บทที่ 22

เจ็ดปีก่อน วันที่เฉินมั่วไป๋ไปต่างประเทศ ฉันแอบไปส่งเขาที่สนามบิน

ในสองชั่วโมงนั้น ฉันเฝ้ามองเขา อารมณ์เปลี่ยนจากรอคอยเป็นสิ้นหวัง

หัวใจราวกับถูกมือหนึ่งบีบรัดเอาไว้

เจ็บปวดจนฉันแทบจะหายใจไม่ออก

ตอนที่ฉันไม่สนใจอะไรอีก อยากจะโถมตัวไปกอดเขา

เซิ่งหวยอานก็ปรากฎตัวขึ้น

เขาเดินมาข้างๆฉัน ยิ้มพลางจับไหล่ฉันไว้ สีหน้าอ่อนโยน:

“คุณอยากไปกับเขาหรือ? น้องสาวที่แสนดีของผม”

ฉันตัวเหยียดตรงแข็งทื่อ ส่ายหน้าอย่างไม่รู้ตัว

เซิ่งหวยอานกลับไม่เชื่อ เขาดึงผมของฉัน ชี้ไปทางเฉินมั่วไป๋พลางพูดว่า:

“คุณดูสิ เขายอดเยี่ยมมากเลยนะ”

“ผลการเรียนล้ำเลิศ ตอนนี้สามารถเรียนต่อต่างประเทศได้อีก”

“แล้วคุณล่ะ”

ระหว่างที่พูด เขาหัวเราะอย่างสะใจ ฉันกลับรู้สึกว่าเปี่ยมไปด้วยเจตนาร้าย

“ก็แค่คนเลวทรามคนหนึ่งที่สมควรถูกทุกคนทอดทิ้ง”

“เสิ่นหนานอี้ คนแบบคุณ คุณคิดว่าคู่ควรกับเขางั้นหรือ?”

หลังจากวันนั้น อนาคตของเฉินมั่วไป๋รุ่งโรจน์

ทว่าฉันดำดิ่งสู่โคลนตม ไม่ว่าจะใช้ชีวิตอย่างไร เซิ่งหวยอานก็ควบคุมฉันได้ตามอำเภอใจ

จนถึงค่ำคืนต้นฤดูร้อนที่เงียบสงบวันนั้น

ในห้องโถงใหญ่ที่โอ่อ่าหรูหรา ชายหญิงที่สวมชุดแต่งงานสง่า