บทที่ 18

ก้าวสุดท้ายของฉัน หันไปโบกมือให้เซิ่งหวยอาน กล่าวคำลาอย่างจริงใจ:

“ลาก่อนนะ พี่หวยอาน”

หลังจากนั้นก็วิ่งขึ้นรถไป เฉินมั่วไป๋หันข้างมาคาดเข็มขัดนิรภัยให้ฉัน:

“วันนี้ตื่นเช้าขนาดนี้ ยังไม่ได้กินข้าวเช้าใช่ไหม?”

ฉันโน้มตัวไปด้านข้าง เงยหน้าไปจุ๊บเขา

เฉินมั่วไป๋สะดุ้งโหยง หัวเกือบจะชนหลังคารถ กกหูแดงก่ำ

“หนานอี้ เธอ......”

ฉันอมยิ้ม:

“เจ็ดปีก่อน ฉันก็อยากทำแบบนี้แหละ”

เขาหันหน้าไปทางอื่น ไม่มองฉัน ทว่าก็กลั้นยิ้มเอาไว้ไม่อยู่

“ยังไม่ได้ถามนายเลย ทำไมจู่ๆถึงกลับประเทศมาล่ะ?”

“เพราะอยากเจอเธอไง”

ม่านฝนปกคลุม ทำให้ดวงตาเขาเปียกชื้นเป็นพิเศษ

“หลายปีมานี้ เธอใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก และไม่มีความสุขด้วย”

“ฉันคิดว่า เธอต้องการฉันอย่างแน่นอน”

เขาน้ำเสียงหนักแน่น:

“ตราบใดที่เธอต้องการฉัน ฉันก็สามารถละทิ้งทุกสิ่งได้”

ตอนนั้น ราวกับว่าย้อนกลับไปในช่วงมัธยมปลาย

ชายหนุ่มที่งดงามสดใส เป็นดั่งจันทราที่หลายคนแอบเก็บไว้ในใจ

ทว่าเขากลับส่องสว่างมาที่ฉันเพียงผู้เดียว

เขายังคงเป็นคนนั้น ที่หลังจากพักเที่ยงแล้วฟุบบนโต๊ะนักเรียน

ชายหนุ่มที่พูดเสียงแผ่วเบา “พวกเราจะอยู่ด้วยกันไปนิจนิรันดร์