ตอนที่19. ค้นประวัติ

            คุณาสิน... ชื่อของเขาทำให้เธอพลิกตัวขึ้นนั่งแล้วเอื้อมมือไปหยิบโน้ตบุ๊กมาเปิดแล้วค้นหาประวัติของผู้ชายคนนั้น แล้วเธอก็อ้าปากค้าง เขาไม่ได้พูดเกินจริงเลยสักนิด  ไม่ใช่เจ้าของบ่อน้ำมันแต่ทำธุรกิจด้านพลังงานทางเลือกอันดับต้นๆ ของประเทศ ทั้งที่อายุเพิ่งจะยี่สิบแปดเท่านั้น นามสกุลของเขายังเป็นนามสกุลเดิม เขายังคงเวียนว่ายในห้วงกรรมของตนละมั้ง? ส่วนเธอที่จำอะไรไม่ได้และบอกตัวเองเสมอว่าอยู่กับปัจจุบันมีเพียงความรู้สึกเดียวก็คือเหมือนรอใครสักคน ซึ่งนั้นเป็นเหตุผลที่ทำให้เธออยู่นี่ไม่ได้ตามแม่ไปอยู่กับครอบครัวใหม่ที่ต่างประเทศ

            หญิงสาวสะบัดหน้าไปมา ตอนนี้เธอควรจัดการเรื่องของตัวเองดีกว่า หยุดงานเขียนไปหลายวัน รายได้ก็หดหาย มีเรื่องให้สะสางอีกมาก เธอไม่ได้ร่ำรวยเหมือนเขานี่ยังไงก็ต้องทำงานหาเลี้ยงปากท้องตัวเองเหมือนเดิมนั้นแหละ

            ชีวิตปกติของย่าหยาคือเขียนนิยายอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมของตัวเอง นานๆ จึงจะออกจากบ้านไปเปลี่ยนบรรยากาศสักครั้ง หรือไม่ก็ไปซื้อของใช้เข้าบ้านสัปดาห์ละหน ส่วนอาหารการกิน เธอกินง่ายอยู่ง่าย ถ้าไม่สั่งแบบเดริเวอรี่ก็ซื้ออาหารแช่แข็งมาใส่ตู้เย็นไว้ หิวเมื่อไหร่ก็โยนเข้าตู้ไมโครเวฟ  ปกติเธอกิน-นอนไม่เป็นเวลาอย่างที่คุณหมอบ่นจริงๆนั้นแหละ  หญิงสาวถอนหายใจ ตอนนี้มียาก่อนอาหาร-หลังอาหารที่ต้องกินทั้งสามมื้อทำให้เธอค่อนข้างหนักใจ

            ผ่านมาสามสี่วันไร้เงาผู้ชายคนนั้น เธอรู้สึกแปลกๆ อยู่บ้าง ดูท่าทางเขาเป็นผู้ชายสายรุกน่าจะจู่โจมเธอแบบไม่ทันตั้งตัว อาศัยที่เธอยังมึนๆงงๆ มารวบหัวรวมหางกินกลางตลอดตัว แต่นี่เขาเงียบไปจนเธออดเป็นห่วงเขาไม่ได้

 หรือจะเกิดเรื่องกับเขานะ?

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น  หญิงสาวเห็นเบอร์โทรไม่คุ้นตาแต่ก็รับสาย ปลายสายส่งเสียงทักทายทันที

“คุณย่าหยาใช่ไหมครับ”

“ค่ะ”

“รถของคุณที่มาเข้าอู่ซ่อมเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทางอู่จะนำรถไปส่งนะครับ ที่อยู่ตามที่ให้ไว้ที่นี่ถูกต้องไหมครับ”

ย่าหยาฟังเสียงอีกฝ่ายทวนที่อยู่ซึ่งเป็นคอนโดของเธออย่างถูกต้องก็ตอบรับ “แล้วค่าซ่อมรถเท่าไหร่คะ ค่าเอารถมาส่งด้วย”

“ค่าใช้จ่ายทั้งหมดคุณคุณาสินจัดการให้แล้วครับ อีกสักชั่วโมงรถจะไปถึงนะครับ”

“คะ? เดี๋ยวค่ะ”

