ตอนที่ 25 แค่ความอยาก

“ ครีม! ครีม!! “เสี่ยโอมลืมตาตื่นขึ้นมาบนเตียง ด้วยร่างกายที่เปลือยเปล่าเขารีบบิดตัวลุกนั่งเพราะความตกใจ เมื่อเห็นว่า หญิงสาวที่เป็นความสุขของเขาเมื่อคืนนั้นตอนนี้เธอได้หายไปแล้ว เธอไม่ได้อยู่บนเตียงกับเขา เสี่ยรีบลุกแล้วสวมใส่กางเกงกับเสื้อ

“ ครีมหอมออกไปไหน เห็นเธอหรือเปล่า “ เมื่อเดินหาจนทั่วห้องแล้วไม่เจอ เขาจึงเดินออกมาถามการ์ดที่ยืนเฝ้าอยู่ข้างนอก

“ วันนี้ยังไม่เห็นเธอแต่เช้าเลยนะครับเสี่ย” พอบอดี้การ์ดตอบกลับมาแบบนั้น เสี่ยโอมจริงนึกออกทันทีว่าเธอจะไปอยู่ที่ไหนได้อีก เขาจึงเดินไปที่ชั้นดาดฟ้า

ครีมหอมตื่นขึ้นมาด้วยเนื้อตัวที่ปวดร้าว เธอตกใจมาก เมื่อคืนเธอยอมรับว่าสติไม่ครบร้อย แต่เธอก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอสมยอมเขา

“ แกทำบ้าอะไรลงไปว่ะครีมหอม “ เธอพึมพำแล้วเดินร้องไห้ออกมาจากห้องนอน หาที่เงียบ ๆ เพื่อที่จะได้อยู่กับตัวเอง หญิงสาวเดินมาที่ชั้นดาดฟ้าแล้วร้องไห้โฮด้วยความเสียใจ

“ แกทำบ้าอะไรลงไป ไหนแกเคยบอกว่าจะเก็บมันไว้ให้คนที่แกรักไง “ เธอพูดกับตัวเอง พร้อมกับเอามือขึ้นมาจับที่หัวแล้วส่ายไปมา เมื่อคืนเธอคิดอะไรอยู่ถึงได้ทำเช่นนั้นลงไป ทำไมเธอไม่ห้ามเขา จนถึงตอนนี้ครีมหอมเองก็ยังไม่เข้าใจความรู้สึกนั้น เธอไม่น่าดื่มจนเมาเลย การขาดสติมันทำให้เธอคิดน้อยเกินไป

“ ตัวเล็กมาอยู่ที่นี้เอง รู้ไหมพี่ตามหาจนทั่ว “ หญิงสาวสะดุ้งเมื่อโดนสวมกอดจากด้านหลัง

“ หนูร้องไห้ทำไมคะ “ เสี่ยโอมที่เห็นว่าเมียของเขากำลังร้องไห้ เขาก็จึงถามเธอขึ้นด้วยความแปลกใจ ครีมหอมเห็นแบบนั้นก็รีบปาดน้ำตา แต่ยิ่งเธอเห็นหน้าเขาเธอก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดมากขึ้น ภาพของกิจกรรมเมื่อคืนมันวนเวียนเข้ามาในหัวของเธอ เหมือนกำลังตอกย้ำให้เธอรู้สึกผิด

“ ปล่อยค่ะ “ เธอพยายามจะแกะมือของเขาออก

“ ครีม ผมนึกว่าเมื่อคืนเราสองคนตั้งใจให้มันเกิดขึ้นเสียอีก “ เสี่ยโอมคายอ้อมกอดออกจากเธอ แต่ก็ยังจ้องหน้าเธอที่กำลังสะอื้น พอครีมหอมตอบสิ่งที่เขาถาม มันก็ทำเอาเขาถึงกลับจุกอก

“ ความอยากมันก็เกิดขึ้นได้กับทุกคนนั่นแหละค่ะ เมื่อคืนนี้ครีมเพียงแค่ขาดสติเพราะความเมา แต่พอมาคิดได้ก็แค่เสียใจ ที่ต้องเสียตัวให้กับคนที่ตัวเองไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยก็เท่านั้น “ พูดจบครีมหอมก็เดินกลับเข้าไปในเพนท์เฮ้าส์ แล้วปล่อยให้เสี่ยโอมรู้สึกจิ๊ด ๆ อยู่แบบนั้น ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าพูดกับเขาแบบนี้!!

