ตอนที่ 19 แอบรักมา 5 ปี

ที่โรงพยาบาล คิริต้า หรือครีมหอม นั่งอยู่ในห้องพักของคนเป็นพ่อ เธอนั่งมองพ่อที่หลับอยู่ เป็นเวลา 2 ชั่วโมงแล้ว ก่อนจะเพิ่งเห็นว่าเขาเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา

“ อ้าวครีมหอม ลูกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมถึงไม่ปลุกพ่อ “ 

“ ฉันเห็นว่าคุณกำลังหลับเลยไม่อยากรบกวน “ ผู้เป็นบิดาพยายามจะลุกนั่ง ครีมหอมจึงเข้าไปช่วยปรับเตียงให้ แล้วกลับมานั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงเหมือนเดิม

“ ได้ยินพี่เคเปอร์บอกว่า ลูกยอมไปอยู่กับเสี่ยโอมเพื่อให้เขาช่วยจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้พ่องั้นหรือ?” ครีมหอมยิ้มเล็กน้อยให้กับคำถามและพยักหน้า

“ ใช่ค่ะ “ 

“ พ่อขอโทษน่ะที่เป็นต้นเหตุทำให้ลูกลำบาก “ 

“ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันอยู่กับเสี่ยโอมก็ไม่ได้ทุกข์ยากลำบากอะไร ที่สำคัญ ถึงคุณจะไม่ได้ตั้งใจให้ฉันเกิดมา แต่ยังไงคุณก็ทำให้ฉันเกิดมาแล้ว คุณก็คือผู้มีบุญคุณคนหนึ่งในชีวิตของฉัน “ ครีมหอมพูดทั้งคิดเห็นวันนั้น วันที่คงยุทธพูดว่าไม่ได้ตั้งใจให้เธอเกิดมา แล้วก็น้ำตาไหล เธอลุกและหันหลัง

“ เมื่อไหร่ครีมจะเรียกพ่อว่าพ่อสักที ถึงจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ ครีมก็เป็นลูกของพ่อ เป็นสายเลือดเดียวกันกับพ่อน่ะ “ คงยุทธพูด ครีมหอมก็ทำได้เพียงยืนฟังเงียบ ๆ จนมาลาลัยเปิดประตูเข้ามา

“ นังครีม แกมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง “ 

“ คุณนั่นแหละมาลา คุณไปไหนมา ทำไมถึงเพิ่งจะมาให้เห็น “ คงยุทธพูดทักเมีย

“ ฉันก็นึกว่าครีมหอมจะไปต่างประเทศกับเสี่ยโอมเสียอีก นี้เสร็จธุระแล้วใช่ไหม “ มาลัยหันไปพูดกับครีมหอม ครีมหอมจึงหลบสายตาแล้วหันหน้าไปทางอื่น

“ ถ้าหมดธุระแล้วก็กลับไปสิ! จะมาอยู่แย่งอากาศฉันหายใจทำไม “ 

“ มาลาลัย!! “ คงยุทธทำได้เพียงร้องเรียกชื่อเมีย และมองลูกสาวที่กำลังเดินออกไป

“ อะไรกันคะ คุณปลื้มมันมากเลยหรือคะ ที่มันยอมไปขายตัวมาจ่ายค่ารักษาให้คุณน่ะ “ พอได้ฟังที่เมียตอบกลับมาเช่นนั้น คงยุทธก็รู้สึกเบื่อหน่ายมาก เขาจึงได้หันหน้าหนีไปทางอื่น

ครีมหอมเดินหน้าแดงออกมาจากห้องของคงยุทธทั้งรีบเดินจนลืมมองทางแล้วไปชนเข้ากับคน ๆ หนึ่ง

“ โอะ ขอโทษค่ะ ขอโทษจริง ๆ อะ พี่เทียน ! “ 

“ อ้าว ครีม “ 

ครีมหอมได้พบกับแท่งเทียน ซึ่งเป็นคนที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน และเขาก็เป็นรุ่นพี่สมัยเรียนมัธยมของเธอ ซึ่งแท่งเทียนนั้นได้เข้ามาทำงานในเมือง ทั้งสองจึงได้มานั่งคุยกันอยู่ที่คาเฟ่ ในโรงพยาบาล

“ พี่มาหางานทำที่นี้เหรอพี่เทียน?” 

“ ใช่แล้ว แต่ไม่คิดเลยว่าพี่จะได้มาเจอครีมที่นี้ ครีมเป็นอะไรหรือเปล่า “ เทียนถามด้วยความเป็นห่วง

“ หน้าครีมเหมือนคนป่วยหรือคะ?” 

