LOGINShare
ตอนที่ 12 สัญญานะ!
Last Updated:
2024-11-17 14:08:23“ฉันสัญญา”
ปลายนิ้วก้อยเกี่ยวกันเล็กน้อยแต่ราวกับเส้นด้ายที่มองไม่เห็นพันเกี่ยวเหนียวแน่น แม้เป็นระยะเวลาแสนสั้นแต่ราวกับทุกอย่างเหนี่ยวรั้งหัวใจสองดวงไว้ เขาปล่อยมือและเธอดังมือกลับพลางยกมือขึ้นแตะเรือนผมแก้เขินก่อนจะพยักหน้ากับแจ่มชวนกันไปห้องสุขา
เมื่อสองสาวต่างวัยจัดการธุระส่วนตัวเสร็จ แจ่มก็อดหยอกเจ้านายไม่ได้
“ไม่ยักรู้ว่าคุณย่าหยาสนิทกับคุณสินธุ์”
หญิงสาวชะงักไปเล็กน้อยแล้ว “มะ..ไม่..ไม่ได้สนิท เอ่อทุกคนก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ”
“ไม่นะเจ้าค่ะ นอกจากคุณหลวงพิชัยกับคุณช้อยแล้ว แจ่มก็ไม่เคยเห็นคุณสินธุ์คุยเล่นหยอกล้อกับใคร
“เขาคงเอ็นดูฉันมั้ง?” ถ้าอยู่ในยุคของเธอ เธอจัดว่าเขาเป็นเพลย์บอยตัวพ่อได้เลยล่ะ มือไว จูบเร็ว ตั้งตัวไม่ทันเลยทีเดียว
แจ่มได้แต่ยิ้มไม่พูดอะไรอีกเพราะเกรงเจ้านายจะเขินอาย ให้เป็นแบบนี้นั้นแหละ ดีแล้ว
เมื่อย่าหยาเดินกลับมาก็เห็นมีคนมานั่งเพิ่ม เป็นชายหนุ่มวัยไล่เลี่ยกับคุณสินธุ์ ราวกับรู้ว่าถูกมองจึงย้ายสายตามาทางเธอแล้วลุกขึ้นยืนก้มศีรษะให้เล็กน้อย แต่เธอยกมือไหว้
“Good afternoon”
“Good afternoon”
“หือ? คุณผู้หญิงพูดภาษาอังกฤษได้ด้วยรึ” ชายหนุ่มคนนั้นเลิกคิ้วเป็นเชิงถามแล้วหันมาทางสินธุ์ที่ดูแปลกใจไม่แพ้กัน
ย่าหยากลอกตาไปมาแล้วเอ่ยขึ้น “ฉันพูดซ้ำประโยคของคุณไงคะ”
“อ้อ!” เขาหัวเราะ “ผมชื่อมงคลเป็นเพื่อนกับสินธุ์ เธอชื่อย่าหยาสินะ”
“ค่ะ” เธอก้มศีรษะรับแล้วปรายตามองทางสินธุ์เล็กน้อย เขาลุกขึ้นยืนแล้วยื่นมือไปผลักไหล่เพื่อนเบาๆ
“ไปๆ อย่ามาวุ่นวาย”
“เรื่องดีๆ แบบนี้จะเอาไปเล่าถวายพระองค์ท่าน ท่านเป็นห่วงว่านายสินธุ์ของเราจะไม่เข้าใกล้สตรีเสียแล้ว”
พนักงานในร้านนำกล่องขนมมาให้จึงยุติบทสนทนาได้ ย่าหยาแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินเรื่องที่พวกเขาพูดหยอกล้อกัน จู่ๆ ก็เกิดเสียงร้องวุ่นวายในร้านขึ้นเรียกสายตาของทุกคนให้หันไปมองรวมทั้งย่าหยา
“คนนั้น...เป็นอะไรไปรึ” แจ่มก็อดมองไม่ได้
หญิงสาวขยับเท้าเดินเข้าไปใกล้ เห็นเด็กน้อยผมสีทองสุกปลั่งสำลักอาหารจนหน้าเริ่มเปลี่ยนสีคล้ำ สตรีในชุดกระโปรงสุ่มพูดภาษาต่างชาติรัวๆ คล้ายขอความช่วยเหลือ แต่ดูท่าไม่มีใครกล้าช่วย ย่าหยากัดริมฝีปากแน่นแล้วสาวเท้าเข้าไปหยุดด้านหลังเด็กชายวัยราวสิบสองขวบ ใช้สองมือโอบจากด้านหลัง
งอตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย ใช้มือซ้ายกำหมัดและมือขวากำรอบมือซ้ายรัดและกระตุกที่ท้องใต้ลิ้นปี่ เพราะเด็กชายตัวเล็กกว่าเธอทำให้ทำท่าได้สะดวก เธอทำซ้ำอยู่สองครั้งก้อนลูกอมก็หลุดออกมาทางปาก ทำให้เด็กชายหายใจได้โล่งขึ้น สีหน้าค่อยๆ ดีขึ้นตามลำดับ
“thank you! thank you very much!”
