LOGINShare
ตอนที่4. พยายามเรียนรู้
Last Updated:
2024-11-13 12:37:50ย่าหยาอ้าปากแต่ไม่มีเสียง ยี่สุ่นที่นั่งอยู่ใกล้น้องจึงพูดแทน
“ดีขึ้นแล้วเจ้าค่ะ ขอบพระคุณคุณช้อยที่ให้หมอมาตรวจอาการน้องสาวอิชั้นเจ้าค่ะ”
“เห็นสองคนคอยดูแลกันเช่นนี้ ฉันก็สบายใจ” หลวงพิชัยพูดแล้วอดมองมาทางย่าหยาไม่ได้ ได้ยินว่าแม่เป็นคนจีนทั้งสองพี่น้องจึงผิวขาวผุดผ่อง แต่กลับมีดวงตากลมโตราวกับหยดน้ำวาวใส ท่าทีขี้อายปนประหม่าชวนมองยิ่งนัก
“แล้วนี่พ่อสินธุ์ล่ะ กลับมาแล้วไม่ใช่รึ ไม่มากินข้าวกินปลาพร้อมหน้าพร้อมตากันบ้างหรือไร” หลวงพิชัยพูดขึ้นอย่างเพิ่งนึกได้
“มาแล้วขอรับ” เสียงดังขึ้นจากด้านหลังก่อนที่เจ้าของร่างกำยำจะเดินเข้ามานั่งรวมวงรับประทานอาหารเย็น “ฉันซ้อมดาบกับทิดจ้อยเหงื่อท่วมตัวเลยไปอาบน้ำก่อนมาที่นี่ก็เลยมาช้าไปสักหน่อย”
สายตาคมปลาบจับจ้องมายังย่าหยา หญิงสาวหดคอด้วยความเคยชิน แต่นึกขึ้นได้ว่าเขาเป็นคนใจร้ายที่แกล้งเธอ จึงฝืนทำใจกล้ายืดแผ่นหลังตั้งตรงแล้วเชิดปลายคางขึ้น ชายหนุ่มมองแล้วกลั้นยิ้มขำ นึกถึงตอนที่หญิงสาวกลัวจนตัวสั่นแต่พยายามดิ้นรนสุดชีวิต ตอนนี้ก็ยังทำตัวเหมือนแมวน้อยขู่ฟ่อๆ ทั้งที่กลัวเขาอย่างเห็นได้ชัด
“กลับมาคราวนี้จะอยู่กี่วันรึ” หลวงพิชัยถาม
“อ้าว! ฉันเพิ่งกลับมาแท้ๆ เหตุใดพี่ถามเหมือนไม่อยากเห็นหน้าฉัน”
“อย่าให้พี่ต้องพูด” หลวงพิชัยส่ายหน้าระอาใจ “ผู้อื่นเป็นมหาดเล็กบรรดาศักดิ์อยู่วังรับใช้พระองค์ท่าน แต่น้องชายฉันกลับตะลอนๆ อยู่นอกเมือง”
“ฉันก็ทำงานแบบของฉันนั้นแหละ” เขายิ้มแล้วมองอาหารตรงหน้า “อาหารมื้อนี้น่ากินเสียจริง”
“พ่อสินธุ์ก็กินให้เยอะๆหน่อย นานๆ จะอยู่บ้านเสียที”
“รสมือพี่สะใภ้ หาที่ไหนเทียบไม่ได้แล้วขอรับ”
สินธุ์พูดแล้วปรายตามองทางย่าหยา หญิงสาวดูเงอะงะกับการกินอาหารโดยมียี่สุ่นคอยดูแลราวกับเป็นเด็กเล็กๆ เขาได้ยินเรื่องเมียใหม่ของพี่ชายมาบ้างและรู้ว่ารับน้องสาวมาอยู่ด้วย แรกทีเดียวเขาก็คิดว่ายี่สุ่นจะยกน้องสาวตัวเองให้เป็นเมียพี่ชายเขาอีกคน แต่เห็นท่าทางเช่นนี้แล้วคงเป็นเขาที่คิดมากไปคนเดียว อายุก็ไม่น้อยแล้วแค่กินข้าวพี่สาวยังแทบจะป้อนให้ ไม่รู้จะสงสารใครดี
ย่าหยาไม่เคยใช้มือกินข้าวอย่างนี้ เธอจับข้าวเป็นคำก็ร่วงก่อนจะเข้าปาก แต่ยี่สุ่นที่นั่งข้างๆ คอยดูแลตลอดราวกับว่าเป็นเรื่องปกติ หญิงสาวพยายามเรียนรู้เพื่อไม่เป็นภาระให้ใคร ไม่รู้ว่าต้องอยู่ที่นี่ไปนานแค่ไหนแต่เธอก็จะพยายามใช้ชีวิตต่อไป เพราะสนใจแค่การกินอาหารของตัวเอง ย่าหยาจึงไม่เหลือสายตาไว้มองผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงข้าม
หลังกินอาหารเสร็จ นางแจ่มบ่าวคนสนิทและเป็นพี่เลี้ยงย่าหยามารับหญิงสาวไปพักผ่อน
“วันนี้คุณไม่ค่อยสบายอย่าอาบน้ำเลยนะเจ้าคะ แจ่มเตรียมน้ำอุ่นให้เช็ดตัวแล้วเจ้าค่ะ”
‘แต่ฉันอยากอาบน้ำนี่’ เธอพยายามจะพูดออกไปแต่เสียงก็แหบแห้งจนอีกฝ่ายไม่ได้ยิน ย่าหยายกมือขึ้นแตะลำคอของตนเอง ที่พูดไม่ได้เพราะความกลัวสินะ เธอต้องพยายามหัดส่งเสียงออกไปให้ได้ เธอไม่ได้เป็นใบ้ยังไงต้องพูดได้สิ!