“ ก็ไม่น่ะ พี่แค่ไม่คิดว่า จะมาเจอครีมอยู่ที่โรงพยาบาลแบบนี้ “ 

“ คนที่เป็นไม่ใช่ครีมหรอกค่ะ แต่เป็นคุณพ่อ” 

“ แสดงว่าครีมได้เจอกับคุณพ่อแล้วสิ ไม่น่าล่ะ ถึงไม่กลับไปหาพี่เลย “ 

“ อย่าดราม่าได้ไหมพี่เทียน ว่าแต่พี่เถอะ มาทำอะไรที่โรงพยาบาล คงไม่ได้มาสมัครงานเป็นหมอหรอกนะ “ ครีมหอมถามคนพี่ไปด้วยท่าทีกวน ๆ พร้อมกับยิ้มด้วยความสดใส

“ ใบรับรองช่างยนต์ กับใบประกาศช่างไฟ มาสมัครเป็นหมอได้เหรอครีม “ ครีมหอมหัวเราะคิกคักเมื่อได้ฟัง แท่งเทียนก็เป็นคนบ้านนอกไม่ได้มีฐานะร่ำรวย ถึงแม้ว่าในอดีตเขาเคยมีความฝันว่าอยากจะเป็นหมอ แต่เพราะแม่ของเขามีเงินส่งเพียงเรียนช่างยนต์ระยะสั้นเท่านั้น เทียนจึงได้มาเรียงช่างยนต์ 1ปี พอมีงานทำแล้วก็ไปเรียนช่างไฟฟ้าต่อ

“ พี่แค่รู้สึกไม่สบายก็เลยมาตรวจดูเฉย ๆ “ เขาว่าต่อ

“ แล้วผลตรวจเป็นยังไงคะ พี่เป็นอะไรหรือเปล่า “ ครีมรีบถามกลับเมื่อได้ยินว่า คนเป็นพี่นั้นไม่สบาย

“ แค่พักผ่อนไม่เพียงพอน่ะ นี่หมอก็ให้ยาบำรุงพี่มาเยอะเลย “ เขาโชว์ถุงยาในมือให้น้องดู

“ โห่ พี่เทียนก็อย่าทำงานหนักมากสิคะ “ 

“ ถ้าพี่ไม่ทำงานหนักแล้วเมื่อไหร่จะรวยละหือ “ 

“ โอ๊ย รวยน่ะจะรวยวันไหนก็ได้ หรือว่า พี่เทียนอยากมีเมียแล้วหรือคะ ถึงได้อยากจะรีบรวย” ครีมหอมพูดด้วยท่าทีหยอกล้อ แต่เธอก็ไม่ได้คาดหวัง ว่าชายหนุ่มจะตอบเธอมาว่า

“ จะมาเป็นให้พี่ไหมล่ะครับ “ เล่นเอาครีมหอมนั่งนิ่งหน้าแดงไปไม่ถูก เพราะในสายตาของเธอ แท่งเทียน คือผู้ชายที่อบอุ่นกับเธอที่สุด รองจากผู้เป็นตาและก็เป็นคนที่เธอแอบรักมาเกือบ 5 ปี

“ ฮ่า ๆ พี่พูดเล่นน่ะ “ แต่แล้วครีมหอมก็ต้องรีบหุบยิ้ม เมื่อชายหนุ่มดักฟิวเธอ เทียนแอบหัวเราะใส่ท่าทีของครีมหอมเบา ๆ และพูดกับเธออีกว่า

“ ครีมหอมในสายตาของพี่ยังเป็นเด็กน้อยอยู่เลย ยังไม่สมควรมีแฟน หรือเป็นเมียของใครตอนนี้หรอก ครีมยังต้องมีอนาคตที่ดีกว่านี้” ครีมหอมยิ้มให้กับแท่งเทียน เพราะตลอดเวลาที่รู้จักกันมา เทียนทำให้เธอรู้สึกว่าเขาคอยทะนุถนอมเธอมาตลอดจนเธอแอบคิด ถ้าหากเทียนรู้ว่าเธอได้กลายเป็นเด็กของเสี่ยโอมไปแล้ว เทียนยังจะคอยห่วงเธอแบบนี้อีกอยู่หรือเปล่า

“ อ้าว ทำไมหน้าบูดอีกแล้ว มานี่มาเดี๋ยวพี่เลี้ยงเค้กเลี้ยงไอติมดีกว่า “ 

“ ดีเลยค่ะ ไม่ได้กินไอติมที่พี่เลี้ยงมานานแล้วเหมือนกัน “ ครีมหอมรีบยิ้มให้กับข้อเสนอของชายหนุ่ม ทั้งสองนั่งคุยกันด้วยความสนิทสนมผ่านสายตาของ

“ คุณหมอณัฐชัยคะ ของที่ฝากซื้อได้แล้วค่ะ “

“ ขอบคุณครับ” หมอไนยะหันไปรับถุงของจากแม่ค้า ก่อนจะหันมามองที่ครีมหอมกับชายแปลกหน้าจากที่ไกล ๆ

“ ไอ้โอมมันจะหลอกเด็กหรือเด็กจะหลอกมันวะเนี่ย “ หมอไนยะ บ่นพึมพำออกมาและไม่ลืมเก็บภาพหลักฐานไปฝากเพื่อน หัวงูของเขาด้วย

เพนท์เฮ้าส์

ครีมหอมเดินออกมาจากลิฟท์ ก็เห็นบอดี้การ์ดยืนมองหน้าเธอแปลก ๆ เธอก็งุนงงรีบหันซ้ายหันขวา

“ ทำไมถึงมีลางสังหรณ์แปลก ๆ แบบนี้น่ะ”