ย่าหยายืนดูจนมั่นใจว่าเด็กชายดีขึ้นแล้วจึงยิ้มบางๆ แล้วหมุนตัวเดินออกมาท่ามกลางสายตาของคนในร้านรวมทั้งสินธุ์และเพื่อนของเขา ชายหนุ่มจ้องมองอย่างประหลาดใจและเอ่ยถามทันทีที่เธอเดินมาใกล้
“รู้วิธีช่วยคนเช่นนั้นมาจากที่ใดรึ” เป็นมงคลที่ชิงถามขึ้นมาก่อน
“อ่านเจอในหนังสือ...ค่ะ” เธอพูดหน้าตาเฉย “ไม่รู้ว่าจะใช้ได้จริง โชคดีเหลือเกิน”
“หนังสือเล่มใดรึ”
ย่าหยาไม่คิดว่าจะโดนซักถามมากกว่าขนาดนี้จึงปรายตาบุ้ยปากไปทางชายหนุ่มที่ยืนนิ่งอยู่
“หนังสือที่คุณสินธุ์ให้ยืมอ่านค่ะ”
หนังสือสามเล่มนั้นจะมีเรื่องพวกนี้ได้อย่างไร สินธุ์ไม่ได้พูดออกไปแต่พยักหน้าเป็นเชิงบอกให้เดินทางกลับได้แล้ว หญิงสาวเป็นฝ่ายประคองกล่องขนมเอง เธออยากให้พี่ยี่สุ่นได้กินของอร่อยแปลกๆ ดูบ้าง แม้เธอจะเป็นลูกคนเดียวใช้ชีวิตไร้พี่-น้อง แต่เมื่อได้รับความรักความเอาใจใส่จากยี่สุ่นก็รู้สึกรักและเคารพจากใจจริง กว่าจะกลับมาถึงเรือนก็เกือบบ่ายสามโมงไปแล้ว ย่าหยาเข้าไปไหว้คุณช้อยแล้วขอตัวกลับเรือน แจ่มทำท่าจะเดินไปส่งแต่ย่าหยาห้ามไว้ก่อน
“อยู่ดูแลพี่ยี่สุ่นเถอะจ๊ะ ฉันกลับเรือนเองได้” หญิงสาวยิ้มกว้างแล้วเดินกลับเรือนของตน วันนี้ได้ออกไปผจญภัยจนรู้สึกอ่อนเพลียอยากงีบหลับสักหน่อย
“นี่”
“ว้าย!”
“ร้องอะไร”
“คุณสินธุ์มาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ฉันเดินตามเธอมานะสิ” เขาหมวดคิ้ว ตัวเขาก็ไม่เล็กทำไมเธอไม่รู้ตัว “ฉันเดินมาส่ง”
“เรือนของฉันกับคุณสินธุ์อยู่คนละทางกัน ไม่ต้องมาส่งก็ได้แล้วนี่ก็กลางวันไม่มีอะไรน่ากลัวเสียหน่อย น่ากลัวที่สุดก็...”
“อะไร?” เขาสาวเท้าเข้าไปใกล้ หญิงสาวผงะถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว ในเรือนไม่มีใครอยู่ทำให้ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร
“เมื่อครู่เธอว่าอะไรน่ากลัวที่สุด” เขาได้ยินชัดแต่อยากได้คำตอบที่ชัดเจน
“ก็...ก็..คุณสินธุ์ไงคะ” เธอเชิดหน้าใส่ แต่เขากลับยื่นหน้าไปใกล้จนปลายจมูกแทบชนกัน
“ฉันว่าเธอน่ากลัวมากกว่า เพราะฉันจำได้ว่าหนังสือที่ให้ยืมไปไม่มีเรื่องช่วยคนสำลักอาหาร”
หญิงสาวเม้มปากครุ่นคิดก่อนเอ่ยออกไป
“คุณหลวงกับคุณช้อยอนุญาตให้อ่านหนังสือในห้องหนังสือได้ ฉันจำไม่ได้ว่าอ่านจากเล่มไหน”
“แต่จำวิธีการการได้”
“ช่วยคนได้สำคัญกว่าไม่ใช่เหรอ”
พูดถึงขั้นนี้แล้ว ถ้าเขาจะสืบสาวเอาเรื่องให้ได้ เธอจะสารภาพแล้วนะว่าเป็นวิญญาณมาจากอนาคต!
สินธุ์มองแววตาสุกใสจริงใจแล้วก็ขยับตัวถอยห่าง หากอยู่ใกล้นานไปกว่านี้คงได้จูบเธออีกเป็นแน่
“ได้ยินว่าฝึกคัดตัวหนังสือด้วย”
“ค่ะ คุณช้อยสอน”
“อย่าไปรบกวนคุณช้อยมาก สุขภาพไม่ค่อยดีนัก” เขาปรามเบาๆ แล้วหรี่ตามอง “ฉันจะสอนให้เอง”
“คะ?”
“ได้ยินชัดแล้วนี่”
“คุณสินธุ์ไปทำงานไม่ใช่เหรอคะ จะเอาเวลาที่ไหนมาสอนฉัน”
“ฉันกลับบ้านทุกวัน เลิกงานแล้วฉันจะมาสอนเอง”
เห็นสีหน้างงุนงงแล้วเขาก็ยิ้มขำ “วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว พรุ่งนี้ค่อยเริ่มเรียน”
ย่าหยามองร่างสูงหมุนตัวออกไปแล้ว เธอยืนงงจนแน่ใจว่าเขาไม่กลับเข้ามาอีกก็โคลงศีรษะไปมา เขาทำแบบนี้ก็เท่ากับว่าเธอต้องเห็นหน้าเขาทุกวันสินะ คุณสินธุ์นี่เป็นผู้ชายที่น่ากลัว ใจร้าย ชอบแกล้งเธอจริงๆ มิน่าเล่า ใครๆ ก็กลัวคุณสินธุ์กันทั้งนั้น หญิงสาวเดินไปทิ้งตัวลงบนเตียงนอน บอกตัวเองว่าไม่ควรนอนหลับช่วงบ่ายสาม เพราะจะทำให้กลางคืนหลับไม่สนิท แต่เพราะความอ่อนเพลียทำให้ผล็อยหลับไปในที่สุด