แจ่มยกอ่างไม้ใส่น้ำอุ่นเข้ามาวางบนโต๊ะเสร็จแล้วก็ยื่นมือไปหมายจะช่วยผลัดผ้า แต่หญิงสาวส่ายหน้าไปมารัวๆ
“ทะ...ทำ...ทำ...เอง..ดะ...ได้”
“เอ๊ะ! นั้นย่าหยาพูดรึ” ยี่สุ่นที่ก้าวเข้ามาในห้องได้ยินพอดี ใบหน้าแย้มยิ้มดีใจแล้วยื่นมือไปจับแขนน้องสาว “ไหน...พูดอีกสิ”
ย่าหยาขยับปากแต่เสียงแผ่วเบา เธอพยายามพูดแต่แทบไม่ได้ยินเสียง ยี่สุ่นโอบน้องสาวแล้วลูบศีรษะเบาๆ
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องรีบค่อยเป็นค่อยไป”
“ดีจริงในที่สุดคุณย่าหยาก็พูดได้แล้ว” แจ่มถึงกับน้ำตารื้น “แจ่มไม่ได้ยินเอง คราวหน้าคุณย่าหยาพูดข้างหูแจ่มนะเจ้าค่ะ”
หญิงสาวได้แต่พยักหน้ารับ แล้วยื่นมือดันให้ทั้งสองทำท่าบอกให้ออกไป
“คุณย่าหยาอยากเช็ดตัวเองเจ้าค่ะ” แจ่มพูดปนยิ้มรายงานให้ยี่สุ่นฟัง
“โตเป็นสาวแล้วก็คงอยากทำอะไรเอง เอาเถิด เราคอยๆ ดูแลแกไปนะพี่แจ่ม”
“เจ้าค่ะ”
เมื่อไม่มีใครอยู่ในห้องแล้ว ย่าหยาจึงเช็ดเนื้อตัวแล้วสวมเสื้อคอกระเช้า จำได้ว่าสมัยรัชกาลที่5รับวัฒนธรรมการแต่งกายมาจากยุโรป จริงสิ เธอยังไม่ได้หาถามเลยว่าปีนี่พ.ศ.อะไร รัชกาลที่เท่าไหร่ มือเรียวหยิบแปรงขึ้นมาหวีผมยาวสลวย หลวงพิชัยกับอีตาสินธุ์อะไรนั้นตัดผมรองทรง แต่คุณช้อยกับพี่สาวของเธอทำผมทรงหมาดไทย เท่าที่เธอเคยอ่านนิยายแนวย้อนยุคและลองสืบค้นข้อมูล เดาๆ ได้ว่าน่าจะรัชกาลที่ 5 นี่เธอย้อนเวลามาไกลถึงขนาดนี้เลยหรือ
หญิงสาวจัดการตัวเองเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ตั้งใจว่าจะออกมานั่งเล่นที่ชานเรือน เธอไม่เคยนอนแต่หัวค่ำ ปกติเธอนอนหลังเที่ยงคืนเพราะชอบเขียนนิยายดึกๆ แต่เมื่อออกก็พบหลวงพิชัยเดินขึ้นเรือนมาพอดี สายตาของเขาจ้องมองอย่างเปิดเผย แม้มุมปากจะยกยิ้มแต่ดวงตาคู่นั้นมองเธอเหมือนขนมในจานที่รอกินเป็นของว่าง
“ฉันไม่ค่อยเห็นใครไว้ผมยาวอย่างนี้นัก” หลวงพิชัยพูดแล้วหันมายิ้มให้ยี่สุ่น
“เคยตัดผมให้ย่าหยาแต่ตัดผมให้ทีไรก็ไม่สบายทุกคราวไป จึงไม่ได้ตัดผมให้แค่เล็มๆ ไม่ให้ยาวเกินไปเจ้าคะ”
“ไว้ผมยาวแก้เคล็ดสินะ” หลวงพิชัยพยักหน้ารับ “คิดเสียว่าเป็นบ้านตัวเอง อยากทำสิ่งใดก็บอกแม่ช้อยเขาได้ ส่วนสินธุ์น้องชายฉันเขาเป็นคนรักสนุก แต่ก็ทำงานรับใช้พระองค์ท่าน บางครั้งบางคราวก็หายไปเป็นเดือน ไปทำงานตามท่านรับสั่งนะ”
“ขอบคุณคุณหลวงที่เมตตาอิชั้นกับน้องเจ้าค่ะ”
“ถูกลมเย็นจะไม่สบายเอา กลับเข้าห้องเถิดเจ้าค่ะ” แจ่มเตือนย่าหยา
แม้ว่าเธอยังไม่อยากกลับเข้าห้องแต่คงดื้อดึงไม่ได้ มาอยู่ที่นี่ก็เหมือนเป็นผู้อาศัย ทำให้พี่สาวลำบากใจจะไม่ดี
แจ่มประคองย่าหยากลับเข้ามาในห้อง “คุณอยู่ในนี้นะเจ้าค่ะ คืนนี้คุณหลวงมาค้างกับคุณยี่สุ่น แจ่มต้องค่อยรอรับคำสั่งเรียกใช้เจ้าค่ะ”
ย่าหยาพยักหน้ารับแล้วเดินกลับไปนั่งบนเตียง พลันนึกขึ้นได้ว่า ตอนที่เธอได้สติก็ตื่นมาบนเตียงของผู้ชายนิสัยไม่ดีคนนั้น ถ้านอนหลับอีกทีตื่นมาเธออาจกลับไปยุคปัจจุบันก็ได้ พอคิดได้แบบนี้เธอก็ทิ้งตัวลงนอนอย่างว่าง่าย
ฉันอยากกลับบ้านแล้ว พาฉันกลับบ้านทีนะ!
