บทที่ 21

ระหว่างทางกลับ ฉันตั้งใจขอให้เฉินมั่วไป๋มาเดินเล่นกับฉัน

แม่น้ำข้างทางสะท้อนแสงไฟที่อยู่โดยรอบให้เปล่งประกายระยิบระยับ

เดินไปเรื่อยๆ เฉินมั่วไป๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย แววตาเปี่ยมไปด้วยความอบอุ่น:

“ตอนนั้น ฉันเตรียมที่จะสารภาพรักกับเธอที่นี้ล่ะ”

ทว่าตอนนั้น เขารอฉันไม่ไหว

หัวใจถูกเติมเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่บอกไม่ถูกทันที

กระตุ้นให้ขอบตาของฉันร้อนผ่าว น้ำตาแทบจะไหลออกมา

ฉันพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน:

“ตอนนี้นายจะคิดบัญชีย้อนหลังกับฉันหรือไง?”

เฉินมั่วไป๋มองตาฉันอย่างไม่หลบเลี่ยง มีฉันตัวน้อยสะท้อนอยู่ในตาของเขา

ลำคอของเขาหลุดเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขออกมา พูดด้วยเสียงอ่อนโยนว่า:

“เสิ่นหนานอี้ เหมือนว่าฉันจะติดค้างการสารภาพรักกับเธอนะ”

เฉินมั่วไป๋หยุดฝีเท้าลง โน้มตัวโอบกอดฉันเข้าไปในอ้อมอกทั้งตัว

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ก้มหน้าลงมาจูบหน้าผากฉัน

รู้สึกจั๊กจี้เล็กน้อย

กลิ่นหอมสดชื่นของแมกไม้ที่ปลายจมูก ปลุกเร้าประสาทสัมผัสทั่วเรือนร่างของฉัน

เสียงที่กระทบโสตประสาท แฝงไปด้วยฝุ่นละอองของกาลเวลา

ทว่าเต็มไปด้วยความรักที่ไม่สิ้นสุด

ฉันได้ยินเสียงที่เขาพูด:

“ฉันรักเธอนะ เสิ่นหนานอี้”