ตอนที่15. เป็นไข้

            สินธุ์เห็นไม่มีใครแล้วจึงเดินเข้ามาใกล้แล้วนั่งลงริมเตียง  พิศมองใบหน้าหญิงสาวที่ยังซีดเซียวอยู่

            “จำอะไรไม่ได้เลยจริงๆ รึ”

            “อืม”  เธอพยักหน้ารับ “ทำไมฉันเป็นไข้ได้ล่ะ แล้วพี่แจ่มบอกว่าฉันตากฝน”

            “เรื่องมันผ่านไปแล้วก็ให้มันแล้วไปเถอะ” ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ เธอจำไม่ได้ก็ดีแล้ว “แล้วจำได้หรือไม่ว่าไปเรียนหนังสือที่เรือนฉันทุกวัน”

            ย่าหยานิ่งคิดไปครู่หนึ่งก่อนพยักหน้ารับ คล้ายความทรงจำค่อยๆ หวนคืน ถ้า...ถ้าไม่ได้ฝันล่ะ เธอหลับและตื่นไปในปีพ.ศ.2567จริงๆล่ะ 

            “คุณสินธุ์บอกว่าฉันไปเรียนหนังสือกับคุณสินธุ์หรือคะ”  เธอถามเพื่อความแน่ใจ

            “ใช่...”  เขาตอบแล้วเม้มปากจนเรียบตึงครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนเอ่ยถาม “เธอไม่ได้สติเพราะพิษไข้ รู้ตัวหรือไม่ว่าพูดจาแปลกประหลาดชอบกล”

            “แปลกยังไงคะ?”

            เขาจ้องหน้าเธอนิ่งๆ ก่อนตัดสินใจพูดออกไป “เธอพูดถึงเรื่องในอีกร้อยปีข้างหน้า”

            “หา!”  ย่าหยาตกใจ ตอนที่ยังมีสติครบถ้วนเธอจะระวังไม่พูดเรื่องเหล่านี้เพราะเกรงว่าคนอื่นจะมองว่าเธอวิปลาสเอานะสิ

            เสียงถอนหายใจดังขึ้นคราวหนึ่งก่อนคลี่ยิ้มบางๆ เขาเองก็เป็นห่วงเธอไม่น้อยกว่าใคร ถึงขั้นขออนุญาตเข้ามาเฝ้าไข้ด้วยตัวเองเช่นนี้

            “จำไม่ได้ก็ช่างเถิด”

            “เล่าให้ฟังหน่อยสิค่ะ”  เธอยิ้ม “เล่าว่าฉันพูดอะไรไปบ้าง”

            “ก็...เรื่องเลิกทาส เรื่องสงครามโลก โรคระบาด”

            ย่าหยาอ้าปากค้างไม่คิดว่าตัวเองจะพูดจาไปไกลขนาดนั้น

            “แล้วคุณสินธุ์คิดยังไงคะ”

            “เธอเป็นไข้สูงเลยเพ้อ”

            “นั้นสินะ”  เธอยิ้มออกมา ให้เขาเข้าใจไปอย่างนั้นก็ดีเหมือนกัน

            “แล้วทำไมฉันเปียกฝนล่ะคะ”

            สีหน้าเขาเคร่งเครียดขึ้นมาทันที  ชายหนุ่มปรายตามองไปทางประตูแวบหนึ่งก่อนพูดออกไป

            “เพราะฉันเอง ฉันขอโทษ”

            เธอนิ่งและรอคำอธิบายจากเขา

            “เธอจำได้ใช่ไหม ว่าตอนเย็นหลังจากฉันกลับมาจากที่ทำงาน ฉันจะสอนหนังสือเธอที่เรือนของฉัน”  เขารอจนหญิงสาวพยักหน้ารับจึงพูดต่อ “หลังเรียนเสร็จฉันจะเดินมาส่งเธอที่เรือน และบอกเธอให้รอฉันสอนหนังสือทุกเย็น เป็นอย่างนี้ทุกวันมาครึ่งเดือน แล้ววันนั้น ฉันกลับมาช้า เธอรอฉันที่หน้าเรือนไม่ยอมเข้าไปข้างในทำให้ถูกละลองฝนจนล้มป่วยนี่แหละ”