ขณะอยู่ในห้วงนิทรา รู้สึกถึงปลายนิ้วไล้แก้มเบาๆ ร่างกายราวกับถูกโอบล้อมด้วยกรุ่นไอที่คุ้นเคย เป็นความคุ้นเคยที่ไม่อาจอธิบายได้ว่าเกิดจากอะไร ราวกับถูกโอบกอดอย่างรักใครและหวงแหน
Related chapters
คะนึงครวญ ตอนที่13. คุณาสิน
สัมผัสแผ่วเบาจะปลุกให้คนที่หลับใหลลืมตา ดวงตากลมปรับสายตาครู่หนึ่ง เธออยู่บนเตียงสี่เสาแบบโบราณ ร่างอ่อนเปลี้ยค่อยๆ ยันกายขึ้นจากเตียงนอน นี่แหละนะ ที่คนโบราณบอกว่าอย่านอนทับตะวัน ทว่าเมื่อตั้งสติได้เธอกลับรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติไป หญิงสาวกวาดตามองรอบตัว คราวนี้เธอเห็นเงาร่างของผู้ชายคนหนึ่งยืนกอดอกพิงกรอบหน้าต่างอยู่ ย่าหยาจ้องชายคนนั้นรู้สึกคุ้นตาแต่กลับนึกไม่ออกว่าเขาเป็นใคร “ตื่นแล้วเหรอครับ” “คะ?” ย่าหยายังงุนงงจับต้นชนปลายไม่ถูก ทว่าเมื่อเขาขยับตัวสาวเท้าเข้ามาช้าๆ เธอก็เผลอก้มมองตัวเองพบว่าสวมเสื้อคลุมอาบน้ำอยู่ เอ๊ะ! เดี๋ยวนะ นี่มันชุดคลุมอาบน้ำ “คุณ...คุณเป็นใครคะ” เธอกระถดตัวถอยหนีแต่จู่ๆ ก็รู้สึกมึนศีรษะจึงหลับตาลง คล้ายได้ยินเสียงถอนหายใจเบาๆ ก่อนที่มุมปากจะยกยิ้มแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ่มต่ำ “ขอโทษที่ทำให้ตกใจ แต่ผมเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ แล้ว เอ่อ...รถคุณสตาร์ทไม่ติดแถมฝนก็ตกหนักด้วย ยายละเอียดเลยเปิดห้องรับรองแขกให้คุณมาใช้ชั่วคราวแล้วคุณก็หลับไป” “คะ?” ย่าหยาฟังที่เขาพูดแล้วก็คิดต
Last Updated : 2024-11-17คะนึงครวญ ตอนที่14.กลับมา
เขารู้ว่าเอาแต่มองอีกฝ่ายจะทำให้เธอหวาดระแวงจึงก้มกินข้าวต้มในชามของตัวเอง แล้วพูดเรื่องอื่นให้เธอผ่อนคลาย“รถของคุณ พรุ่งนี้เช้าผมจะดูให้นะครับ”“ขอบคุณค่ะ ฉันมาสร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของบ้านแท้ๆเลย” เพราะความหิวและความอร่อยทำให้เธอกินข้าวได้มาก อย่างไม่เกรงใจเจ้าของบ้าน เธอเป็นคนไม่ชอบทำอาหารแต่มีความสุขกับการได้กินของอร่อยนี่แหละ“คงมีอะไรดลใจให้เราได้เจอกัน”“คะ?” มัวแต่ชื่นชมของอร่อยจึงไม่ทันฟังที่เขาพูด“ผมบอกว่าไม่ต้องเกรงใจ” เขายิ้ม “คุณ...”“อ้อ! ฉันลืมแนะนำตัวไป ฉันชื่อย่าหยาค่ะ เป็นชื่อดอกไม้” เธอพูดแล้วยกแก้วน้ำขึ้นจิบเล็กน้อย “ข้าวต้มปลาอร่อยมากเลยค่ะ ไม่คาวเลยสักนิด ใส่กระเทียมเจียวแบบนี้ด้วย อร่อยมากๆเลย”‘ย่าหยา...ชาตินี้ก็ชื่อเดียวกับชาติก่อนหรือ?’“ป้าละเอียดทำกับข้าวเก่งครับ ผมก็โตมาเพราะอาหารฝีมือป้าละเอียด”“ฉันชอบกินของอร่อยๆค่ะ แต่ไม่ชอบเข้าครัว” เธอยิ้มทะเล้นเขาพยักหน้ายิ้มๆ ชาติก่อนเธอก็ชอบกินของอร่อย ถ้าได้กินของถูกปากก็จะยิ้มอย่างมีความสุขเสมอ และเรื่องเข้าครัวต้องบอกเลยว่า เธอเคยเกือบทำไฟไหม้ห้องครัวมาแล้ว ทุกคนจึงขอร้องไม่ให้เธอเข้าไปทำอาหารอีกหลั
Last Updated : 2024-11-17คะนึงครวญ ตอนที่15. เป็นไข้
สินธุ์เห็นไม่มีใครแล้วจึงเดินเข้ามาใกล้แล้วนั่งลงริมเตียง พิศมองใบหน้าหญิงสาวที่ยังซีดเซียวอยู่ “จำอะไรไม่ได้เลยจริงๆ รึ” “อืม” เธอพยักหน้ารับ “ทำไมฉันเป็นไข้ได้ล่ะ แล้วพี่แจ่มบอกว่าฉันตากฝน” “เรื่องมันผ่านไปแล้วก็ให้มันแล้วไปเถอะ” ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ เธอจำไม่ได้ก็ดีแล้ว “แล้วจำได้หรือไม่ว่าไปเรียนหนังสือที่เรือนฉันทุกวัน” ย่าหยานิ่งคิดไปครู่หนึ่งก่อนพยักหน้ารับ คล้ายความทรงจำค่อยๆ หวนคืน ถ้า...ถ้าไม่ได้ฝันล่ะ เธอหลับและตื่นไปในปีพ.ศ.2567จริงๆล่ะ “คุณสินธุ์บอกว่าฉันไปเรียนหนังสือกับคุณสินธุ์หรือคะ” เธอถามเพื่อความแน่ใจ “ใช่...” เขาตอบแล้วเม้มปากจนเรียบตึงครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนเอ่ยถาม “เธอไม่ได้สติเพราะพิษไข้ รู้ตัวหรือไม่ว่าพูดจาแปลกประหลาดชอบกล” “แปลกยังไงคะ?” เขาจ้องหน้าเธอนิ่งๆ ก่อนตัดสินใจพูดออกไป “เธอพูดถึงเรื่องในอีกร้อยปีข้างหน้า” “หา!” ย่าหยาตกใจ ตอนที่ยังมีสติครบถ้วนเธอจะระวังไม่พูดเรื่องเหล่านี้เพราะเกรงว่าคนอื่นจะมองว่าเธอวิปลาสเอานะสิ เส
