บทที่ 6

เซิ่งหวยอานเทเหล้าใส่แก้วแล้วส่งมาให้ฉัน บุ้ยปากมาทางฉัน:

“เพื่อนเก่ากลับมาเจอกัน ยังไม่รีบดื่มให้เขาสักแก้วอีก”

เมื่อได้ยินดังนั้น ใบหน้าของเฉินมั่วไป๋ที่ปกติเย็นชาและสง่างาม กลับเผยความดุร้ายขึ้นมา

เขายื่นมือมากดแก้วเหล้าของฉัน:

“ไม่ต้องหรอก เธอเป็นผู้หญิง อย่าให้เธอดื่มเหล้าเลย”

ฉันกะพริบดวงตาที่โศกเศร้าอย่างแรง ยกแก้วเหล้าขึ้นมา:

“ไม่เป็นไรค่ะ ตอนนี้ฉันดื่มเหล้าได้แล้ว”

เขาตกตะลึงไปครู่หนึ่ง อมยิ้มพลางยกแก้วเหล้าที่บริกรส่งมา พูดด้วยเสียงทุ้มต่ำอย่างมาก:

“อืม ตอนนี้โตแล้วสินะ”

มือของเซิ่งหวยอานโอบเอวฉันแรงขึ้นเล็กน้อย เขาก้มลงมามองฉัน

แววตาที่จ้องเขม็งแฝงไปด้วยความเย้าหยอกและรังเกียจเดียดฉันท์

“ท่านประธานเฉิน”

เขาแสยะยิ้ม โน้มตัวมาจูบฉัน:

“ผมกับหนานอี้ยังมีเรื่องสวยงามที่ต้องทำ ขอตัวก่อนนะครับ”

เซิ่งหวยอานพูดคำนี้ออกมาอย่างมีเลศนัย

ใบหน้าของฉันซีดเผือด

เฉินมั่วไป๋ยื่นมือไปบีบแขนของเซิ่งหวยอานเอาไว้

หลังมือตึงจนเส้นเลือดปูดอย่างเห็นได้ชัด

ล้วนแสดงให้เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขาเดือดดาลเพียงใด

ทว่าตอนที่หันหน้ามามองฉัน น้ำเสียงกลับอ่อนโยนลงอย่างมาก:

“หนานอี้ เธอยอมที่จะไปกับเขาหรือ?”

เซิ่งหวยอานยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ ยกอำนาจในการตัดสินใจมาให้ฉัน:

“ที่รัก เขาถามคุณอยู่ ยอมที่จะไปกับผมไหม?”

ฉันรู้สึกได้ว่าตัวเองสั่นไปทั้งตัว ใช้แรงจิกเล็บเข้าไปในเนื้อ

จนเฉินมั่วไป๋พูดขึ้นอีกหนึ่งรอบ จึงสามารถดึงฉันกลับสู่โลกความจริง

ฉันแทบจะไม่กล้ามองเขา พูดเสียงแผ่วเบาที่สุด:

“เฉินมั่วไป๋ พวกเราขอตัวก่อนนะ”

เมื่อพูดจบ ฉันไม่กล้าจะอยู่ต่อ รีบลากเซิ่งหวยอานเดินออกไป