Related chapters
คะนึงครวญ ตอนที่5. อยากกลับบ้าน
“คุณพี่ คุณพี่เจ้าขา” “ชอบหรือไม่” “เบาหน่อยเจ้าคะ อื้อ คุณพี่...อิชั้น...ไม่ไหว” “ทนอีกหน่อย พี่ใกล้แล้ว โอ้ววว” นั้นเป็นเสียงที่ดังมาจากห้องข้างๆ ซึ่งย่าหยาเข้าใจดีว่าเกิดกิจกรรมอะไรในห้องนั้น แต่ไม่คิดว่าหลวงพิชัยที่ดูเงียบขรึมและใจดีจะร้อนแรงขนาดทำให้พี่สาวร้องครวญครางเกือบทั้งคืน ซ้ำรุ่งเช้ายังได้ยินอีกรอบด้วย ยังดีที่คุณหลวงมาหาพี่ยี่สุ่นวันเว้นสองวันเพราะเกรงใจคุณช้อย ไม่เช่นนั้นเธอคงไม่ได้หลับสนิทเป็นแน่ แต่พี่สาวของเธอตื่นมาหน้าตาแช่มชื่นในขณะที่เธอนอนหลับไม่สนิทเพราะได้ยินเสียงครวญครางรบกวนทั้งคืน แต่พี่แจ่มดูไม่ทุกข์ร้อนสักนิด คงมีแต่เธอที่ยังไม่ชินสินะ แม้ยังไม่เคยมีคนรักแต่รู้เรื่องระหว่างชายหญิงดี และพอเข้าใจได้ว่าผู้หญิงในยุคนี้ต้องพึ่งพาสามี ถ้าไม่ได้รับความรักความโปรดปรานก็จะใช้ชีวิตอยู่ยาก แต่ถึงอย่างไรเธอก็ยังอยากกลับบ้านอยู่ดี มาอยู่ที่นี่ครบสัปดาห์แล้ว เธอยังหาวิธีกลับบ้านไม่ได้ เธอนึกไม่ออกจริงๆ ว่าอะไรทำให้เธอมาอยู่ในสถานที่เช่นนี้ นับว่าเธอยังโชคดีที่มาอยู่ในร่างที่ไม่เดือดร้อ
Last Updated : 2024-11-13คะนึงครวญ ตอนที่6.ความฝัน? ความจริง?
ครั้งแรกที่เธอได้สติก็ตื่นมาบนเตียงของเขา นิยายที่เคยอ่าน ซีรีย์ที่เคยดู มีบางเรื่องคล้ายกันคือนางเอกตื่นมาบนเตียงพระเอก หรือเตียงจะเป็นสิ่งเชื่อมโยงมิติก็ได้ คราวนี้เธอจะลองนอนบนเตียงนี้เผื่อว่าตื่นอีกครั้งจะได้กลับไปโลกปัจจุบัน คิดได้ตามนี้แล้วย่าหยาก็ปีนขึ้นเตียงนอน จัดหมอนแล้วทิ้งตัวลงนอน เธอหลับตาแต่แสงสว่างที่สาดเข้ามารบกวนการนอน เธอพลิกซ้ายพลิกขวาก็ยังไม่หลับจนต้องลุกขึ้นมานั่ง ‘ทำไมไม่หลับนะ ปกติตอนอยู่โลกโน้น ก็หลับได้ตลอดเวลา ไม่ว่าจะมืดหรือแสงสว่างแค่ไหน ทำไมถึงไม่หลับนะ’ ย่าหยาก่นดาตัวเองแล้วทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง‘สงบสติอารมณ์หน่อย ผ่อนคลาย คิดถึงบ้าน คิดถึงแม่ คิดถึงงาน คิดถึงนักอ่านที่รอตอนต่อไปของนิยาย เอ๊ะ ! หรือจะไม่มีใครรออ่านนิยายของฉันแล้วนะ แงๆ ไม่เอาสิ คิดมากแบบนี้ก็นอนมไม่หลับนะสิ โอ๊ย! จงหลับ หลับ หลับเดี๋ยวนี้’ สายลมเย็นๆ พลิ้วผ่านม่านหน้าต่าง กลิ่นหอมของดอกไม้ไม่รู้สายพันธุ์โชยมาแตะปลายจมูก ย่าหยาเคลิ้มหลับไปอย่างไม่รู้ตัว เป็นจังหวะเดียวกับบานประตูเปิดออกพร้อมเจ้าของเรือนที่กลับเข้ามา ดวงตาคมปลาบเห็น
Last Updated : 2024-11-16คะนึงครวญ ตอนที่7. ปีนี้พ.ศ.อะไร
“สนใจหนังสือรึ” สินธุ์เอ่ยถามเมื่อเห็นสายตาอยากรู้อยากเห็นของหญิงสาว เธอหันมาพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มพลางชี้นิ้วไปที่ชั้นหนังสือ เขาเป็นคนอยู่ง่ายกินง่าย จึงให้คนตั้งตู้หนังสือในห้องนอน บางครั้งบางคราวก็เอกเขนกอ่านหนังสือจนผล็อยหลับไป “เอาสิ หยิบไปอ่านดูก็ได้” เขาเสนอแล้วเดินไปที่ชั้นหนังสือ “แต่หนังสือในห้องฉันเป็นหนังสือทางการทหารการปกครอง เธอจะอ่านเข้าใจไหม”‘เขากำลังดูถูกเธอเหรอ’ ย่าหยาตวัดตามองเล็กน้อยแล้วเดินไปเลือกดูหนังสือบนชั้น แน่นอนว่าไม่มีหนังสือนิยายรักให้เธอเลือกอ่าน แต่พวกบันทึกประวัติศาสตร์หรือเรื่องเล่าต่างแดนก็น่าสนใจไม่น้อย คนตัวเล็กเขย่งปลายเท้าขึ้นเพื่อหยิบหนังสือเล่มหนึ่งลงมา พอเปิดดูไปสองสามหน้า คิวเรียวก็ขมวดกันยุ่งภาษาไทยแต่เป็นภาษาเก่า การใช้คำและการเรียบเรียงประโยคไม่เหมือนกัน เห็นทีว่าจะต้องใช้เวลาในการทำความเข้าใจ เอ่อ...สักพักใหญ่ๆ ล่ะนะสินธุ์ไม่กล้าถามว่า ‘อ่านหนังสือออกหรือไม่’ เพราะเกรงจะทำให้หญิงสาวไม่พอใจ แค่เธอมองค้อนเขาก็แทบใจคอไม่ดีแล้ว“เล่มนี้เป็นบันทึกการค้าขายกับชาวฮอลันดา”“ปี..ปีนี้ พ.ศ. อะไร...คะ”ชายหนุ่มเอียงคอมองหญิงสาวเล็กน้อย เธอพูดจา
