ตอนที่ 22. ทำไม่เป็น

            ทันที่ริมฝีปากร้อนของคนทั้งสองประกบกันอีกครั้ง  ร่างกายผ่าวร้อนทาบทับลงมาบดเบียดแนบชิด สิ่งที่ใหญ่โตนั้นร้อนระอุคลอเคลียกลีบเนื้ออ่อนบางที่ยามนี้ฉ่ำชื้นเพราะถูกปลุกเร้าด้วยนิ้วมือร้ายกาจ  คุณาสินผละจากริมฝีปากสวยแล้วพรมจูบลำคอขาวผ่องจนเป็นแดงเรื่อ ซุกไซและโลมเลียลำคอระเรื่อลงมาที่เนินอกสวยอีกครั้ง ขบเม้มดูดดึงที่ปลายถันจนเปียกชุ่มทำให้หญิงสาวเผลอใช้ปลายนิ้วจิกลงที่ต้นแขนกำยำอย่างลืมตัว

            “อื้อ พี่สิน...”

            ความต้องการของหญิงสาวทวีคูณ ขยับบดเบียดร่างแนบชิดพร้อมกับแยกเรียวขาออก ความปรารถนาจะถูกเติบเต็มทำให้เรียกร้องอย่างไม่เคยทำมาก่อน  เขาส่งนิ้วไปสำรวจเบื้องล่างอีกครั้งขยับนิ้วในร่องสาวจนมั่นใจว่าน้ำรักของเธอมากพอจึงประคองแก่นกายของตนส่งเข้าไปที่น้อย

            “อ๊ะ!”

            “อย่าเกร็ง”   

เขาพูดเสียงพร่าและเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหวานที่แดงเรื่อ ดวงตาของเธอปรือฉ่ำไม่ใช่เพราะฤทธิ์แอลกอฮอร์ แต่เพราะถูกปรนเปรอสวาทแทบขาดใจ  เขาขยับเอวสอบดุนดันเข้าไปที่ละน้อย ขยับออกถอยเข้าเพิ่มความลึกไปที่ละนิดจนปลายหัวบากมุดเข้าไปในร่องสาว  ย่าหยาตัวสั่นระริกในขณะที่อีกฝ่ายแทบคลั่งตายแล้ว เขากดหน้าผากตนกับหน้าผากของหญิงสาว เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดขึ้นรอบกรอบใบหน้า  ขาเรียวงามตวัดโอบรัดรอบเอวแล้วหยัดกายขึ้นรับจังหวะกดกระแทกลงทำให้แก่นกายใหญ่ยาวผลุบเข้าไปทีเดียวมิดโค่น

            “หยา!”

            “อึก...”   สองมือกอดรั้งร่างเขาไว้แน่นขณะที่กลีบเนื้ออ่อนนุ่มกลืนกินแก่นกายของชายหนุ่ม เขาแหงนหน้าคำรามอย่างพอใจ แล้วก้มลงถามเสียงพร่า

            “เจ็บไหม”

            ใบหน้างามส่ายหน้าไปมา เธอกัดริมฝีปากอึกอัดก่อนพูดออกมาตามตรง

            “พี่สินช่วยขยับทีค่ะ หยา...หยาทำไม่เป็น”

            “ถ้างั้น พี่ขยับแล้วนะ”

            ให้ตายเถอะ! รู้สึกดีอะไรอย่างนี้นะ!

            คุณาสินได้แต่พูดในใจเพราะท่อนเอ็นของเขาถูกตอดรัดเสียวซ่านไปทั้งลำ เขาขยับเอวสอบช้าๆ ให้ร่างกายเธอปรับรับขนาดของเขาได้ แต่เสียงครางหวานกลับเป็นตัวกระตุ้นให้เราขยับเอวเร็วขึ้น ลมหายใจหอบแรงขณะที่จังหวะตอกเสาเข็มก็หนักหน่วงขึ้นทุกขณะ

            “อึก..อึก...มะ..ไม่ไหว..หยาไม่ไหวแล้ว..”  

