ตอนที่ 48 รัก?

“ ครีม!! “ ตื่นเช้ามาไม่เห็นเมียนอนข้าง ๆ เสี่ยโอมก็รีบลุกพรวดพราด ลงจากเตียงมาใส่กางเกง เขารีบเดินออกมาก็เห็นว่าครีมหอม กำลังต้มโจ๊กอยู่ในครัว มุมปากของเขาเผยยิ้มแล้วเดินเข้าไปหาเธอ

“ ครีมทำไมตื่นเช้าจัง พี่ตกใจหมดเลยนึกว่าครีมหนีพี่ไปแล้ว ”

“ ครีมแค่หิวข้าว ก็เลยลุกมาหาอะไรกินก็เท่านั้นเอง “ ครีมหอมจับหม้อข้าวต้มสีขาว เดินผ่านหน้าของเขามาวางไว้ที่โต๊ะ เสี่ยโอมเห็นก็รีบเข้าไปกอดเอวออเซาะเมีย

“ ถ้าอย่างนั้นเรากินอิ่มแล้วกลับไปนอนต่อไหม ” ครีมหอมฟังเช่นนั้นแล้วก็กระตุกคิ้วยกสูง รู้สึกทะแม่งทะแม่งในหัว เธอจึงจับทัพพีขึ้นมาชี้หน้าเขา จนเสี่ยโอมต้องรีบคลายกอดออกห่าง

“ ได้คืบจะเอาศอกหรือคะ ครีมยังไม่ลืมน่ะ เรื่องคุณกับผู้หญิงคนนั้นนะ “เธอเอาเรื่องนั้นมาขู่ ก็เมื่อคืนเขาทำไปหลายรอบแล้วนี่ ทำไมยังจะมาชวนทำอีก บ้าที่สุด คนอะไรเหนื่อยไม่เป็นหรือไง

“ โหก็ลืม ๆ มันไปซะสิครีม ” เสี่ยโอมพยายามพูดออดอ้อน

“ อย่ามาพูดเลย ที่ครีมยอม เพราะครีมไปไหนไม่ได้หรอกน่ะ กลับไปใส่เสื้อได้แล้ว ซิปกางเกงก็ไม่รูด “ เธอว่าหลังจากสังเกตเขามาสักพักแล้ว

“ รูดทำไม เดี๋ยวก็ต้อง…” 

“ ไปใส่เสื้อเดี๋ยวนี้!! “ เธอพูดเสียงดังและจริงจัง จนเขาตลกไม่ออก แต่ก็ยังเถียงกลับมาใหม่อย่างไม่ลดละความพยายาม

“ ครีมกล้าขึ้นเสียงใส่พี่เหรอ พี่แก่กว่าครีมนะ ”

“ อ้าวนี่ยอมรับแล้วเหรอว่าตัวเองเป็นตาแก่บ้ากาม “ครีมหอมที่ก้มตักโจ๊กอยู่ เงยหน้าขึ้นมาพูดกับเขา ได้ยินแบบนั้นเขาก็รีบก้มหน้าแล้วรูดซิปกางเกงขึ้น

“โอเค กลับไปหาเสื้อใส่ก็ได้ ” เขาทำท่างอนแล้วเดินจากไป

ที่โต๊ะกินข้าว 

“ ครีม “ พอเห็นว่าบนโต๊ะกินข้าวเริ่มเงียบเสี่ยโอมก็เริ่มเปิดบทสนทนา

“ มีอะไรคะ “ครีมหอมเงยหน้าขึ้นมาถาม

“ พรุ่งนี้พี่ต้องกลับไปร่วมงานเลี้ยงที่อังกฤษ ”ครีมหอมถึงกับสำลักข้าวต้ม คนรวยนี่บินไปบินมาอย่างกับขี่จักรยานข้ามสะพานเลยเนอะ

“ เอ้า เป็นอะไรไปอ่ะ “ เขารีบจับกล่องทิชชูขึ้นมาให้เธอ 

“ หรือว่า คิดถึงพี่ กลัวไม่มีคนนอนกอด ”เขาเอามือสองข้างขึ้นมาประสานกันไว้บนโต๊ะ

“ จะบ้าหรือค่ะ นอนคนเดียวนั่นแหละสบายกว่าเยอะ “ ครีมหอมจึงรีบตอบตัดความมั่นใจของชายหนุ่มไปในทันที เขาไปก็ดีเหมือนกัน เธอจะได้นอนหลับเต็มอิ่มสักที หญิงสาวคิด

“ แต่เสียใจด้วย เพราะพี่จะเอาครีมไปด้วย คิดว่าพี่จะปล่อยให้ครีมนอนสบาย ๆ อยู่คนเดียวเหรอ “เขาจ้องไปที่หน้าน้องอย่างเจ้าเล่ห์