Last Updated : 2024-11-17คะนึงครวญ ตอนที่ 16. ยากจะอธิบาย
เธอไม่ใช่นักประวัติศาสตร์ แค่เค้นสมองพยายามนึกถึงในหนังสือเรียนเอ่ยถึงเหตุการณ์สำคัญอะไรบ้างก็ปวดหัวแทบแย่แล้ว เธอก็ไม่ใช่นักเขียนแนวพีเรียดเสียด้วย คลังข้อมูลก็น้อยไปอีก เธอมันสายฟิลกู๊ด สุขนิยมจบแบบแฮปปี้เอนดิ้งตลอด ว่าแล้วเจ้าของร่างอรชนก็ทิ้งตัวนอนแผ่หลาบนเตียงของผู้อื่น เธอปิดเปลือกตาพลางระบายลมหายใจออกทางปาก เรื่องราวในโลกนี้มีมากมายที่ไม่อาจหาเหตุผลมาอธิบายได้ เธอเองก็ไม่รู้ว่าเหตุใดถึงมาอยู่ที่นี่ด้วยเหตุใด สายลมพัดผ่านแผ่วเบาหอมเอากลิ่นหอมของดอกไม้อ่อนๆ เข้ามาในห้อง คล้ายกึ่งหลับกึ่งตื่น จู่ๆ ก็รู้สึกเจ็บที่ริมฝีปากจนต้องลืมตาขึ้น ยกมือขึ้นปัดปายไปมาแต่ข้อมือสองข้างกลับถูกรวบขึ้นไว้เหนือศีรษะ หญิงสาวเบิกตากว้างอย่างตื่นตระหนก ลมหายใจร้อนระอุเจือกลิ่นสุราเป่ารดผิวแก้ม ดวงตาคมวาวจ้องมองราวกับจะกลืนกินเธอทั้งเป็น ร่างเล็กตื่นตระหนกพยายามดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้นจากพันธนาการ แต่มือใหญ่เพียงข้างเดียวที่ตรึงข้อมือเธอไว้นั้นก็แสนแข็งแกร่งและผ่าวร้อนราวกับคีมเหล็กที่นาบไฟย่าหยาพยายามเพ่งตามอง เจ้าของดวงตาดุจลูกไฟนี้คือใบหน้าของสินธุ์ แต่ชายตรงหน้ากลับมีแววตาดุดันน่ากลัว
Last Updated : 2024-11-22คะนึงครวญ ตอนที่ 18. ผมแค่จีบคุณ(อีกครั้ง)
คุณาสินยิ้มเล็กน้อย “เพราะสมุดบันทึกของคุณ กลายเป็นของขวัญที่แสนพิเศษ ผมไม่ได้ให้คนอื่นเห็นเพราะเกรงว่าพวกเขาไม่เข้าใจจะคิดว่าคุณเป็นแม่มดหมอผี ผมจึงเก็บไว้และใช้เป็นแนวทางในการสร้างความมั่นคงของตระกูล ผมเชื่อว่าตัวผมต้องมาเกิดใหม่วนเวียนในสกุลเดิม ผมหวังว่าวันหนึ่งเราจะได้ใช้ชีวิตร่วมกันจริงๆ เสียที” ย่าหยาพยักหน้ารับ ยังไม่ทันพูดอะไรต่อ พยาบาลก็เข้ามาในห้องเช็กอาการต่างๆ หญิงสาวจึงเอ่ยถาม “ฉันต้องนอนโรงพยาบาลอีกนานแค่ไหนคะ” “อาการโดยรวมดีขึ้นมากแล้ว ยังไงรอให้คุณหมอมาตรวจซ้ำอีกครั้งนะคะ” คุณพยาบาลส่งยิ้มให้ “แฟนคุณดูแลดีขนาดนี้ ได้ยาดีแบบนี้ต้องหายเร็วแน่นอนค่ะ”“แฟน...” “ขอบคุณครับ” ย่าหยารอจนพยาบาลสาวออกไปแล้วก็หันไปทำตาดุใส่ผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างเตียงคนป่วย “คุณบอกคนอื่นว่าเราเป็นแฟนกัน?” “ก็ผมเป็นคนพาคุณมาโรงพยาบาล แล้วผมคิดไปเองว่าคุณไม่มีญาติที่ไหนและคงไม่อยากให้คุณแม่ของคุณกังวลใจ ผมเลยแจ้งกับทางโรงพยาบาลว่าผมเป็นแฟนคุณ” ย่าหยาอยากจะต่อว่าแต่พอคิดว่าพูดไปก็คงเท่านั้น เธอกวาดตามองโดย
Last Updated : 2024-11-22คะนึงครวญ ตอนที่19. ค้นประวัติ