            ร่างเล็กกระตุกเพราะลำเอ็นร้อนระอุกระแทกกระทั้นส่งเธอไปถึงจุดสุดยอด สมองของเธอขาวโพลนไปหมด ร่างทั้งร่างสั่นระริก เขาจับเรียวขาของเธอออกจากเอวแล้วยกขึ้นพาดบ่า สะโพกเธอลอยขึ้นจากฟูกนอน น้ำหวานวาวใสไหลเปื้อนเปรอะต้นขา เขาจูบปลีน่องอย่างหลงใหลและเริ่มโยกเอวอีกครั้ง ร่างของเธอสั่นไหวตามแรงกระแทก เสียงครางทุ่มต่ำเคล้ากับเสียงครางกระเส่าของหญิงสาว ความอดกลั้นมาถึงขีดสุด เขาโยกเอวซอยถี่รัวและตอกลึกจนร่างเล็กบิดเร่าด้วยความเสียวกระสัน

            “อีกนิดนะ พี่ใกล้แล้ว อะ อื้มมมม”

            จังหวะกระแทกกระทั้นดุเดือดเขาส่งตัวตนเข้าไปจนสุดและปลดปล่อยน้ำรักอุ่นร้อนในกายสาว  เธอได้ยินเสียงเขาคำรามอย่างสุขสมก่อนโน้มหน้าลงจูบหน้าผากเธออย่างอ่อนโยน

            “พี่รักหยา”

            “.....”

            ย่าหยากลับไม่อาจพูดประโยคเดียวกับเขาได้ สำหรับเขามันอาจเป็นเวลาหลายร้อยปีจนมั่นใจว่าสิ่งที่เขาพูดออกมาจากความรู้สึกข้างใน แต่เธอเหมือนเพิ่งพบเขาและได้ทำความคุ้นเคยกัน

            ราวกับรู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่ เขาส่งยิ้มบางๆ แล้วพูดขึ้น

            “พี่ไม่เร่งเอาคำตอบ แค่ตอนนี้หยาให้โอกาสพี่รักหยาอีกครั้งก็มากเกินกว่าที่พี่จะคาดหวังแล้ว”

            ร่างอรชนผ่อนคลายลง แล้วยื่นริมฝีปากไปจุ๊บมุมปากของเขา คุณาสินยิ้มจนดวงตาโค้งเป็นพระจันทร์เสี้ยว คนยิ้มยากอย่างเขากลับมีรอยยิ้มอีกครั้งได้ก็เพราะเธอ ชายหนุ่มค่อยๆ ขยับเอวถอนแก่นกายออกช้าๆ คราบน้ำรักมีคราบเลือดจางๆ ปนออกมาเล็กน้อย เขาพลิกตัวลงนอนแล้วดึงหญิงสาวมาไว้ในวงแขนก่อนตามด้วยผ้าห่มคลุมร่างเปลือยเปล่าที่มีรอยแดงเพราะน้ำมือของเขา

            ย่าหยาขยับตัวนอนหนุนแผ่นอกได้ยินเสียงหัวใจเขาเต้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ทำให้รู้ว่าทุกอย่างเป็นเรื่องจริง ไม่ได้ฝันไป เขามีตัวตนอยู่จริงๆ คนที่เธอรู้สึกเหมือนรอคอยมาแสนนาน ความอบอุ่นผสานกับความอ่อนเพลียทำให้หญิงสาวผล็อยหลับไป ในขณะที่คนตัวโตยังลืมตาค้างอยู่ เขาไม่กล้าหลับเพราะกลัวทุกอย่างเป็นเพียงฝัน เขากลัว กลัวว่าเธอจะหายไปจากชีวิตเขาอีกครั้ง

            ………………

           