“ จะเอาครีมไปด้วยทำไมคะ เป็นภาระเปล่า ๆ ” พอเขาได้ยินเธอตอบแบบนี้ จึงยื่นมือมาจับมือของเธอไว้

“ เพราะพี่อยากให้ครีมรู้ว่า ครีมคือคนพิเศษของพี่จริง ๆ รู้ไหมว่าไม่มีผู้หญิงคนไหน ได้ไปไหนมาไหนกับเสี่ยโอมแบบนี้เลยน่ะ “ เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง แล้วก็ขิงให้น้องฟังให้รู้ถึงความพิเศษ

“ ใครถามคะ ” แต่กลับโดนครีมหอมช็อตฟีลกลับมา

“ ครีม!! “ 

“ ครีมล้อเล่นน่า นี่เสี่ยอายุ 30 จริงเหรอ งอนง่ายเกิน “ เธอที่เห็นว่าเสี่ยโอมหน้าบูด จึงรีบเอามืออีกข้างที่ไม่ได้ โดนรัดกุมจากเขายื่นไปบีบแก้มเขาอย่างเอ็นดู เสี่ยจึงปัดมือน้อยลง งอนแล้ว

“ สิ! เสียชื่อเสี่ยโอมหมด ” เขาลุกและเดินหนีไปที่ห้องนั่งเล่น

“ อ้าว จะรีบไปไหนคะ มาล้างชามก่อนสิ “ ครีมหอมก็ไม่ลืม เรียกตามหลังเขาแล้วหัวเราะออกมาที่ได้แกล้งเขา พร้อมกลับคิดในใจว่าอีกเดี๋ยวค่อยเดินไปง้อ ก็ได้

กลิ้ง ๆ เสี่ยโอมที่เดินผ่านโต๊ะ ที่ครีมหอมวางมือถือไว้ก็ต้องหน้าบูดกว่าเดิม เมื่อเสียงโทรศัพท์ของน้องนั้นดังขึ้น พร้อมกับโชว์บนหน้าจอ เป็นสายเรียกเข้าจาก พี่เทียน เขาจึงรีบจับมันขึ้นมากดรับ

[“ ฮัลโหลครีม นึกว่าจะไม่รับสายพี่แล้ว ครีมออกมาพบพี่หน่อยได้ไหม” ] เมื่อเขากดรับ เสียงเทียนก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงดีใจ จนคนฟังหัวร้อนขึ้นมา

“ มึงโทรมาวุ่นวายกับเมียกูทำไม“ 

“ เฮ่ย! “ ครีมหอมที่เดินเข้ามาได้ยินจึงรีบมาแย่งเอามือถือจากเสี่ยโอม เขาที่เห็นก็หน้าบูดบึ้ง เดินสะบัดหนีเธอไป

“ พี่เทียนโทรมามีอะไรหรือเปล่า ” ครีมหอมรีบถามต่อปลายสาย

[“ ไม่มีอะไรแล้วละ ครีมคงไม่ว่าง ขอโทษที่พี่โทรมารบกวน แค่นี้น่ะ ” ]แต่เทียนก็วางสายไปด้วยน้ำเสียงที่เศร้า ครีมหอมจึงมองที่โทรศัพท์ด้วยสีหน้างง ๆ จากนั้นจึงเดินตามเสี่ยโอมขึ้นไปบนดาดฟ้า

คิริต้า เดินขึ้นมามองซ้ายมองขวา ก็ไม่เห็นอศิรของเธอ

“ เสี่ย!! “ จนเหลือบไปเห็นเขาที่ยืนอ้าแขนอยู่บนราวระเบียง ครีมหอมตกใจนึกว่าเขาจะทำอะไรไม่ดี จริงรีบวิ่งเข้าไปดึงเสี่ยลงมา ทำให้ทั้งสองลงมานอนกองกันอยู่ที่พื้น โดยที่เสี่ยโอมได้ใช้แขนขวาของเขารองพื้นไว้ ไม่ให้หัวของคนตัวเล็กโดนพื้น

“ เสี่ยทำอะไร!! อย่าทำแบบนี้น่ะ ครีมจะอยู่ยังไงถ้าเสี่ยเป็นอะไรไป ทำไมถึงคิดเล็กคิดน้อยแบบนี้ ครีมก็มีแค่เสี่ยคนเดียวไม่ใช่เหรอ“ ครีมหอมพรั่งพรูความในใจออกมาทั้งที่ตายังหลับเหมือนจะร้องไห้ เพราะคิดว่าเขาจะคิดสั้น 

“ จริงหรือ ครีมรักพี่ไหมล่ะ? “