บทที่ 9

สีหน้าเซิ่งหวยอานเคร่งขรึมลง ทว่าปากยังคงพูดถากถากอย่างชั่วร้าย:

“ไม่หรอกมั้ง ของที่เน่าเฟะแบบนี้ คุณยังจะอยากได้อีกหรือ?”

เฉินมั่วไป๋ค่อยๆหันกายมาช้าๆ หัวเราะออกมาเบาๆ:

“เซิ่งหวยอาน ตอนนั้น เธอก็เป็นเพียงแค่เด็กอายุเจ็ดขวบคนหนึ่งเท่านั้น”

“คุณก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่า ความสัมพันธ์ของพ่อแม่ของคุณพังทลายไปตั้งนานแล้ว”

“พวกเขาก็นอกใจกันทั้งคู่ เรื่องนี้ คุณยังจะกล้าพูดว่าไม่รู้เรื่องงั้นหรือ?”

เพราะว่าเดือดดาลถึงขีดสุด รัศมีและความน่าเกรงขามบนร่างของเฉินมั่วไป๋ในตอนนี้ เปิดเผยออกมาอย่างเต็มที่

ภายใต้แรงกดดันที่มองไม่เห็น เซิ่งหวยอานก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัว

สายตามองไปรอบๆ และมาหยุดอยู่ที่ฉันพอดี

ราวกับว่าเจอเครื่องระบายอารมณ์แล้ว

เขาพูดอย่างโหดเหี้ยม:

“ต่อให้รู้แล้วอย่างไร เรื่องที่แม่เธอทำลายครอบครัวผมเป็นความจริง”

“ที่เสิ่นหนานอี้คิดจะขึ้นมาบนเตียงผม ก็เป็นเรื่องจริงเช่นกัน”

ราวกับว่าคิดอะไรขึ้นมาได้ เซิ่งหวยอานพลันยิ้มขึ้นมาทันที:

“แต่ว่า พูดก็พูดเถอะ ลีลาบนเตียงของเสิ่นหนานอี้ ก็ไม่เลวเลยนะ——”

คำพูดที่เหลือยังพูดไม่ทันจบ

เฉินมั่วไป๋ต่อยท้องเขาไปหนึ่งหมัด

สองมือ