LOGINShare
ตอนที่7. ปีนี้พ.ศ.อะไร
Last Updated:
2024-11-16 20:30:57“สนใจหนังสือรึ” สินธุ์เอ่ยถามเมื่อเห็นสายตาอยากรู้อยากเห็นของหญิงสาว เธอหันมาพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มพลางชี้นิ้วไปที่ชั้นหนังสือ เขาเป็นคนอยู่ง่ายกินง่าย จึงให้คนตั้งตู้หนังสือในห้องนอน บางครั้งบางคราวก็เอกเขนกอ่านหนังสือจนผล็อยหลับไป
“เอาสิ หยิบไปอ่านดูก็ได้” เขาเสนอแล้วเดินไปที่ชั้นหนังสือ “แต่หนังสือในห้องฉันเป็นหนังสือทางการทหารการปกครอง เธอจะอ่านเข้าใจไหม”
‘เขากำลังดูถูกเธอเหรอ’ ย่าหยาตวัดตามองเล็กน้อยแล้วเดินไปเลือกดูหนังสือบนชั้น แน่นอนว่าไม่มีหนังสือนิยายรักให้เธอเลือกอ่าน แต่พวกบันทึกประวัติศาสตร์หรือเรื่องเล่าต่างแดนก็น่าสนใจไม่น้อย คนตัวเล็กเขย่งปลายเท้าขึ้นเพื่อหยิบหนังสือเล่มหนึ่งลงมา พอเปิดดูไปสองสามหน้า คิวเรียวก็ขมวดกันยุ่ง
ภาษาไทยแต่เป็นภาษาเก่า การใช้คำและการเรียบเรียงประโยคไม่เหมือนกัน เห็นทีว่าจะต้องใช้เวลาในการทำความเข้าใจ เอ่อ...สักพักใหญ่ๆ ล่ะนะ
สินธุ์ไม่กล้าถามว่า ‘อ่านหนังสือออกหรือไม่’ เพราะเกรงจะทำให้หญิงสาวไม่พอใจ แค่เธอมองค้อนเขาก็แทบใจคอไม่ดีแล้ว
“เล่มนี้เป็นบันทึกการค้าขายกับชาวฮอลันดา”
“ปี..ปีนี้ พ.ศ. อะไร...คะ”
ชายหนุ่มเอียงคอมองหญิงสาวเล็กน้อย เธอพูดจาแปลกหู แต่ก็คงเป็นอย่างที่พี่ชายเล่าให้ฟังว่าเธอสติไม่ค่อยดีนักตั้งแต่เห็นแม่ตายต่อหน้าต่อตา เขาจึงไม่คิดถือสาที่เธอพูดจาผิดๆ ถูกๆ
“ร.ศ. 117”
“ร.ศ.?” แล้วมันตรงกับพ.ศ.อะไรเล่า
“อืม ร.ศ. รัตนโกสินทร์ศกอย่างไรเล่า”
“แล้ว...เรา...เราเลิก..ทา..ทาส หรือยัง...คะ”
“เลิกทาส...” เรื่องนี้พระองค์ท่านทรงมีดำริอยู่แต่รู้ดีว่าคนกลุ่มหนึ่งย่อมไม่พอใจเพราะเสียงผลโยชน์ จึงทำอย่างค่อยไปค่อยไป ยังไม่ได้มีการประกาศเลิกทาส แต่ไม่คิดว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ จะรู้หรือได้ยินเรื่องราวเช่นนี้ด้วย หรือไปได้ยินใครพูดมากันเล่า
“ตอนนี้เรายังมีทาสอยู่”
“ฉัน..” เธอชี้นิ้วที่ตัว “ฉันไม่ใช่ทาสใช่ไหมคะ”
“ไม่ เธอไม่ใช่ทาส” เขายิ้ม นี่เจ้าตัวคงไม่รู้หรอกกระมังว่าพูดเยอะและไม่ตะกุกตะกักมากขึ้นแล้ว
เธอยิ้มอย่างโล่งอก อย่างไรก็อย่างมั่นใจว่าไม่ใช่ทาสที่ต้องไปรับใช้ใคร ชี้หนังสือบนชั้นอีกสองเล่มแล้วถามเจ้าของหนังสือ
“ฉันยืมไปอ่านได้ไหมคะ ฉัน..จะระวัง..ไม่ให้...หนังสือสกปรกค่ะ”
“ได้” เขาอาจจะหวงหนังสือแต่กับบางที่ดูท่าทางไม่เห็นคุณค่าของเหล่านี้ แต่ดวงตากระจ่างใสที่มีแววอยากรู้อยากเห็นคู่นี้ทำให้เขาใจอ่อนและเชื่อใจว่าเธอจะดูแลหนังสือของเขาอย่างดี
สินธุ์หยิบหนังสือเล่มที่หญิงสาวต้องการ เธอยื่นมือไปรับแต่เขาหยิบเล่มในมือของเธอมาถือไว้เอง
“ฉันจะไปส่ง”
“ฉัน...กลับเองได้”
“ให้ผู้อื่นเห็นเธอออกจากห้องฉันคงดูไม่ดี ฉันไปส่งเองจะดีกว่า”
‘ดีกว่าอะไรล่ะ?’
