ตอนที่ 26. บ้านเรือนไทย

            คุณาสินวางร่างของย่าหยาลงบนเตียง เขาปรายตามองไปทางประตูเห็นลูกน้องปิดให้เรียบร้อยก็ถอนหายใจเบาๆ คนตัวเล็กยื่นมาคล้องคอเขาไว้

            “พี่สิน”  เสียงหวานครางแผ่ว “หยาอยากอาบน้ำ”

            เธอต้องการเขาเหลือเกิน แต่สภาพนี้มันก็เกินกว่าตัวเธอเองจะรับได้  ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ อุ้มคนตัวเล็กเดินไปที่ห้องน้ำ

            “เด็กดี...ให้พี่ช่วยนะครับ” 

เขาพูดขณะปล่อยให้เธอลงยืน หญิงสาวพยักหน้ารับให้เขาช่วยถอดเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นออกจากร่าง น้ำอุ่นไหลผ่านฝักบัวรินรดร่างเปลือยเปล่า มือใหญ่ค่อยๆ เช็ดใบหน้าสวยอย่างเบามือพลางสำรวจดูว่าเธอบาดเจ็บที่ไหนบ้าง  เสียงหวานครางแผ่วยื่นมือไปปลดกระดุมเสื้อของเขาออกอย่างร้อนรน ปลายนิ้วสัมผัสแผ่นอกกว้างที่คุ้นเคยแล้วยื่นหน้าไปจูบอกซ้ายของเขา

            ชายหนุ่มถึงกับหลุดเสียงครางออกมา มือเรียวเล็กพยายามปลดเข็มขัดของเขาออก เขาจึงเลื่อนมือลงไปจัดการด้วยตัวเอง ปล่อยให้ร่างกายกำยำเปลือยเปล่าต่อหน้าคนรัก ผ่านมากี่ร้อยปี เธอก็ยังเป็นคนเดียวที่เขารัก แม้เคยคิดหันหลังให้ความรู้สึกที่มีแต่หัวใจมันไม่ยอมหยุดรักเธอได้เลย

            มือใหญ่กุมมือเล็กให้กอบกุมท่อนเนื้อร้อนระอุแล้วนำพาให้เคลื่อนไหวอย่างเป็นจังหวะ หญิงสาวเรียนรู้ได้อย่างรวดเร็วจนเรียกเสียงครางทุ้มต่ำ  มือข้างหนึ่งของเขาบีบเคล้นทรวงอกคู่สวยก่อนจะเลื่อนมือลงไปด้านล่างใช้นิ้วกร้านแยกกลีบเนื้ออ่อนบางออกอย่างโหยหาเท่าที่หัวใจเรียกร้อง  หญิงสาวส่งเสียงครางหวานเมื่อได้รับการเติมเต็มที่ต้องการ การขยับนิ้วของเขาเพิ่มความเสียวซ่านรัญจวนจนเธอแทบยืนไม่อยู่ สองร่างเปลือยเปล่าใต้สายน้ำจากฝักบัวที่ชโลมร่างไม่ได้ช่วยลดความร้อนลงได้เลย อุณหภูมิของคนทั้งสองกลับยิ่งทวีความร้อนแรงมากขึ้น ริมฝีปากประกบจูบดื่มด่ำ ความต้องการมีมากเกินจะต้านทาน เขาจับเรียวขางามขึ้นแล้วดันเธอไปชิดกับผนังห้องน้ำย่อตัวเพียงเล็กน้อยเพื่อส่งลำเอ็นแข็งแกร่งเข้าไปในร่องสาวที่เปียกชื้น

            “อึก! พี่สิน”

            “ไหวไหม?”

คุณาสินถามเสียงพร่า แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายพยักหน้ารับเขาก็ดุนดันแก่นกายใหญ่โตเข้าไปจนหมด ร่องสวาทบีบรัดจนชายหนุ่มครางอีกระลอก  มือเล็กเกาะท่อนแขนของเขาไว้แน่นและทันทีที่เขาเริ่มขยับโยกเอว  ความเสียวซ่านก็ถาโถม เขาเลื่อนมือมาจับเอวคอดไว้มั่นโยกเอวตอกลำเอ็นอย่างดุดัน ร่องดอกไม้สาวฉ่ำแฉะทำให้การเคลื่อนไหวของเขาเร่งรัวจนร่างเล็กสั่นคลอน เสียงหอบหายใจของสองคนผสานกันจนร่างของหญิงสาวเกร็งกระตุกด้วยถูกส่งไปถึงจุดสุดยอดก่อน  เสียงหวีดร้องดังขึ้นทำให้เขาชะงักเล็กน้อย จับเรียวขาเธอให้โอบรัดรอบเอวเขา สองแขนของเธอยกขึ้นคล้องคอเข้าไว้โดยไม่ต้องสั่ง เขาช้อนสะโพกเธอขึ้นทั้งที่แก่นกายยังสอดใส่อยู่อย่างนั้น

            “พี่สิน”  ย่าหยาระล่ำละลักเรียกชื่อเขา ทุกการก้าวเดินทำให้ท่อนเอ็นกระทุ้งเข้าไปในร่องสาว เธอเสียวซ่านจนหูอื้อตาพร่าไปหมด เขาอุ้มเธอตอกลำเอ็นจนสุดโคนสายตาของเขาจ้องมองเธออย่างร้อนแรง หน้าอกอวบอิ่มบดเบียดกับแผงอกกำยำ เขาทำให้เธอแทบคลั่งเช่นเดียวกับที่เขาก็ไม่อาจยั้งใจได้อีก ตักตวงความสุขจากกายสาวที่เหมือนกลืนกินเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ  เหมือนหิวโหยมานาน

            “ชอบหรือเปล่า” เขาถามทั้งที่ยังกระทุ้งลำเอ็น “บอกพี่สิ”

            “ชะ..ชอบ...”  เธอตอบเสียงสั่น “พี่สิน หยา...หยาไม่ไหว หยาจะ..จะเสร็จ...”

