ตอนที่ 23. โอกาส อีกครั้ง

            “โทษหยาเหรอคะ แต่พี่สินเริ่มก่อนนะ”  เธออายจนหน้าแดงเรื่อ ไม่รู้ทำไมตอนเช้าเขาถึงมี ‘อารมณ์’ จนต้องจัดหนักก่อนไปทำงานทุกที  เธอทำงานที่บ้าน ตื่นสายก็ไม่เป็นไรแต่เขานี่สิ

            “พี่เป็นเจ้าของบริษัท ไปถึงช้าหน่อยไม่เป็นไรหรอก”  เขายื่นหน้าไปแล้วกระซิบข้างหู “ต่ออีกรอบได้นะครับ”

            “คนบ้า! ไปทำงานเลย”

            “ครับๆ รับคำสั่งคุณภรรยาครับ”

            ย่าหยาไม่อยากจะโต้ตอบอีก ดูเหมือนพูดอะไรไปก็จะเข้าทางเขาเสียหมด คุณาสินยิ้มกว้างแล้วจูบหน้าผากคนรักเบาๆ ก่อนออกไปทำงานเช่นทุกวัน แต่ความรู้สึกนั้นแตกต่างไปจากเดิม เหมือนได้ของหายที่หาไปนานกลับมา 2-3คืนแรก เขานอนหลับไม่สนิทนักเพราะกังวลและกลัวว่าเธอจะหายไป และกลัวว่าเธอจะหวนกลับไประลึกถึงเรื่องราวในอดีต

            คุณาสินเดินออกมาจากห้องของคนรัก เขาไม่อยากเร่งรัดเธอเกินไป แต่อีกใจก็กลัวจะเสียเธอไปอีก ตอนนี้เขากลายเป็นคนขี้กลัวไปเสียทุกอย่าง  บางทีเขาก็นึกขำตัวเอง ตอนที่ยังหาเธอไม่เจอมันก็เป็นความรู้สึกเหงาและเคว้งคว้าง แต่เมื่อได้พบเธอ ได้โอบกอดอีกครั้ง กลับกลัวว่าจะเสียเธอไป

            เขาอยากใช้ชีวิตกับเธอเหมือนเช่นคนปกติทั่วไป  อยากทำทุกอย่างให้เธอรักเขาอีกครั้ง .

            ย่าหยาสนิทกับแม่มาก แม้ตอนนี้จะอยู่ไกลกันคนละประเทศ แต่เธอก็พูดคุยกับแม่ตลอด เมื่อตัดสินใจคบหาดูใจกับคุณาสิน เธอก็เล่าเรื่องนี้ให้แม่รู้ แน่นอนว่าแม่เองก็ประหลาดใจไม่น้อยที่ลูกสาวมีคนรัก ที่ผ่านมาลูกสาวคนเดียวดูเหมือนไม่เคยสนใจเรื่องพวกนี้ด้วยซ้ำ แต่ที่ตกใจมากกว่าเมื่อย่าหยาส่งโปร์ไฟล์คุณาสินให้แม่ดู แม่ตกใจที่เธอไปรู้จักกับนักธุรกิจระดับพันล้านได้ยังไง

            ‘บังเอิญเจอกันค่ะ พี่สินช่วยหยาตอนนั้นรถของหยาสตาร์ทไม่ติดก็เลยคุยกันมาเรื่อยๆจนพี่เขาขอหยาเป็นแฟน’

            ย่าหยาเลือกที่จะไม่เล่าเรื่องในอดีตชาติ เรื่องพวกนี้เก็บไว้เป็นเรื่องของเธอกับเขาสองคนก็พอ

            ‘แม่เชื่อใจหยานะ ยังไงก็ดูดีๆ ถ้าเขาทำร้ายหรือใช้กำลังก็รีบถอยออกมาไม่ต้องไปอายใคร’

            ‘ทราบแล้วค่ะ เอาไว้หยาจะให้พี่สินวิดิโอคอลคุยกับแม่นะคะ แม่จะได้สอบสัมภาษณ์พี่สิน’