คุณาสิน... ชื่อของเขาทำให้เธอพลิกตัวขึ้นนั่งแล้วเอื้อมมือไปหยิบโน้ตบุ๊กมาเปิดแล้วค้นหาประวัติของผู้ชายคนนั้น แล้วเธอก็อ้าปากค้าง เขาไม่ได้พูดเกินจริงเลยสักนิด ไม่ใช่เจ้าของบ่อน้ำมันแต่ทำธุรกิจด้านพลังงานทางเลือกอันดับต้นๆ ของประเทศ ทั้งที่อายุเพิ่งจะยี่สิบแปดเท่านั้น นามสกุลของเขายังเป็นนามสกุลเดิม เขายังคงเวียนว่ายในห้วงกรรมของตนละมั้ง? ส่วนเธอที่จำอะไรไม่ได้และบอกตัวเองเสมอว่าอยู่กับปัจจุบันมีเพียงความรู้สึกเดียวก็คือเหมือนรอใครสักคน ซึ่งนั้นเป็นเหตุผลที่ทำให้เธออยู่นี่ไม่ได้ตามแม่ไปอยู่กับครอบครัวใหม่ที่ต่างประเทศ หญิงสาวสะบัดหน้าไปมา ตอนนี้เธอควรจัดการเรื่องของตัวเองดีกว่า หยุดงานเขียนไปหลายวัน รายได้ก็หดหาย มีเรื่องให้สะสางอีกมาก เธอไม่ได้ร่ำรวยเหมือนเขานี่ยังไงก็ต้องทำงานหาเลี้ยงปากท้องตัวเองเหมือนเดิมนั้นแหละ ชีวิตปกติของย่าหยาคือเขียนนิยายอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมของตัวเอง นานๆ จึงจะออกจากบ้านไปเปลี่ยนบรรยากาศสักครั้ง หรือไม่ก็ไปซื้อของใช้เข้าบ้านสัปดาห์ละหน ส่วนอาหารการกิน เธอกินง่ายอยู่ง่าย ถ้าไม่สั่งแบบเดริเวอรี่ก็ซื้ออาหารแช่แข็งมาใส่ตู้เย็น
Last Updated : 2024-11-22คะนึงครวญ ตอนที่ 20. ปาร์ตี้
“ไหวหรือเปล่า” น้ำเสียงคุ้นเคยเจือความห่วงใยทำให้ย่าหยาเอี้ยวใบหน้าไปมอง แต่ริมฝีปากปัดปลายคางของชายหนุ่มที่โน้มหน้าลงมาพอดี “คะ...คุณ...คุณสิน” “เมาหรือไม่สบาย” “ไม่ได้เมาเสียหน่อย” คุณาสินหัวเราะในลำคอ “คนเมาที่ไหนบอกว่าตัวเองเมา” “นี่คุณ!” “เอ่อ...” เจ้าของงานวันเกิดเอ่ยขึ้น “ย่าหยาจะไม่แนะนำหน่อยเหรอว่า...” ตอนนี้สายตาของเพื่อนสนิททุกคู่จ้องมองที่ย่าหยาและคุณาสิน เพื่อนสาวไม่ได้ขี้เหร่สมัยเรียนก็มีหนุ่มๆมาจีบเยอะแยะแต่ย่าหยาไม่สนใจ แล้วนี่ใครกัน เบ้าหน้าฟ้าประธานแบบนี้เพื่อนสาวไม่เคยปริปากพูดเลยสักคำ “เอ่อ...นี่คุณสิน...คุณาสินเป็น...” “เป็นคนตามจีบย่าหยาครับ” คุณาสินชิงพูดก่อนที่อีกฝ่ายจะพูดจบ “กรี๊ด!” เพื่อนๆที่เมาได้ที่ส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดอย่างตื่นเต้น “ตายแล้วยัยย่าหยา มีหนุ่มหล่อมาจีบไม่เห็นเล่าให้เพื่อนฟังเลย” ย่าหยาอายจนหน้าแดงจัด เธอหันไปกวาดตามองเขาที่สวมเสื้อเชิ้ตผูกเนคไทหลวมๆ เข้ากับกางเกงสแล็คสีเข้ม ไม่เห็นเขาหลายวั
Last Updated : 2024-11-22คะนึงครวญ ตอนที่ 21. เป็นห่วง
“ถ้า...ถ้าฉันไม่ใช่คนในอดีตชาติที่คุณตามหา คุณจะชอบฉันไหม?” มุมปากของชายหนุ่มยกยิ้ม เขามองเธอนิ่งนานจนเธอรู้สึกเห็นตัวเองในแววตาของเขา “ถ้าคุณเป็นผู้หญิงร้ายๆ หรือมีคนรักแล้ว ผมคงคอยให้ความช่วยเหลือคุณอยู่ห่างๆ แต่นี่คุณเป็นคนอ่อนโยน จริงใจ ถึงคุณจะเลี้ยงหมาแมวเองไม่ได้แต่ก็ช่วยสนับสนุนโอนเงินช่วยเหลือหมาแมวจรอยู่ตลอด นี่ยังไม่รวมที่คุณตรงสเป็คผมอีกด้วยนะ” “คุณรู้ได้ไง...เราเพิ่งเจอกันไม่ใช่เหรอ” เธอมองเขาอย่างไม่เชื่อนัก “ก็คุณเป็นคนที่ผมสนใจ ผมถึงอยากรู้ทุกเรื่องของคุณ” เขายิ้มแววตากรุ้มกริ่ม“แล้วฉันไปตรงสเป็คคุณตรงไหน”“สเป็คผมก็ตัวเล็กซ่อนรูป อะไรที่ผมควรเห็นคนเดียวก็ให้ผมมองคนเดียวก็พอ” ดวงตาฉ่ำเยิ้มด้วยฤทธิ์ค็อกเทลที่ดื่มไปหลายแก้ว เธอก้มหน้าไม่กล้าสบตากับเขาอีก ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินไปล้างมือแล้วรินน้ำอุ่นใส่แก้วเซรามิกสีเทาแล้วถือกลับมาให้หญิงสาว “ดื่มน้ำอุ่นๆ แก้แฮงค์ได้บ้าง” มือเรียวเล็กรับน้ำมาดื่มอย่างว่าง่าย เธอจิบไปไม่กี่คำก็ส่งแก้วคืนให้เขา ปลายนิ้วสัมผัสกันเล็กน้อย ทว่าราวกั
Last Updated : 2024-11-24
Latest chapter
คะนึงครวญ ตอนที่27. จบ
