่แล้ว ครีมหอมจึงอาบน้ำแต่งตัวแล้วเดินออกมาหาอะไรกิน แต่ก่อนจะออกมา ตัวเธอที่ได้เดินมาจับเอาโทรศัพท์อยู่ที่หัวเตียง ก็เห็นว่ามีจดหมายวางอยู่พร้อมแบล็คการ์ด

“ อยากได้อะไร อยากกินอะไร เอาไปใช้ได้ตามสบายเลยนะครับตัวเล็ก” คิริต้าอ่านข้อความในจดหมายนั้นพร้อมคิ้วขมวด

“ นี่เราเป็นลูกหนี้จริงเหรอ “