ตอนที่13. คุณาสิน

            สัมผัสแผ่วเบาจะปลุกให้คนที่หลับใหลลืมตา ดวงตากลมปรับสายตาครู่หนึ่ง เธออยู่บนเตียงสี่เสาแบบโบราณ ร่างอ่อนเปลี้ยค่อยๆ ยันกายขึ้นจากเตียงนอน นี่แหละนะ ที่คนโบราณบอกว่าอย่านอนทับตะวัน  ทว่าเมื่อตั้งสติได้เธอกลับรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติไป หญิงสาวกวาดตามองรอบตัว คราวนี้เธอเห็นเงาร่างของผู้ชายคนหนึ่งยืนกอดอกพิงกรอบหน้าต่างอยู่  ย่าหยาจ้องชายคนนั้นรู้สึกคุ้นตาแต่กลับนึกไม่ออกว่าเขาเป็นใคร

            “ตื่นแล้วเหรอครับ”

            “คะ?” 

ย่าหยายังงุนงงจับต้นชนปลายไม่ถูก ทว่าเมื่อเขาขยับตัวสาวเท้าเข้ามาช้าๆ เธอก็เผลอก้มมองตัวเองพบว่าสวมเสื้อคลุมอาบน้ำอยู่  เอ๊ะ! เดี๋ยวนะ นี่มันชุดคลุมอาบน้ำ

            “คุณ...คุณเป็นใครคะ”  เธอกระถดตัวถอยหนีแต่จู่ๆ ก็รู้สึกมึนศีรษะจึงหลับตาลง

            คล้ายได้ยินเสียงถอนหายใจเบาๆ ก่อนที่มุมปากจะยกยิ้มแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ่มต่ำ

            “ขอโทษที่ทำให้ตกใจ แต่ผมเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ แล้ว เอ่อ...รถคุณสตาร์ทไม่ติดแถมฝนก็ตกหนักด้วย ยายละเอียดเลยเปิดห้องรับรองแขกให้คุณมาใช้ชั่วคราวแล้วคุณก็หลับไป”

            “คะ?”  ย่าหยาฟังที่เขาพูดแล้วก็คิดตาม  ใช่...รถเธอสตาร์ทไม่ติด แล้วก็...เธอหลับไปเหรอ ...แล้ว?

            “ขออนุญาตนะครับ”  ชายหนุ่มเอ่ยแล้วยื่นหลังมือไปแตะหน้าผากเธอเบาๆ “คุณตัวรุมๆ น่าจะไม่สบายแล้ว”

            เขาดึงมือกลับแล้วย่าหยาจึงยกมือแตะหน้าผากตัวเองบ้าง รู้สึกตัวรุมๆ อยู่เหมือนกัน  หญิงสาวนึกขึ้นได้ก็หันไปหากระเป๋าสะพายที่วางอยู่บนเตียงพอดี เธอหยิบสมาร์ทโฟนออกมา เปิดดูวันและเวลาซึ่งเป็นปีพ.ศ.2567

            อะไรกัน เธอคิดว่าตัวเองย้อนอดีตไปร.ศ. 117 เสียอีก ทุกอย่างแจ่มชัดจนเหมือนจริง ทว่าเธอกลับรู้สึกว่ามีใบหน้าของชายคนหนึ่งที่เลือนรางไม่แจ่มชัด สิ่งที่เห็นเหล่านั้นเป็นความฝันเท่านั้นหรือ?

            “เอ่อ...ฉันคงเผลอหลับนานไป เอ่อ...คุณเป็นใครคะ”

            สีหน้าชายหนุ่มกระด้างขึ้นเล็กน้อย แววตามีรอยผิดหวังอยู่ฉาบอยู่แต่เพียงครู่เดียวเขากลับยิ้มบางๆออกมา

            “ผมชื่อสิน”

            “สิน?” 

            ‘ทำไมคุ้นจังนะ’

            ท่าทางอีกฝ่ายที่ยังงุนงงอยู่ทำให้เขาถอนหายใจเบาๆ ก่อนพูดต่อ

            “ชื่อเต็มคือคุณาสิน เรียกผมสินก็ได้ ผมเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้”  เขายิ้มแล้วขยับตัวถอยห่างเล็กน้อยเพื่อให้หญิงสาวคลายความหวาดกลัว

            “คะ?”  ย่าหยาทำตาโต ตอนที่เธอคุยกับคุณยายละเอียด เธอเดาไปว่าเจ้าของบ้านก็คงอายุไล่เลี่ยกับคุณยาย ไม่คิดว่าจะเป็นชายหนุ่มอายุประมาณสามสิบต้นๆ อย่างเขา

            เสียงหัวเราะในลำคอดังขึ้นเบาๆ สายตามองเธออย่างเอ็นดู

“ปกติผมไม่ค่อยอยู่บ้านหลังนี้ แต่ป้าละเอียดเป็นคนดูแลที่นี่มาตั้งแต่ผมยังไม่เกิด จะว่าไปบ้านหลังนี้เป็นของปู่ทวดของผม ก็รับช่วงดูแลกันเรื่อยมา พอดีมีวันหยุดยาวหลายวันเลยมาดูบ้านเสียหน่อย ก็พอดีฝนลงหนักแล้วเจอรถยนต์ใครไม่รู้จอดขวางทางเข้าบ้านผมอยู่”