            “อีกนิดนะ เสร็จพร้อมกัน”

            คุณาสินประคองร่างเธอลงนอนบนเตียงโดยที่ตัวเขายังยืนอยู่ริมเตียง เขาโน้มตัวดุนดันท่อนเอ็นบดโยกเนิบช้า คนใต้ร่างบิดกายไปมาและเป็นฝ่ายยกสะโพกขึ้นเรียกร้องให้เขากระแทกลงหนักหน่วงกว่านี้ ลึกกว่านี้ แนบชิดกว่าที่เคยทำ  ดวงตาคมมองด้วยรอยยิ้มแล้วโยกเอวสอบตามที่เธอต้องการ เขาหยัดกายขึ้นจับเรียวขาเธอพาดบ่าทำให้สะโพกลอยขึ้น ทุกจังหวะการกระแทกกระทั้นเกิดเสียงเนื้อกระทบเนื้อเคล้ากับเสียงครางกระเส่าของคนทั้งสอง ย่าหยาสะบัดหน้าไปไม่อาจต้านทานระลอกความเสียวซ่านที่เขามอบให้ได้อีก ร่างเล็กกระตุกเกร็งไปอีกรอบร่องสาวตอดรัดจนชายหนุ่มถึงกับต้องแหงนหน้าคำรามและปลดปล่อยน้ำรักขาวขุ่นรินรดภายในจนเอ่อล้น เขาปรับลมหายใจครู่หนึ่งแล้วค่อยๆ ดึงแก่นกายออกมาพร้อมกับน้ำสวาทที่ไหลออกมาจนเปื้อนเปรอะ  เขาจับร่างเล็กให้นอนบนเตียงกว้างก่อนตามขึ้นมานอนเคียงข้าง

            ย่าหยาพลิกตัวนอนกอดร่างกำยำ ปลายนิ้วของเขาลูบไล้ไหล่เธอเบาๆเหมือนปลอบโยน ความทรงจำเก่าๆ หวนคืน คล้ายเรื่องแบบนี้เคยเกิดขึ้นมาหลายครั้งหลายครา เธอเงยหน้ามองเขา สายตาของเธอทำให้ชายหนุ่มเอ่ยถาม

            “มีอะไรหรือเปล่า”

            “พี่สินเคยคิดไหมว่า ที่เรากลับมาเจอกันหรือจำเรื่องในอดีตได้เพราะบ้านหลังนี้”

            “อืม...พี่คิดแบบนั้น แต่ลึกๆ แล้วพี่อยากเก็บที่นี้ไว้เป็นที่ระลึกเรื่องของเรา ก็เลยเขียนพินัยกรรมสั่งเสียไว้ว่าให้ลูกหลานรักษาบ้านหลังนี้ไว้ เผื่อพี่หรือหยากลับมาเจอกัน เราจะได้จำได้ และได้อยู่ที่นี่ด้วยกันอีกครั้ง”

            ย่าหยายกมือขึ้นแตะแก้มเขาเบาๆ “ทำไมวันนี้หาหยาเจอค่ะ คงไม่ได้มีเครื่องติดตามตัวที่หยาหรอกนะ”

            เขาถอนหายใจเฮือกหนึ่งแล้วตอบ

“ก็อยากทำแต่พี่กลัวหยาจะคิดมาก คนของพี่คอยดูอยู่แต่ก็ยังพลาดทำให้หยาถูกจับตัวไป พี่รอให้วาดตายใจคิดว่าพี่ไม่รู้แล้วให้คนสะกดรอยตามวาดจนมาเจอหยา”

            “วาด...น่าสงสารนะคะ ต้องเวียนว่ายในความริษยาและรักข้างเดียวไม่จบสิ้น”

            เขากระชับวงแขนโอบร่างเล็กแน่นขึ้น “ไม่ว่ายังไง คนที่พี่รักก็มีเพียงหยาเท่านั้น”

            “หยาก็รักพี่สินค่ะ”

            “หือ?” เขาทำเหมือนไม่ได้ยิน แววตากรุ้มกริ่มจ้องมองคนรัก “ว่าอะไรนะครับ”

            “พี่สินได้ยินแล้ว” 

            “พี่อยากได้ยินหลายๆครั้ง”

            “พูดบ่อยๆ เดี๋ยวพี่สินก็เบื่อไม่อยากฟัง”

            “พี่อยากฟังมาเป็นร้อยปีแล้ว”

            “เอ๊ะ! หยาไม่เคยบอกรักพี่สินเหรอคะ?”