“อย่าดื้อ”
ย่าหยาเม้มริมฝีปากไม่อยากโต้เถียงอีก จึงได้แต่ยอมเดินตามเขาออกมาอย่างว่าง่าย เมื่อเดินตามแผ่นหลังของเขาจึงทำให้เธอเห็นได้ชัดว่าแผ่นหลังของเขากว้าง ช่วงไหล่ก็กว้าง ถ้าเปรียบเทียบกับคนในยุคเธอก็คงต้องบอกว่าเขาเล่นกล้ามแน่นนอน แต่ว่าพวกลูกผู้ดีมีสกุลทำไมรูปร่างสูงใหญ่อย่างกับคนงานในไร่ในสวนอย่างนี้ได้ล่ะ อืม...ได้ยินว่าเป็นมหาดเล็ก เป็นทหารหมาดเล็กหรือเปล่านะ น่าขอข้อมูลไว้เขียนนิยายพีเรียดจัง
แต่เขียนแล้วจะเผยแพร่งานยังไง ไม่มีอินเตอร์เนท ไม่มีแอพนิยาย เฮ้อ
ยี่สุ่นประหลาดใจที่เห็นคุณสินธุ์เดินตรงมาทางเรือนของนาง และเมื่อเห็นว่าน้องสาวเดินตามหลังมาต้อยๆ ก็ตกใจรีบวางมือจากตะกร้าใส่ผลไม้แล้วสาวเท้าเร็วๆ มาทางย่าหยา
“มีเรื่องใดรึเจ้าคะคุณสินธุ์”
“ไม่มีเรื่องอันใดดอก ฉันเดินมาส่งแม่ย่าหยา เขา...เอ่อ...เดินไปหาหนังสือมาอ่านเล่น”
“ย่าหยาเดินไปถึงเรือนคุณสิทธุ์เลยรึ แล้วยัง...เอ่อ...ขอหนังสือมาอ่าน” ยี่สุ่นมองหน้าน้องสาว
“ขอบคุณค่ะ”
“ขอบใจไม่ใช่ขอบคุณ”
“ขอบใจค่ะ”
“จ๊ะ”
“ขอบใจจ๊ะ”
เหมือนเขากำลังสอนเด็กเล็กๆอยู่ แต่เอาเถิด มันก็ไม่ใช่เรื่องหนักหนาอันใด เขายื่นหนังสือให้หญิงสาวแล้วก้มหน้ากระซิบ
“ถ้านอนไม่หลับอีก จะไปนอนที่เตียงฉันก็ได้ ฉันอนุญาต”
หญิงสาวหน้าแดงเรื่อแล้วกัดริมฝีปากไม่พูดอะไรออกไป เขาเพียงแค่ยิ้มแล้วหันไปคุยกับยี่สุ่นสองสามคำแล้วขอตัวกลับ ยี่สุ่นถอนหายใจโล่งอก ใครๆ ก็พูดกันว่าคุณสินธุ์ดุดันน่ากลัวต่างจากหลวงพิชัยผู้เป็นพี่ชายลิบลับ นางเห็นก็ยังนึกกลัวอยู่เลย
“น้องจะอ่านหนังสือรึ”
“ค่ะ...เอ่อ..จ๊ะ” เธอยิ้มแอบกอดหนังสือเล่มหนาสามเล่มเดินขึ้นเรือนไปท่ามกลางสายตางุนงงของยี่สุ่น เพราะย่าหยาไม่ได้เรียนหนังสือ แล้วจะอ่านออกได้อย่างไรกัน
หญิงสาวหอบหนังสือไว้แนบอก แจ่มที่ได้ยินเสียงพูดคุยเพิ่งเดินลงมาจากเรือนไม่ทันเห็นคุณสินธุ์มาส่งก็เดินมาหาย่าหยา
“บอกว่าไปเด็ดดอกไม้ แล้วดอกไม้อยู่ไหนละเจ้าคะ”
ย่าหยายิ้มแหย ลืมไปเสียสนิทว่าตัวเองโกหกอะไรไว้
“แล้วนี่รอยอะไรเจ้าคะ โดนมดกัดรึ” แจ่มยื่นนิ้วไปแตะรอยแดงๆ ที่ต้นคอของหญิงสาว ย่าหยาหดคอเหมือนเต่าตัวน้อย “ประเดี๋ยวแจ่มหายาไปทาให้นะเจ้าคะ”
ย่าหยาทำหน้างุนงนแล้วยกมือขึ้นแตะที่ลำคอ โดนมดกัดตอนไหนเนี้ย ไม่เห็นรู้สึกเลย
“ขึ้นเรือนไปเถิด”
“จ๊ะ พี่ยี่สุ่น” ย่าหยาส่งยิ้มแล้วหอบหนังสือเดินขึ้นเรือนไป
“ประเดี๋ยวนี้คุณย่าหยาพูดเก่งขึ้นนะเจ้าค่ะ”
“เห็นแบบนี้แล้วฉันก็ดีใจ”
“อาจเพราะเปลี่ยนที่อยู่ จึงได้ดีวันดีคืนเยี่ยงนี้”
“ฉันก็หวังอย่างนั้นล่ะจ๊ะพี่แจ่ม”
ยี่สุ่นถอนหายใจเบาๆ รู้สึกเป็นกังวลที่เห็นน้องสาวสนิทสนมกับคุณสินธุ์ ผู้ชายคนนั้นน่ากลัวเหลือเกิน
หญิงสาวพยายามอ่านหนังสือเหล่านี้ แรกทีเดียวเธอก็ไม่ค่อยเข้าใจนัก การใช้คำ การสะกดคำ การเรียบเรียงประโยคมันต่างจากในยุคปัจจุบันอยู่มาก แต่เมื่ออ่านไปสักครึ่งเล่ม เริ่มทำความคุ้นชินกับภาษาไทยสมัยก่อน เธอก็ทำความเข้าใจได้
ถ้ายังหาทางกลับบ้านในยุคปัจจุบันไม่ได้ เธอก็ต้องพยายามปรับตัวให้อยู่ในยุคนี้ให้ได้ ย่าหยาบอกกับตัวเองอย่างนั้น ถือว่าชีวิตของ “ย่าหยา” ไม่ถือว่าลำบากอะไรนัก แม้ว่าครอบครัวเดิมของเธอไม่ได้ร่ำรวยแต่ก็มีสวนผลไม้และไร่นาปล่อยให้เช่าทำกิน พอมีรายได้เข้ามืออยู่บ้าง พี่ยี่สุ่นแม้ไม่ได้เรียนหนังสือแต่ก็พออ่านออกเขียนได้ เธอจึงคิดหาช่องทางให้ตัวเอง อยู่ในปีพ.ศ.2567 เธอเป็นนักเขียน แม้จะไม่โด่งดังแต่ก็มีรายได้พอเลี้ยงตัวเองได้ ถ้าเธอจะเป็นนักเขียนในยุคนี้จะได้ไหมนะ คนยุคนี้เขาอ่านอะไรกัน เธอเองก็ไม่ได้ช่ำชองเรื่องประวัติศาสตร์เอาเสียด้วยสิ เป็นนางเอกนิยายเรื่องอื่นเขามีความรู้ด้านประวัติศาสตร์ ใช่ความรู้กู้บ้านกู้เมืองได้ แต่เธอนะ ความรู้น้อยนิด ไอ้ที่เรียนมาก็ส่งคืนครูบาอาจารย์ไปหมดแล้ว อ้อ! ได้ภาษาอังกฤษกับฝรั่งเศสเพราะเป็นเด็กสายศิลป์ภาษาและพ่อเลี้ยงเป็นชาวอเมริกัน เลยได้พูดภาษาอังกฤษปนไทยกับพ่อเลี้ยงบ่อยๆ