ปลายสายตัดสัญญาไปแล้ว

ราวๆ หนึ่งชั่วโมงต่อมา ย่าหยาได้รับโทรศัพท์อีกครั้ง เธอเดินลงมาที่หน้าคอนโดเพื่อรอรับรถของตน ดูเหมือนนอกจากจะซ่อมรถให้แล้ว รถของเธอยังล้างอัดฉีดมาสภาพใหม่เอี่ยมเลยทีเดียว นี่เธอเป็นหนี้ค่าซ่อมรถ ค่าโรงพยาบาล แล้วยังจะมีหนี้อะไรงอกขึ้นมาอีกไหมนะ  เธอก้มมองหน้าจอสมาร์ทโฟนของตัวเองแล้วคิดจะโทรหาผู้ชายคนนั้น แต่นึกได้ว่าตัวเองไม่ได้ขอเบอร์ติดต่อเขาไว้  เธอไม่ได้อยากยุ่งกับเขาเสียหน่อย จะไปอยากได้เบอร์โทรเขามาทำอะไรกัน   เจ้าของร่างเล็กเช็กรถเรียบร้อยก็กลับขึ้นห้องของตัวเอง โดยไม่รู้ว่าทุกการเคลื่อนไหวของเธออยู่ในสายตาของคนๆหนึ่งตลอดเวลา

“นี่นะเหรอ ผู้หญิงที่คุณสินให้ความสนใจถึงขนาดไปเฝ้าที่โรงพยาบาล”

 ‘วาดรดา’ เม้มริมฝีปากแน่นจนเรียบตึง มือเรียวงามหยิบสมาร์ทโฟนมาสั่งการกับคนสนิททันที

“ฉันอยากรู้ทุกเรื่องของผู้หญิงคนนั้น ก็คนที่พี่สินไปเฝ้าที่โรงพยาบาลไง! ไม่เอาแค่ที่อยู่สิ!ฉันอยากรู้ทุกเรื่อง พ่อแม่มันเป็นใคร ทำมาหากินอะไร มันต้องมาอ่อยพี่สินของฉันแน่ๆ! เป็นแค่ลูกจ้างก็ไปปทำตามที่สั่งไม่ใช่ให้มาย้อนถามแบบนี้!”

หญิงสาวสวมแว่นกันแดดตามเดิมแล้วเลื่อนกระจกรถเก๋งคันหรูขึ้น หน้าตาก็แสนจะธรรมดาไม่มีอะไรเทียบกับเธอได้แม้แต่ปลายเล็บ แต่ทำไมคุณาสินถึงได้ให้ความสนใจผู้หญิงคนนี้มากเหลือเกิน แม้แต่เธอที่เป็นคู่หมั้น เขายังไม่เคยเหลียวแลเลยสักนิด.

            ย่าหยาสวมชุดเดรสกระโปรงสั้นยาวเหนือเข่าเล็กน้อย ผ้าพลิ้วสีไวน์แดงขับเน้นผิวกายเนียนละเอียดให้ยิ่งดูผุดผ่อง ใบหน้าแต้มแต่งสีสันสดใสเพราะป่วยอยู่หลายวันเธอจึงกลัวว่าเพื่อนจะทักว่าหน้าโทรม  ปกติเธอไม่ค่อยสังสรรคกับเพื่อนนักโดยเฉพาะเที่ยวกลางคืนยิ่งไม่ค่อยได้ออกมาเที่ยวนัก เพราะเธอชอบเขียนนิยายตอนกลางคืน

            แต่วันนี้มีนัดปาร์ตี้กับเพื่อนสนิทที่เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน เป็นวันเกิดของเพื่อนถ้าเธอไม่ออกมาเพื่อนขู่ว่าจะมาฉุดเธออกจากถ้ำด้วยตัวเอง เพราะมีนัดสังสรรค์ย่าหยาจึงไม่ได้ขับรถมา ร้านอาหารกึ่งผับที่เพื่อนนัดก็ไม่ไกลที่พักเธอนัก เรียกว่าอำนวยความสะดวกเพื่อเธอจริงๆ จนเธอนึกเกรงใจ  เมื่อมาถึงเพื่อนรักก็ปรี่เข้ามาลากแขนเธอไปนั่งที่โต๊ะมุมหนึ่งของร้าน เพื่อนในกลุ่มที่เรียนมหาวิยาลัยเดียวกันมาพร้อมหน้ากันทั้งหมดหกคน  ย่าหยาเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