            ‘ดี! แม่ก็อยากเห็นหน้าเหมือนกัน’

            หญิงสาวหัวเราะเสียงใส คุยกับแม่อีกไม่กี่คำก็จบบทสนทนา  ย่าหยาวางโทรศัพท์แล้วมองเหม่อไปนอกหน้าต่างห้อง  จู่ๆ เธอก็คิดถึงพ่อ ความทรงจำของเธอเกี่ยวกับพ่อน้อยเหลือเกิน พ่อกับแม่หย่ากันตั้งแต่เธอแค่ห้าขวบ เธอรู้แค่ว่าพ่อกับแม่เลิกกันไม่ดีนัก แม่เอาเธอมาอยู่ด้วยไม่นานก็เปลี่ยนนามสกุลมาใช้นามสกุลแม่ ตอกย้ำว่าแม่ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับพ่ออีก เธอจึงไม่เคยถามเรื่องพ่อ ที่ผ่านมาเธอกับแม่ก็ใช้ชีวิตมีความสุขกันดี แม่เป็นทั้งแม่และพ่อทำให้เธอไม่เคยรู้สึกชีวิตขาดอะไร ตอนนี้เธอเรียนจบมีงานทำแม่ก็ควรได้ใช้ชีวิตให้เต็มที เธอเองก็ดีใจที่แม่พบคนรักได้เริ่มต้นใช้ชีวิตคู่อีกครั้ง

            ทำไมจู่ๆ เธอก็นึกถึงพ่อขึ้นมา หรือเพราะหลายวันก่อนคุณาสินเปรยว่าครอบครัวของเขาอยากพบเธอ เขาคบเธอเปิดเผยจริงใจส่วนเธอเป็นคนง่ายๆอะไรก็ได้ เขาเองก็กลัวว่าจะกลายเป็นการบังคับใจเธอเกินไปทั้งที่เพิ่งตกลงคบกันได้ไม่นานนัก

            แน่นอนว่ามีแต่เธอกับเขาที่รู้ว่าเราทั้งคู่ใช้เวลานานเท่าไหร่จึงได้มาพบกันอีกครั้งอย่างนี้

            เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้นเรียกสติกลับมา มือเรียวยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์แล้วกรอกเสียงตอบรับทักทาย

            “มีอะไรคะพี่สิน”

            “คิดถึง”

            “หือ?”   เธอหัวเราะออกมา “เจอกันทุกวันยังคิดถึงอีกเหรอคะ”

            “คิดถึงตลอดเวลา” เขาพูดกลับหน้าตาย

            “เอาดีๆ มีอะไรก็พูดมาเถอะค่ะ”

            คราวนี้ปลายสายหัวเราะเบาๆ “พี่ลืมแฟ้มงานไว้ที่ห้องพี่ หยาช่วยไปหยิบให้หน่อย ประเดี๋ยวแมสเซนเจอร์จะเข้าไปรับเอกสารครับ”

            “อยู่ตรงไหนคะ เดี๋ยวหยาเดินไปที่ห้องพี่ก่อนน” เธอพูดแล้วลุกขึ้นเดินไปห้องฝั่งตรงข้าม

            “แฟ้มสีดำ น่าจะวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงนอน เมื่อคืนพี่นอนอ่านเอกสารน่ะ”

            “เอาเวลาตอนไหนไปอ่านเอกสารคะ”  เธอหัวเราะแล้วก็เห็นแฟ้มวางไว้จริงๆ

            “ตอนที่หยาหลับ”  เขาพูดตรงๆ ครู่หนึ่งหญิงสาวก็ถ่ายรูปส่งมาให้ “ใช่ครับ เล่มนั้นแหละ”

            “ถ้างั้นหยาลงไปรอหน้าคอนโดนะคะ”

            “ครับ ขอบคุณมาก”

            “เปลี่ยนคำขอบคุณเป็นขนมเค้กได้ไหมคะ หยาอยากกิน”

            “ให้พี่ซื้อเข้าไปหรือออกมากินข้างนอกดีครับ”

            “พี่สินซื้อมาให้หยาได้ไหมคะ หยาอยากกินในห้อง นั่งดูเน็ตฟริก”

            “อยู่แต่ในห้อง พี่ก็คิดเรื่องอื่นไม่ได้เลย”

            “พี่สิน!”