Related chapters
คะนึงครวญ ตอนที่ 8. หิ่งห้อย
ย่าหยาขอกระดาษกับดินสอมาฝึกหัดคัดลายมือจากพี่ยี่สุ่น คุณหลวงรู้เข้าก็ประหลาดใจแต่ก็ใจดีให้คนเอาหนังสือแบบเรียนของเด็กสำหรับลูกท่านหลานเธอเอามาให้เธอศึกษา “ผู้ชายบวชเรียนจึงได้เรียนหนังสือ ผู้หญิงต้องเป็นนางข้าหลวงถึงจะได้เรียน ส่วนใหญ่ก็เข้าวังถวายตัวแต่เด็ก ฝึกงานในรั้วในวัง มีหลายแขนง” คุณหลวงเล่าให้ฟังด้วยน้ำเสียงเอ็นดู ซึ่งเธอเองก็ไม่ได้อยากเข้าวังไปนั่งเย็บปักถักร้อยหรือทำอาหารอะไรนั้นหรอก เธอใช้ชีวิตแบบนี้น่าจะดีที่สุดแล้ว อืม หลวงพิชัยก็ดูเป็นสุภาพบุรุษอ่อนโยนและใจดี แต่ทำไมเรื่องบนเตียงถึงได้รุนแรงเร่าร้อนนักนะ เธออยู่ห้องข้างได้ยินแล้วก็รู้สึกเห็นใจพี่ยี่สุ่น หรือเพราะคุณช้อยรับพลังงานของคุณหลวงไม่ไหว คุณหลวงก็เลย...เฮ้อ ... คนโสดอย่างเธอตายสนิทเลยทีเดียว หิ่งห้อยตัวน้อยบินเข้าในห้องนอนของหญิงสาว ทำให้เธอวางมือจากดินสอแล้วมองเจ้าหิ่งห้อยที่มาเกาะอยู่บนหนังสือ พอจะยื่นมือไปแตะ เจ้าหิ่งห้อยก็บินออกไปที่หน้าต่าง ย่าหยาเดินตามไปดู เห็นด้านหลังเรือนมีหิ่งห้อยวิบวับสวยงามจนน่าตื่นตะลึง “ระบบนิเวศวิทยาดีถึงได้
Last Updated : 2024-11-16คะนึงครวญ ตอนที่ 9. ปรารถนา
ชายหนุ่มเดินมาถึงเรือนก็โบกมือไล่บ่าวรับใช้ไปให้พ้นหน้า เขาไม่เหมือนพี่ชายในเรือนจึงไร้บ่าวไพร่ ความเงียบสงบคือสิ่งที่เขาปรารถนาแต่มันเหมือนถูกทำลายไปสิ้นตั้งแต่วันที่เขาเข้ามาในห้องนอนของตนแล้วพบร่างอรชนหลับใหลบนเตียง สินธุ์ทิ้งตัวลงนอน เขาหลับตาพลางนึกถึงภาพในวันนั้นซึ่งเขาคิดไปว่าเธอเป็นบ่าวที่หวังจะเลื่อนฐานะเป็นเมียเขา ครั้งนั้นเขาคิดแค่จะข่มขวัญเล็กๆ น้อยๆ แต่เมื่อเข้าใกล้กลับรู้สึกอยากสัมผัส ราวกับกำลังแตะต้องของต้องห้าม กลิ่นหอมอ่อนๆ จากเรือนกายเย้ายวนและปลุกเร้าเลือดในกายจนเดือดพล่าน จนเมื่อเจ้าของร่างอรชนลืมตามองเขาด้วยแววตาตื่นตระหนก เขาก็รู้สึกปรารถนาจะครอบครองเธอทั้งตัวและหัวใจ เป็นความปรารนาที่รุนแรงยากเกินจะบรรยาย ชายหนุ่มไม่เข้าใจตนเองนัก เขาเป็นหนุ่มนักเรียนนอก เคยไปเรียนหนังสือที่อังกฤษถึงสี่ปีด้วยทุนหลวง พบเจอหญิงสาวต่างเชื้อชาติมากหน้าหลายตา แต่กลับไม่เคยมีใครทำให้เขารู้สึกต้องการได้รุนแรงถึงเพียงนี้ ทั้งที่เธอก็ไม่ได้สวยเลิศเลอมากกว่าหญิงสาวผู้ใด ตัวก็เล็กซ้ำยังพูดจาตะกุกตะกัก ดูแลตัวเองก็แทบไม่ได้ แต่เขากลับอยากเป
Last Updated : 2024-11-16คะนึงครวญ ตอนที่ 10. แก่แดด
“วาดอย่าพูดเช่นนั้นสิ” คุณช้อยเป็นฝ่ายปรามเสียเอง “นี่ย่าหยาก็ฝึกอ่านฝึกคัดอักษรอยู่ นี่ก็พูดจาชัดถ้อยชัดคำขึ้นมากแล้ว”“ฝึกคัดอักษร?” สินธุ์ถามอย่างสนใจ หลายวันก่อนเธอยืมหนังสือของเขาไป วันนี้ได้ยินว่าหัดคัดตัวหนังสือก็รู้สึกแปลกใจอยู่บ้าง“เพราะคุณช้อยเสียเวลาสอนเองกับมือถึงได้อ่านออกเขียนได้ดอกเจ้าคะ” วาดเบ้ปากใส่ นางไม่ชอบสายตาของคุณสินธุ์ที่มองย่าหยา ยิ่งนึกถึงเรื่องที่นางแอบขึ้นเตียงคุณสินธุ์แล้วถูกไล่ออกมายิ่งรู้สึกริษยาเหลือเกิน“จะว่าไปมาอยู่ที่นี่ก็สองเดือนแล้ว ไม่ได้ออกไปไหนเลย