ตอนที่ 23 คนเมาขี้อ่อย

เจระวีคาเฟ่

“ อ้าวมาแล้วเหรอโอม พาน้องคนนี้มาอีกแล้วน่ะ เด็กใหม่ใช่ไหมเนี่ย” เจระวีหรือพลอยเจนเจ้าของร้านได้ทักทาย หลังจากมาเปิดประตูให้ทั้งสองเข้ามา เสี่ยโอมไม่ตอบอะไรนอกจากจูงมือพาร่างบางเดินเข้ามาในห้อง ที่นี้มีทั้งหนึ่งเดียว จีนเน่ แล้วก็ไนยะคบหน้า

“ สวัสดีครับน้องครีม เจอกันอีกแล้วน่ะ “ ไนยะทักทาย ซึ่งครีมหอมก็ยิ้มตอบและยกมือไหว้เขา

“ น้องครีมมานั่งกับพี่เถอะ “ จีนเน่ที่สนิทกับครีมหอมประมาณหนึ่งแล้วเรียกหา ซึ่งตัวเล็กก็รีบสะบัดมือออกจากเสี่ยโอม แล้วรีบวิ่งไปหาจีนเน่ทันที ปล่อยให้เสี่ยโอมทำได้เพียงมองตามหลังไป ทุกคนนั่งเล่นด้วยกันไปจนค่ำ

“ ไง ไม่คิดเลยว่าวันนี้มึงสองคนจะว่าง มาดื่มกับพวกกูด้วย ปกติเห็นทำแต่งาน “ ไนยะจับแก้วขึ้นมาชนกับเพื่อนทั้งสองแล้วพูดไปด้วย

“ มึงก็ถามไอ้เสี่ยนี่ดูสิ ว่ามันไปทำท่าไหนให้กูลางานวันหนึ่ง แล้วขับรถไปไหนมาไหนเอง โดยไม่ต้องการคนขับรถส่วนตัว “ หนึ่งเดียวพูดแซวหางตาก็มองหน้าอศิร

“ สงสัยอยากได้ฟิวแฟนกับเด็กมันละมั้ง” ไนยะเสริมขึ้นและหัวเราะ

“ มึงหุบปากไปเลยน่ะ จะพูดออกมาทำไม “ เสี่ยโอมรีบปรามแล้วหันไปมองครีมหอม ที่นั่งอยู่ตรงกลางระหว่าง 2 สาวในมือเธอถือแก้วซัมเมอร์ร้องเพลงไปกับทั้งสองด้วยความเมามาย

“ กูว่ามึงพาน้องกลับก่อนไหม น้องดูเมามากคงอยากพักผ่อน” ไนยะพูดกับเสี่ยโอม พร้อมมองตากันด้วยความรู้ใจ เสี่ยโอมก็ยิ้มมุมปาก แล้วจากนั้นเขาก็ลุก เดินไปดึงตัวครีมหอมออกมา

“ จะทำอะไรคะ “ 

“ กลับได้แล้วครีมหอม เธอเมามากแล้วน่ะ “ 

“ ไม่เมาค่ะไม่มีใครเมาน่ะ “ เธอพูดทั้งที่ดวงตาแทบจะหลับ ก่อนที่ร่างของเธอจะโดนเสี่ยโอมอุ้มออกมาวางอยู่ที่หน้าประตูทางออก

“ เฮ้ย! พวกแกฉันกลับก่อนน่ะ “ เขาหันมาพูดกับเพื่อน ๆ ในขณะเดียวกันครีมหอมที่แขนขาไร้เรี่ยวแรงเพราะฤทธิ์เมา เอื้อมมือมากอดคอเขาพร้อมกับแอบพิงตัวเขาอย่างไม่รู้ตัว

“ กลับได้แล้วครีมหอม “ 

“ ขยับขาไม่ได้เลยค่ะ อุ้มหน่อยได้ไหม “หญิงสาวอ้าแขนเงยหน้ามองเสี่ยโอม ใบหน้าขาวใส ที่ตอนนี้เป็นสีแดงอย่างกับลูกมะเขือเทศนั้น ได้ทำให้เสี่ยโอมเสียอาการหนัก จนเขาต้องรีบอุ้มเธอออกไป เพราะกลัวว่าเพื่อนจะสังเกตเห็น