เธอมองเขาอย่างประหลาดใจ ชายหนุ่มยิ้มเศร้าแล้วกอดร่างเล็กแน่นขึ้นราวกับกลัวว่าจะเป็นแค่ความฝันไป ไออุ่นจากกายแกร่งตอกย้ำว่าเขาคือคนที่หัวใจเธอเพรียกหา หญิงสาวส่งยิ้มให้เขาแล้วขยับตัวยื่นหน้าไปจูบมุมปากของชายหนุ่ม “หยารักพี่สินค่ะ หยาจะไม่หายไปไหนอีก ครั้งนี้เรามาทำให้มันไม่เหมือนเดิมนะคะ” แววตาของเธอคือคำตอบที่เขารอคอย มีหลายร้อยหลายพันคำที่เขาอยากพูด แต่กลับพูดไม่ออก อับจนถ้อยคำอย่างน่าสงสาร ความรู้สึกที่มีทั้งหลายทั้งปวงหลอมรวมเป็นอ้อมกอดแนบแน่น ไม่ว่าเขาจะเป็นใครแต่หัวใจของเขายังเป็นดวงเดิมที่รักเพียงหญิงเดียวเสมอมาและจะเป็นเช่นนี้ตลอดไป รักครั้งนี้กับหัวใจดวงเดิมที่จะไม่เหมือนเดิมอีกแล้วบทส่งท้าย ข่าวโฮโซสาวชื่อดังและครอบครัวถูกจับข้อหาฉ้อโกงและคดีแชร์ลูกโซ่เป็นที่พูดถึงกับไปทั่ว ช่องข่าวทุกช่องรวมทั้งโลกโซเซียลให้ความสนใจกันมาก แต่นั้นทำให้ว่าที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวพอใจมาก เพราะพวกเขาไม่ต้องเป็นเป้าสายตาของใครนัก มารดาของย่าหยาและสามีใหม่บินตรงกลับเมืองไทยตามคำเชิญของว่าที่ลูกเขยเพื่อที่ทั้งสองครอบครัวจะ
คะนึงครวญ ตอนที่ 26. บ้านเรือนไทย
คุณาสินวางร่างของย่าหยาลงบนเตียง เขาปรายตามองไปทางประตูเห็นลูกน้องปิดให้เรียบร้อยก็ถอนหายใจเบาๆ คนตัวเล็กยื่นมาคล้องคอเขาไว้ “พี่สิน” เสียงหวานครางแผ่ว “หยาอยากอาบน้ำ” เธอต้องการเขาเหลือเกิน แต่สภาพนี้มันก็เกินกว่าตัวเธอเองจะรับได้ ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ อุ้มคนตัวเล็กเดินไปที่ห้องน้ำ “เด็กดี...ให้พี่ช่วยนะครับ” เขาพูดขณะปล่อยให้เธอลงยืน หญิงสาวพยักหน้ารับให้เขาช่วยถอดเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นออกจากร่าง น้ำอุ่นไหลผ่านฝักบัวรินรดร่างเปลือยเปล่า มือใหญ่ค่อยๆ เช็ดใบหน้าสวยอย่างเบามือพลางสำรวจดูว่าเธอบาดเจ็บที่ไหนบ้าง เสียงหวานครางแผ่วยื่นมือไปปลดกระดุมเสื้อของเขาออกอย่างร้อนรน ปลายนิ้วสัมผัสแผ่นอกกว้างที่คุ้นเคยแล้วยื่นหน้าไปจูบอกซ้ายของเขา ชายหนุ่มถึงกับหลุดเสียงครางออกมา มือเรียวเล็กพยายามปลดเข็มขัดของเขาออก เขาจึงเลื่อนมือลงไปจัดการด้วยตัวเอง ปล่อยให้ร่างกายกำยำเปลือยเปล่าต่อหน้าคนรัก ผ่านมากี่ร้อยปี เธอก็ยังเป็นคนเดียวที่เขารัก แม้เคยคิดหันหลังให้ความรู้สึกที่มีแต่หัวใจมันไม่ยอมหยุดรักเธอได้เลย มือใหญ่กุมมือเล็กให้กอบกุมท
คะนึงครวญ ตอนที่25. อย่าจองเวรกันเลย
ชายผู้นั้นหน้าซีดมองร่างที่หลับใหลสลับกับหน้าถมึงทึงของวาด มือหยาบกร้านสั่นเทายื่นไปหมายแตะต้องเรือนร่างนวลละออ แต่มีเสียงคนพูดด้านนอกว่า ‘องค์วรสินเสด็จกลับมาแล้ว’ ทั้งสองจึงรีบออกไปราวกับภูติผีวิญญาณร้าย คราวนั้นองค์วรสินกลับมาได้เวลา แต่เธอกลับถูกเข้าใจผิดเพราะองค์วรสินเองก็ถูกปั่นศีรษะเป่าหูว่าเธอเป็นหญิงแพศยาคบชู้ ทำให้เรื่องราวจบลงด้วยตายจากของเธอและลูกในครรภ์ แรงรักแรงอาฆาตทำให้ต้องเวียนว่ายตายเกิดเป็นเช่นนี้หลายชาติภพ เธอปล่อยวางตั้งแต่ชาตินั้นแต่คนผู้นี้ไม่อาจปล่อยเธอไป มือใหญ่กระชากเสื้อเธออย่างแรงทำให้ย่าหยาได้สติ หญิงสาวส่งเสียงหวีดร้องแล้วยกเท้าขึ้นถีบเปะปะไปทั่วแต่มือที่น่าขยะแขยงพวกนั้นจับเรียวขาเธอแล้วลูบไล้หยาบคาย คนหนึ่งถือสมาร์ทโฟนบันทึกภาพไว้ราวกับเธอคือนางเอกหนังAV ที่รับบทสาวสวยถูกขื่นใจ แต่นี่คือชีวิตจริงที่เธอกำลังจะถูกชายแปลกหน้ายำยี ‘พี่สิน’ ย่าหยาได้แต่พร่ำเรียกชื่อคนรักในใจ ใช่ เธอรักเขา ไม่ว่าผ่านมากี่ร้อยปีหรือกี่ชาติภพ เธอก็ยังคงรักผู้ชายคนนี้ โครม! เสียงถีบประตูดังสนั่นท
คะนึงครวญ ตอนที่24.แรงอาฆาต