            “ครับๆ พี่ล้อเล่น”  เขาหัวเราะ

            “หยาไปเปลี่ยนกางเกงก่อนนะคะ จะลงไปรอด้านล่างแล้ว”

            หญิงสาวกดวางสายโทรศัพท์ หยิบแฟ้มเอกสารงานของคุณาสินเดินกลับมาที่ห้องของตัวเอง เวลาอยู่คนเดียวเธอสวมเสื้อผ้าง่ายๆ ไม่ค่อยเรียบร้อยนัก แต่เมื่อต้องลงไปรับอาหารหรือพัสดุก็เปลี่ยนเสื้อผ้าที่มิดชิดแม้ว่าจะลงมาแค่ชั้นล่างของคอนโดก็ตาม

            ย่าหยาเดินไปที่ร้านกาแฟเล็กๆ ที่ชั้นล่างของคอนโด ขณะที่กำลังคิดว่าจะซื้อเครื่องดื่มอะไรดีก็มีสายโทรเข้ามา หญิงสาวจึงหมุนตัวเดินออกมาพร้อมกดรับสาย

            “คุณย่าหยาใช่ไหมครับ”

            “ค่ะ มารับเอกสารใช่ไหมค่ะ”

            “ครับ ขอโทษนะครับ ...ผมรีบคุณออกมารอด้านหน้าคอนโดเลยได้ไหมครับ”

            “ได้ค่ะ” 

ย่าหยาสาวเท้าเร็วๆไปที่ด้านนอกตึกซึ่งติดถนนใหญ่ หญิงสาวไม่ได้คิดอะไรเพราะหลายครั้งเคยต้องไปรับของด้านนอกเพราะไรเดอร์รีบไปส่งของที่อื่นต่อไม่อยากวนเข้ามาจอดด้านใน  เจ้าของร่างบางมองหารถมอเตอร์ไซค์ของไรเดอร์ แต่มีรถตู้คันหนึ่งปาดเข้ามาจอด ย่าหยาขยับเท้าถอยหลังตามสัญชาตญาณ ทว่าเมื่อประตูรถเปิดออกชายในชุดดำสองสามคนก็พรวดลงมาจากรถแล้วฉุดกระชากแขนเธอขึ้นรถทันที

            ยังไม่ทันได้ส่งเสียงร้อง ปากของเธอก็ถูกผ้าผืนหนึ่งปิดครึ่งใบหน้าแล้ว เธอพยายามดิ้นรนขัดขืนแต่ชายเหล่านั้นยึดแขนเธอไว้ทำให้ดิ้นไม่หลุด ย่าหยาพยายามถีบเท้าไปมาแต่ไม่เป็นผล สติของเอกำลังจะหลุดลอยดวงตาไม่อาจฝืนทนได้อีก ก่อนหมดสติไปเธอได้แต่พร่ำเรียกหาชื่อของเขา ผู้ชายคนเดียวในดวงใจ

            เพล้ง!

            มือใหญ่เผลอปัดแก้วน้ำดื่มตกจากโต๊ะทำงาน เขามองอย่างงุนงงคนอย่างเขาไม่ใช่คนที่จะซุ่มซ่ามทำของหล่นเช่นนี้ เขามองแก้วที่แตกเป็นชิ้นๆบนพื้นแล้วกดปุ่มเรียกเลขาหน้าห้อง

            “ตามแม่บ้านให้ผมหน่อย ผมทำแก้วน้ำตกแตก”

            “ได้ค่ะท่านประธาน”

            ชายหนุ่มเคาะนิ้วกับโต๊ะทำงาน ปรายตามองสมาร์ทโฟน ของตนที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน และเหมือนปลายทางจะรู้ว่าเขากำลังรออยู่