ตอนที่ 37 น้องมีคนรักอยู่แล้ว

เพนท์เฮาส์

“ มีมี่มาแล้วค่ะเสี่ย “ มีมี่ในชุดสีแดงเดินเข้ามาในห้อง เสี่ยโอมที่พึ่งอาบน้ำเสร็จ ให้พอสร่างเมาหันไปมองเธอ ก่อนจะใช้มือขวาของเขาจับมีมี่ดันใส่ฝาห้อง

“ โอ้ย เสี่ยใจเย็นสิคะ “ มีมี่พูดขึ้น เพราะคิดว่าเสี่ยโอมนั้นหยอกตน แต่เสี่ยกับพูดเสียงดุออกมา

“ ทำไมคุณถึงทำกับผมแบบนี้ หักหลังกันง่าย ๆ เลยเหรอ ผมไม่ดีตรงไหน ” มีมี่เริ่มงง กับสิ่งที่คนตรงหน้าพูด เธอไปทำอะไรให้เขาตอนไหน

“....ครีมหอม “ จนคำสุดท้ายโยนเข้ามาใส่หู เธอจึงเข้าใจ อีนี่อีกแล้วเหรอ

“ มันไปทำอะไรให้คุณแล้วล่ะคะเสี่ย แต่ไม่เป็นอะไรนะยังมีมี่คอยปลอบใจอยู่นี่ไง “

“ หือออ..” 

หน้าเพนท์เฮ้าส์ครีมหอมที่พึ่งขึ้นลิฟต์มาถึง พวกการ์ดก็มองเธอด้วยสายตาแปลก ๆ

“ มีอะไร เสี่ยอยู่ไหม ”เธอถาม แต่ก็ไม่มีใครตอบคำถามเธอได้ ครีมหอมจึงเดินเข้าไปในเพนท์เฮ้าส์ เธอมองไปที่ตู้ใส่รองเท้าที่ตอนนี้ปรากฏมีส้นสูงสีแดงที่เธอไม่คุ้นเคยวางคู่กับรองเท้าขัดมันของเขา? ทั้งเสียงครวญครางที่ทำให้ร่างของเธอเคลื่อนไหวช้าลง ขาเล็ก ของครีมหอมค่อย ๆ ก้าวเดินนำร่าง ไปที่หน้าประตูห้องนอน ห้องที่ขึ้นชื่อว่าเธอเคยใช้ ตอนนี้มันกลับมีคนอื่น ใช้ร่วมกับชายที่เธอคุ้นเคย ครีมหอมรีบเอามือขึ้นมาปิดปาก เพราะเธอกำลังจะร้องไห้ ไม่กี่นาทีน้ำตาก็ลงมาท่วมแก้ม หญิงสาวร้องสะอึกสะอื้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ขาเล็กเริ่มสั่นถอยกรูดไปชนเข้ากับโคมไฟตั้งพื้นจนล้ม

โคร่ม!! 

“ ใครทำอะไร!! “ เสี่ยโอมที่ได้ยินเสียงดัง เขาร้องขึ้น แล้วหันมาดูก็พบเข้ากับใบหน้าเปื้อนน้ำตา ที่มองมาทางเขาด้วยความผิดหวัง เขาตกใจมากเมื่อเห็นเธอจะวิ่งหนีไป

“ ครีม!! ครีมหอม!! “ เสี่ยโอมวิ่งออกมาหวังจะตามร่างบางนั้นออกไป แต่ด้วยที่วันนี้เขาดื่มหนักเกินไปบวกกับพักผ่อนไม่เพียงพอ จึงรู้สึกแปล๊บที่หัวและล้มไปนอนกองอยู่ที่พื้น

“ เสี่ย!! “ มีมี่ที่เดินตามออกมารีบวิ่งเข้ามาดู พร้อมกับพวกการ์ด

“ อึก ๆ ฮื้อ เราผิดเองแหละ ที่คิดว่าจะได้เป็นคนพิเศษของเขา ฮื้อ ๆ อึก “ ครีมหอมเดินร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ข้างถนน โดยไม่ได้สนใจสายตาของคนที่สัญจรไปมา

“ ฮือ~ “ เธอร้องไห้ เหมือนคนใจจะขาดรอน ๆ

“ อีหนูใครทำอะไรให้หึ “ป้าคนหนึ่งที่เดินผ่านมา เดินเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง ครีมหอมที่ร้องไห้จนพูดไม่ออก เธอก็ได้แต่ส่ายหน้าให้

เวลาผ่านไปพักใหญ่

“ ร้องเสียให้พอ อกหักมันไม่ตายหรอกลูก สวยขนาดนี้หาเอาใหม่น่ะ” คุณป้านั่งปลอบครีมหอมอยู่ที่ป้ายรถเมล์

“ ครีมฉันมาแล้ว “ นิโล่ขี่รถมอเตอร์ไซค์มาจอดต่อหน้าครีมหอมและป้า เธอรีบปลดหมวกกันน็อคแล้ววิ่งมากอดเพื่อน

“ เพื่อนหนูมาแล้วใช่ไหม พากันกลับดี ๆ น่ะ ดูเพื่อนให้ดีด้วยละหนู ” ป้าคนนั้นหันไปพูดกับนิโล่

“ ค่ะ ขอบคุณป้ามากนะคะ ที่อยู่เป็นเพื่อน ๆ หนู “ นิโล่ยกมือไหว้ป้าคนนั้น ก่อนที่เธอจะหันมาสนใจเพื่อนที่กำลังสะอึกสะอื้นอยู่

“ ไปแก ไปกับฉันน่ะ ไม่ต้องร้องเลิกร้องได้แล้ว รู้ไหมว่าตอนที่แกโทรหาฉัน ฉันเกือบใจขาดที่เห็นแกร้องไห้ ” นิโล่เช็ดน้ำตาให้เพื่อนแล้วพาจูงมาที่รถใส่หมวกกันน็อคให้ จากนั้นก็พากันขับรถกลับห้อง.

เช้าวันรุ่งขึ้น

ณโรงพยาบาล

“ เป็นยังไงบ้าง เห็นจะเก่ง “ ไนยะที่เห็นเพื่อนลืมตาขึ้นมาก็รีบทักทายทันที

“ กูเป็นอะไรไปเนี่ย ” เสี่ยโอมพลิกตัวไปมาบนเตียงคนเจ็บ

“ เป็นอะไร ก็น็อคน่ะสิ ไม่หลับไม่นอน แถมยังแดกเบียร์ไปเยอะขนาดนั้นแล้วยังไปออกกำลังกายปล่อยน้ำเล่นอีก เกือบตายแล้วมั้ยมึง“ 

“ ปล่อยอะไร ยังไม่ได้ปล่อยเว้ย เออ แล้วครีมหอมอยู่ไหน “ เขาถามขึ้นเมื่อหันไปรอบ ๆ แล้วไม่เจอเธอ

“ พอตื่นขึ้นมาก็ถามหาน้องเลยน่ะ แต่กลับบอกว่าแค่เด็กเลี้ยง ไม่ได้จริงจัง น่าภูมิใจแทนน้องเสียจริง ๆ ” พลอยเจนที่เดินเข้ามาพูดแซว เมื่อได้ยินตอนที่เสี่ยโอมถามหาอีกคนพอดี

“ ครีมหอมมาเจอตอนกูอยู่กับมีมี่ แววตาท่าทางของน้องตอนนั้น ไม่โอเคเลย “ เสี่ยโอมพูดและคิดเห็นใบหน้าในตอนนั้นของเธอ เขาก็รู้สึกผิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

“ ทำไมวะ เป็นห่วงความรู้สึกน้องขึ้นมาแล้วเหรอ?”

“ กูถามมึงจริง ๆ น่ะ มึงมีเรื่องอะไรกับน้องป่ะ ถึงได้หนีกลับมาเมาจนน็อคไปในรอบหลายร้อยปีแบบนี้ “พลอยเจนถามซ้ำ

“ จะบ้าหรือกูพึ่งจะ 30 100 ปีมาจากไหน พูดซะเวอร์ ”

“ มึงอย่ามาเปลี่ยนเรื่องเลยไอ้โอม ตอบคำถามกูมา “เสี่ยโอมเหลือบมองหน้าพลอยเจนก่อนจะนิ่งไปสักพัก

“ มึงคุยกับมันไปก่อนน่ะ กูไปดูคนไข้คนอื่นก่อน แล้วอย่าลืมมาเล่าละ ”ไนยะบอกแล้วก็เดินออกไป