ฉันนี่ก็แย่เสียจริงไม่ได้พาแม่ยี่สุ่นกับน้องไปเที่ยวชมบ้านเมืองสักคราเดียว”“ไม่เป็นไรเจ้าคะ คุณหลวงมีงานราชการมากมาย ทุกวันนี้อยู่ที่นี่อิชั้นกับน้องก็มีความสุขดีเจ้าค่ะ” ยี่สุ่นพูดอย่างเจียมตัวสินธุ์กลั้นหัวเราะเมื่อเห็นสีหน้าผิดหวังราวเด็กน้อยของย่าหยา ปากก็พูดออกไปเร็วเท่าที่ใจคิด“อย่างไรวันนี้ก็แต่งตัวแล้วและวันนี้ฉันว่างพอดี ฉันจะพาแม่ย่าหยาไปเที่ยวเอง” เขายิ้มใส่ตาหญิงสาวที่จ้องหน้าเขาอยู่“เอ่อ...” ยี่สุ่นพูดไม่ออก หันไปมองน้องสาวแล้วก็หันไปมองคุณหลวงอย่างขอความเห็น นางไม่เคยปล่อยน้องไปไ
Last Updated : 2024-11-16คะนึงครวญ ตอนที่11. น้ำชา
มือเรียวเล็กคลำหากระเป๋าสตางค์อย่างลืมตัว แล้วก็นึกได้ว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในปีพ.ศ.2567 ไม่มีทั้งกระเป๋าสตางค์และสมาร์ทโฟนสำหรับแสกนจ่าย ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ย่อมมองเห็นทุกอย่างเขาเป็นฝ่ายชิงจ่ายเงินค่าขนมน้ำตาลปั้นให้เธอเสียเอง“ขอบคุณค่ะ” อย่างไรเขาก็เป็นคนจ่ายจะไม่ขอบคุณก็ไม่ได้ ประเดี๋ยวจะถูกตำหนิไปถึงพี่ยี่สุ่น ย่าหยาได้ขนมน้ำตาลปั้นรูปกระต่ายน้อยมาก็อ้าปากกัดส่วนใบหูเรียวยาวของกระต่ายน้อย“อื้ม อร่อยจัง”“อร่อยมากหรือเจ้าคะ” แจ่มอดถามไม่ได้“อ๊ะ! ลืมซื้อให้พี่แจ่ม” ย่าหยาพูดอย่างเพิ่งนึกได้ แต่แจ่มโบกมือไปมา เมื่อครู่กำลังจะจ่ายเงินให้เพราะคุณยี่สุ่นฝากเงินให้นางเป็นคนถือเพราะเกรงว่าคุณย่าหยาจะทำหล่นหายหรือถูกล้วงกระเป๋า แต่คุณสินธุ์กลับเร็วกว่าจ่ายเงินให้ก่อน ช่างดูน่ารักน่าเอ็นดูเหลือเกิน“ไม่ต้องเจ้าค่ะ แค่เห็นคุณย่าหยากินก็อิ่มแล้ว”“จะอิ่มได้อย่างไร” ย่าหย่าย่นจมูกแล้วก็พูดขึ้น “ประเดี๋ยวถ้าเจอขนมฝรั่งเราซื้อไปฝากคุณช้อยกับพี่ยี่สุ่นกันนะ”ขนมไทยฝีมือแม่ครัวที่เรือนทำได้อร่อยเลิศรสอยู่แล้ว แต่ขนมฝรั่งคงไม่เคยได้กินกันมั้ง? หาพวกขนมปังขนมอบไปฝากดีกว่า“ดีเจ้าค่ะ” เพร
Last Updated : 2024-11-17คะนึงครวญ ตอนที่ 12 สัญญานะ!
“ฉันสัญญา” ปลายนิ้วก้อยเกี่ยวกันเล็กน้อยแต่ราวกับเส้นด้ายที่มองไม่เห็นพันเกี่ยวเหนียวแน่น แม้เป็นระยะเวลาแสนสั้นแต่ราวกับทุกอย่างเหนี่ยวรั้งหัวใจสองดวงไว้ เขาปล่อยมือและเธอดังมือกลับพลางยกมือขึ้นแตะเรือนผมแก้เขินก่อนจะพยักหน้ากับแจ่มชวนกันไปห้องสุขา เมื่อสองสาวต่างวัยจัดการธุระส่วนตัวเสร็จ แจ่มก็อดหยอกเจ้านายไม่ได้ “ไม่ยักรู้ว่าคุณย่าหยาสนิทกับคุณสินธุ์” หญิงสาวชะงักไปเล็กน้อยแล้ว “มะ..ไม่..ไม่ได้สนิท เอ่อทุกคนก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ” “ไม่นะเจ้าค่ะ นอกจากคุณหลวงพิชัยกับคุณช้อยแล้ว แจ่มก็ไม่เคยเห็นคุณสินธุ์คุยเล่นหยอกล้อกับใคร “เขาคงเอ็นดูฉันมั้ง?” ถ้าอยู่ในยุคของเธอ เธอจัดว่าเขาเป็นเพลย์บอยตัวพ่อได้เลยล่ะ มือไว จูบเร็ว ตั้งตัวไม่ทันเลยทีเดียว แจ่มได้แต่ยิ้มไม่พูดอะไรอีกเพราะเกรงเจ้านายจะเขินอาย ให้เป็นแบบนี้นั้นแหละ ดีแล้ว เมื่อย่าหยาเดินกลับมาก็เห็นมีคนมานั่งเพิ่ม เป็นชายหนุ่มวัยไล่เลี่ยกับคุณสินธุ์ ราวกับรู้ว่าถูกมองจึงย้ายสายตามาทางเธอแล้วลุกขึ้นยืนก้มศีรษะให้เล็กน้อย แต่เธอย
Last Updated : 2024-11-17คะนึงครวญ ตอนที่13. คุณาสิน
