ตอนที่ 21 ตัวเล็ก

เสียงเคาะประตูดังลั่น แล้วมีร่างเล็กเดินออกมาเปิดให้

“ เสี่ยโอม! “ มีมี่ เจ้าของห้อง รีบพุ่งตัวเข้ามาสวมกอดชายหนุ่มทันทีเมื่อได้เห็นหน้า

“ มี่ คิดว่าเสี่ยทิ้งมี่ไปแล้วเสียอีก รู้ไหมว่ามี่คิดถึง “ 

“ ไปที่เตียง “ ชายหนุ่มเอ่ยพูดน้ำเสียงเฉยชา ทั้งเดินนำเข้ามาในห้อง

2 ร่างกายเสียดสีกันไปมาบนเตียงด้วยความกระหาย

“ เสี่ย….อ้า…” 

“ ครีม ครีมหอม “ 

“ เสี่ยโอม คุณจะไปไหนคะ “ พอเสร็จกิจเสี่ยโอมก็ลุกอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวใส่เสื้อผ้า มีมี่ที่เห็นเช่นนั้นก็เลยรีบร้องถาม เสี่ยโอมจึงเดินเข้ามาหา แล้วยื่นแบงค์เทาให้เธอ 2-3 ใบ

“ อะไรกันคะ ทำไมคุณถึงทำกับมี่แบบนี้ ไหนจะผู้หญิงที่ชื่อครีม ที่คุณร้องออกมาตอนนั้นอีก “ เธอลุกยืนและพูดกับเสี่ยโอมที่กำลังจะเดินจากไป แต่เสี่ยโอมที่ยืนหันหลังอยู่หาได้สนใจไม่ เขายกมือข้างหนึ่งขึ้นแล้วก็เดินออกไปอย่างไม่ใยดี

“ อ๊าย! คอยดูนะ สักวันหนึ่งคุณต้องเป็นของฉัน “ 

เพนท์เฮ้าส์

เสี่ยโอมเดินเข้ามาในเพนท์เฮ้าส์ มุ่งหน้ามาที่ห้องนอนของคิริต้า แล้วยืนดูเธอที่กำลังนอนหลับ

“ ทำไมฉันต้องคิดเห็นหน้าเธอ ตอนที่ฉันอยู่กับคนอื่นด้วย “ เขาบ่นพึมพำอยู่ที่ปลายเตียงอย่างคนไม่เข้าใจ

5:35 น

“ ฮือ “ ครีมหอมรู้สึกตัวตื่นขึ้น เมื่อรู้สึกว่ามีอะไรนิ่ม ๆ มาถูที่ใบหน้า และบริเวณปากของเธอ

“ เฮ้ย! “ 

“ ตื่นแล้วเหรอตัวเล็ก “ พอลืมตาขึ้นมาดูก็เห็นว่าเสี่ยโอมกำลังจุมพิตไปทั่วใบหน้าของเธออยู่

“ คุณกำลังทำอะไรคะ “ 

“ ทำไมล่ะ เดี๋ยวนี้จุ๊บก็ไม่ได้เหรอ ถ้าไม่ได้ ผมจะได้ปล้ำเอาเลย “ ร่างบางกลืนน้ำลายลงคอเมื่อได้ฟังที่เขาพูดก็รู้สึกเสียวสันหลัง ซึ่งสุดท้ายเธอก็ยอมจำนนให้เขาจูบแต่โดยดี แต่เขากลับจูบแล้วจูบอีกเหมือนกับว่ามันไม่อาจเพียงพอกับความต้องการข้างในตอนนี้ จนครีมหอมต้องรีบเอามือมาปิดปากของเขาไว้

“ พอเถอะค่ะ ฉันหายใจไม่ทันแล้ว “ 

“ อ้าว แต่ผมยังไม่พอใจเลยน่ะ “ 

“ แล้วต้องถึงขนาดไหนคุณถึงจะพอใจล่ะ” 

“ ให้เอาได้ไหมล่ะ “ 

“ จะบ้าเหรอ!!” 

“ โอ้ย “ ครีมหอมตาเบิกกว้างด้วยความตกใจและยังยกตีนขึ้นมาถีบเขาจนตกเตียง

“ นี่คุณกล้าดียังไง ถึงทำกับผมแบบนี้เนี้ย “ เสี่ยโอมลุกขึ้นนั่งบนพื้นใช้มือจับที่หลังด้วยความเจ็บ

“ ฉันขอโทษค่ะ แต่ว่ามันไม่ได้จริง ๆ นะคะ “ เธอรีบวิ่งหนีลงจากเตียงแล้วเข้าไปในห้องน้ำล็อคประตูไว้

“ เฮ้อ ทำไมมันถึงเต้นแรงขนาดนี้น่ะ “ ครีมหอมพูดกับตัวเองอยู่ที่หน้ากระจกในห้องน้ำ พร้อมกับเอามือทาบอก หายใจเข้าออกอย่างคนตั้งตัวไม่ทัน

“ ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป ฉันจะรอดไปถึงวันไหนวะเนี่ย “ 

ก๊อก ๆ 

“ รีบ ๆ อาบนะตัวเล็ก เราต้องออกไปข้างนอกกัน “ ครีมหอมสะดุ้งเฮือกใหญ่ เขาเรียกเธอแบบนี้รู้สึกเสียวสันหลังอย่างไรก็ไม่รู้

“ ถ้าจัดโต๊ะเสร็จแล้วก็พากันออกไปซะ ถ้าไม่ได้เรียกไม่ต้องเข้ามา “ เสี่ยโอมในเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนส์ได้รูป พูดสั่งกับแม่บ้านและพวกการ์ดเมื่อพวกเขาจัดโต๊ะอาหารเตรียมมื้อเช้าให้กับเขาและตัวเล็กของเขาเรียบร้อยแล้ว พอเมื่อพวกการ์ดและแม่บ้านเดินออกไปครีมหอมก็เดินเข้ามาพอดี เสี่ยโอมจึงรีบเข้าไปจับสองแขนของหญิงสาว จากนั้นก็ดึงเข้ามาจุ๊บ

“ อือ “ ครีมหอมที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ได้แต่ใช้ฝ่ามือตบ ๆ ไปที่ต้นแขนของชายหนุ่ม จนเขานั้นพอใจ และเป็นคนคายจูบออกเอง

“ คุณทำอะไรของคุณเนี่ย ฉันใจเกือบขาดเลยรู้ไหม “ 

“ นี่คือบทลงโทษ ลืมไปแล้วหรือว่าเมื่อเช้าคุณทำอะไรกับผมไว้ แล้วคุณก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะขัดขืนด้วย รวมทั้งเรื่องนั้นก็เช่นกัน “ ครีมหอมถึงกับหูผึ่ง เมื่อได้ยินคำท้าย ๆ จนเธอต้องรีบถอยหลังห่างจากเขาไปหนึ่งก้าวโดยอัตโนมัติ

“ เป็นอะไร มากินข้าวได้แล้ว เดี๋ยวเราจะต้องออกไปข้างนอกกันน่ะ “ แต่เขากลับดึงเธอกลับมา

“ ไปไหนคะ ?” เธอถามเขาพร้อมสีหน้าสงสัย

“ เดี๋ยวก็รู้เองแหละ “ เสียโอมบอก และนั่งลงที่โต๊ะกินข้าว ก่อนจะใช้สายตาสั่งให้เธอนั้นนั่งลงตรงข้ามกัน

“ พอแล้วค่ะ คุณจะตักให้ฉันทำไมเยอะแยะ “ เมื่อครีมหอมนั่งลงไม่ทันได้จับช้อนส้อม เสี่ยโอมก็เอาแต่ตักนั่นนี่ให้เธอ จนเจ้าตัวต้องรีบร้องห้าม

“ กินเยอะ ๆ นะตัวเล็ก บอบบางแบบนี้จะไปสู้แรงใครได้ “ เขาบ่น แต่ก็ยังไม่ทันเงยหน้าขึ้นมามองเธอ

“ คุณไม่ชอบแบบนี้งั้นเหรอ เห็นชอบเรียกตัวเล็กตัวเล็กอยู่ได้ “ ครีมหอมทำทีพูดประชดไป เขาจึงเงยหน้าขึ้นมาจ้องเธอ

“ อืม ตัวเล็ก ถ้าอย่างนั้นต่อจากนี้ห้ามแทนตัวเองว่าฉัน แล้วเรียกผมว่าคุณอีกเข้าใจไหม “ 

“ อ้าว ถ้าคุณไม่ให้ฉันเรียกแบบนั้น คุณจะให้ฉันเรียกว่าอย่างไรล่ะคะ “ เสี่ยโอมเอาศอกขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะ 2 มือของเขาเท้าคางตัวเอง จ้องมองที่หญิงสาว

“ ก็คุณเป็นเด็กเลี้ยงของผม คุณจะเรียกยังไงก็ได้ให้ผมพอใจ ไหนลองเรียกมาดูสิ “ เสี่ยโอมพูดเสียงหวาน จนว่ามดที่ตอมน้ำตาลยังน้ำลายไหล แถมสายตาที่มองมายังเธออีก ครีมหอมจึงทำได้เพียงหลบสายตา เธอรีบตักข้าวใส่ปากแต่ก็ยังไม่วายหน้าแดงเพราะเสี่ยโอมที่นั่งอยู่ตรงข้ามเอาแต่จ้องเธอตาไม่กระพริบ

“ อย่าอมข้าวสิตัวเล็ก “ เสียงทุ้มพูดขึ้น

“ ไม่ ครีมไม่ได้อมข้าวนะคะนี่มันแก้ม ครีม “ 

“ หรือครับ หนูครีมหอมของเสี่ย “ไม่พูดเฉย เขายังยื่นมือไปบีบแก้มของหญิงสาวตรงหน้าอย่างมั่นเขี้ยว