“เอ่อ...เจ้านายครับ ผมไม่เห็นคุณย่าหยาเลยครับ” “อะไรนะ?” “ผมเข้ามารับเอกสารตามที่เจ้านายสั่ง ผมมาถึงคอนโดแล้วแต่ไม่พบคุณย่าหยาเลยครับ เอ่อ...โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้ ผมถามนิติกรคอนโดก็บอกว่าเห็นคุณย่าหยาเดินออกไปหน้าคอนโดแล้วยังไม่กลับเข้ามาครับ” “เป็นไปได้ยังไง” “ผมว่าแปลกๆนะครับ” “รอที่นั้นก่อน เดี๋ยวฉันลองติดต่อย่าหยาอีกที” คุณาสินวางสายจากลูกน้องแล้วโทรหาย่าหยา ใจของร้อนรุ่มไม่สนใจว่าแม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดในห้องทำงานแล้ว เขาลุกขึ้นเดินไปที่ผนังกระจกที่มองเห็นวิวด้านนอก ตอนนี้เขาอยู่บนตึกสูงระฟ้าแต่หัวใจของเขากำลังดำดิ่งอย่างหวาดวิตก หญิงสาวไม่รับสายและครู่ต่อมาก็เหมือนทโทรศัพท์ดับไปเสียเฉยๆ เขาสบถหัวเสียแล้วเปลี่ยนเป็นโทรตามลูกน้องคนสนิทให้เข้ามาพบเขาทันที และโทรสั่งให้คนของเขาอีกคนไปขอดูกล้องวงจรปิดที่คอนโด เขาสูดลมหายใจลึกพยายามตั้งสติให้มั่น หากเป็นเรื่องอื่นเขาคงรับมือด้วยความใจเย็น แต่นี่เป็นเรื่องของย่าหยา ผู้หญิงที่ครอบครองพื้นที่ทุกตารางนิ้วในหัวใจของเขา ผ่านมาหลายชาติภพ เขาไม่
คะนึงครวญ ตอนที่ 23. โอกาส อีกครั้ง
“โทษหยาเหรอคะ แต่พี่สินเริ่มก่อนนะ” เธออายจนหน้าแดงเรื่อ ไม่รู้ทำไมตอนเช้าเขาถึงมี ‘อารมณ์’ จนต้องจัดหนักก่อนไปทำงานทุกที เธอทำงานที่บ้าน ตื่นสายก็ไม่เป็นไรแต่เขานี่สิ “พี่เป็นเจ้าของบริษัท ไปถึงช้าหน่อยไม่เป็นไรหรอก” เขายื่นหน้าไปแล้วกระซิบข้างหู “ต่ออีกรอบได้นะครับ” “คนบ้า! ไปทำงานเลย” “ครับๆ รับคำสั่งคุณภรรยาครับ” ย่าหยาไม่อยากจะโต้ตอบอีก ดูเหมือนพูดอะไรไปก็จะเข้าทางเขาเสียหมด คุณาสินยิ้มกว้างแล้วจูบหน้าผากคนรักเบาๆ ก่อนออกไปทำงานเช่นทุกวัน แต่ความรู้สึกนั้นแตกต่างไปจากเดิม เหมือนได้ของหายที่หาไปนานกลับมา 2-3คืนแรก เขานอนหลับไม่สนิทนักเพราะกังวลและกลัวว่าเธอจะหายไป และกลัวว่าเธอจะหวนกลับไประลึกถึงเรื่องราวในอดีต คุณาสินเดินออกมาจากห้องของคนรัก เขาไม่อยากเร่งรัดเธอเกินไป แต่อีกใจก็กลัวจะเสียเธอไปอีก ตอนนี้เขากลายเป็นคนขี้กลัวไปเสียทุกอย่าง บางทีเขาก็นึกขำตัวเอง ตอนที่ยังหาเธอไม่เจอมันก็เป็นความรู้สึกเหงาและเคว้งคว้าง แต่เมื่อได้พบเธอ ได้โอบกอดอีกครั้ง กลับกลัวว่าจะเสียเธอไป เขาอยากใช้ชีวิตกับเธอเ
คะนึงครวญ ตอนที่ 22. ทำไม่เป็น
ทันที่ริมฝีปากร้อนของคนทั้งสองประกบกันอีกครั้ง ร่างกายผ่าวร้อนทาบทับลงมาบดเบียดแนบชิด สิ่งที่ใหญ่โตนั้นร้อนระอุคลอเคลียกลีบเนื้ออ่อนบางที่ยามนี้ฉ่ำชื้นเพราะถูกปลุกเร้าด้วยนิ้วมือร้ายกาจ คุณาสินผละจากริมฝีปากสวยแล้วพรมจูบลำคอขาวผ่องจนเป็นแดงเรื่อ ซุกไซและโลมเลียลำคอระเรื่อลงมาที่เนินอกสวยอีกครั้ง ขบเม้มดูดดึงที่ปลายถันจนเปียกชุ่มทำให้หญิงสาวเผลอใช้ปลายนิ้วจิกลงที่ต้นแขนกำยำอย่างลืมตัว “อื้อ พี่สิน...” ความต้องการของหญิงสาวทวีคูณ ขยับบดเบียดร่างแนบชิดพร้อมกับแยกเรียวขาออก ความปรารถนาจะถูกเติบเต็มทำให้เรียกร้องอย่างไม่เคยทำมาก่อน เขาส่งนิ้วไปสำรวจเบื้องล่างอีกครั้งขยับนิ้วในร่องสาวจนมั่นใจว่าน้ำรักของเธอมากพอจึงประคองแก่นกายของตนส่งเข้าไปที่น้อย “อ๊ะ!” “อย่าเกร็ง” เขาพูดเสียงพร่าและเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหวานที่แดงเรื่อ ดวงตาของเธอปรือฉ่ำไม่ใช่เพราะฤทธิ์แอลกอฮอร์ แต่เพราะถูกปรนเปรอสวาทแทบขาดใจ เขาขยับเอวสอบดุนดันเข้าไปที่ละน้อย ขยับออกถอยเข้าเพิ่มความลึกไปที่ละนิดจนปลายหัวบากมุดเข้าไปในร่องสาว ย่าหยาตัวสั่นระริกในขณะที่อีกฝ
คะนึงครวญ ตอนที่ 21. เป็นห่วง