ย่าหยาสวมเสื้อกล้ามตัวหลวมยาวคลุมสะโพกกลมกลึงและกางเกงขาสั้น ทำให้เหมือนเธอสวมแค่เสื้อเท่านั้น หญิงสาวเอกเขนกนั่งอ่านข้อความของเพื่อนๆในไลน์กลุ่ม  กลายเป็นว่าทุกคนให้ความสนใจเธอมากกว่าเพื่อนรักเจ้าของวันเกิดและว่าที่เจ้าสาวเสียอีก  ทำให้เธอรู้สึกผิดไม่น้อย ยังดีที่ทุกคนเป็นเพื่อนสนิทและเป็นห่วงเธอมากกว่า เพราะตั้งแต่เรียนจนจบแยกย้ายกันทำงานวิ่งไล่ตามความฝัน หลายคนมีแฟนหรือคนรักตั้งแต่สมัยเรียน เปลี่ยนแฟนกันเป็นว่าเล่น แต่มีเธอคนเดียวที่ยังโสดสนิทแล้วจู่ๆ ก็เปิดตัวให้เพื่อนตื่นเต้นเสียอย่างนั้น

            “มีอะไรหรือเปล่า คิ้วขมวดเชียว”

            หญิงสาวเงยหน้าขึ้นก็เห็นคุณาสินในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวผูกเนคไทเรียบร้อย บนท่อนแขนมีเสื้อสูทพาดอยู่ เขามองเธออย่างเป็นห่วง แต่ย่าหยากลับกวาดสายตามองขึ้นลงแล้วถอนหายใจเบาๆ

            ‘เพิ่งรู้สึกว่าคุณสินลุคนี้หล่อระเบิดเหมือนกันนะเนี้ย’

            “ว่าไงครับ มีอะไรให้พี่ช่วยไหม”

            “ก็ไม่มีอะไรค่ะ แค่รู้สึกผิดกับเพื่อนๆ คืนนั้นงานวันเกิดเพื่อนหยาแถมเพื่อนบอกข่าวดีว่าจะแต่งงาน แต่พี่สินมาแย่งซีนไปหมดเลย ตอนนี้ทุกคนสนใจแค่เรื่องหยากับพี่สินมากกว่าเพื่อนที่จะแต่งงานเสียอีก”

            “ความผิดพี่สินะ” เขายิ้มรู้สึกโล่งใจที่ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร “เอาไว้นัดเลี้ยงข้าวดีไหม สาวๆ อยากนั่งร้านไหนหรือจะชวนคนของตัวเองมาด้วยก็ได้ จะได้เหมือนออกเดตกลุ่มไง”

            “ไอเดียดีค่ะ หยาจะลองคุยกับเพื่อนๆดูก่อนนะคะ”

            “ได้ครับ พี่ไปทำงานก่อนนะ แล้วกินข้าวให้ตรงเวลาด้วย โทรหาพี่ได้ตลอดหรือถ้าเบื่ออยากเปลี่ยนบรรยากาศไปนั่งทำงานในออฟฟิศพี่ก็ได้นะ พี่จะให้คนหาโต๊ะให้นั่งพิมพ์งาน”

            ย่าหยาหัวเราะเสียงใส ยื่นมือไปขยับปมเนคไทให้เข้าที่ เขาอยู่ห้องตรงข้ามกับห้องของเธอ เพราะเวลาเธอเขียนนิยายจะชอบอยู่ในพื้นที่ส่วนตัว แต่เวลามีกิจกรรมร่วมกันก็ไปที่ห้องของเขาเพราะเตียงใหญ่กว่าของเธอ

            “ไปทำงานเถอะค่ะ ไปถึงที่ทำงานสายคนอื่นจะมองท่านประธานไม่ดีเอานะคะ”

            “ก็ใครทำให้พี่ไปทำงานสายล่ะ” เขายิ้มเจ้าเล่ห์