Share

บทที่ 8

ตอนที่หัวสมองฉันว่างเปล่าจวนจะสิ้นหวัง ร่างกายก็เบาหวิวทันควัน

เซิ่งหวยอานที่ทับร่างฉันถูกเหวี่ยงออกไปนอกรถอย่างแรง

เขาเดินเซไปมาสองสามก้าว เสียหลักล้มลงกับพื้น

ฉันน้ำตาไหล อารมณ์หวาดกลัวไม่มั่นคง หายใจกระหืดกระหอบ

เฉินมั่วไป๋ถอดเสื้อสูทตัวนอกมาคลุมตัวฉันไว้

ในดวงตาของเขาราวกับมีพายุกำลังโหมกระหน่ำอยู่ ทว่าการกระทำกลับนุ่มนวลเป็นพิเศษ

มือใหญ่และหนาวางลงบนแผ่นหลังของฉัน แล้วตบเบาๆ

“อย่ากลัวไปเลยนะ หนานอี้ ผมอยู่ตรงนี้”

กลิ่นที่คุ้นเคยทำให้ฉันที่หายใจกระหืดกระหอบ ค่อยๆสงบสติอารมณ์ลงได้

“โอ้ ที่แท้ก็เป็นท่านประเฉินนี่เอง”

เซิ่งหวยอานยิ้มอย่างไม่แยแส ค่อยๆลุกขึ้นยืน

เขาปัดกางเกง ยกมือชี้นิ้วมาทางฉันพลางกล่าวว่า:

“เฉินมั่วไป๋ คุณอย่าบอกผมมนะว่า คุณยังอาลัยอาวรณ์ในตัวเธออยู่น่ะ?”

“คุณไม่รู้หรือว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าคุณคนนี้ ที่จริงแล้วน่าสะอิดสะเอียนเพียงใด?”

“แม่ของเธอ ทำลายครอบครัวของผม และกอบโกยเงินของบ้านผมหนีไป”

“ส่วนเสิ่นหนานอี้ ในคืนเข้าหอยังคิดเพ้อเจ้อปีนขึ้นมาบนเตียงผม อยากจะมีลูกให้ผมอยู่เลย”

เฉินมั่วไป๋ไม่สนใจสิ่งที่เขาพูด ทำเพียงแค่ก้มสายตาลง

ชี้รอยจ้ำแดงตรงข้อ
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status