“ถ้า...ถ้าฉันไม่ใช่คนในอดีตชาติที่คุณตามหา คุณจะชอบฉันไหม?” มุมปากของชายหนุ่มยกยิ้ม เขามองเธอนิ่งนานจนเธอรู้สึกเห็นตัวเองในแววตาของเขา “ถ้าคุณเป็นผู้หญิงร้ายๆ หรือมีคนรักแล้ว ผมคงคอยให้ความช่วยเหลือคุณอยู่ห่างๆ แต่นี่คุณเป็นคนอ่อนโยน จริงใจ ถึงคุณจะเลี้ยงหมาแมวเองไม่ได้แต่ก็ช่วยสนับสนุนโอนเงินช่วยเหลือหมาแมวจรอยู่ตลอด นี่ยังไม่รวมที่คุณตรงสเป็คผมอีกด้วยนะ” “คุณรู้ได้ไง...เราเพิ่งเจอกันไม่ใช่เหรอ” เธอมองเขาอย่างไม่เชื่อนัก “ก็คุณเป็นคนที่ผมสนใจ ผมถึงอยากรู้ทุกเรื่องของคุณ” เขายิ้มแววตากรุ้มกริ่ม“แล้วฉันไปตรงสเป็คคุณตรงไหน”“สเป็คผมก็ตัวเล็กซ่อนรูป อะไรที่ผมควรเห็นคนเดียวก็ให้ผมมองคนเดียวก็พอ” ดวงตาฉ่ำเยิ้มด้วยฤทธิ์ค็อกเทลที่ดื่มไปหลายแก้ว เธอก้มหน้าไม่กล้าสบตากับเขาอีก ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินไปล้างมือแล้วรินน้ำอุ่นใส่แก้วเซรามิกสีเทาแล้วถือกลับมาให้หญิงสาว “ดื่มน้ำอุ่นๆ แก้แฮงค์ได้บ้าง” มือเรียวเล็กรับน้ำมาดื่มอย่างว่าง่าย เธอจิบไปไม่กี่คำก็ส่งแก้วคืนให้เขา ปลายนิ้วสัมผัสกันเล็กน้อย ทว่าราวกั
คะนึงครวญ ตอนที่ 20. ปาร์ตี้
“ไหวหรือเปล่า” น้ำเสียงคุ้นเคยเจือความห่วงใยทำให้ย่าหยาเอี้ยวใบหน้าไปมอง แต่ริมฝีปากปัดปลายคางของชายหนุ่มที่โน้มหน้าลงมาพอดี “คะ...คุณ...คุณสิน” “เมาหรือไม่สบาย” “ไม่ได้เมาเสียหน่อย” คุณาสินหัวเราะในลำคอ “คนเมาที่ไหนบอกว่าตัวเองเมา” “นี่คุณ!” “เอ่อ...” เจ้าของงานวันเกิดเอ่ยขึ้น “ย่าหยาจะไม่แนะนำหน่อยเหรอว่า...” ตอนนี้สายตาของเพื่อนสนิททุกคู่จ้องมองที่ย่าหยาและคุณาสิน เพื่อนสาวไม่ได้ขี้เหร่สมัยเรียนก็มีหนุ่มๆมาจีบเยอะแยะแต่ย่าหยาไม่สนใจ แล้วนี่ใครกัน เบ้าหน้าฟ้าประธานแบบนี้เพื่อนสาวไม่เคยปริปากพูดเลยสักคำ “เอ่อ...นี่คุณสิน...คุณาสินเป็น...” “เป็นคนตามจีบย่าหยาครับ” คุณาสินชิงพูดก่อนที่อีกฝ่ายจะพูดจบ “กรี๊ด!” เพื่อนๆที่เมาได้ที่ส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดอย่างตื่นเต้น “ตายแล้วยัยย่าหยา มีหนุ่มหล่อมาจีบไม่เห็นเล่าให้เพื่อนฟังเลย” ย่าหยาอายจนหน้าแดงจัด เธอหันไปกวาดตามองเขาที่สวมเสื้อเชิ้ตผูกเนคไทหลวมๆ เข้ากับกางเกงสแล็คสีเข้ม ไม่เห็นเขาหลายวั
คะนึงครวญ ตอนที่19. ค้นประวัติ
คุณาสิน... ชื่อของเขาทำให้เธอพลิกตัวขึ้นนั่งแล้วเอื้อมมือไปหยิบโน้ตบุ๊กมาเปิดแล้วค้นหาประวัติของผู้ชายคนนั้น แล้วเธอก็อ้าปากค้าง เขาไม่ได้พูดเกินจริงเลยสักนิด ไม่ใช่เจ้าของบ่อน้ำมันแต่ทำธุรกิจด้านพลังงานทางเลือกอันดับต้นๆ ของประเทศ ทั้งที่อายุเพิ่งจะยี่สิบแปดเท่านั้น นามสกุลของเขายังเป็นนามสกุลเดิม เขายังคงเวียนว่ายในห้วงกรรมของตนละมั้ง? ส่วนเธอที่จำอะไรไม่ได้และบอกตัวเองเสมอว่าอยู่กับปัจจุบันมีเพียงความรู้สึกเดียวก็คือเหมือนรอใครสักคน ซึ่งนั้นเป็นเหตุผลที่ทำให้เธออยู่นี่ไม่ได้ตามแม่ไปอยู่กับครอบครัวใหม่ที่ต่างประเทศ หญิงสาวสะบัดหน้าไปมา ตอนนี้เธอควรจัดการเรื่องของตัวเองดีกว่า หยุดงานเขียนไปหลายวัน รายได้ก็หดหาย มีเรื่องให้สะสางอีกมาก เธอไม่ได้ร่ำรวยเหมือนเขานี่ยังไงก็ต้องทำงานหาเลี้ยงปากท้องตัวเองเหมือนเดิมนั้นแหละ ชีวิตปกติของย่าหยาคือเขียนนิยายอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมของตัวเอง นานๆ จึงจะออกจากบ้านไปเปลี่ยนบรรยากาศสักครั้ง หรือไม่ก็ไปซื้อของใช้เข้าบ้านสัปดาห์ละหน ส่วนอาหารการกิน เธอกินง่ายอยู่ง่าย ถ้าไม่สั่งแบบเดริเวอรี่ก็ซื้ออาหารแช่แข็งมาใส่ตู้เย็น
