ตอนที่ 16. ยากจะอธิบาย

            เธอไม่ใช่นักประวัติศาสตร์  แค่เค้นสมองพยายามนึกถึงในหนังสือเรียนเอ่ยถึงเหตุการณ์สำคัญอะไรบ้างก็ปวดหัวแทบแย่แล้ว   เธอก็ไม่ใช่นักเขียนแนวพีเรียดเสียด้วย คลังข้อมูลก็น้อยไปอีก เธอมันสายฟิลกู๊ด สุขนิยมจบแบบแฮปปี้เอนดิ้งตลอด ว่าแล้วเจ้าของร่างอรชนก็ทิ้งตัวนอนแผ่หลาบนเตียงของผู้อื่น เธอปิดเปลือกตาพลางระบายลมหายใจออกทางปาก  เรื่องราวในโลกนี้มีมากมายที่ไม่อาจหาเหตุผลมาอธิบายได้  เธอเองก็ไม่รู้ว่าเหตุใดถึงมาอยู่ที่นี่ด้วยเหตุใด สายลมพัดผ่านแผ่วเบาหอมเอากลิ่นหอมของดอกไม้อ่อนๆ เข้ามาในห้อง คล้ายกึ่งหลับกึ่งตื่น จู่ๆ ก็รู้สึกเจ็บที่ริมฝีปากจนต้องลืมตาขึ้น ยกมือขึ้นปัดปายไปมาแต่ข้อมือสองข้างกลับถูกรวบขึ้นไว้เหนือศีรษะ หญิงสาวเบิกตากว้างอย่างตื่นตระหนก ลมหายใจร้อนระอุเจือกลิ่นสุราเป่ารดผิวแก้ม ดวงตาคมวาวจ้องมองราวกับจะกลืนกินเธอทั้งเป็น ร่างเล็กตื่นตระหนกพยายามดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้นจากพันธนาการ แต่มือใหญ่เพียงข้างเดียวที่ตรึงข้อมือเธอไว้นั้นก็แสนแข็งแกร่งและผ่าวร้อนราวกับคีมเหล็กที่นาบไฟ

ย่าหยาพยายามเพ่งตามอง เจ้าของดวงตาดุจลูกไฟนี้คือใบหน้าของสินธุ์ แต่ชายตรงหน้ากลับมีแววตาดุดันน่ากลัว เส้นผมเกล้ารวบขึ้นเป็นมวยแต่รุ่ยร่าย แผ่นอกเปลือยเปล่าเผยกล้ามเนื้อแน่นหนั่น ท่อนขากำยำกดเรียวขางามไม่ให้ขยับหนี

“จะดิ้นรนไปไย หรือหวงเรือนร่างไว้ให้ชายชู้!”

“ชะ...ชู้...ชู้อะไร?”  ย่าหยาส่ายหน้าไปมาอย่างมึนงง

ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปาก “เสแสร้งเก่งเหลือเกินนัก ข้าไปปราบโจรชั่วอยู่หัวเมือง แต่เจ้าเฝ้าเรือนอยู่กับชู้!”

“คุณพูดอะไร ฉันไม่เข้าใจ”  เธอดิ้นรนพยายามเอาตัวรอด ดูเหมือนว่าเขาไม่ใช่สินธุ์ที่เธอรู้จัก ข้อมือถูกบีบแน่นขึ้นจนเธอเจ็บแต่กัดริมฝีปากแน่นจนรู้สึกถึงรสเค็มคาวในปาก แต่กระนั้นก็ไม่ยอมส่งเสียงร้องขอความเมตตา

ดวงตาของชายหนุ่มไหวระริก เขาเฝ้าทะนุถนอมเมียรักมาเนิ่นนาน จะกอดแรงๆ ก็ยังเกรงว่าผิวกายละเอียดนุ่มจะบอบช้ำ  แต่ไฉนนางทำร้ายจิตใจเขาถึงเพียงนี้  สุดท้ายแล้วเขาก็ไม่อาจทำร้ายนางได้ลงจึงยอมปล่อยข้อมือเล็กเป็นอิสระ หญิงสาวรีบกระถดกายถอยหนีท่าทางหวาดกลัวและมองเขาราวกับเป็นคนแปลกหน้ายิ่งทำให้เขาปวดใจแสนสาหัส

หญิงสาวกวาดตามองรอบนี้ นี่ไม่ใช่ห้องที่เธอเข้ามาหาคุณสินธุ์ จากนั้นก็ก้มมองตนเองเห็นผ้าแถบหลุดรุ่ยจนเผยเนิ่นอกสล้างของตนจึงรีบใช้สองมือจับผ้าแทบอย่างลนลานท่ามกลางสายตาปวดร้าวของชายหนุ่มเบื้องหน้า

“มีสิ่งใดจะแก้ตัวก็ว่ามา พี่รอฟังคำเจ้าอยู่”

“ฉันไม่รู้ว่าคุณพูดเรื่องอะไร แต่ฉันไม่ได้มีชู้”

ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน ร่างไหน  ยุคสมัยใด แต่เธอเชื่อมั่นว่าตัวเองไม่ได้กระทำผิด โดยเฉพาะเรื่องผิดศีลธรรม

“เจ้าแน่ใจที่พูดรึ”

“แน่ใจที่สุด” เธอเชิดหน้าขึ้นท้าทาย  คนอย่างเธอไม่มีวันทำเรื่องอย่างนั้นแน่นอน

สีหน้าของชายหนุ่มอ่อนลง ยื่นมือไปหมายจะโอบกอดเมียรัก  แต่หญิงสาวขยับเท้าถอยหลังด้วยท่าทีหวาดกลัว ข้อมือนางแดงช้ำเป็นรอยช้ำเห็นแล้วชวนปวดใจนัก