Last Updated : 2024-11-16คะนึงครวญ ตอนที่ 8. หิ่งห้อย
ย่าหยาขอกระดาษกับดินสอมาฝึกหัดคัดลายมือจากพี่ยี่สุ่น คุณหลวงรู้เข้าก็ประหลาดใจแต่ก็ใจดีให้คนเอาหนังสือแบบเรียนของเด็กสำหรับลูกท่านหลานเธอเอามาให้เธอศึกษา “ผู้ชายบวชเรียนจึงได้เรียนหนังสือ ผู้หญิงต้องเป็นนางข้าหลวงถึงจะได้เรียน ส่วนใหญ่ก็เข้าวังถวายตัวแต่เด็ก ฝึกงานในรั้วในวัง มีหลายแขนง” คุณหลวงเล่าให้ฟังด้วยน้ำเสียงเอ็นดู ซึ่งเธอเองก็ไม่ได้อยากเข้าวังไปนั่งเย็บปักถักร้อยหรือทำอาหารอะไรนั้นหรอก เธอใช้ชีวิตแบบนี้น่าจะดีที่สุดแล้ว อืม หลวงพิชัยก็ดูเป็นสุภาพบุรุษอ่อนโยนและใจดี แต่ทำไมเรื่องบนเตียงถึงได้รุนแรงเร่าร้อนนักนะ เธออยู่ห้องข้างได้ยินแล้วก็รู้สึกเห็นใจพี่ยี่สุ่น หรือเพราะคุณช้อยรับพลังงานของคุณหลวงไม่ไหว คุณหลวงก็เลย...เฮ้อ ... คนโสดอย่างเธอตายสนิทเลยทีเดียว หิ่งห้อยตัวน้อยบินเข้าในห้องนอนของหญิงสาว ทำให้เธอวางมือจากดินสอแล้วมองเจ้าหิ่งห้อยที่มาเกาะอยู่บนหนังสือ พอจะยื่นมือไปแตะ เจ้าหิ่งห้อยก็บินออกไปที่หน้าต่าง ย่าหยาเดินตามไปดู เห็นด้านหลังเรือนมีหิ่งห้อยวิบวับสวยงามจนน่าตื่นตะลึง “ระบบนิเวศวิทยาดีถึงได้
Last Updated : 2024-11-16คะนึงครวญ ตอนที่ 9. ปรารถนา
ชายหนุ่มเดินมาถึงเรือนก็โบกมือไล่บ่าวรับใช้ไปให้พ้นหน้า เขาไม่เหมือนพี่ชายในเรือนจึงไร้บ่าวไพร่ ความเงียบสงบคือสิ่งที่เขาปรารถนาแต่มันเหมือนถูกทำลายไปสิ้นตั้งแต่วันที่เขาเข้ามาในห้องนอนของตนแล้วพบร่างอรชนหลับใหลบนเตียง สินธุ์ทิ้งตัวลงนอน เขาหลับตาพลางนึกถึงภาพในวันนั้นซึ่งเขาคิดไปว่าเธอเป็นบ่าวที่หวังจะเลื่อนฐานะเป็นเมียเขา ครั้งนั้นเขาคิดแค่จะข่มขวัญเล็กๆ น้อยๆ แต่เมื่อเข้าใกล้กลับรู้สึกอยากสัมผัส ราวกับกำลังแตะต้องของต้องห้าม กลิ่นหอมอ่อนๆ จากเรือนกายเย้ายวนและปลุกเร้าเลือดในกายจนเดือดพล่าน จนเมื่อเจ้าของร่างอรชนลืมตามองเขาด้วยแววตาตื่นตระหนก เขาก็รู้สึกปรารถนาจะครอบครองเธอทั้งตัวและหัวใจ เป็นความปรารนาที่รุนแรงยากเกินจะบรรยาย ชายหนุ่มไม่เข้าใจตนเองนัก เขาเป็นหนุ่มนักเรียนนอก เคยไปเรียนหนังสือที่อังกฤษถึงสี่ปีด้วยทุนหลวง พบเจอหญิงสาวต่างเชื้อชาติมากหน้าหลายตา แต่กลับไม่เคยมีใครทำให้เขารู้สึกต้องการได้รุนแรงถึงเพียงนี้ ทั้งที่เธอก็ไม่ได้สวยเลิศเลอมากกว่าหญิงสาวผู้ใด ตัวก็เล็กซ้ำยังพูดจาตะกุกตะกัก ดูแลตัวเองก็แทบไม่ได้ แต่เขากลับอยากเป
Last Updated : 2024-11-16คะนึงครวญ ตอนที่ 10. แก่แดด
“วาดอย่าพูดเช่นนั้นสิ” คุณช้อยเป็นฝ่ายปรามเสียเอง “นี่ย่าหยาก็ฝึกอ่านฝึกคัดอักษรอยู่ นี่ก็พูดจาชัดถ้อยชัดคำขึ้นมากแล้ว”“ฝึกคัดอักษร?” สินธุ์ถามอย่างสนใจ หลายวันก่อนเธอยืมหนังสือของเขาไป วันนี้ได้ยินว่าหัดคัดตัวหนังสือก็รู้สึกแปลกใจอยู่บ้าง“เพราะคุณช้อยเสียเวลาสอนเองกับมือถึงได้อ่านออกเขียนได้ดอกเจ้าคะ” วาดเบ้ปากใส่ นางไม่ชอบสายตาของคุณสินธุ์ที่มองย่าหยา ยิ่งนึกถึงเรื่องที่นางแอบขึ้นเตียงคุณสินธุ์แล้วถูกไล่ออกมายิ่งรู้สึกริษยาเหลือเกิน“จะว่าไปมาอยู่ที่นี่ก็สองเดือนแล้ว ไม่ได้ออกไปไหนเลย ฉันนี่ก็แย่เสียจริงไม่ได้พาแม่ยี่สุ่นกับน้องไปเที่ยวชมบ้านเมืองสักคราเดียว”“ไม่เป็นไรเจ้าคะ คุณหลวงมีงานราชการมากมาย ทุกวันนี้อยู่ที่นี่อิชั้นกับน้องก็มีความสุขดีเจ้าค่ะ” ยี่สุ่นพูดอย่างเจียมตัวสินธุ์กลั้นหัวเราะเมื่อเห็นสีหน้าผิดหวังราวเด็กน้อยของย่าหยา ปากก็พูดออกไปเร็วเท่าที่ใจคิด“อย่างไรวันนี้ก็แต่งตัวแล้วและวันนี้ฉันว่างพอดี ฉันจะพาแม่ย่าหยาไปเที่ยวเอง” เขายิ้มใส่ตาหญิงสาวที่จ้องหน้าเขาอยู่“เอ่อ...” ยี่สุ่นพูดไม่ออก หันไปมองน้องสาวแล้วก็หันไปมองคุณหลวงอย่างขอความเห็น นางไม่เคยปล่อยน้องไปไ
Last Updated : 2024-11-16คะนึงครวญ ตอนที่11. น้ำชา
มือเรียวเล็กคลำหากระเป๋าสตางค์อย่างลืมตัว แล้วก็นึกได้ว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในปีพ.ศ.2567 ไม่มีทั้งกระเป๋าสตางค์และสมาร์ทโฟนสำหรับแสกนจ่าย ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ย่อมมองเห็นทุกอย่างเขาเป็นฝ่ายชิงจ่ายเงินค่าขนมน้ำตาลปั้นให้เธอเสียเอง“ขอบคุณค่ะ” อย่างไรเขาก็เป็นคนจ่ายจะไม่ขอบคุณก็ไม่ได้ ประเดี๋ยวจะถูกตำหนิไปถึงพี่ยี่สุ่น ย่าหยาได้ขนมน้ำตาลปั้นรูปกระต่ายน้อยมาก็อ้าปากกัดส่วนใบหูเรียวยาวของกระต่ายน้อย“อื้ม อร่อยจัง”“อร่อยมากหรือเจ้าคะ” แจ่มอดถามไม่ได้“อ๊ะ! ลืมซื้อให้พี่แจ่ม” ย่าหยาพูดอย่างเพิ่งนึกได้ แต่แจ่มโบกมือไปมา เมื่อครู่กำลังจะจ่ายเงินให้เพราะคุณยี่สุ่นฝากเงินให้นางเป็นคนถือเพราะเกรงว่าคุณย่าหยาจะทำหล่นหายหรือถูกล้วงกระเป๋า แต่คุณสินธุ์กลับเร็วกว่าจ่ายเงินให้ก่อน ช่างดูน่ารักน่าเอ็นดูเหลือเกิน“ไม่ต้องเจ้าค่ะ แค่เห็นคุณย่าหยากินก็อิ่มแล้ว”“จะอิ่มได้อย่างไร” ย่าหย่าย่นจมูกแล้วก็พูดขึ้น “ประเดี๋ยวถ้าเจอขนมฝรั่งเราซื้อไปฝากคุณช้อยกับพี่ยี่สุ่นกันนะ”ขนมไทยฝีมือแม่ครัวที่เรือนทำได้อร่อยเลิศรสอยู่แล้ว แต่ขนมฝรั่งคงไม่เคยได้กินกันมั้ง? หาพวกขนมปังขนมอบไปฝากดีกว่า“ดีเจ้าค่ะ” เพร
Last Updated : 2024-11-17คะนึงครวญ ตอนที่ 12 สัญญานะ!
“ฉันสัญญา” ปลายนิ้วก้อยเกี่ยวกันเล็กน้อยแต่ราวกับเส้นด้ายที่มองไม่เห็นพันเกี่ยวเหนียวแน่น แม้เป็นระยะเวลาแสนสั้นแต่ราวกับทุกอย่างเหนี่ยวรั้งหัวใจสองดวงไว้ เขาปล่อยมือและเธอดังมือกลับพลางยกมือขึ้นแตะเรือนผมแก้เขินก่อนจะพยักหน้ากับแจ่มชวนกันไปห้องสุขา เมื่อสองสาวต่างวัยจัดการธุระส่วนตัวเสร็จ แจ่มก็อดหยอกเจ้านายไม่ได้ “ไม่ยักรู้ว่าคุณย่าหยาสนิทกับคุณสินธุ์” หญิงสาวชะงักไปเล็กน้อยแล้ว “มะ..ไม่..ไม่ได้สนิท เอ่อทุกคนก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ” “ไม่นะเจ้าค่ะ นอกจากคุณหลวงพิชัยกับคุณช้อยแล้ว แจ่มก็ไม่เคยเห็นคุณสินธุ์คุยเล่นหยอกล้อกับใคร “เขาคงเอ็นดูฉันมั้ง?” ถ้าอยู่ในยุคของเธอ เธอจัดว่าเขาเป็นเพลย์บอยตัวพ่อได้เลยล่ะ มือไว จูบเร็ว ตั้งตัวไม่ทันเลยทีเดียว แจ่มได้แต่ยิ้มไม่พูดอะไรอีกเพราะเกรงเจ้านายจะเขินอาย ให้เป็นแบบนี้นั้นแหละ ดีแล้ว เมื่อย่าหยาเดินกลับมาก็เห็นมีคนมานั่งเพิ่ม เป็นชายหนุ่มวัยไล่เลี่ยกับคุณสินธุ์ ราวกับรู้ว่าถูกมองจึงย้ายสายตามาทางเธอแล้วลุกขึ้นยืนก้มศีรษะให้เล็กน้อย แต่เธอย
Last Updated : 2024-11-17
Latest chapter
คะนึงครวญ ตอนที่27. จบ