สัมผัสแผ่วเบาจะปลุกให้คนที่หลับใหลลืมตา ดวงตากลมปรับสายตาครู่หนึ่ง เธออยู่บนเตียงสี่เสาแบบโบราณ ร่างอ่อนเปลี้ยค่อยๆ ยันกายขึ้นจากเตียงนอน นี่แหละนะ ที่คนโบราณบอกว่าอย่านอนทับตะวัน ทว่าเมื่อตั้งสติได้เธอกลับรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติไป หญิงสาวกวาดตามองรอบตัว คราวนี้เธอเห็นเงาร่างของผู้ชายคนหนึ่งยืนกอดอกพิงกรอบหน้าต่างอยู่ ย่าหยาจ้องชายคนนั้นรู้สึกคุ้นตาแต่กลับนึกไม่ออกว่าเขาเป็นใคร “ตื่นแล้วเหรอครับ” “คะ?” ย่าหยายังงุนงงจับต้นชนปลายไม่ถูก ทว่าเมื่อเขาขยับตัวสาวเท้าเข้ามาช้าๆ เธอก็เผลอก้มมองตัวเองพบว่าสวมเสื้อคลุมอาบน้ำอยู่ เอ๊ะ! เดี๋ยวนะ นี่มันชุดคลุมอาบน้ำ “คุณ...คุณเป็นใครคะ” เธอกระถดตัวถอยหนีแต่จู่ๆ ก็รู้สึกมึนศีรษะจึงหลับตาลง คล้ายได้ยินเสียงถอนหายใจเบาๆ ก่อนที่มุมปากจะยกยิ้มแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ่มต่ำ “ขอโทษที่ทำให้ตกใจ แต่ผมเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ แล้ว เอ่อ...รถคุณสตาร์ทไม่ติดแถมฝนก็ตกหนักด้วย ยายละเอียดเลยเปิดห้องรับรองแขกให้คุณมาใช้ชั่วคราวแล้วคุณก็หลับไป” “คะ?” ย่าหยาฟังที่เขาพูดแล้วก็คิดต
Last Updated : 2024-11-17คะนึงครวญ ตอนที่14.กลับมา
เขารู้ว่าเอาแต่มองอีกฝ่ายจะทำให้เธอหวาดระแวงจึงก้มกินข้าวต้มในชามของตัวเอง แล้วพูดเรื่องอื่นให้เธอผ่อนคลาย“รถของคุณ พรุ่งนี้เช้าผมจะดูให้นะครับ”“ขอบคุณค่ะ ฉันมาสร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของบ้านแท้ๆเลย” เพราะความหิวและความอร่อยทำให้เธอกินข้าวได้มาก อย่างไม่เกรงใจเจ้าของบ้าน เธอเป็นคนไม่ชอบทำอาหารแต่มีความสุขกับการได้กินของอร่อยนี่แหละ“คงมีอะไรดลใจให้เราได้เจอกัน”“คะ?” มัวแต่ชื่นชมของอร่อยจึงไม่ทันฟังที่เขาพูด“ผมบอกว่าไม่ต้องเกรงใจ” เขายิ้ม “คุณ...”“อ้อ! ฉันลืมแนะนำตัวไป ฉันชื่อย่าหยาค่ะ เป็นชื่อดอกไม้” เธอพูดแล้วยกแก้วน้ำขึ้นจิบเล็กน้อย “ข้าวต้มปลาอร่อยมากเลยค่ะ ไม่คาวเลยสักนิด ใส่กระเทียมเจียวแบบนี้ด้วย อร่อยมากๆเลย”‘ย่าหยา...ชาตินี้ก็ชื่อเดียวกับชาติก่อนหรือ?’“ป้าละเอียดทำกับข้าวเก่งครับ ผมก็โตมาเพราะอาหารฝีมือป้าละเอียด”“ฉันชอบกินของอร่อยๆค่ะ แต่ไม่ชอบเข้าครัว” เธอยิ้มทะเล้นเขาพยักหน้ายิ้มๆ ชาติก่อนเธอก็ชอบกินของอร่อย ถ้าได้กินของถูกปากก็จะยิ้มอย่างมีความสุขเสมอ และเรื่องเข้าครัวต้องบอกเลยว่า เธอเคยเกือบทำไฟไหม้ห้องครัวมาแล้ว ทุกคนจึงขอร้องไม่ให้เธอเข้าไปทำอาหารอีกหลั
Last Updated : 2024-11-17คะนึงครวญ ตอนที่15. เป็นไข้
สินธุ์เห็นไม่มีใครแล้วจึงเดินเข้ามาใกล้แล้วนั่งลงริมเตียง พิศมองใบหน้าหญิงสาวที่ยังซีดเซียวอยู่ “จำอะไรไม่ได้เลยจริงๆ รึ” “อืม” เธอพยักหน้ารับ “ทำไมฉันเป็นไข้ได้ล่ะ แล้วพี่แจ่มบอกว่าฉันตากฝน” “เรื่องมันผ่านไปแล้วก็ให้มันแล้วไปเถอะ” ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ เธอจำไม่ได้ก็ดีแล้ว “แล้วจำได้หรือไม่ว่าไปเรียนหนังสือที่เรือนฉันทุกวัน” ย่าหยานิ่งคิดไปครู่หนึ่งก่อนพยักหน้ารับ คล้ายความทรงจำค่อยๆ หวนคืน ถ้า...ถ้าไม่ได้ฝันล่ะ เธอหลับและตื่นไปในปีพ.ศ.2567จริงๆล่ะ “คุณสินธุ์บอกว่าฉันไปเรียนหนังสือกับคุณสินธุ์หรือคะ” เธอถามเพื่อความแน่ใจ “ใช่...” เขาตอบแล้วเม้มปากจนเรียบตึงครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนเอ่ยถาม “เธอไม่ได้สติเพราะพิษไข้ รู้ตัวหรือไม่ว่าพูดจาแปลกประหลาดชอบกล” “แปลกยังไงคะ?” เขาจ้องหน้าเธอนิ่งๆ ก่อนตัดสินใจพูดออกไป “เธอพูดถึงเรื่องในอีกร้อยปีข้างหน้า” “หา!” ย่าหยาตกใจ ตอนที่ยังมีสติครบถ้วนเธอจะระวังไม่พูดเรื่องเหล่านี้เพราะเกรงว่าคนอื่นจะมองว่าเธอวิปลาสเอานะสิ เส
Last Updated : 2024-11-17
Latest chapter
คะนึงครวญ ตอนที่27. จบ
