บทที่ 5

สมัยมัธยมปลาย ฉันกับเฉินมั่วไป๋นั่งข้างกันมาสามปีเต็มๆ

ที่ฉันจำได้มาถึงตอนนี้คือ ตอนที่เฉินมั่วไป๋เลือกที่จะเรียนสายภาษา

ครูที่ปรึกษามองคะแนนสายวิทยาศาสตร์ที่สูงลิบลิ่วของเขาด้วยความไม่เข้าใจ

เฉินมั่วไป๋ปรายตามองฉันเล็กน้อย บอกว่าเขาอยากถ่ายทอดเรื่องราว

ฉันกลับนิ่งเงียบ

ตอนนั้น ฉันรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ แม้กระทั่งความฝันวัยรุ่นที่มากมายก็พูดออกมาไม่ได้

หลังจากนั้น เฉินมั่วไป๋ก็นำบทความที่ฉันเขียนเข้าร่วมการแข่งขันแทนฉัน

เขานำประกาศนียบัตรที่ได้รับ มากองไว้ตรงหน้าฉัน ชี้ไปตรงด้านบนที่เขียนว่า “เสิ่นหนานอี้” แล้วกล่าวว่า:

“ไม่ต้องกลัว เสิ่นหนานอี้ เธอดูสิ เธอยอดเยี่ยมมากเลยนะ”

ช่วงเวลานั้น ตอนที่แสงอาทิตย์สาดส่องลงมา เขามักจะชอบเอนตัวงีบหลับมาทางฉันเสมอ

หากวันใดที่ฉันเขียนโครงเรื่อง เขาก็จะหรี่ตาแล้วพูดพึมพำว่า:

“ต่อจากนี้เธอเขียนเรื่องราว ฉันถ่ายทอดเรื่องราว พวกเราจะอยู่ด้วยกันนิจนิรันดร์”

ตอนนั้นยังเด็ก หลังจากที่คิดวาดฝันอย่างเป็นจริงเป็นจัง

ฉันเองก็คิดอยู่ช่วงหนึ่งว่า นั่นจะเป็นอนาคตของพวกเรา

วันที่การสอบเข้ามหาวิทยาลัยเสร็จสิ้น วันนั้นฝนตกอย่างหนัก

ตอนที่ฉันเดินออกมาจากสนามสอบ เฉินมั่วไป๋ก็ถือร่มยืนรอฉันอยู่แล้ว

ดูนักเรียนที่สอบเข้ามหาวิทยาลัยที่กำลังตากฝนอยู่ด้านนอกร่มอย่างสนุกสนาน ฉันพูดเย้าแหย่เขา:

“เฉินมั่วไป๋ พวกเราก็มาสนุกกันบ้างดีไหม?”

เขาเอนกายมาใกล้ฉันมากขึ้น ร่มในมือแทบจะเอนเอียงมาทางฉันทั้งหมด:

“ไม่ได้หรอก เดี๋ยวเธอก็เป็นประจำเดือนแล้ว จะเป็นหวัดไม่ได้”

ใบหน้าของฉันร้อนผ่าวทันที มองเพื่อนร่วมชั้นที่เดินไปมา ในใจรู้สึกโศกเศร้าทันควัน:

“เฉินมั่วไป๋ หลังจากที่เราจบการศึกษาแล้ว ก็ไม่สามารถเจอหน้ากันทุกวันได้แล้วสิ”

เขาจ้องมองห่าฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก ยิ้มออกมาเล็กน้อย:

“พวกเราแค่จบการศึกษา ไม่ใช่เลิกกันเสียหน่อย”

เสียงฝนดังกึกก้อง ฉันสงสัยว่าตนเองฟังผิดไปหรือไม่ จึงอยากยืนยันอีกครั้ง:

“นายพูดว่าอะไรนะ?”

“ไม่ได้ยินก็ช่างมันเถอะ”

เฉินมั่วไป๋เชิดหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจ

จนถึงตอนสุดท้ายที่พวกเราแยกจากกัน เขาก็ไม่ได้พูดอีกเลย