ตอนที่ 21. เป็นห่วง

            “ถ้า...ถ้าฉันไม่ใช่คนในอดีตชาติที่คุณตามหา คุณจะชอบฉันไหม?”

            มุมปากของชายหนุ่มยกยิ้ม เขามองเธอนิ่งนานจนเธอรู้สึกเห็นตัวเองในแววตาของเขา

            “ถ้าคุณเป็นผู้หญิงร้ายๆ หรือมีคนรักแล้ว ผมคงคอยให้ความช่วยเหลือคุณอยู่ห่างๆ แต่นี่คุณเป็นคนอ่อนโยน จริงใจ  ถึงคุณจะเลี้ยงหมาแมวเองไม่ได้แต่ก็ช่วยสนับสนุนโอนเงินช่วยเหลือหมาแมวจรอยู่ตลอด นี่ยังไม่รวมที่คุณตรงสเป็คผมอีกด้วยนะ”

            “คุณรู้ได้ไง...เราเพิ่งเจอกันไม่ใช่เหรอ”  เธอมองเขาอย่างไม่เชื่อนัก

            “ก็คุณเป็นคนที่ผมสนใจ ผมถึงอยากรู้ทุกเรื่องของคุณ” เขายิ้มแววตากรุ้มกริ่ม

“แล้วฉันไปตรงสเป็คคุณตรงไหน”

“สเป็คผมก็ตัวเล็กซ่อนรูป อะไรที่ผมควรเห็นคนเดียวก็ให้ผมมองคนเดียวก็พอ”

            ดวงตาฉ่ำเยิ้มด้วยฤทธิ์ค็อกเทลที่ดื่มไปหลายแก้ว เธอก้มหน้าไม่กล้าสบตากับเขาอีก ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินไปล้างมือแล้วรินน้ำอุ่นใส่แก้วเซรามิกสีเทาแล้วถือกลับมาให้หญิงสาว

            “ดื่มน้ำอุ่นๆ แก้แฮงค์ได้บ้าง”

            มือเรียวเล็กรับน้ำมาดื่มอย่างว่าง่าย เธอจิบไปไม่กี่คำก็ส่งแก้วคืนให้เขา ปลายนิ้วสัมผัสกันเล็กน้อย ทว่าราวกับเห็นภาพในอดีตซ้อนทับ ภาพที่ทั้งสองเปลือยเปล่ากอดรัดราวกับจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว เขาส่งยิ้มเศร้าๆ แล้วรับแก้วเซรามิกไปวางไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียง เมื่อหันกลับมาหญิงสาวก็ยันกายขึ้นแล้วเขย่งปลายเท้ายื่นริมฝีปากมากระกบกับริมฝีปากของเขา

คุณาสินถึงกับตะลึงงันไปชั่วขณะ ดวงตางามกะพริบตาปริบๆ เมื่อไม่เห็นอีกฝ่ายตอบสนองและเธอก็จูบไม่เป็นจึงผละออก ทว่าวงแขนแข็งแกร่งกลับโอบรัดร่างอรชนไว้แล้วเป็นฝ่ายจูบตอบ เรียวลิ้นแยกกลีบปากสวย  เธอเปิดปากรับอย่างเงอะงะปล่อยให้เขาจู่โจมด้วยจูบร้อนแรงจนเธอแทบหายใจไม่ทันต้องยกมือทุบแผ่นอกเขาเป็นการเตือน  ทำให้อีกฝ่ายยอมถอนจูบอย่างเสียดาย ย่าหยาหอบหายใจแรง แก้มเนียนแดงเรื่อ แววตาเว้าวอนของเขาทำให้เธอยิ่งเขินอาย

            “หยาหายใจไม่ออก ...”

            “ถ้าทำมากกว่าจูบได้ไหม?”