เธอมองเขาอย่างประหลาดใจ ชายหนุ่มยิ้มเศร้าแล้วกอดร่างเล็กแน่นขึ้นราวกับกลัวว่าจะเป็นแค่ความฝันไป ไออุ่นจากกายแกร่งตอกย้ำว่าเขาคือคนที่หัวใจเธอเพรียกหา หญิงสาวส่งยิ้มให้เขาแล้วขยับตัวยื่นหน้าไปจูบมุมปากของชายหนุ่ม “หยารักพี่สินค่ะ หยาจะไม่หายไปไหนอีก ครั้งนี้เรามาทำให้มันไม่เหมือนเดิมนะคะ” แววตาของเธอคือคำตอบที่เขารอคอย มีหลายร้อยหลายพันคำที่เขาอยากพูด แต่กลับพูดไม่ออก อับจนถ้อยคำอย่างน่าสงสาร ความรู้สึกที่มีทั้งหลายทั้งปวงหลอมรวมเป็นอ้อมกอดแนบแน่น ไม่ว่าเขาจะเป็นใครแต่หัวใจของเขายังเป็นดวงเดิมที่รักเพียงหญิงเดียวเสมอมาและจะเป็นเช่นนี้ตลอดไป รักครั้งนี้กับหัวใจดวงเดิมที่จะไม่เหมือนเดิมอีกแล้วบทส่งท้าย ข่าวโฮโซสาวชื่อดังและครอบครัวถูกจับข้อหาฉ้อโกงและคดีแชร์ลูกโซ่เป็นที่พูดถึงกับไปทั่ว ช่องข่าวทุกช่องรวมทั้งโลกโซเซียลให้ความสนใจกันมาก แต่นั้นทำให้ว่าที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวพอใจมาก เพราะพวกเขาไม่ต้องเป็นเป้าสายตาของใครนัก มารดาของย่าหยาและสามีใหม่บินตรงกลับเมืองไทยตามคำเชิญของว่าที่ลูกเขยเพื่อที่ทั้งสองครอบครัวจะ
คะนึงครวญ ตอนที่ 26. บ้านเรือนไทย
คุณาสินวางร่างของย่าหยาลงบนเตียง เขาปรายตามองไปทางประตูเห็นลูกน้องปิดให้เรียบร้อยก็ถอนหายใจเบาๆ คนตัวเล็กยื่นมาคล้องคอเขาไว้ “พี่สิน” เสียงหวานครางแผ่ว “หยาอยากอาบน้ำ” เธอต้องการเขาเหลือเกิน แต่สภาพนี้มันก็เกินกว่าตัวเธอเองจะรับได้ ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ อุ้มคนตัวเล็กเดินไปที่ห้องน้ำ “เด็กดี...ให้พี่ช่วยนะครับ” เขาพูดขณะปล่อยให้เธอลงยืน หญิงสาวพยักหน้ารับให้เขาช่วยถอดเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นออกจากร่าง น้ำอุ่นไหลผ่านฝักบัวรินรดร่างเปลือยเปล่า มือใหญ่ค่อยๆ เช็ดใบหน้าสวยอย่างเบามือพลางสำรวจดูว่าเธอบาดเจ็บที่ไหนบ้าง เสียงหวานครางแผ่วยื่นมือไปปลดกระดุมเสื้อของเขาออกอย่างร้อนรน ปลายนิ้วสัมผัสแผ่นอกกว้างที่คุ้นเคยแล้วยื่นหน้าไปจูบอกซ้ายของเขา ชายหนุ่มถึงกับหลุดเสียงครางออกมา มือเรียวเล็กพยายามปลดเข็มขัดของเขาออก เขาจึงเลื่อนมือลงไปจัดการด้วยตัวเอง ปล่อยให้ร่างกายกำยำเปลือยเปล่าต่อหน้าคนรัก ผ่านมากี่ร้อยปี เธอก็ยังเป็นคนเดียวที่เขารัก แม้เคยคิดหันหลังให้ความรู้สึกที่มีแต่หัวใจมันไม่ยอมหยุดรักเธอได้เลย มือใหญ่กุมมือเล็กให้กอบกุมท
คะนึงครวญ ตอนที่25. อย่าจองเวรกันเลย
ชายผู้นั้นหน้าซีดมองร่างที่หลับใหลสลับกับหน้าถมึงทึงของวาด มือหยาบกร้านสั่นเทายื่นไปหมายแตะต้องเรือนร่างนวลละออ แต่มีเสียงคนพูดด้านนอกว่า ‘องค์วรสินเสด็จกลับมาแล้ว’ ทั้งสองจึงรีบออกไปราวกับภูติผีวิญญาณร้าย คราวนั้นองค์วรสินกลับมาได้เวลา แต่เธอกลับถูกเข้าใจผิดเพราะองค์วรสินเองก็ถูกปั่นศีรษะเป่าหูว่าเธอเป็นหญิงแพศยาคบชู้ ทำให้เรื่องราวจบลงด้วยตายจากของเธอและลูกในครรภ์ แรงรักแรงอาฆาตทำให้ต้องเวียนว่ายตายเกิดเป็นเช่นนี้หลายชาติภพ เธอปล่อยวางตั้งแต่ชาตินั้นแต่คนผู้นี้ไม่อาจปล่อยเธอไป มือใหญ่กระชากเสื้อเธออย่างแรงทำให้ย่าหยาได้สติ หญิงสาวส่งเสียงหวีดร้องแล้วยกเท้าขึ้นถีบเปะปะไปทั่วแต่มือที่น่าขยะแขยงพวกนั้นจับเรียวขาเธอแล้วลูบไล้หยาบคาย คนหนึ่งถือสมาร์ทโฟนบันทึกภาพไว้ราวกับเธอคือนางเอกหนังAV ที่รับบทสาวสวยถูกขื่นใจ แต่นี่คือชีวิตจริงที่เธอกำลังจะถูกชายแปลกหน้ายำยี ‘พี่สิน’ ย่าหยาได้แต่พร่ำเรียกชื่อคนรักในใจ ใช่ เธอรักเขา ไม่ว่าผ่านมากี่ร้อยปีหรือกี่ชาติภพ เธอก็ยังคงรักผู้ชายคนนี้ โครม! เสียงถีบประตูดังสนั่นท
คะนึงครวญ ตอนที่24.แรงอาฆาต