ครีมหอมนั่งร้องไห้เสียใจ อยู่ในห้องนอน จนทำใจได้เอง เธอจึงเดินออกมาจากห้อง แต่ก็ไม่ปรากฏเห็นเสี่ยโอมอยู่ในเพนท์เฮ้าส์แล้ว

“ คุณจะไปไหนครับ “ พวกการ์ดเห็นว่าครีมหอมกำลังจะกดลิฟท์ลงไปข้างล่างจึงได้เข้ามาถาม

“ ฉันจะไปหาพ่อที่โรงพยาบาล “ การ์ดได้ยินแบบนั้น ก็เลยเงียบ ครีมหอมจึงได้ลงลิฟท์ไป

ณโรงพยาบาล

“ อ้าวครีมมาหาคุณพ่อเหรอครับ “ หมอไนยะ ที่เดินสวนทางกับครีมหอมได้ทักทายเธอ

“ ค่ะ แต่ว่าคุณพ่อหลับอยู่ ครีมก็เลยว่าจะกลับก่อน “ 

“ จ้ะ “ ครีมหอมเดินเลี่ยงออกมา พอเดินมาถึงหน้าโรงพยาบาล ก็เห็นว่ามีหนุ่มร่างสูงในชุดช่าง ยืนหันหลังเท้าเอวอยู่แถวนั้น เธอจึงรีบเดินเข้าไปทัก

“ พี่เทียน! “ คนที่โดนเรียกรีบหันมายิ้มให้เจ้าของเสียงหวานทันที พร้อมกับรีบเดินเข้ามาจับสองมือของคนน้องเอาไว้

“ ครีม ครีมจริง ๆ ด้วย พี่คิดไว้แล้วว่าถ้ามาที่นี้อีกจะต้องได้เจอครีม พี่ดีใจจังเลย” 

“ อะไรมันจะขนาดนั้นคะ อ๋อ เจอกันคราวก่อนครีมก็ลืมเอาเบอร์ให้พี่ไว้เลย “ ถึงทั้งคู่จะเคยรู้จักกัน แต่ก็ไม่ได้ติดต่อกันนานแล้ว จนไม่ได้มีเบอร์ของกันและกันไว้ในเครื่อง ครีมหอมรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง

“ พี่บอกเบอร์พี่มาเลย เดี๋ยวครีมจะกดโทรเข้าไว้ “ ครีมหอมพูด สายตาของเธอก็จ้องอยู่ที่โทรศัพท์ 

จนรู้สึกว่าเทียนกำลังมองมาที่เธอด้วยความสนใจ เธอจึงเงยหน้าขึ้นมามองเขาตอบ

“ พี่เทียนมีอะไรหรือเปล่า?” 

“ อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก พี่แค่สงสัยว่าครีมใช้มือถือรุ่นดีจังเลยเนอะ ครอบครัวของพ่อครีมคงจะรักครีมมากใช่ไหม” คำถามของแท่งเทียนทำเอาครีมหอมหุบยิ้มแทบไม่ทัน เธอก็อยากให้มันเป็นแบบนั้นอยู่น่ะ

“ เบอร์พี่ ××××× จ๊ะ “ 

“ ครีมกดโทรเข้าไปแล้วน่ะ พี่อย่าลืมเมมเบอร์ครีมไว้ด้วย ว่าแต่ที่พี่บอกว่าอยากจะเจอครีมมีเรื่องอะไรหรือเปล่า? “ ครีมหอมถามเขา ในระหว่างที่เอาโทรศัพท์มือถือใส่เข้าไปในกระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม

“ ไม่มีอะไรหรอก พี่ก็แค่คิดถึงเฉย ๆ “ เทียนพูดทั้งแววตาวาววับจนครีมหอมรู้สึกว่าตัวเองหน้าคงจะแดงอยู่

“ ครีม ไม่ได้มีธุระอะไรแล้วใช่ไหม คือพี่อยากจะเลี้ยงข้าว “ ครีมหอมกำลังจะเอ่ยปากตกลง แต่เธอกลับคิดเห็นคำพูดของเสี่ยโอม ‘ต่อไปนี้คุณห้ามไปพบกับมันอีก’ บวกกับภาพกิจกรรมเมื่อคืนก็ไหลเข้ามาในหัว จนเธอรู้สึกละอายต่อเทียน ชายที่ขึ้นชื่อว่าเธอมีความรู้สึกดีต่อเขา

“ ครีม! ครีมหอม “ 

“ ห๊ะ “ 

“ เหม่ออะไรหรือ ตกลงไปกับพี่ได้อยู่ไหมเนี้ย” 

“ ได้สิคะ ได้ ๆ ไปกันเถอะ “ ครีมหอมรีบพยักหน้าแล้วยิ้มแห้ง ๆ ให้กับชายหนุ่ม

บริษัทศิลาทรัพย์

“ ฮัลโหล “ เมื่อมือถือของเขาดังขึ้นคุณประธานบริษัทก็รีบจับขึ้นมากดรับ

[“ เสี่ยครับ ที่เสี่ยให้ผมคอยตามดูคุณครีมหอม “]

“ ครีมหอมเป็นอะไร! เธอไปที่ไหน !!“ เขารีบตัดบทถามลูกน้องก่อนทันที เพราะรู้ว่าเธอต้องไปหาไอ้ช่างยนต์นั่นอีกแน่ ๆ 