            น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยถาม ย่าหยาไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองแต่เห็นแผงอกของเขากระเพื่อมเหมือนหอบหายใจแรงไม่แพ้กัน มาถึงขั้นนี้แล้ว เธอเองก็ต้องการเขาไม่น้อยไปกว่าที่เขาปรารถนาในตัวเธอ หญิงสาวพยักหน้ารับ  เป็นคำตอบที่ชายหนุ่มต้องการ ฝ่ามือร้อนเลื่อนไปด้านข้างจนเจอซิปซ่อนแล้วรูดมันลง เขาพยายามข่มใจให้ใจเย็นลงกว่านี้แต่เพราะคนตรงหน้าคือผู้หญิงที่เขาเฝ้ารอคอยมาแสนนาน ชุดเดรสที่สวมอยู่ค่อยๆ หล่นลงมากองบนพื้น ผิวกายขาวผ่องเปิดเผยเบื้องหน้า ย่าหยายกมือขึ้นปิดทรวงอกที่มี บราเซียลูกไม้สีส้มอมชมพูหวาน  เขาอุ้มร่างอรชรไปวางบนเตียงแล้วถอยมาถอดเสื้อเชิ้ตของตัวเองทิ้งลงบนพื้นก่อนขึ้นคร่อมร่างเล็ก          

ริมฝีปากชื้นและลมหายใจอุ่นปปลุกเร้าเลือดในกายให้เดือดพล่าน เขาขบเม้มกลีบปากสวยก่อนแทรกลิ้นไปไล่ต้อนเรียวลิ้นเล็กของหญิงสาว  ร่างอวบอิ่มซ่อนรูปปกระสับกระส่ายไปมาสองมือเปะปะไปบนแผงอกกำยำ ราวกับคุ้นเคยกับเรือนร่างนี้เช่นเดียวกับฝ่ามือใหญ่เลื่อนลูบไล้เรือนร่างอย่างโหยหา  เอื้อมมือไปด้านหลังแล้วปลดตะขอบราเซียด้วยมือเพียงข้างเดียวก่อนจะเลื่อนมือสัมผัสทรวงอกอิ่มเย้ายวนเต็มมือ  เรียกเสียงครางหวิวจากหญิงสาว เธอได้แต่หลับตาปล่อยให้สัมผัสของเขาพาเธอล่องลอยไปในดินแดนที่ไม่รู้จัก   ฝ่ามือใหญ่เคล้นคลึงแรงขึ้นอีกสัมผัสปลายถันสีหวานด้วยการคีบดึงส่วนปลายเบาๆ  เสียงครางอู้อี้ในลำคอทำให้ชายหนุ่มถอนจูบแล้วเลื่อนใบหน้าลงที่หน้าอกสวย อ้าปากใช้ปลายลิ้นตวัดไล้เลียส่วนปลายถันสลับกับดูดดึง มือเล็กบีบไหล่เขาอย่างลืมตัว   ความเสียวซ่านไหลผ่านไปทั่วร่างจนรู้สึกฉ่ำแฉะแม้ในส่วนที่เขายังไม่ได้แตะต้อง

ร่างที่หยัดเข้าหาทำให้หัวใจชายหนุ่มฮึกเหิม เสียงหวานครางกระเส่าเรียกร้องให้เขาสัมผัสเธอมากขึ้น ปากยังคงดูดดึงหน้าอกอวบอิ่ม เธอตัวเล็กแต่หน้าอกไม่เล็กตาม มันพอดีกับเอวคอดและสะโพกผาย เพียงแค่เธอชอบใส่เสื้อผ้าหลวมๆ จึงไม่ค่อยได้เปิดเผยความเย้ายวนนี้ให้ใครเห็น  มือใหญ่ข้างหนึ่งเลื่อนไปด้านล่าง สองขาหนีบไว้อยากเขินอายแต่มือข้างนั้นยังรุกรานแม้ยังมีกางเกงชั้นในที่เปียกชื้น คุณาวินเงยหน้าขึ้นแล้วสบตากับหญิงสาวที่หอบหายใจแรง

            “แฉะมากเลย  ให้พี่ถอดชิ้นล่างออกนะครับ”