“เอ่อ...เจ้านายครับ ผมไม่เห็นคุณย่าหยาเลยครับ” “อะไรนะ?” “ผมเข้ามารับเอกสารตามที่เจ้านายสั่ง ผมมาถึงคอนโดแล้วแต่ไม่พบคุณย่าหยาเลยครับ เอ่อ...โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้ ผมถามนิติกรคอนโดก็บอกว่าเห็นคุณย่าหยาเดินออกไปหน้าคอนโดแล้วยังไม่กลับเข้ามาครับ” “เป็นไปได้ยังไง” “ผมว่าแปลกๆนะครับ” “รอที่นั้นก่อน เดี๋ยวฉันลองติดต่อย่าหยาอีกที” คุณาสินวางสายจากลูกน้องแล้วโทรหาย่าหยา ใจของร้อนรุ่มไม่สนใจว่าแม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดในห้องทำงานแล้ว เขาลุกขึ้นเดินไปที่ผนังกระจกที่มองเห็นวิวด้านนอก ตอนนี้เขาอยู่บนตึกสูงระฟ้าแต่หัวใจของเขากำลังดำดิ่งอย่างหวาดวิตก หญิงสาวไม่รับสายและครู่ต่อมาก็เหมือนทโทรศัพท์ดับไปเสียเฉยๆ เขาสบถหัวเสียแล้วเปลี่ยนเป็นโทรตามลูกน้องคนสนิทให้เข้ามาพบเขาทันที และโทรสั่งให้คนของเขาอีกคนไปขอดูกล้องวงจรปิดที่คอนโด เขาสูดลมหายใจลึกพยายามตั้งสติให้มั่น หากเป็นเรื่องอื่นเขาคงรับมือด้วยความใจเย็น แต่นี่เป็นเรื่องของย่าหยา ผู้หญิงที่ครอบครองพื้นที่ทุกตารางนิ้วในหัวใจของเขา ผ่านมาหลายชาติภพ เขาไม่
คะนึงครวญ ตอนที่ 23. โอกาส อีกครั้ง
“โทษหยาเหรอคะ แต่พี่สินเริ่มก่อนนะ” เธออายจนหน้าแดงเรื่อ ไม่รู้ทำไมตอนเช้าเขาถึงมี ‘อารมณ์’ จนต้องจัดหนักก่อนไปทำงานทุกที เธอทำงานที่บ้าน ตื่นสายก็ไม่เป็นไรแต่เขานี่สิ “พี่เป็นเจ้าของบริษัท ไปถึงช้าหน่อยไม่เป็นไรหรอก” เขายื่นหน้าไปแล้วกระซิบข้างหู “ต่ออีกรอบได้นะครับ” “คนบ้า! ไปทำงานเลย” “ครับๆ รับคำสั่งคุณภรรยาครับ” ย่าหยาไม่อยากจะโต้ตอบอีก ดูเหมือนพูดอะไรไปก็จะเข้าทางเขาเสียหมด คุณาสินยิ้มกว้างแล้วจูบหน้าผากคนรักเบาๆ ก่อนออกไปทำงานเช่นทุกวัน แต่ความรู้สึกนั้นแตกต่างไปจากเดิม เหมือนได้ของหายที่หาไปนานกลับมา 2-3คืนแรก เขานอนหลับไม่สนิทนักเพราะกังวลและกลัวว่าเธอจะหายไป และกลัวว่าเธอจะหวนกลับไประลึกถึงเรื่องราวในอดีต คุณาสินเดินออกมาจากห้องของคนรัก เขาไม่อยากเร่งรัดเธอเกินไป แต่อีกใจก็กลัวจะเสียเธอไปอีก ตอนนี้เขากลายเป็นคนขี้กลัวไปเสียทุกอย่าง บางทีเขาก็นึกขำตัวเอง ตอนที่ยังหาเธอไม่เจอมันก็เป็นความรู้สึกเหงาและเคว้งคว้าง แต่เมื่อได้พบเธอ ได้โอบกอดอีกครั้ง กลับกลัวว่าจะเสียเธอไป เขาอยากใช้ชีวิตกับเธอเ
คะนึงครวญ ตอนที่ 22. ทำไม่เป็น
ทันที่ริมฝีปากร้อนของคนทั้งสองประกบกันอีกครั้ง ร่างกายผ่าวร้อนทาบทับลงมาบดเบียดแนบชิด สิ่งที่ใหญ่โตนั้นร้อนระอุคลอเคลียกลีบเนื้ออ่อนบางที่ยามนี้ฉ่ำชื้นเพราะถูกปลุกเร้าด้วยนิ้วมือร้ายกาจ คุณาสินผละจากริมฝีปากสวยแล้วพรมจูบลำคอขาวผ่องจนเป็นแดงเรื่อ ซุกไซและโลมเลียลำคอระเรื่อลงมาที่เนินอกสวยอีกครั้ง ขบเม้มดูดดึงที่ปลายถันจนเปียกชุ่มทำให้หญิงสาวเผลอใช้ปลายนิ้วจิกลงที่ต้นแขนกำยำอย่างลืมตัว “อื้อ พี่สิน...” ความต้องการของหญิงสาวทวีคูณ ขยับบดเบียดร่างแนบชิดพร้อมกับแยกเรียวขาออก ความปรารถนาจะถูกเติบเต็มทำให้เรียกร้องอย่างไม่เคยทำมาก่อน เขาส่งนิ้วไปสำรวจเบื้องล่างอีกครั้งขยับนิ้วในร่องสาวจนมั่นใจว่าน้ำรักของเธอมากพอจึงประคองแก่นกายของตนส่งเข้าไปที่น้อย “อ๊ะ!” “อย่าเกร็ง” เขาพูดเสียงพร่าและเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหวานที่แดงเรื่อ ดวงตาของเธอปรือฉ่ำไม่ใช่เพราะฤทธิ์แอลกอฮอร์ แต่เพราะถูกปรนเปรอสวาทแทบขาดใจ เขาขยับเอวสอบดุนดันเข้าไปที่ละน้อย ขยับออกถอยเข้าเพิ่มความลึกไปที่ละนิดจนปลายหัวบากมุดเข้าไปในร่องสาว ย่าหยาตัวสั่นระริกในขณะที่อีกฝ
คะนึงครวญ ตอนที่ 21. เป็นห่วง