            ‘ทำไมฉันดูเปราะบางอย่างนี้นะ’

            หญิงสาวกำลังปะติปะต่อเรื่องราวทั้งหมดจึงไม่ได้สนใจสีหน้าของชายหนุ่ม สินธุ์ลอบถอนหายใจอีกครั้งรู้สึกโล่งอกที่เธอเชื่อตามที่เขาพูด แต่ถึงอย่างไรที่เธอป่วยก็เพราะเขาเป็นต้นเหตุจริงๆ

            เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ สินธุ์จึงขยับลุกจากริมเตียงถอยออกไป ยี่สุ่นเดินนำเข้ามาก่อนและแจ่มประคองถาดใส่ชามข้าวต้มร้อนๆ ตามเข้ามา

            “ค่อยๆ กินนะ”  ยี่สุ่นมองแจ่มที่วางถ้วยข้าวต้มแล้วก็ตั้งท่าจะป้อนข้าวน้องสาว แต่ย่าหยายกมือห้ามไว้ก่อน

            “กินเองได้จ๊ะ พี่ยี่สุ่นไม่ต้องป้อน”

            “เพิ่งฟื้นไข้ให้พี่ป้อนเถิด”

            ย่าหยาจึงยอมให้พี่สาวป้อนข้าวต้มปลาให้กิน  กินไปได้ไม่กี่คำคุณหลวงพิชัยกับคุณช้อยก็เดินเข้ามา

            “ฉันกับคุณหลวงมาเยี่ยม ได้ยินว่าฟื้นแล้ว”

            ย่าหยายกมือไหว้ “ขอบคุณค่ะ แล้วก็ขอโทษที่ทำให้เป็นกังวลกันไปหมด”

            “อย่าคิดมาก อย่างไรก็เป็นคนในครอบครัวเดียวกัน” หลวงพิชัยพูดแล้วก็หันไปมองทางสินธุ์ แม้ไม่เอ่ยอะไรก็เข้าใจ สินธุ์เพียงผงกศีรษะเป็นเชิงรับทราบ   คุณช้อยเห็นย่าหยาฟื้นได้สติก็เบาใจยืนพูดคุยสองสามคำก็ชวนคุณหลวงกลับเพราะต้องการให้หญิงสาวได้พักผ่อน

            ย่าหยากินข้าวต้มไปครึ่งถ้วยก็อิ่มกินต่อไม่ไหว สินธุ์หันไปหยิบยาสำหรับกินหลังอาหารส่งให้ เขายืนดูเธอกินยาจนครบทุกเม็ดแล้วก็ขอตัวกลับ ปล่อยให้หญิงสาวได้นอนหลับ  ในห้องไม่มีใครแล้วย่าหยาถึงระบายลมหายใจออกมา

            เธอกลับมาร.ศ.113 อีกแล้ว

            คุณสินธุ์บอกว่า เธอไปเรียนกับเขาทุกเย็น แสดงว่าการที่ดวงจิตเธอกลับไปปัจจุบันไม่ส่งผลอะไรกับร่างนี้สินะ หรืออีกนัยหนึ่งร่างนี้คือตัวเธอเองในอดีตชาติก็เป็นได้ เรื่องมหัศจรรย์ที่ไม่อาจอธิบายได้ เธอเองก็ไม่เข้าใจว่าเกิดเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร  หากเธอหลับไปอีกครั้งจะได้กลับไปปัจจุบันหรือเปล่า?

            หลวงพิชัยรอให้ภรรยาเดินกลับขึ้นเรือนไปก่อน เขาหยุดรอน้องชายที่เดินตามหลังมา ดวงตาคมกวาดตามองน้องชายแล้วส่ายหน้าไปมา

            “แล้วนี่จะเอาอย่างไร พระองค์ท่านเลือกว่าที่ภรรยาให้สินธุ์แล้ว”

            “ฉันอยากแต่งงานกับย่าหยา”

            “รับย่าหยาไว้เป็นเมียรองก็ได้”

            “ฉันอยากมีย่าหยาเป็นเมียเพียงคนเดียว”