            “หยา...” เธอครางหวิวเมื่อเขาจัดการรูดกางเกงในตัวน้อยออกไปพ้นร่าง นิ้วร้ายกาจแทรกเข้าไปในร่องสาว ความเสียวซ่านทำให้ร่างกายเธอสั่นระริก

            “อ้าขาให้พี่หน่อยสิครับ” เขาพูดทั้งที่ใช้มืออีกข้างลูบไล้ต้นขาด้านใน พลันนึกขึ้นได้ก็หันหน้าไปสบถอย่างหงุดหงิด

            “อะ...อะไรนะคะ”  เธอได้ยินไม่ชัดจึงถาม ยิ่งเธอไม่เคยมีประสบการณ์ก็เกรงว่าจะทำให้เขาไม่มีความสุข เรื่องแบบนี้จะตักตวงเอาแต่ฝ่ายเดียวก็คงยังไงอยู่นะ

            “คือ...พี่...ไม่ได้เตรียมถุงยางอนามัยไว้”  แม้เขาจะปรารถนาในตัวเธอมากเพียงใด แต่ก็คิดว่าทุกอย่างต้องใช้เวลาจึงไม่ได้เตรียมของแบบนั้นไว้ ใครเลยจะคิดว่ามันจะปุ๊ปปั๊บได้ใช้ในเวลานี้

            หน้าตาเหมือนคนอับจนหนทางทำให้ย่าหยากลั้นยิ้ม เขาก็มีมุมที่น่ารักอยู่ไม่น้อย เหมือนได้รู้จักเขามากขึ้น ไม่ใช่เพียงแค่ภาพฝันของคนในอดีต  หญิงสาวยกมือขึ้นคล้องคอเขาแล้วส่งสายตาหวานเยิ้มก่อนพูดออกไป

            “หยาเชื่อใจพี่สินค่ะ”

            ใช่...นั้นคือความรู้สึกในใจของเธอที่มีต่อเขา ไม่ว่าคนตรงหน้าจะเป็นคุณาศิน สินธุ์ หรือองค์วรสิน ทุกสิ่งที่ผ่านมาจะทำให้เขาไม่กล้าทำร้ายหรือทำให้เธอเจ็บปวดอีก คนที่ทุกข์ทรมานที่สุดแท้จริงคือเขาไม่ใช่เธอ

            คำพูดของเขาเหมือนยกก้อนหินออกจากหัวใจเขา ความเศร้าในแววตาเจือจางลงไป เขาขยับนิ้วเรียกร้องให้อีกฝ่ายตอบสนอง ร่างเล็กบิดเร้าส่งเสียงครางไม่หยุดเช่นเดียวกับจังหวะเร่งรัวนิ้วที่เพิ่มเป็นสองนิ้วแล้วยังแตะถูกส่วนอ่อนไหวกระตุ้นให้ร่างเล็กกระตุกด้วยถูกส่งไปถึงจุดสุดยอด  ย่าหยาหวีดร้องเสียงร้องอย่างไม่อาจกลั้นได้อีก เขาถอนนิ้วออกช้าๆ มองดูกลีบเนื้อสีแดงเปื้อนคราบเมือกวาวใส แก่นกายของเขาปวดหนึบจนต้องผละจากร่างที่อ่อนระทวยเพื่อจัดการถอดกางเกงของตนออกไปพ้นร่าง ท่อนเอ็นยาวใหญ่ผงาดทันทีที่เป็นอิสระ  ย่าหยาแม้ไม่เคยมีประสบการณ์บนเตียงมาก่อนแต่ก็พอรู้เรื่องเหล่านี้มาบ้าง และสิ่งที่เธอเห็นตรงหน้ามันใหญ่ยาวจนเธอกระถดกายถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว

            “อย่ากลัว พี่จะพยายามไปช้าๆ ถ้าหยาไม่ไหวพี่จะหยุด”

            หญิงสาวพยักหน้ารับเบาๆ ในขณะที่ชายหนุ่มได้แต่ลอบร้องดีใจในอก ในสภาพนี้แล้ว ถ้าเธอขอให้หยุด เขาคงทำให้ไม่ได้จริงๆ .