            “ต้องมีอะไรพิเศษมากกว่าฉลองวันเกิดแน่ๆ”

            ย่าหยาเอ่ยถามขณะนั่งลงข้างเพื่อนสนิทเจ้าของงานวันเกิด เพื่อนสาวยิ้มกริ่มแล้วชูมือขึ้นระดับสายตา แหวนประดับเพชรเม็ดเล็กๆ ล้อแสงไฟจนอดอุทานไม่ได้

            “สวยจัง! นี่แหวนแต่งงานเหรอ ยัยน้ำแต่งงานแล้วเหรอ”

            “ยังไม่ได้แต่งแต่พี่บารมีขอแต่งงานแล้ว”

            “ดีใจด้วย พี่บารมีเป็นผู้ชายที่ดีต้องรักและดูแลเธออย่างดีแน่นอน”

            “อืม” เพื่อนสาวพยักหน้ารับ “ยังไม่ได้กำหนดวันแต่งงาน รอผู้หลักผู้ใหญ่คุยกันก่อน แต่ว่าฉันจองตัวพวกเธอเป็นเพื่อนเจ้าสาวไว้เลยนะ”

            “ได้เลยจ๊ะเพื่อนเลิฟ”

            “คืนนี้เมาเต็มทีเลย ไม่ต้องห่วงขากลับนะ ฉันบอกพี่บารมีไว้แล้ว เขาจะพาสาวๆไปส่งถึงบ้านแน่นอน แต่ถ้าใครไม่ไหวนอนบ้านฉันก็ได้”

            เมื่อสรุปได้ลงตัวสาวๆจึงเปิดเหล้าฉลองวันเกิดรวมทั้งฉลองที่เพื่อนรักจะแต่งงาน

            “ฉันเพิ่งหายป่วย ดื่มเหล้าแรงๆ ไม่ได้ ชงบางๆมาแล้วกัน”

            “ลืมไป งั้นสั่งคอกเทลให้ย่าหยาแล้วกันนะ”  เจ้าของวันเกิดเรียกพนักงานมาสั่งเครื่องดื่มเพิ่ม ไม่กี่นาทีต่อมาเครื่องดื่มสีชมพูหวานก็ถูกยกมาเสิร์ฟ

            “แก้วนี้มีวอดก้านิดหนึ่งคงไม่เป็นไรนะ”

            “สบายมาก” ย่าหยาหัวเราะ

            “ฉันไม่เคยเห็นเธอป่วยจนเข้าโรงพยาบาลสักหน แล้วนี่อะไรป่วยขนาดนั้นไม่บอกเพื่อนบอกฝูง เธอไม่ได้ตัวคนเดียวนะยะ ยังมีพวกฉันอยู่ด้วย”

            “ขอโทษ”  ย่าหยายิ้มทะเล้น เธอเองก็ยังไม่คิดว่าจะป่วยขนาดไปนอนโรงพยาบาลเลย  หญิงสาวไม่อยากทำลายบรรยากาศจึงเปลี่ยนเรื่องคุย ทั้งหมดต่างเล่าเรื่องชีวิตตัวเอง แต่ละคนก็ได้งานทำเรียบร้อยแล้ว มีแค่ย่าหยาที่จะว่าไปเธอก็ทำงานเป็นนักเขียนตั้งแต่อยู่ปี1เลยก็ว่าได้ แต่ตอนนั้นยังไม่มีรายได้นัก เดือนไม่กี่สิบกี่ร้อย แต่เธอก็มุ่งมั่นทำในสิ่งที่รักควบคู่กับการเรียนจนทุกวันนี้เป็นอาชีพสร้างรายได้ให้เธอ

            เสียงเพลงสนุกๆ เข้ากับกับแกล้มรสเลิศและเครื่องดื่มที่ถูกเติมตลอดเวลา ย่าหยาเองก็จำไม่ได้ว่าดื่มไปกี่แก้ว เธอลุกขึ้นเพื่อจะไปห้องน้ำ แต่เพียงแค่ยืนก็โงนเงนเหมือนจะล้มลง เพื่อนสาวตกใจยื่นมือไปจะช่วยประคอง ทว่ากลับมีมือคู่หนึ่งจับไหล่กลมมนไว้อย่างรวดเร็ว