            “ฉันก็ไม่ได้ดูแคลนแม่ย่าหยา ติดจะเอ็นดูเสียด้วยซ้ำ แต่ย่าหยาไม่มีฐานะใดพอจะช่วยสนับสนุนสินธุ์ได้เลย”

            “พี่เห็นฉันเป็นคนอย่างไร ต้องอาศัยชายกระโปรงผู้หญิงเพื่อตำแหน่งรึ” 

            “ไม่ได้หมายความเช่นนั้น” หลวงพิชัยถอนหายใจเฮือกใหญ่ “พ่อแม่ก็สิ้นบุญไปแล้ว ตอนนี้พี่ดูสินธุ์แทนพ่อกับแม่ แต่ถึงอย่างไรก็ไม่อยากบังคับฝืนใจ อย่างไรก็ตรองดูให้ดีเถิด”

            “ขอบพระคุณมากที่เข้าใจฉัน”

            หลวงพิชัยส่ายหน้าไปมาแล้วเดินขึ้นเรือนไป สินธุ์ยืนนิ่งงันในความมืด หัวใจของเขามีเพียงเจ้าของดวงคู่สกาวสุกใสคู่นั้น ไม่ทีเหลือให้ผู้ใดอีกแล้ว

หลับและตื่นอีกครั้ง ย่าหยายังอยู่ในร.ศ.113   แต่ครั้งนี้เธอไม่รู้สึกกังวลนักอาจเพราะรู้ว่าหากหลับไปอีกครั้งเธอก็ฟื้นในยุคปัจจุบันของตัวเอง และร่างในยุคนี้ก็ไม่ได้เป็นอะไรไป เหมือนแค่ดวงจิตเธอยืมร่างนี้อยู่เท่านั้น  

            สภาพร่างกายนี้ฟื้นตัวจากพิษไข้แล้ว แต่พี่ยี่สุ่นกับแจ่มยังคงเป็นห่วงเธอมากแทบไม่ให้คลาดสายตาเลยทีเดียว กว่าจะหาโอกาสหลบออกมาได้ก็ผ่านมาหลายวัน  ย่าหยากอดสมุดบันทึกที่เขียนระหว่างที่นั่งๆ นอนๆ อยู่บนเตียงในฐานะคนป่วย

ร่างเล็กเดินมาที่เรือนสินธุ์ที่เงียบเฉียบ เดาได้ไม่ยากว่าเจ้าของเรือนไม่อยู่และไม่มีบ่าวรับใช้อยู่บริเวณนี้ เธอจึงใจกล้าเดินไปที่ห้องของเขาด้วยความคุ้นเคย ‘คนที่นี่ไม่ล็อกประตูกันหรือไงนะ’  หญิงสาวบ่นพึมพำแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนที่คุ้นเคย เตียงสี่เสาตรงนั้น ม่านมุ้งที่รวบไว้ด้านหนึ่ง ทำไมถึงรู้สึกคุ้นตานักนะ  ห้องนี้เหมือนห้องนั้นที่เธอเคยเผลอหลับไป เตียงก็คล้ายกันมากจนเรียกได้ว่าเหมือนเป็นชิ้นเดียวกัน 

มือเรียววางสมุดบันทึกลงข้างตัวหลังจากนั่งลงบนเตียงเรียบร้อยแล้ว  เธอเองก็ไม่มั่นใจว่าถ้าคุณสินธุ์ได้อ่านบันทึกในสมุดเล่มนี้แล้วจะคิดว่าเธอเป็นแม่มดหมอผีหรือหญิงวิปลาสหรือเปล่า  เธอเลือกเขียนบันทึกการเปลี่ยนแปลงที่คิดว่าตัวเองจดจำได้แม่นยำที่สุด  เธอไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ตัวเองหลับและตื่นในยุคปัจจุบัน แต่เมื่อถึงเวลาที่เธอไม่อยู่ก็หวังว่าสิ่งนี้พอจะช่วยเหลือคนในครอบครัวนี้ได้ เพราะอย่างน้อยก็ตอบแทนที่คุณหลวงพิชัย คุณช้อย พี่ยี่สุน รักและเมตตาเอ็นดูเธอมาตลอด