ตอนที่27. จบ

            เธอมองเขาอย่างประหลาดใจ ชายหนุ่มยิ้มเศร้าแล้วกอดร่างเล็กแน่นขึ้นราวกับกลัวว่าจะเป็นแค่ความฝันไป ไออุ่นจากกายแกร่งตอกย้ำว่าเขาคือคนที่หัวใจเธอเพรียกหา        หญิงสาวส่งยิ้มให้เขาแล้วขยับตัวยื่นหน้าไปจูบมุมปากของชายหนุ่ม

            “หยารักพี่สินค่ะ หยาจะไม่หายไปไหนอีก ครั้งนี้เรามาทำให้มันไม่เหมือนเดิมนะคะ”

            แววตาของเธอคือคำตอบที่เขารอคอย มีหลายร้อยหลายพันคำที่เขาอยากพูด แต่กลับพูดไม่ออก อับจนถ้อยคำอย่างน่าสงสาร ความรู้สึกที่มีทั้งหลายทั้งปวงหลอมรวมเป็นอ้อมกอดแนบแน่น  ไม่ว่าเขาจะเป็นใครแต่หัวใจของเขายังเป็นดวงเดิมที่รักเพียงหญิงเดียวเสมอมาและจะเป็นเช่นนี้ตลอดไป 

            รักครั้งนี้กับหัวใจดวงเดิมที่จะไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว

บทส่งท้าย

            ข่าวโฮโซสาวชื่อดังและครอบครัวถูกจับข้อหาฉ้อโกงและคดีแชร์ลูกโซ่เป็นที่พูดถึงกับไปทั่ว ช่องข่าวทุกช่องรวมทั้งโลกโซเซียลให้ความสนใจกันมาก แต่นั้นทำให้ว่าที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวพอใจมาก เพราะพวกเขาไม่ต้องเป็นเป้าสายตาของใครนัก

            มารดาของย่าหยาและสามีใหม่บินตรงกลับเมืองไทยตามคำเชิญของว่าที่ลูกเขยเพื่อที่ทั้งสองครอบครัวจะได้พบหน้าและพูดคุยเรื่องการแต่งงาน แรกทีเดียวแม่ก็ไม่คอยพอใจนักเพราะเพิ่งรู้ข่าวว่าลูกมีคนรักและไม่นานก็มีแผนจะแต่งงานกัน มันดูรวดเร็วไปเสียหมดจนแม่อดคิดไม่ได้ว่าลูกสาวท้องก่อนแต่ง ซึ่งตัวนางเองไม่ได้ห่วงเรื่องหน้าตาแต่กลัวว่าลูกจะถูกหลอก

            ‘ไม่หรอกค่ะแม่ เราแค่...ไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้’

            ‘เสียเวลาอะไร เพิ่งคบกันเองนี่’

            แน่นอนว่าย่าหยาไม่ได้เล่าเรื่องทั้งหมดให้แม่ฟัง สำหรับเธอและคุณาสินมันคือเวลาที่แสนยาวนานและไม่อยากรออีกแล้ว ไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะมีเรื่องใดเกิดขึ้นอีกแต่พวกเขาอยากจับมือฟันฝ่าไปด้วยกัน

            ‘ตามใจมีอะไรก็ขอให้คิดถึงแม่ จำไว้ว่ายังมีแม่อยู่ถึงจะอยู่ไกลกันก็ตาม’

            ‘ค่ะแม่’

            เรื่องเซอร์ไพรส์ยิ่งกว่าคือคุณาสินติดต่อพ่อของย่าหยาสำเร็จทำให้ครอบครัวได้เจอหน้ากันอีกครั้งหนึ่ง พ่อค่อนข้างประหลาดใจมากที่รู้ว่าที่ลูกเขยอยากพบพ่อตาสักครั้ง  พ่อกับแม่เลิกร้างหย่ากันไม่ค่อยดีนัก วันเวลาผ่านไปก็รู้สึกผิดแต่เมื่อแยกทางเดินกันแล้วก็ไม่คิดจะไปรื้อฟื้นความสัมพันธ์ ต่างคนต่างมีหนทางของตัวเอง

            ‘พ่อกับแม่เลิกกันไม่ดีนัก แต่ก็ดีแล้วที่หยาจำไม่ได้ เอาเป็นว่าพ่ออวยพรให้ลูกพบชีวิตรักที่ดีอยู่กันไปนานๆ’

            ‘ขอบคุณค่ะพ่อ’

            ญาติผู้ใหญ่ของทั้งสองฝั่งได้พบหน้ากัน พ่อแม่ของคุณาสินเคยพบย่าหยามาก่อนแล้ว รู้สึกรักและถูกชะตาเป็นอย่างมาก ยิ่งรู้ว่าลูกชายเร่งเร้าอยากแต่งงานเร็วๆ ทั้งที่แต่ก่อนไม่เคยสนใจเรื่องพวกนี้ก็อยากให้ลูกชายได้สมหวัง