เธอมองเขาอย่างประหลาดใจ ชายหนุ่มยิ้มเศร้าแล้วกอดร่างเล็กแน่นขึ้นราวกับกลัวว่าจะเป็นแค่ความฝันไป ไออุ่นจากกายแกร่งตอกย้ำว่าเขาคือคนที่หัวใจเธอเพรียกหา หญิงสาวส่งยิ้มให้เขาแล้วขยับตัวยื่นหน้าไปจูบมุมปากของชายหนุ่ม “หยารักพี่สินค่ะ หยาจะไม่หายไปไหนอีก ครั้งนี้เรามาทำให้มันไม่เหมือนเดิมนะคะ” แววตาของเธอคือคำตอบที่เขารอคอย มีหลายร้อยหลายพันคำที่เขาอยากพูด แต่กลับพูดไม่ออก อับจนถ้อยคำอย่างน่าสงสาร ความรู้สึกที่มีทั้งหลายทั้งปวงหลอมรวมเป็นอ้อมกอดแนบแน่น ไม่ว่าเขาจะเป็นใครแต่หัวใจของเขายังเป็นดวงเดิมที่รักเพียงหญิงเดียวเสมอมาและจะเป็นเช่นนี้ตลอดไป รักครั้งนี้กับหัวใจดวงเดิมที่จะไม่เหมือนเดิมอีกแล้วบทส่งท้าย ข่าวโฮโซสาวชื่อดังและครอบครัวถูกจับข้อหาฉ้อโกงและคดีแชร์ลูกโซ่เป็นที่พูดถึงกับไปทั่ว ช่องข่าวทุกช่องรวมทั้งโลกโซเซียลให้ความสนใจกันมาก แต่นั้นทำให้ว่าที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวพอใจมาก เพราะพวกเขาไม่ต้องเป็นเป้าสายตาของใครนัก มารดาของย่าหยาและสามีใหม่บินตรงกลับเมืองไทยตามคำเชิญของว่าที่ลูกเขยเพื่อที่ทั้งสองครอบครัวจะ
คะนึงครวญ ตอนที่ 26. บ้านเรือนไทย
คุณาสินวางร่างของย่าหยาลงบนเตียง เขาปรายตามองไปทางประตูเห็นลูกน้องปิดให้เรียบร้อยก็ถอนหายใจเบาๆ คนตัวเล็กยื่นมาคล้องคอเขาไว้ “พี่สิน” เสียงหวานครางแผ่ว “หยาอยากอาบน้ำ” เธอต้องการเขาเหลือเกิน แต่สภาพนี้มันก็เกินกว่าตัวเธอเองจะรับได้ ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ อุ้มคนตัวเล็กเดินไปที่ห้องน้ำ “เด็กดี...ให้พี่ช่วยนะครับ” เขาพูดขณะปล่อยให้เธอลงยืน หญิงสาวพยักหน้ารับให้เขาช่วยถอดเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นออกจากร่าง น้ำอุ่นไหลผ่านฝักบัวรินรดร่างเปลือยเปล่า มือใหญ่ค่อยๆ เช็ดใบหน้าสวยอย่างเบามือพลางสำรวจดูว่าเธอบาดเจ็บที่ไหนบ้าง เสียงหวานครางแผ่วยื่นมือไปปลดกระดุมเสื้อของเขาออกอย่างร้อนรน ปลายนิ้วสัมผัสแผ่นอกกว้างที่คุ้นเคยแล้วยื่นหน้าไปจูบอกซ้ายของเขา ชายหนุ่มถึงกับหลุดเสียงครางออกมา มือเรียวเล็กพยายามปลดเข็มขัดของเขาออก เขาจึงเลื่อนมือลงไปจัดการด้วยตัวเอง ปล่อยให้ร่างกายกำยำเปลือยเปล่าต่อหน้าคนรัก ผ่านมากี่ร้อยปี เธอก็ยังเป็นคนเดียวที่เขารัก แม้เคยคิดหันหลังให้ความรู้สึกที่มีแต่หัวใจมันไม่ยอมหยุดรักเธอได้เลย มือใหญ่กุมมือเล็กให้กอบกุมท
คะนึงครวญ ตอนที่25. อย่าจองเวรกันเลย
ชายผู้นั้นหน้าซีดมองร่างที่หลับใหลสลับกับหน้าถมึงทึงของวาด มือหยาบกร้านสั่นเทายื่นไปหมายแตะต้องเรือนร่างนวลละออ แต่มีเสียงคนพูดด้านนอกว่า ‘องค์วรสินเสด็จกลับมาแล้ว’ ทั้งสองจึงรีบออกไปราวกับภูติผีวิญญาณร้าย คราวนั้นองค์วรสินกลับมาได้เวลา แต่เธอกลับถูกเข้าใจผิดเพราะองค์วรสินเองก็ถูกปั่นศีรษะเป่าหูว่าเธอเป็นหญิงแพศยาคบชู้ ทำให้เรื่องราวจบลงด้วยตายจากของเธอและลูกในครรภ์ แรงรักแรงอาฆาตทำให้ต้องเวียนว่ายตายเกิดเป็นเช่นนี้หลายชาติภพ เธอปล่อยวางตั้งแต่ชาตินั้นแต่คนผู้นี้ไม่อาจปล่อยเธอไป มือใหญ่กระชากเสื้อเธออย่างแรงทำให้ย่าหยาได้สติ หญิงสาวส่งเสียงหวีดร้องแล้วยกเท้าขึ้นถีบเปะปะไปทั่วแต่มือที่น่าขยะแขยงพวกนั้นจับเรียวขาเธอแล้วลูบไล้หยาบคาย คนหนึ่งถือสมาร์ทโฟนบันทึกภาพไว้ราวกับเธอคือนางเอกหนังAV ที่รับบทสาวสวยถูกขื่นใจ แต่นี่คือชีวิตจริงที่เธอกำลังจะถูกชายแปลกหน้ายำยี ‘พี่สิน’ ย่าหยาได้แต่พร่ำเรียกชื่อคนรักในใจ ใช่ เธอรักเขา ไม่ว่าผ่านมากี่ร้อยปีหรือกี่ชาติภพ เธอก็ยังคงรักผู้ชายคนนี้ โครม! เสียงถีบประตูดังสนั่นท
คะนึงครวญ ตอนที่24.แรงอาฆาต