“ จ้ะ คุณหมอขี้เสือก “ พลอยเจนก็พูดตามหลังเพื่อน

จนได้ยินเสียงของไนยะพูดกลับมา ” เสือกอะไรเรื่องของเพื่อนต้องรู้ทุกอย่างเว้ย “

“ เออ ๆ แล้วมึงเนี่ยจะบอกกูได้หรือยัง?ไอ้โอม” เมื่อไนยะเดินเงียบไปแล้ว พลอยเจนก็หันมาถามเพื่อนบนเตียงซ้ำเพื่อไม่ให้เสี่ยโอมลืมคำถาม

“ ครีมมีคนที่รักอยู่แล้ว กูไม่อยากไปเป็นมารขัดขวางความสุขน้อง เลยหนีกลับมาก็เท่านั้น“

“ น้องเขาพูดกับมึงแบบนั้นเหรอ ”พลอยเจนอุทานเป็นคำถาม

“ ไม่! แต่กูได้ยินแล้วก็เห็นเขาสองคนคุยกัน แค่นี้ยังไม่พออีกหรือไง “

“ แล้วมึงอยู่ฟังจนจบไหม จนเขาทั้งสองแยกย้ายกันเลยไหมล่ะ ”พอเจนถามซ้ำเพื่อความมั่นใจ เสี่ยโอมก็มองเธออย่างเบื่อ ๆ อีนี่มันถามกวนตีนจัง

“ ไม่ กูได้ยินแต่เขาสองคนสารภาพรักกัน ทนดูไม่ไหวกลัวจะวิ่งเข้าไปชกหน้าไอ้หมอนั่น ก็เลยรีบออกมาก่อน “

“ โอ้ยไอ้โง่ ทำไมมึงไม่อยู่ฟังให้จบ จังหวะละครน้ำเน่าชัด ๆ ”

“ มึงจะสื่ออะไรกับกูอีกเจน มึงหลอกด่ากูเหรอ “

“ ก็มึงไม่เคยดูหนังหรือไง ที่พระเอกหรือนางเอกจะไปได้ยินคนรักบอกรักกับคนอื่น แล้วก็คิดเองเออเองเข้าใจผิดกันไปมา แต่สุดท้ายกับพีคมาสรุปตอนท้ายว่า รักน่ะแต่ไม่อยากเอามาเป็นแฟน รักแต่รักแบบพี่น้อง รักแต่ก็เป็นรักตั้งนาน ตอนนี้รักคนอื่นไปแล้ว “ พลอยเจนทำพูดพร้อมแสดงท่าทีไปด้วย จนเสี่ยโอมต้องอุทานออกมา

“ เอารางวัลตุ๊กตาทองไหม เดี๋ยวกูร่อให้ ”

“ กูจริงจังอยู่น่ะ คิดสิคิด “ 

“ แล้วมึงจะมั่นใจได้ยังไง ว่ามันจะเหมือนละครน้ำเน่าที่มึงเคยดู ”

“ เอาไอ้นี่! ถ้าคนที่มันมีคนรักที่บ้านอยู่แล้ว ใครมันจะยังกลับมาเป็นเด็กเสี่ยเพื่อเอาตัวเข้าแลกว่ะ ถ้ากูเป็นน้องมีคนรักอยู่แล้ว กูคงไม่มายืนร้องไห้โง่ ๆ ตอนเห็นมึงเอากับคนอื่นหรอก หรือไม่จริง “ เสี่ยโอมได้ยินที่พลอยเจนพูดก็รู้สึกเอะใจ

“ เออ! แล้วนี่ไอ้หนึ่งมันอยู่ไหน ”พอคิดเอะใจได้ เขาก็รีบร้องถามหาตัวช่วยทันที

“ มันกำลังมา มึงจะสั่งงานอะไรมัน” 

“ ถ้างั้นกูสั่งมึงก็ได้ เดินไปตามลูกน้องกูอยู่ข้างนอกมาให้หน่อย “ พลอยเจนทำหน้ายุ่งชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง

“ ใช้กู? “ 

“ ก็เออน่ะสิ

“ ก็ได้! ถ้าอย่างนั้นแอปเปิลเนี่ยปลอกกินเองน่ะ กูจะไปตามลูกน้องให้ แล้วจะเลยไปเม้าท์กับไอ้ไนเลย คงไม่กลับเข้ามาให้มึงใช้อีก ”พลอยเจนวางถุงแอปเปิ้ลไว้ข้างโต๊ะ ที่เสี่ยโอมนอนอยู่ แล้วก็เดินด้วยจริตกระเทยออกไป