“จับชายชู้ของแม่หญิงย่าหยาได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ”

เสียงดังจากด้านนอกทำให้ดวงตาสองคู่ประสานกันนิ่งก่อนที่ชายหนุ่มจะเบือนหน้าแล้วก้าวออกไป  หญิงสาวก้มมองสำรวจตัวเอง ขยับปมผ้านุ่งให้เรียบร้อยแล้วสาวเท้าตามไปทันที  แม้เธอจะเพิ่งตื่นมาในร่างนี้แต่จากประสบการณ์ที่เคยย้อนมาในปี ร.ศ.113 ทำให้มั่นใจว่าต้องมีเหตุการณ์บางอย่างสอดคล้องกัน  เมื่อก้าวข้ามธรณีประตู หญิงสาวก็มั่นใจได้ว่าตนเองไม่ได้อยู่ในปี ร.ศ.113 และยิ่งไม่ใช่ พ.ศ.2567 อีกด้วย  

ดูท่าทางเธอจะย้อนมาร่างตัวเองในยุคสุโขทัยหรือไม่ก็อยุธยา...

            ขณะที่สมองยังประมวลผลไม่เสร็จ ร่างของเธอก็ถูกมือของหญิงผู้หนึ่งกระชากลงนั่งกับพื้น ดวงตากลมเบิกกว้างเมื่อเห็นใบหน้าของวาด-คนสนิทของคุณช้อย

            “องค์วรสินเพคะ ให้ทหารตามจับชายชู้มาได้แล้วเพคะ” 

หญิงผู้นั้นพูดพลางปรายตามองทางย่าหยาแล้วเหยียดมุมปากยิ้ม

“หม่อมฉันไม่อยากยุ่งเรื่องผู้อื่น แต่เห็นเต็มสองตาว่าแม่หญิงย่าหยาสวมเขาให้องค์วรสิน ทั้งที่พระองค์รักใคร่เสน่หามิสนใจว่าเป็นหญิงต่างบ้านต่างเมือง”  

            ย่าหยายันกายขึ้นนั่งแล้วหันไปมองชายอีกคนที่นั่งตัวสั่นอยู่ข้างๆ เพียงเธอสบตาด้วยเขาก็หลุบตาลงทันที

            “ฉันไม่รู้จักคนๆนี้ ใส่ความกันชัดๆ มีหลักฐานอะไรมาว่าฉันมีชู้!” ย่าหยาพูดขึ้นแล้วกวาดตามองชายคนนั้นอีกครั้ง 

‘ถ้าจะมีชู้ก็ต้องเลือกผู้ชายที่ดีกว่าสามีสิ นี่อะไร ดูไม่ได้เลย’  

            ยังไม่ทันพูดอย่างที่ใจคิด หญิงผู้มีใบหน้าเดียวกับวาดหยิบหวายมาฟาดลงที่กลางหลังทันที ย่าหยาส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวด ขยับตัวหลบแต่ไม่พ้นแส้หวายฟาดลงมาอีกหลายครั้งจนผิวเนื้อแตกเลือดกระเซ็นเปื้อนเปรอะ

            “บังอาจ!ใครให้เจ้าลงมือ”  กว่าชายหนุ่มจะได้สติ ร่างเล็กก็เต็มไปด้วยบาดแผล เขาสืบเท้าเข้าไปหมายจะปกป้องหญิงที่รัก แต่มือใหญ่ข้างหนึ่งคว้าท่อนแขนไว้ก่อน  เมื่อหันไปมองจึงเห็นพระเชษฐาและชายายืนอยู่ใกล้

            “เสด็จพี่...นางเป็นเมียของน้อง หากนางทำผิดจริงน้องจะลงโทษเอง”

            “แค่สตรีคนเดียว เจ้าไม่ต้องลดตัวลงไปให้แปดเปื้อนดอก อย่างไรนางก็แค่สตรีที่ถูกส่งตัวมาเป็นเชลยเท่านั้น แค่เจ้ารับนางไว้ก็นับเป็นบุญของนางแล้ว”

            ต่อให้เป็นคนโง่ที่สุดก็เข้าใจได้ไม่ยาก เรื่องพวกนี้ถูกวางแผนไว้แล้วเพื่อกำจัดเธอ ใส่ร้ายป้ายสีให้ผู้อื่นมองว่าเป็นหญิงแพศยา   

ดวงตาร้อนผ่าวไม่ยอมกะพริบตาเพราะเกรงว่าน้ำตาจะหลั่งริน

            “นางวาด ลากหญิงแพศยาผู้นี้ออกไป อย่าให้เลือดเสนียดจัญไรเปื้อนวังของพระวรสิน”

            ย่าหยาเห็นบ่าวรับใช้หลายคนเดินเข้ามาใกล้  เธอกระถดตัวถอยหนีแต่ขยับตัวเพียงเล็กน้อยก็รู้สึกเจ็บแปลบที่ท้องน้อย เธอสูดลมหายใจลึกสะกดกลั้นความเจ็บปวด  ทว่าครู่ต่อมาก็รู้สึกเจ็บเหมือนถูกบีบรัดที่ท้อง เลือดอุ่นไหลจากหว่างขาจนผ้านุ่งที่สวมอยู่เปื้อนคราบเลือด เหมือนมีบางสิ่งกำลังหลุดจากร่าง ความเจ็บปวดที่ไม่เคยพานพบทำให้เธอกรีดร้องออกมา

            “นั้น...นั้นอะไร ...นางตั้งท้องรึ”

พระชายายกมือปิดปากอย่างไม่อยากเชื่อ ถวายตัวแค่สามเดือนตั้งท้องแล้วหรือไร และวรสินก็มักไม่อยู่วังเพราะต้องดูแลแทบชานเมือง