[“ คุณครีมหอมเขา นั่งรถมอเตอร์ไซค์ไปกับผู้ชายที่ใส่ชุดช่างยนต์ครับ ตอนนี้พวกเราก็กำลังตามไป”]

“ งั้นพวกมึงรีบตามไป อย่าให้คลาดสายตาเลยน่ะ แล้วรีบส่งที่อยู่มาให้กู “ 

“ เป็นอะไรหรือเปล่า รู้สึกว่าวันนี้มึงเหม่อ ๆ น่ะ หรือว่าเป็นเพราะเด็กครีมหอมนั่นเหรอ “ หนึ่งเดียวที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ถาม แต่เสี่ยโอมก็ไม่ได้ตอบอะไร เขาแทบไม่ได้มองเพื่อนด้วยซ้ำหรือบางทีอาจจะไม่ได้ยินที่เพื่อนถามเลย

“ ไอ้หมอนั่นคงจะเป็นคนที่คุณมีความรู้สึกดี ๆ ด้วยสินะ แต่เสี่ยโอมคนนี้จะไม่ยอม ใช้ผู้หญิงร่วมกับใครแน่นอน “เสี่ยโอมกำหมัดแน่นทั้งบ่นพึมพำออกมาคนเดียว ที่ผ่านมาเขาก็ซื้อผู้หญิงกินนับไม่ถ้วน แต่ไม่รู้ทำไมกับเธอ เขาต้องการให้เธอเป็นของเขาเพียงคนเดียว

ที่ร้านอาหารเล็ก ๆ ข้างถนน

“ กินเยอะ ๆ น่ะครีม ร้านนี้พี่มากินบ่อยแม่ค้าใจดีแถมทำอร่อยด้วย “ เทียนพูดกับครีมหอม มือของเขาก็ตักอาหารใส่จานให้เธอ

“ ขอบคุณค่ะ “ ทั้งสองนั่งกินข้าวร่วมกัน ไม่นานโทรศัพท์มือถือของเทียนก็ดังขึ้น

“ แป๊บนึงน่ะครีม แม่พี่โทรมา “ เขาบอกทั้งหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง

“ ค่ะ ตามสบายเลยค่ะพี่เทียน “ 

ครีมหอมนั่งกินข้าวแล้วก็ฟังเทียนคุยโทรศัพท์กับแม่อย่างอบอุ่น จนเธอเองก็เริ่มคิดถึงแม่ตัวเองขึ้นมาบ้าง

“ คุณป้าค่ะ แล้วแม่ของครีมเป็นอย่างไรบ้าง” พอเทียนหันมือถือของเขาที่วิดิโอคอลกับคุณแม่มาให้เธอคุยบ้าง ครีมหอมก็รีบถามหาแม่ของตัวเองทันที

[“ หงส์ฟ้าน่ะเหรอ ช่วงนี้ก็เห็นมันป่วยออด ๆ แอด ๆ น่ะ สงสัยจะไม่สบาย”]

“ แล้วป้ารู้ไหมว่าแม่เป็นอะไร” ครีมหอมรีบถามกลับไปอย่างร้อนใจ

[“ ป้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน มันไม่ยอมไปหาหมอ แค่นี้ก่อนน่ะครีม ป้าต้องพาคนงานลงสวนแล้ว ถ้าครีมว่าง ก็กลับมาพาแม่ไปหาหมอบ้างสิ ป้าห่วงว่ามันจะเป็นอะไรร้ายแรง”] 

“ ค่ะป้าทัน เดี๋ยวครีมจะรีบหาเวลากลับไป “ พูดจบสายก็ตัดไป

“ ครีมเป็นอะไรไหม อยากกลับไปหาแม่หรือเปล่า “พอเห็นครีมหอมเงียบไป แท่งเทียนก็ถามกับเธอขึ้นด้วยความเป็นห่วง

“ อยากกลับไปสิพี่เทียน ทำไมจะไม่อยากล่ะ “ ครีมหอมตอบเขาด้วยสีหน้าเศร้า ๆ 

“ ถ้าอย่างนั้น วันเสาร์นี้พี่ว่าจะกลับบ้านครีมจะกลับพร้อมพี่เลยไหม พี่จะเอามอเตอร์ไซค์กลับ “ ครีมหอมได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มออก เธอรีบพยักหน้ารับทันที

“ กลับค่ะ เพราะครีมก็อยากรู้เหมือนกันว่าแม่ป่วยเป็นอะไร อย่างน้อยก็กลับไปพาแม่ไปหาหมอก็ยังดี” 

“ ได้ งั้นวันเสาร์นี้พี่จะไปรับ ว่าแต่ครีมพักอยู่ที่ไหน “เมื่อได้ยินคำถามครีมหอมก็นิ่งไป เธอหน้าซีดไม่รู้จะบอกยังไงก็เธอนั้นอยู่กับ

“ อยู่กับผัว “อยู่ดี ๆ ก็มีเสียงคุ้นหูดังขึ้นมา

“ เสี่ยโอม “