“เอ่อ...เจ้านายครับ ผมไม่เห็นคุณย่าหยาเลยครับ” “อะไรนะ?” “ผมเข้ามารับเอกสารตามที่เจ้านายสั่ง ผมมาถึงคอนโดแล้วแต่ไม่พบคุณย่าหยาเลยครับ เอ่อ...โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้ ผมถามนิติกรคอนโดก็บอกว่าเห็นคุณย่าหยาเดินออกไปหน้าคอนโดแล้วยังไม่กลับเข้ามาครับ” “เป็นไปได้ยังไง” “ผมว่าแปลกๆนะครับ” “รอที่นั้นก่อน เดี๋ยวฉันลองติดต่อย่าหยาอีกที” คุณาสินวางสายจากลูกน้องแล้วโทรหาย่าหยา ใจของร้อนรุ่มไม่สนใจว่าแม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดในห้องทำงานแล้ว เขาลุกขึ้นเดินไปที่ผนังกระจกที่มองเห็นวิวด้านนอก ตอนนี้เขาอยู่บนตึกสูงระฟ้าแต่หัวใจของเขากำลังดำดิ่งอย่างหวาดวิตก หญิงสาวไม่รับสายและครู่ต่อมาก็เหมือนทโทรศัพท์ดับไปเสียเฉยๆ เขาสบถหัวเสียแล้วเปลี่ยนเป็นโทรตามลูกน้องคนสนิทให้เข้ามาพบเขาทันที และโทรสั่งให้คนของเขาอีกคนไปขอดูกล้องวงจรปิดที่คอนโด เขาสูดลมหายใจลึกพยายามตั้งสติให้มั่น หากเป็นเรื่องอื่นเขาคงรับมือด้วยความใจเย็น แต่นี่เป็นเรื่องของย่าหยา ผู้หญิงที่ครอบครองพื้นที่ทุกตารางนิ้วในหัวใจของเขา ผ่านมาหลายชาติภพ เขาไม่
คะนึงครวญ ตอนที่ 23. โอกาส อีกครั้ง
“โทษหยาเหรอคะ แต่พี่สินเริ่มก่อนนะ” เธออายจนหน้าแดงเรื่อ ไม่รู้ทำไมตอนเช้าเขาถึงมี ‘อารมณ์’ จนต้องจัดหนักก่อนไปทำงานทุกที เธอทำงานที่บ้าน ตื่นสายก็ไม่เป็นไรแต่เขานี่สิ “พี่เป็นเจ้าของบริษัท ไปถึงช้าหน่อยไม่เป็นไรหรอก” เขายื่นหน้าไปแล้วกระซิบข้างหู “ต่ออีกรอบได้นะครับ” “คนบ้า! ไปทำงานเลย” “ครับๆ รับคำสั่งคุณภรรยาครับ” ย่าหยาไม่อยากจะโต้ตอบอีก ดูเหมือนพูดอะไรไปก็จะเข้าทางเขาเสียหมด คุณาสินยิ้มกว้างแล้วจูบหน้าผากคนรักเบาๆ ก่อนออกไปทำงานเช่นทุกวัน แต่ความรู้สึกนั้นแตกต่างไปจากเดิม เหมือนได้ของหายที่หาไปนานกลับมา 2-3คืนแรก เขานอนหลับไม่สนิทนักเพราะกังวลและกลัวว่าเธอจะหายไป และกลัวว่าเธอจะหวนกลับไประลึกถึงเรื่องราวในอดีต คุณาสินเดินออกมาจากห้องของคนรัก เขาไม่อยากเร่งรัดเธอเกินไป แต่อีกใจก็กลัวจะเสียเธอไปอีก ตอนนี้เขากลายเป็นคนขี้กลัวไปเสียทุกอย่าง บางทีเขาก็นึกขำตัวเอง ตอนที่ยังหาเธอไม่เจอมันก็เป็นความรู้สึกเหงาและเคว้งคว้าง แต่เมื่อได้พบเธอ ได้โอบกอดอีกครั้ง กลับกลัวว่าจะเสียเธอไป เขาอยากใช้ชีวิตกับเธอเ
คะนึงครวญ ตอนที่ 22. ทำไม่เป็น
ทันที่ริมฝีปากร้อนของคนทั้งสองประกบกันอีกครั้ง ร่างกายผ่าวร้อนทาบทับลงมาบดเบียดแนบชิด สิ่งที่ใหญ่โตนั้นร้อนระอุคลอเคลียกลีบเนื้ออ่อนบางที่ยามนี้ฉ่ำชื้นเพราะถูกปลุกเร้าด้วยนิ้วมือร้ายกาจ คุณาสินผละจากริมฝีปากสวยแล้วพรมจูบลำคอขาวผ่องจนเป็นแดงเรื่อ ซุกไซและโลมเลียลำคอระเรื่อลงมาที่เนินอกสวยอีกครั้ง ขบเม้มดูดดึงที่ปลายถันจนเปียกชุ่มทำให้หญิงสาวเผลอใช้ปลายนิ้วจิกลงที่ต้นแขนกำยำอย่างลืมตัว “อื้อ พี่สิน...” ความต้องการของหญิงสาวทวีคูณ ขยับบดเบียดร่างแนบชิดพร้อมกับแยกเรียวขาออก ความปรารถนาจะถูกเติบเต็มทำให้เรียกร้องอย่างไม่เคยทำมาก่อน เขาส่งนิ้วไปสำรวจเบื้องล่างอีกครั้งขยับนิ้วในร่องสาวจนมั่นใจว่าน้ำรักของเธอมากพอจึงประคองแก่นกายของตนส่งเข้าไปที่น้อย “อ๊ะ!” “อย่าเกร็ง” เขาพูดเสียงพร่าและเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหวานที่แดงเรื่อ ดวงตาของเธอปรือฉ่ำไม่ใช่เพราะฤทธิ์แอลกอฮอร์ แต่เพราะถูกปรนเปรอสวาทแทบขาดใจ เขาขยับเอวสอบดุนดันเข้าไปที่ละน้อย ขยับออกถอยเข้าเพิ่มความลึกไปที่ละนิดจนปลายหัวบากมุดเข้าไปในร่องสาว ย่าหยาตัวสั่นระริกในขณะที่อีกฝ
