ตอนที่ 18 จัดการเด็กเลี้ยง

ณโรงพยาบาล

“ เอ้าเคเปอร์ “ คงยุทธลืมตาตื่นขึ้นมาก็เห็นลูกชายกำลังนั่งเฝ้าอยู่

“ คุณพ่อตื่นแล้วเหรอครับ หิวน้ำหรือเปล่า “ เคเปอร์ลุกขึ้นแล้วถามกับพ่อ แต่คนเป็นพ่อกับส่ายหน้าเป็นคำตอบ

“ ทำไมถึงมาอยู่นี่ล่ะ ไม่ไปทำงานเหรอ?” 

“ พ่อครับ ช่างงานมันก่อนเถอะครับ ตอนนี้ชีวิตพ่อสำคัญกว่าน่ะ “

“ แต่นี่มันก็หลายวันแล้ว ถ้าเคเปอร์ไม่ไปทำงานแทนพ่อ จะให้พ่อลุกไปเองงั้นหรือ “ คนเป็นพ่อขึ้นเสียง เพราะตัวเขาก็นอนอยู่แบบนี้มาหลายวันแล้วหลังจากที่ตื่น ในใจนั้นเป็นห่วงบริษัทเป็นอย่างมาก

“ คุณพ่อไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมเข้าไปดูให้ทุกวัน “ 

“ จริงหรือ? แต่ทำไมพ่อตื่นขึ้นมาก็เห็นเราอยู่ตรงนี้ทุกวันเหมือนเดิม “ 

“ ก็ตอนนี้มันยังเช้าอยู่นี่ครับ สาย ๆ ตอนพ่อหลับผมก็ออกไปแล้ว “

“ อืม ทำดีมาก แล้วน้องล่ะ ? “ คงยุทธหันไปมองรอบห้อง ก่อนจะถาม

“ พ่อหมายถึงครีมหอมเหรอ ?”

“ ใช่ น้องก็รู้ใช่ไหมว่าพ่ออยู่ที่นี้ ทำไมพ่อยังไม่เห็นเลย “ 

“ทำไมน้องจะไม่รู้ล่ะครับพ่อ คนที่ย้ายพ่อมาที่นี้ก็คือเสี่ยโอมนะครับ” 

“ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเขา “คงยุทธมองลูกชายอย่างสงสัย

“ ตอนนี้น้องครีม ย้ายไปอยู่กับเสี่ยโอมแล้ว เพราะว่า…” เคเปอร์เล่าเหตุการณ์วันนั้นให้คนเป็นพ่อฟัง

“ แล้วทำไมลูกถึงพึ่งมาบอกเอาตอนนี้ โธ่! พ่อนี่มันเลวจริง ๆ นอกจากจะไม่เคยเลี้ยงดูครีมหอม ยังมาทำให้ครีมหอมต้องลำบากอีก โธ่เอ้ย!! “ คงยุทธทุบไปที่ขาของตัวเองที่ตอนนี้ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ชั่วคราว

“ คุณพ่อครับ คุณพ่ออย่าทำร้ายตัวเองเลย ถ้าคุณพ่อรู้สึกผิดกับน้องจริง คุณพ่อต้องรักษาตัวให้หายดี ส่วนเรื่องเงินไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะครับ ผมจะช่วยหาเงินใช้หนี้เอง แล้วพาน้องกลับมาให้ได้ “ เคเปอร์จับมือของพ่อไว้

“ พ่อต้องฝากด้วยน่ะเคเปอร์ ลูกคือความหวังสุดท้ายของพ่อแล้ว แล้วแม่ลูกกับน้องคิตตี้ล่ะ “ คงยุทธรีบถามหาสองแม่ลูกตัวแสบ

“ รายนั้น…” 

ที่หน้าบ้านศิลาแดง

“ ไม่ได้นะครับ เข้าไปไม่ได้ครับ ถ้าไม่ได้นัดไว้ก่อน เราให้เข้าไม่ได้ครับ” การ์ดที่เฝ้าประตู อ้าแขนห้ามสองแม่ลูกตัวป่วนที่พยายาม อยากจะเข้าไปในบ้าน

“ ทำไมฉันจะเข้าไปไม่ได้ ลูกสาวของฉันอยู่ในนั้นน่ะ “ มาลาลัยทำเป็นพูด ว่าตัวเองมาหาครีมหอมที่เป็นลูกสาว

