ตอนที่24.แรงอาฆาต

            “เอ่อ...เจ้านายครับ ผมไม่เห็นคุณย่าหยาเลยครับ”

            “อะไรนะ?”

            “ผมเข้ามารับเอกสารตามที่เจ้านายสั่ง ผมมาถึงคอนโดแล้วแต่ไม่พบคุณย่าหยาเลยครับ เอ่อ...โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้ ผมถามนิติกรคอนโดก็บอกว่าเห็นคุณย่าหยาเดินออกไปหน้าคอนโดแล้วยังไม่กลับเข้ามาครับ”

            “เป็นไปได้ยังไง”

            “ผมว่าแปลกๆนะครับ”

            “รอที่นั้นก่อน เดี๋ยวฉันลองติดต่อย่าหยาอีกที”

            คุณาสินวางสายจากลูกน้องแล้วโทรหาย่าหยา ใจของร้อนรุ่มไม่สนใจว่าแม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดในห้องทำงานแล้ว เขาลุกขึ้นเดินไปที่ผนังกระจกที่มองเห็นวิวด้านนอก ตอนนี้เขาอยู่บนตึกสูงระฟ้าแต่หัวใจของเขากำลังดำดิ่งอย่างหวาดวิตก หญิงสาวไม่รับสายและครู่ต่อมาก็เหมือนทโทรศัพท์ดับไปเสียเฉยๆ เขาสบถหัวเสียแล้วเปลี่ยนเป็นโทรตามลูกน้องคนสนิทให้เข้ามาพบเขาทันที และโทรสั่งให้คนของเขาอีกคนไปขอดูกล้องวงจรปิดที่คอนโด

            เขาสูดลมหายใจลึกพยายามตั้งสติให้มั่น หากเป็นเรื่องอื่นเขาคงรับมือด้วยความใจเย็น แต่นี่เป็นเรื่องของย่าหยา ผู้หญิงที่ครอบครองพื้นที่ทุกตารางนิ้วในหัวใจของเขา ผ่านมาหลายชาติภพ  เขาไม่เคยได้มีความสุขสมหวังเลยสักครั้งเดียว

            หากจะเกิดเรื่องใดขึ้น ก็ขอให้สิ่งนั้นเกิดกับเขาเถิด เขาไม่อาจรับการพรากจากได้อีกแล้ว

            “เจ้านายครับ”  บอดีการ์ดรวมทั้งเป็นคนสนิทของคุณาสินก้าวเข้ามาในห้อง เขาเห็นใบหน้าซีดเซียวแทบไร้สีเลือดก็ตกใจ “บอส”

            คุณาสินขยับเนคไทเลื่อนออกจากปกเสื้อ “ตามคนของเรามาให้หมด ผู้หญิงของฉันหายตัวไป เช็กพิกัดล่าสุดจากโทรศัพท์มือถือของเธอ ส่งคนไปเช็กกล้องวงจรปิดที่คอนโดและบริเวณนั้น ฉันจะกลับไปดูที่คอนโดก่อน

            “ทราบแล้วครับบอส”

            คุณาสินก้าวเท้าออกมาจากห้องทำงานส่วนตัว เป็นจังหวะเดียวกับหญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาหา เพียงเธอเห็นเขาก็ฉีกยิ้มกว้างแล้วถอดแว่นตากันแดดทรงทันสมัยออก

            “คุณสิน”  วาดรดาเดินเข้าไปเกาะแขนด้วยท่าทีสนิทสนม แต่ชายหนุ่มแกะมือเธอออกอย่างไม่ลังเลยเลยสักนิด ทำให้หญิงสาวหน้าชาไปไม่น้อย โดยเฉพาะท่ามกลางสายตาของพนักงานในบริษัท

            “คุณสินจะไปไหนคะ วาดอุตส่าห์มาหา”

            “ผมมีเรื่องด่วนต้องไปจัดการ”  เขาก้าวเดินไม่สนใจอดีตคู่หมั้นเลยสักนิด

            “ไปไหนคะ วาดขอไปด้วยนะ” 

            “ธุระส่วนตัว และผมขอย้ำกับคุณอีกครั้งนะวาดรดา เรื่องของเรามันไม่เคยเกิดขึ้นและจะไม่มีวันเกิดขึ้น เรื่องหมั้นหมายนั้นผมก็ปฏิเสธไปชัดเจนแล้ว และตอนนี้ผมมีคนรักแล้ว ผมต้องแคร์คนที่ผมรัก”

            วาดรดาไม่ทันได้พูดอะไร คุณาสินก็เดินจากไปแล้ว เธอได้แต่กัดฟันข่มโทสะในอก  เขาพูดว่า ‘คนรัก’ ได้เต็มปากเต็มคำดีเหลือเกิน เธอรู้ดีว่าเขาไม่เคยรักหรือแม้แต่จะชายตามองด้วยซ้ำ แต่เธอรักเขา รักมากจนให้ผู้ใหญ่พูดคุยเรื่องหมั้นหมาย ตอนนั้นเธอคิดว่าเข้าทางพ่อแม่ของคุณาสินแล้วจะมีโอกาสได้ใกล้ชิดเขามากขึ้น แต่เขาก็ยังทำตัวเป็นน้ำเย็นที่แสนเย็นชา

            เสียงโทรศัพท์มือถือวาดรดาดังขึ้น เธอหยิบขึ้นมาดูแล้วกดดูภาพที่ได้รับ มุมปากยกยิ้มอย่างไม่รู้ตัว จะว่าเธอใจร้ายไม่ได้นะ เขาอยากทำร้ายหัวใจเธอก่อนนี่นา คุณคุณาสิน.

