บทที่ 17

ตอนที่ถือใบหย่าไว้ในมือ หัวใจของฉันจึงสบายใจได้อย่างแท้จริง

ตอนที่เดินออกมา เซิ่งหวยอานหยุดฝีเท้าไปครู่หนึ่ง

เขาพึมพำขึ้นว่า:

“พวกเรา จะหย่ากันแบบนี้จริงๆหรือ......”

ตอนที่ฉันหันหลังกลับไป เอกสารเล่มเล็กๆในมือเขาก็บีบจนมีรอยยับแล้ว

จิกเล็บอย่างแรงจนปลายเล็บเป็นสีขาว

เซิ่งหวยอานยังคงยืนแข็งทื่ออยู่ที่เดิม มองมาที่ฉันด้วยสายตาที่ดึงดัน

ขอบตาของเขาแดงก่ำ ริมฝีปากสั่นเทา

ราวกับอยู่ในสภาวะหมดอาลัยตายอยาก

ดูแล้ว คล้ายกับว่ามีเรื่องอีกมากมายที่อยากจะพูด

ท้ายที่สุด กลับรู้สึกหมดแรงพูดอะไรไม่ออกสักอย่าง

“ไม่หรอก” ฉันพูดขึ้นอย่างกะทันหัน

เซิ่งหวยอานมึนงงไปครู่หนึ่ง: “อะไรนะ?”

ฉันเม้มริมฝีปาก

ท้ายที่สุดยังคงตอบคำถามของเขาอย่างจริงจังอีกครั้ง

“ต่อให้คุณไม่ได้หยาบคายขนาดนั้น พวกเราก็ไม่สามารถไปได้ตลอดรอดฝั่งหรอก”

“คุณจะเป็นพี่ชายที่ฉันเคารพ ทว่าไม่ใช่คนรักเด็ดขาด”

ฉันหันหน้ากลับไปมองใครบางคนที่ยืนรออยู่เงียบๆไม่ไกล

ยิ้มจนคิ้วยกขึ้น:

“ตำแหน่งคนรักนี้ ตั้งแต่ต้นจนจบ เก็บไว้ให้เขาคนเดียวเท่านั้น”