“ ลูกสาวที่ไหนครับ ผมยังไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนอยู่ในนั้น “ การ์ดพูดกับสองแม่ลูกอย่างหัวเสีย ก่อนจะมีรถคันหนึ่งของใครบางคน แล่นเข้ามาจอดต่อหน้าพวกเขา

“ มีอะไรกัน “ อนันดาเปิดแว่นรถลง แล้วก็ถามกับการ์ดหน้าประตูด้วยความสงสัย

“ ก็สองแม่ลูกนี่สิครับ อยากเข้าไปในบ้าน “ อนันดาได้ยินเช่นนั้นก็หันไปมองทั้งสอง แล้วเขาก็สะดุดตาเข้ากับคิตตี้ที่อยู่ในชุดเดรสสั้นสีขาว

“ ให้พวกเธอเข้าไปเถอะ ฉันรู้จักพวกเธอ “ อนันดาหันไปพูดกับการ์ด ก่อนที่การ์ดจะยอมเปิดประตูให้ สองแม่ลูกมองหน้ากันงง ๆ แต่ก็ยอมขึ้นรถแล้วขับตามรถของอนันดาเข้าไปในรั้วบ้าน แต่พอมาถึงที่จอดรถ คนของเสี่ยโอมก็เข้ามาดักทางของเขาไว้ทันที เมื่อเห็นว่าอนันดากำลังจะเดินไปที่คฤหาสน์ศิลาแดง

“ ไม่ได้นะครับ เสี่ยสั่งไว้ว่าไม่ให้คุณเข้าไปในคฤหาสน์อีก อนุญาตให้มาที่เรือนรับรองได้เท่านั้น “ เอกได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกฟิวส์ขาด แต่เขาก็ต้องข่มอารมณ์เอาไว้ก่อน แล้วยอมถอยไปที่เรือนรับรอง เพราะกลัวจะอายสองแม่ลูกที่ตามเขามา

“ ผู้ชายคนนี้เป็นใครคะคุณแม่” คิดตี้หันไปซุบซิบกับคนเป็นแม่

“ แม่ก็ไม่รู้เหมือนกันลูก แต่หน้าตาแอบคล้ายเสี่ยโอมอยู่นะ น่าจะเป็นพี่น้องกันก็ได้ “ คนเป็นแม่ตอบบอกกับลูกสาวแล้วจูงมือเธอ ตามผู้ชายคนนั้นเข้าไป เมื่อเข้ามานั่งในบ้าน เอกก็ให้แม่บ้านหาน้ำและของว่างมาต้อนรับทั้งสองคนเป็นอย่างดี

“ สวัสดีครับ ผมชื่อเอกนะครับ เป็นพี่ชายแท้ ๆ ของโอมมันว่าแต่พวกคุณมีธุระอะไร ถึงได้มาหาโอมมันแต่เช้าแบบนี้เหรอครับ “ 

“ อีครีม เอ้ย! ครีมหอมไม่ได้อยู่บ้านหลังนี้เหรอคะหรือว่าอยู่ในคฤหาสน์ “ คิตตี้ที่นั่งข้างเอก หลังจากเหลือบมองซ้ายขวาสำรวจไปทั่วบ้าน ไม่เจอครีมหอมจึงได้ถามขึ้น

“ ทำไมผู้หญิงที่ชื่อครีมหอม ต้องมาอยู่ที่นี้ด้วยล่ะครับ ?” เอกถามกลับอย่างมึนงงเล็กน้อย บวกกับความสงสัยที่ว่าครีมหอมไม่ใช่แค่เด็กที่ไอ้โอมสนใจงั้นหรือ?

“ก็มัน.. ลูกสาวของฉัน เธอมาเป็นเด็กขัดดอกใช้หนี้แทนครอบครัวเรานะคะ ไม่ได้อยู่กับเสี่ยโอมหรือคะ “ มาลาลัยตอบ เอกถึงกับบางอ้อแล้วยิ้มร้ายออกมา

“ น่าจะไม่มีใครอยู่นะครับ เพราะโอมไปทำงานต่างประเทศน่ะ ส่วนลูกสาวคุณ ผมก็ไม่เคยเห็น ว่ามาอยู่ที่นี้ตอนไหน “ เอกพูดทั้งยังยื่นมือมาจับมือของคิตตี้ที่อยู่ใกล้ คิตตี้มองดูมือของเธอที่ถูกสัมผัส แล้วก็ค่อย ๆ ขยับออกด้วยความรู้สึกกลัว ต่างจากคนเป็นแม่ที่สังเกตเห็น แล้วยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์

