บทที่ 19

ตอนที่พบเจอเซิ่งหวยอานอีกครั้ง ฉันและเฉินมั่วไป๋เพิ่งจะซื้อของเสร็จ

ตรงลานจอดรถที่แสงไฟสลัว เซิ่งหวยอานเรียกฉันไว้

ใบหน้าของเขาซีดเผือด ก้นบุหรี่ที่ปลายนิ้วตกลงมา

แม้ลวกใส่หลังมือ เขาก็ไม่มีปฏิกิริยาแม้แต่น้อย

รู้จักกันมานานขนาดนี้ เหมือนว่าฉันไม่เคยเห็นเขา ไม่สนใจการแต่งเนื้อแต่งตัวเช่นนี้มาก่อน

เซิ่งหวยอานยื่นมือ จะดึงฉันไป ทว่าถูกเฉินมั่วไป๋ขัดขวางไว้

สีหน้าของเขาหม่นหมองทันที ราวกับมีข้อสงสัยที่ไม่เข้าใจจริงๆ:

“เฉินมั่วไป๋ อย่างไรคุณก็เป็นถึงประธานของกลุ่มบริษัท”

“เก็บคนที่เคยนอนกับผมไป ไม่รู้สึกสะอิดสะเอียนบ้างหรือไง?”

“ถ้าคนอื่นรู้ คุณจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน——”

เฉินมั่วไป๋ควงแขนฉันอย่างเป็นธรรมชาติ

“สำหรับผมแล้ว เสิ่นหนานอี้ เป็นความภาคภูมิใจสูงสุดมาโดยตลอด”

“ผมไม่กลัวเรื่องพวกนี้หรอกครับ เพราะผมรักเธอ”

เขามองเซิ่งหวยอานอย่างเรียบนิ่ง ทว่าน้ำเสียงกลับหนักแน่นเป็นพิเศษ:

“ผมกลัวแค่ว่าเสิ่นหนานอี้จะไม่มีความสุข”

เซิ่งหวยอานถอยหลังไปหนึ่งก้าว แสดงสีหน้าเหลือเชื่อ

เขารุดหน้าขึ้นมาราวกับควบคุมตัวเองไม่ได้ เสียงแหบพร่าอย่างมาก:

“เสิ่นหนานอี้ คุณเชื่อไหมว่าผมสามารถทำลายชีวิ