พอกลับมาถึงเพนท์เฮ้าส์ เขาก็อุ้มครีมหอมเข้ามานอนพักเหมือนกับว่าอุ้มลูกสาวตัวน้อย ๆ อย่างไรอย่างนั้นเพราะแขนของเธอสองข้างคล้องอยู่ที่คอของเขา ส่วนขาก็รัดเอวของเขาแน่น จนเขาต้องใช้มือจับขาทั้งสองนั้นไว้ไม่ให้เธอหล่น

“ ครีมเราถึงห้องแล้วนะครับตัวเล็ก “ เสี่ยโอมวางร่างบางลงบนเตียงแต่เธอก็ไม่ยอมปล่อยมือออกจากต้นคอของเขาง่าย ๆ

“ หนูปวดฉี่อ่ะ “ หญิงสาวพึมพำในลำคอ

“ ก็ไปห้องน้ำสิครับ “ เขากระซิบข้างหูบอกกับเธอ

“ ไม่เอา หนูลุกไม่ขึ้น “ หญิงสาวที่เมาจนขาดสติ ไม่รู้ว่าตัวเองสบถคำอะไรออกมาบ้าง แต่ในคำพูดแต่ละคำนั้น เล่นเอาเสี่ยโอมขนลุกซู่ตัวร้อนวาบขึ้นมา เพราะเธอเล่นใช้น้ำเสียงที่ออดอ้อนมาก จนเขาตัวอ่อนยวบ เห็นเช่นนั้นเขาจึงได้อุ้มหญิงสาวขึ้นอีกครั้ง แล้วเดินพาเธอไปส่งในห้องน้ำ พร้อมรีบถอยออกมายืนรออยู่หน้าประตู

“ ฮื้อ ๆ “ แต่แล้วก็มีเสียงโวยวายดังขึ้น จนอศิรต้องรีบวิ่งกลับเข้าไป

“ เป็นอะไรไป “ เขาเดินเข้ามาด้วยความรีบร้อน ก่อนจะรู้สาเหตุของเสียงโวยวายนั้น เพราะเขาสังเกตเห็นว่าหญิงสาวนั้นเมาจนไม่สามารถรูดซิปกางเกงลงได้ เขาเอามือกุมขมับ แต่ก็เดินเข้าไปช่วยเธอ ใช้มือข้างหนึ่งดึงซิปกางเกงลงให้เธอ ส่วนดวงตาคมก็จ้องอยู่ที่หน้ามน

“ เธอจะรู้ตัวบ้างหรือเปล่า ว่ากำลังจะนำภัยมาสู่ตัวเองเนี้ยห๊ะ “ เขาบ่นพึมพำข้างหูเธอ เพราะรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั่วตัว ไม่รู้ว่าด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ในร่างกาย หรือเป็นเพราะที่หญิงสาวมาออดอ้อนแบบนี้ เมื่อมัวแต่คิดอยู่ จึงไม่รู้ว่าครีมหอมลุกขึ้นมากอดคอตัวเองตั้งแต่ตอนไหน

“ ครีมหอม คุณจะทำอะไร อย่าน่ะ ผมเตือนคุณแล้วน่ะ “ 

“ คนอะไรหล่อจังเลย “ หญิงสาวพูดทั้งใช้นิ้วชี้ไปที่ปลายจมูกโด่งของเสี่ย ไล่ลงมาที่ริมฝีปากที่เธอคุ้นเคย เธอจ้องริมฝีปากของเขาไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ประกบริมฝีปากของตัวเองลงไป เสี่ยโอมเห็นแบบนั้น เขาก็รีบโต้ตอบอย่างไม่ให้เสียโอกาส เขาพยายามหักห้ามใจแล้วนะ แต่เธอมารุกเร้าเขาแบบนี้คงจะยอมปล่อยโอกาสให้เสียเปล่าไม่ได้หรอก คิดแล้วเขาก็ซ้อนร่างบางขึ้นมาแนบตัว แล้วพาทั้งสองร่างของเขาและเธอเดินไปที่เตียง เสี่ยค่อย ๆ วางเธอลงบนเตียง แล้วโน้มตัวตามลงไป