            น้ำเย็นถูกสาดใส่อย่างแรงทำให้คนที่หมดสติตื่นฟื้นได้ในทันที ยาหย่าปรับสายตาครู่หนึ่งก็กวาดตามองรอบตัว ตอนนี้เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวหนึ่ง แขนสองข้างถูกไผล่ไปด้านหลัง เธอพยายามขยับข้อมือและรู้สึกเจ็บเพราะถูกสายรัดข้อมือไว้

            “ไม่ต้องรีบดิ้นไป ประเดี๋ยวจะให้ดิ้นพล่านๆ เอง”

            เสียงหญิงสาวดังขึ้นตามด้วยเสียงหัวเราะเยาะเย้ย ย่าหยาจ้องมองคนที่ก้าวมายืนตรงหน้า   เธอจำได้ว่าเคยเห็นผู้หญิงคนนี้ในอินเตอร์เนท  เมื่อตอนที่เธอค้นประวัติเกี่ยวกับคุณาสิน

            “คุณ...วาดรดา”

            “อ้อ! นี่รู้ด้วยเหรอว่าฉันชื่ออะไร” หญิงสาวยิ้มกว้างแล้วยื่นนิ้วชี้จิ้มหน้าผากฝ่ายตรงข้ามแรงๆ “คงรู้แล้วสินะว่าฉันเป็นคู่หมั้นคุณสิน แกยังหน้าด่านมาแย่งคนรักของคนอื่นได้!”

             “คนรัก? ต้องเรียกรักข้างเดียวถึงจะถูกค่ะ เพราะพี่สินไม่ได้รู้สึกอะไรกับคุณและเขาก็ยกเลิกการหมั้นหมายที่ตัวเองไม่เต็มใจแล้วด้วย”

            เพี๊ยะ!

            ใบหน้าของย่าหยาสะบัดไปทันทีที่ฝ่ามือของวาดรดาฟาดใส่ หญิงสาวในชุดเดรงสีแดงโกรธจนตัวสั่น ขึงตาใส่อย่างโกรธแค้น

            “ปากดีให้มันตลอด ฉันก็อยากรู้ ถ้าคุณสินรู้ว่าแกแปดเปื้อนยังจะเอาแกเป็นเมียได้ลงมั้ย!” ดวงตาของวาดรดาแดงก่ำทั้งโกรธแค้นชิงชังราวกับเกลียดกันมาเป็นร้อยปี “จัดการมัน ถ่ายคลิปให้ดีๆ เอาหน้าชัดๆ เล่นท่าเยอะหน่อย จะได้สมกับที่มันปากดีใส่ฉัน!”

            ย่าหยาผวาเฮือก เธอเพิ่งสังเกตว่ามีชายร่างใหญ่ยักษ์อยู่ในห้องอีกสามสี่หรือห้าคน สองคนเดินมาทางเธอ ในมือถือแก้วน้ำกับยาเม็ดเล็กๆ หญิงสาวกัดฟันแน่นแม้จะรู้เค็มคาวเลือดในปาก คนตัวใหญ่บีบปากเธออย่างแรงจนอ้าออกแล้วยัดยาเม็ดเล็กๆลงในคอ แล้วอีกคนก็กรอกน้ำตามลงไปเล่นเอาย่าหยาสำลักจนหน้าแดงไปหมด พวกมันถอยออกไปแล้วจ้องมองด้วยสายตาโลมเลีย

            “เอาอะไรมาให้ฉันกิน”  ย่าหยาพยายามจะอาเจียนออกมาแต่ยานั้นไหลตามน้ำลงลำคอไปแล้ว

            “ยาเสียสาวไง ถึงแกจะไม่ความสาวให้เสียก็คงพอปลุกอารมณ์ร่วมไปกับคนของฉันได้” วาดรดายิ้มเยาะเย้ย  “อย่าลืมดีดดิ้นให้เยอะล่ะ ครางให้มันดังๆหน่อย เวลาปล่อยคลิปโป๊คนเขาชอบดูแบบนั้น”

            “!!”

            ความร้อนวูบเกิดในช่องท้อง ย่าหยาสูดลมหายใจลึก ยาอะไรนี่มันออกฤทธิ์เร็วขนาดนี้เลยเหรอ ย่าหยาสะบัดศีรษะไปมาพยายามขยับข้อมือที่ถูกมัดจนสายรัดบาดเข้าผิวหนัง ความเจ็บรั้งสติเธอไว้ได้ เธอหลับตาไปวูบหนึ่งพลันเกิดภาพในสมอง  คราวนั้น ‘วาด’ ให้คนนำสำรับอาหารมาให้ เธอในฐานะหญิงบรรณาการไม่อาจขัดได้ เมื่อกินแล้วก็รู้สึกแปลกๆ จึงได้เข้าห้องนอนหวังจะหลับตาพักผ่อนสักครู่แต่กลับหลับอย่างรวดเร็ว  คล้ายมีชายคนหนึ่งเข้ามาในห้องพร้อมกับวาดที่ยืนสั่งการ แต่ชายผู้นั้นตัวสั่นงันงกไม่กล้าลงมือ

            ‘เอ็งได้ตัวข้าแล้ว จะไม่ทำตามที่รับปากรึ’

            ‘แต่นางผู้นี้เป็นคนโปรดขององค์วรสิน’

            ‘แล้วอย่างไร เอ็งจะบิดพลิ้วคำสัญญากับข้ารึ’