คะนึงครวญ ตอนที่ 21. เป็นห่วง
“ถ้า...ถ้าฉันไม่ใช่คนในอดีตชาติที่คุณตามหา คุณจะชอบฉันไหม?” มุมปากของชายหนุ่มยกยิ้ม เขามองเธอนิ่งนานจนเธอรู้สึกเห็นตัวเองในแววตาของเขา “ถ้าคุณเป็นผู้หญิงร้ายๆ หรือมีคนรักแล้ว ผมคงคอยให้ความช่วยเหลือคุณอยู่ห่างๆ แต่นี่คุณเป็นคนอ่อนโยน จริงใจ ถึงคุณจะเลี้ยงหมาแมวเองไม่ได้แต่ก็ช่วยสนับสนุนโอนเงินช่วยเหลือหมาแมวจรอยู่ตลอด นี่ยังไม่รวมที่คุณตรงสเป็คผมอีกด้วยนะ” “คุณรู้ได้ไง...เราเพิ่งเจอกันไม่ใช่เหรอ” เธอมองเขาอย่างไม่เชื่อนัก “ก็คุณเป็นคนที่ผมสนใจ ผมถึงอยากรู้ทุกเรื่องของคุณ” เขายิ้มแววตากรุ้มกริ่ม“แล้วฉันไปตรงสเป็คคุณตรงไหน”“สเป็คผมก็ตัวเล็กซ่อนรูป อะไรที่ผมควรเห็นคนเดียวก็ให้ผมมองคนเดียวก็พอ” ดวงตาฉ่ำเยิ้มด้วยฤทธิ์ค็อกเทลที่ดื่มไปหลายแก้ว เธอก้มหน้าไม่กล้าสบตากับเขาอีก ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินไปล้างมือแล้วรินน้ำอุ่นใส่แก้วเซรามิกสีเทาแล้วถือกลับมาให้หญิงสาว “ดื่มน้ำอุ่นๆ แก้แฮงค์ได้บ้าง” มือเรียวเล็กรับน้ำมาดื่มอย่างว่าง่าย เธอจิบไปไม่กี่คำก็ส่งแก้วคืนให้เขา ปลายนิ้วสัมผัสกันเล็กน้อย ทว่าราวกั
คะนึงครวญ ตอนที่ 20. ปาร์ตี้
“ไหวหรือเปล่า” น้ำเสียงคุ้นเคยเจือความห่วงใยทำให้ย่าหยาเอี้ยวใบหน้าไปมอง แต่ริมฝีปากปัดปลายคางของชายหนุ่มที่โน้มหน้าลงมาพอดี “คะ...คุณ...คุณสิน” “เมาหรือไม่สบาย” “ไม่ได้เมาเสียหน่อย” คุณาสินหัวเราะในลำคอ “คนเมาที่ไหนบอกว่าตัวเองเมา” “นี่คุณ!” “เอ่อ...” เจ้าของงานวันเกิดเอ่ยขึ้น “ย่าหยาจะไม่แนะนำหน่อยเหรอว่า...” ตอนนี้สายตาของเพื่อนสนิททุกคู่จ้องมองที่ย่าหยาและคุณาสิน เพื่อนสาวไม่ได้ขี้เหร่สมัยเรียนก็มีหนุ่มๆมาจีบเยอะแยะแต่ย่าหยาไม่สนใจ แล้วนี่ใครกัน เบ้าหน้าฟ้าประธานแบบนี้เพื่อนสาวไม่เคยปริปากพูดเลยสักคำ “เอ่อ...นี่คุณสิน...คุณาสินเป็น...” “เป็นคนตามจีบย่าหยาครับ” คุณาสินชิงพูดก่อนที่อีกฝ่ายจะพูดจบ “กรี๊ด!” เพื่อนๆที่เมาได้ที่ส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดอย่างตื่นเต้น “ตายแล้วยัยย่าหยา มีหนุ่มหล่อมาจีบไม่เห็นเล่าให้เพื่อนฟังเลย” ย่าหยาอายจนหน้าแดงจัด เธอหันไปกวาดตามองเขาที่สวมเสื้อเชิ้ตผูกเนคไทหลวมๆ เข้ากับกางเกงสแล็คสีเข้ม ไม่เห็นเขาหลายวั
คะนึงครวญ ตอนที่19. ค้นประวัติ
คุณาสิน... ชื่อของเขาทำให้เธอพลิกตัวขึ้นนั่งแล้วเอื้อมมือไปหยิบโน้ตบุ๊กมาเปิดแล้วค้นหาประวัติของผู้ชายคนนั้น แล้วเธอก็อ้าปากค้าง เขาไม่ได้พูดเกินจริงเลยสักนิด ไม่ใช่เจ้าของบ่อน้ำมันแต่ทำธุรกิจด้านพลังงานทางเลือกอันดับต้นๆ ของประเทศ ทั้งที่อายุเพิ่งจะยี่สิบแปดเท่านั้น นามสกุลของเขายังเป็นนามสกุลเดิม เขายังคงเวียนว่ายในห้วงกรรมของตนละมั้ง? ส่วนเธอที่จำอะไรไม่ได้และบอกตัวเองเสมอว่าอยู่กับปัจจุบันมีเพียงความรู้สึกเดียวก็คือเหมือนรอใครสักคน ซึ่งนั้นเป็นเหตุผลที่ทำให้เธออยู่นี่ไม่ได้ตามแม่ไปอยู่กับครอบครัวใหม่ที่ต่างประเทศ หญิงสาวสะบัดหน้าไปมา ตอนนี้เธอควรจัดการเรื่องของตัวเองดีกว่า หยุดงานเขียนไปหลายวัน รายได้ก็หดหาย มีเรื่องให้สะสางอีกมาก เธอไม่ได้ร่ำรวยเหมือนเขานี่ยังไงก็ต้องทำงานหาเลี้ยงปากท้องตัวเองเหมือนเดิมนั้นแหละ ชีวิตปกติของย่าหยาคือเขียนนิยายอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมของตัวเอง นานๆ จึงจะออกจากบ้านไปเปลี่ยนบรรยากาศสักครั้ง หรือไม่ก็ไปซื้อของใช้เข้าบ้านสัปดาห์ละหน ส่วนอาหารการกิน เธอกินง่ายอยู่ง่าย ถ้าไม่สั่งแบบเดริเวอรี่ก็ซื้ออาหารแช่แข็งมาใส่ตู้เย็น