            “เรื่องสินสอดทองหมั้นเรียกมาได้เลยค่ะ” แม่ของคุณาสินพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม

            “ขอแค่รักและเอ็นดูลูกของเราก็พอแล้ว”  แม่พูดแล้วจ้องตาคุณาสิน “ห้ามทำร้ายน้องไม่ว่าจะทางกายหรือจิตใจ ถ้าหมดรักก็เลิกกันดีๆ เข้าใจไหม”

            “ครับคุณแม่ ผมสัญญาว่าจะไม่ทำให้หยาเสียใจ”

            “แต่ถึงยังไงก็ต้องมี คิดเสียว่ารับขวัญลูกสาวคนใหม่”  พ่อของคุณาสินพูดขึ้น ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายจึงตกลงเรื่องต่างๆ ทั้งเรื่องงานหมั้นงานแต่งที่จะจัดให้ลำดับต่อไป

            หลังจากรับประทานอาหารร่วมกันเสร็จก็ต่างแยกย้ายกลับ แม่ของย่าหยาพักที่โรงแรมที่คุณาสินจองไว้ให้ ส่วนพ่ออยู่ชานเมืองกรุงเทพฯ ไม่ได้ไกลอย่างที่ย่าหยาเคยคิด

            “ดูแลน้องๆดี” พ่อกำชับคุณาสินอีกครั้ง เขาไม่สนใจว่าว่าที่ลูกเขยกับครอบครัวจะรวยล้นฟ้าแค่ไหน เขาเป็นห่วงลูกแม้ว่าที่ผ่านมาจะไม่ได้เลี้ยงดูเลยก็ตาม

            “ครับคุณพ่อ”

            ย่าหยายกมือไหว้ลาพ่อ แม้ไม่ได้พูดคุยกันมากมายนักแต่ความรู้สึกบางอย่างในใจที่เคยคิดน้อยใจว่าพ่อไม่รักนั้นมันเบาบางลงไป เมื่อเธอเติบโตก็เข้าใจ ต่างคนต่างมีหนทางของตัวเอง

            หญิงสาวส่งยิ้มออดอ้อนคนรัก คุณาสินเห็นแล้วก็ใจอ่อนยอมตามใจทุกอย่างแม้เธอยังไม่ได้เอ่ยปากขออะไรก็ตาม

            “อีกสองสามวันแม่ก็จะกลับแล้ว ขอหยาไปนอนกับแม่นะคะ”

            “ก็นึกอยู่แล้ว” คุณาสินยิ้มแล้วบีบปลายจมูกคนรักเล่น “พี่ถึงได้จองห้องใหญ่ให้หยากับแม่ได้อยู่ด้วยกันไง”

            “พี่สินน่ารักที่สุดเลย”

            “ก็น่ารักกับหยาคนเดียวนี่แหละ” เขาหัวเราแล้วยื่นหน้าไปใกล้หมายจะแอบหอมแก้มคนรักให้ชื่นใจ แต่หญิงสาวทำหน้าเหมือนจะอาเจียนรีบเบือนหน้าหนีไปเสียก่อน

            “เป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่า”  คุณาสินอดเป็นกังวลไม่ได้

            “เหม็นพี่สิน”

            “เหม็นพี่เหรอ พี่อาบน้ำแล้วนะ น้ำหอมก็กลิ่นเดิม”

            “ก็เหม็นนี่น่า”

            แม่ที่ยืนอยู่ข้างสามีใหม่เห็นลูกสาวแล้วก็ส่ายหน้าไปมา “นี่อย่าบอกนะว่าท้องแล้วจริงๆ”

            “คะ?” ย่าหยากันทางแม่อย่างงุนงง

            แม่ยกมือขึ้นกุมขมับแล้วทำตาดุใส่คุณาสิน “ไม่ได้ป้องกันเลยเหรอ”

            “คือ...”  คุณาสินเขินหน้าแดง ก็...ก็ไม่ได้ป้องกันจริงๆนั้นแหละ

            “เอาเถอะๆ เรื่องนี้ให้คนมีประสบการณ์จัดการเอง” แม่เดินเข้ามาแยกสองหนุ่มสาวออกจากกัน “ไปซื้อชุดตรวจการตั้งครรภ์มา ถ้ามันขึ้นสองขีดค่อยไปตรวจที่โรงพยาบาลให้แน่ใจจะได้เตรียมฝากครรภ์ไปเลย”

            “ฝาก...ฝากครรภ์”

            สองหนุ่มสาวสบตากัน ดวงตาคู่สวยมีประกายตื่นเต้นยินดี มือเรียวเล็กยกขึ้นวางบนหน้าท้อง เร็วไปที่จะดีใจแต่เธอกับเขาสัญญาว่าชาตินี้ ภพนี้ จะไม่ให้ลูกของทั้งสองต้องจากไปอีก พวกเขาจะดูแลชีวิตน้อยๆ ให้สมกับที่ได้โอกาส ‘รัก’ กันอีกครั้ง      

จบ.