“ถ้า...ถ้าฉันไม่ใช่คนในอดีตชาติที่คุณตามหา คุณจะชอบฉันไหม?” มุมปากของชายหนุ่มยกยิ้ม เขามองเธอนิ่งนานจนเธอรู้สึกเห็นตัวเองในแววตาของเขา “ถ้าคุณเป็นผู้หญิงร้ายๆ หรือมีคนรักแล้ว ผมคงคอยให้ความช่วยเหลือคุณอยู่ห่างๆ แต่นี่คุณเป็นคนอ่อนโยน จริงใจ ถึงคุณจะเลี้ยงหมาแมวเองไม่ได้แต่ก็ช่วยสนับสนุนโอนเงินช่วยเหลือหมาแมวจรอยู่ตลอด นี่ยังไม่รวมที่คุณตรงสเป็คผมอีกด้วยนะ” “คุณรู้ได้ไง...เราเพิ่งเจอกันไม่ใช่เหรอ” เธอมองเขาอย่างไม่เชื่อนัก “ก็คุณเป็นคนที่ผมสนใจ ผมถึงอยากรู้ทุกเรื่องของคุณ” เขายิ้มแววตากรุ้มกริ่ม“แล้วฉันไปตรงสเป็คคุณตรงไหน”“สเป็คผมก็ตัวเล็กซ่อนรูป อะไรที่ผมควรเห็นคนเดียวก็ให้ผมมองคนเดียวก็พอ” ดวงตาฉ่ำเยิ้มด้วยฤทธิ์ค็อกเทลที่ดื่มไปหลายแก้ว เธอก้มหน้าไม่กล้าสบตากับเขาอีก ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินไปล้างมือแล้วรินน้ำอุ่นใส่แก้วเซรามิกสีเทาแล้วถือกลับมาให้หญิงสาว “ดื่มน้ำอุ่นๆ แก้แฮงค์ได้บ้าง” มือเรียวเล็กรับน้ำมาดื่มอย่างว่าง่าย เธอจิบไปไม่กี่คำก็ส่งแก้วคืนให้เขา ปลายนิ้วสัมผัสกันเล็กน้อย ทว่าราวกั
คะนึงครวญ ตอนที่ 20. ปาร์ตี้
“ไหวหรือเปล่า” น้ำเสียงคุ้นเคยเจือความห่วงใยทำให้ย่าหยาเอี้ยวใบหน้าไปมอง แต่ริมฝีปากปัดปลายคางของชายหนุ่มที่โน้มหน้าลงมาพอดี “คะ...คุณ...คุณสิน” “เมาหรือไม่สบาย” “ไม่ได้เมาเสียหน่อย” คุณาสินหัวเราะในลำคอ “คนเมาที่ไหนบอกว่าตัวเองเมา” “นี่คุณ!” “เอ่อ...” เจ้าของงานวันเกิดเอ่ยขึ้น “ย่าหยาจะไม่แนะนำหน่อยเหรอว่า...” ตอนนี้สายตาของเพื่อนสนิททุกคู่จ้องมองที่ย่าหยาและคุณาสิน เพื่อนสาวไม่ได้ขี้เหร่สมัยเรียนก็มีหนุ่มๆมาจีบเยอะแยะแต่ย่าหยาไม่สนใจ แล้วนี่ใครกัน เบ้าหน้าฟ้าประธานแบบนี้เพื่อนสาวไม่เคยปริปากพูดเลยสักคำ “เอ่อ...นี่คุณสิน...คุณาสินเป็น...” “เป็นคนตามจีบย่าหยาครับ” คุณาสินชิงพูดก่อนที่อีกฝ่ายจะพูดจบ “กรี๊ด!” เพื่อนๆที่เมาได้ที่ส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดอย่างตื่นเต้น “ตายแล้วยัยย่าหยา มีหนุ่มหล่อมาจีบไม่เห็นเล่าให้เพื่อนฟังเลย” ย่าหยาอายจนหน้าแดงจัด เธอหันไปกวาดตามองเขาที่สวมเสื้อเชิ้ตผูกเนคไทหลวมๆ เข้ากับกางเกงสแล็คสีเข้ม ไม่เห็นเขาหลายวั
คะนึงครวญ ตอนที่19. ค้นประวัติ
คุณาสิน... ชื่อของเขาทำให้เธอพลิกตัวขึ้นนั่งแล้วเอื้อมมือไปหยิบโน้ตบุ๊กมาเปิดแล้วค้นหาประวัติของผู้ชายคนนั้น แล้วเธอก็อ้าปากค้าง เขาไม่ได้พูดเกินจริงเลยสักนิด ไม่ใช่เจ้าของบ่อน้ำมันแต่ทำธุรกิจด้านพลังงานทางเลือกอันดับต้นๆ ของประเทศ ทั้งที่อายุเพิ่งจะยี่สิบแปดเท่านั้น นามสกุลของเขายังเป็นนามสกุลเดิม เขายังคงเวียนว่ายในห้วงกรรมของตนละมั้ง? ส่วนเธอที่จำอะไรไม่ได้และบอกตัวเองเสมอว่าอยู่กับปัจจุบันมีเพียงความรู้สึกเดียวก็คือเหมือนรอใครสักคน ซึ่งนั้นเป็นเหตุผลที่ทำให้เธออยู่นี่ไม่ได้ตามแม่ไปอยู่กับครอบครัวใหม่ที่ต่างประเทศ หญิงสาวสะบัดหน้าไปมา ตอนนี้เธอควรจัดการเรื่องของตัวเองดีกว่า หยุดงานเขียนไปหลายวัน รายได้ก็หดหาย มีเรื่องให้สะสางอีกมาก เธอไม่ได้ร่ำรวยเหมือนเขานี่ยังไงก็ต้องทำงานหาเลี้ยงปากท้องตัวเองเหมือนเดิมนั้นแหละ ชีวิตปกติของย่าหยาคือเขียนนิยายอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมของตัวเอง นานๆ จึงจะออกจากบ้านไปเปลี่ยนบรรยากาศสักครั้ง หรือไม่ก็ไปซื้อของใช้เข้าบ้านสัปดาห์ละหน ส่วนอาหารการกิน เธอกินง่ายอยู่ง่าย ถ้าไม่สั่งแบบเดริเวอรี่ก็ซื้ออาหารแช่แข็งมาใส่ตู้เย็น