“ แม่คะ ถ้าไม่มีใครอยู่เราก็กลับกันเถอะค่ะ เสียเวลา “ คิตตี้รีบชวนคนเป็นแม่กลับทันที หลังจากที่เธอรู้สึกเสียวสันหลังวาบจากด้านหลัง ที่โดนอนันดาเตะต้องตัวแบบนี้

เพนท์เฮ้าส์

“ นั่นคุณจะไปไหนครับ “ บอดี้การ์ดของเสี่ยโอมที่ยืนอยู่หน้าประตูทางออกร้องทักคิริต้า ที่กำลังจะแอบเดินออกไป

“ ฉันก็จะไปทำธุระของฉันนะสิคะ “

“ ไม่ได้ครับ ไปไม่ได้ เสี่ยสั่งห้ามว่าไม่ให้คุณออกไปไหน“ 

“ เป็นบ้าเหรอ! ฉันไม่ใช่นักโทษน่ะ ที่สำคัญฉันก็ไม่ขี้ขาดถึงขั้นจะหนีไปแล้วไม่กลับมาหรอก”

“ ไม่ได้จริง ๆ ครับ พรุ่งนี้เสี่ยก็จะกลับมาแล้ว ถ้าคุณจะไปไหนก็บอกพวกผมมา เดี๋ยวผมจะพาไป “ การ์ดพูด ครีมหอมถึงกลับถอนหายใจแรง เจ็บขาก็เพิ่งหายว่าจะออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์ข้างนอกสักหน่อย แต่ต้องมีคนมาคอยตามเป็นนักโทษเนี้ยน่ะ

“ งั้นฉันไม่ไปแล้ว “ ครีมหอมถอดใจและเดินกลับเข้าไปใน เพนท์เฮ้าส์ เธอแอบมองดูการ์ดอยู่เป็นระยะ ๆ เมื่อเห็นว่าพวกนั้นเผลอ เธอก็รีบวิ่งไปที่ลิฟท์ แล้วลงมาที่ชั้นล่าง

“ เฮ้อ เกือบไปแล้ว ใครมันจะไปให้การ์ดตามตูดละว่ะ เสียความเป็นอิสระหมด “ พอลงมาถึงข้างล่าง ตัวเธอก็รีบเรียกรถแท็กซี่ไปที่โรงพยาบาลที่พ่อเธอพักรักษาตัวอยู่ทันที

“ คุณครับ ผมเอาอาหารมาให้ อ้าว ซวยละ พวกแก คุณครีมหอมหายไปไหนแล้ว “ พวกการ์ดรู้ตัว ว่าครีมหอมหายออกไปจากเพนท์เฮ้าส์ ก็แตกตื่นรีบตามหาเธอซะทั่ว โชคไม่ดีที่นายอย่างเสี่ยโอมโทรมาได้จังหวะพอดี

“ ฮัลโหลสวัสดีครับเสี่ย “ 

[“ เป็นยังไง ทุกอย่างยังโอเคไหม “] 

“ คือพวกเราขอโทษครับเสี่ย ไม่รู้ว่าคุณครีมหอมแอบออกไปตอนไหน ตอนนี้กำลังให้คนออกหา____” ไม่ทันที่จะได้พูดจบ เสี่ยโอมก็ตัดสายไปเสียก่อน อศิรรีบค้นหาเบอร์ของหญิงสาวในมือถือ แล้วก็รีบโทรหาเธออย่างกังวลใจ

[“ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ กรุณาลองอีกครั้ง “] แต่เสียงที่ตอบกลับมาก็มีแค่เสียงของคนที่เขาไม่อยากฟัง

“ หายไปไหนของเธอ มือถือก็ไม่รับ!” 

“ เสร็จงานแล้วให้ผมเตรียมรถไปที่ มูนบาร์ เลยไหมครับ“

“ เตรียมรถกลับเลย กูต้องไปจัดการเด็กเลี้ยงของกูก่อน! “ หนึ่งเดียวที่เดินเข้ามาเพื่อจะถามเสี่ยเกี่ยวกับจุดหมายต่อไป แต่เสี่ยกลับตอบกลับเพื่อนอย่างอารมณ์เสีย