“ขอโทษค่ะ จู่ๆ รถของฉันก็สตาร์ทไม่ติด แล้วฝนก็ตกหนักคุณยายละเอียดเลยให้ฉันมาผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกก่อน แต่..ฉันเสียมารยาทเผลอหลับไปค่ะ ขอโทษจริงๆนะคะ”

“ไม่เป็นไร ป้าละเอียดบอกผมแล้ว ผมแค่จะเดินไปห้องตัวเองแต่พอดีเห็นห้องเปิดอยู่เลยถือวิสาสะเข้ามาดู คิดว่าคุณไม่สบายหมดสติไปเสียอีก ที่แท้แค่หลับไป”

“น่าอายจัง” เธอยกมือขึ้นลูบผมแก้เขินขิแล้วเพิ่งนึกได้ว่าตัวเองแต่งกายไม่เรียบร้อย “ขอฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าสักครู่ได้ไหมคะ”

“เชิญครับ อ้อ! คุณหิวไหม พอดีป้าละเอียดทำข้าวต้มให้ผม ลงไปกินด้วยกันได้นะครับ”

หญิงสาวอ้าปากจะบอกว่าไม่หิว แต่เสียงท้องร้องดังขึ้นก่อน ใบหน้าหวานจึงแดงเรื่อทั้งเขินและอายไปพร้อมกัน

“ห้องทานอาหารอยู่ชั้นล่าง คุณเดินลงบันไดแล้วเลี้ยวขวาก็เจอ ผมจะลงไปก่อนนะครับ”

“ขอบคุณค่ะ”

ชายหนุ่มมองหญิงสาวเพียงแวบเดียวแล้วก็ลุกขึ้นเดินออกมา  รู้สึกเศร้าอยู่บ้างที่อีกฝ่ายจำเขาไม่ได้เลย ทั้งที่เขาเห็นเธอเพียงแวบเดียวก็รู้ได้ในทันทีว่าเธอคือคนที่เขารอคอย ดวงจิตเปลี่ยนร่างใหม่แต่ความรู้สึกความทรงจำทุกอย่างอยู่ครบถ้วน  ผ่านมาร้อยกว่าปีสภาพรอบตัวเปลี่ยนไปตามยุคสมัยแห่งกาลเวลา เรือนหลังนี้เองก็จำเป็นต้องซ่อมแซมแต่ก็ยังพยายามคงรูปแบบเดิมไว้ให้ได้มากที่สุด เผื่อว่าใครบางคนจะจำได้ ใครคนนั้นคือคนที่หัวใจคะนึงหา

 ครั้งแรกที่ได้เจอกับความรู้สึกที่ได้พบกันอีกครั้ง เธอก็ทำให้เขาราวต้องมนตร์สะกด  กาลเวลาผันผ่านผ่านมากี่ชาติภพ เขาเฝ้าถามตัวเองเสมอ เหตุใดหัวใจของเขาถึงร่ำร้องเพียงเธอผู้เดียว และเจ็บปวดเจียนตายที่ไม่ภพใดได้ครองคู่กับหญิงสาวเลย  หากจำไม่ได้เลยอาจจะดีเสียกว่าการจำเรื่องในอดีตชาติได้แต่ไม่แก้ไขให้ได้ครองคู่ หลายครั้งที่เหนื่อยล้ากับเรื่องราวที่ไม่อาจหาจุดจบนี้ได้ เขาเคยคิดเริ่มต้นชีวิตใหม่กับผู้หญิงคนอื่น แต่ไม่มีใครเลยที่จะเติมเต็มหัวใจของเขาได้เลย บาปกรรมอันใดหนอที่เขาก่อไว้ทำให้ต้องมาอยู่ในสภาพนี้

เจอกันครั้งนี้ เธอจำเขาไม่ได้ บางทีมันก็ไม่เลวร้ายนัก เพราะเขามั่นใจว่าเขาจะทำให้เธอรักเขาได้อย่างแน่นอน

เสื้อผ้าชุดเดิมของย่าหยาเปียกชื้นจนใส่ไม่ได้ เธอจึงต้องใส่เสื้อผ้าชุดใหม่ที่ยายละเอียดนำมาวางไว้ให้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้  เธอสวมชุดผ้าฝ้ายเรียบร้อยแล้วก็เดินลงมาตามทางที่ผู้ชายคนนั้นบอก ไม่กี่นาทีก็ถึงห้องรับประทานอาหาร ในห้องมีเพียงชายหนุ่มนั่งละเอียดข้าวต้มปลาอยู่ก่อนแล้ว เมื่อรู้ว่าเธอเข้ามาเขาก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินอ้อมโต๊ะมาเลื่อนเก้าอี้ให้เธอนั่ง

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันทำเองได้”

“คุณมีไข้ต่ำๆ ผมทำให้ดีกว่า” เขาพูดอย่างมีเหตุผล แล้วจัดการตักข้าวต้มใส่ชามให้เธอและยกมาบริการด้วยตนเอง “อย่าดื่มน้ำเย็น”

“ค่ะ”

เธอพยักหน้ารับแล้วยกช้อนตักข้าวต้มมาชิมคำเล็กๆ ความอุ่นร้อนของอาหารทำให้รู้สึกสบายตัวจนเผลอยิ้มออกมา

“อร่อยไหม”

“ค่ะ”  เธอเงยหน้าพร้อมรอยยิ้มและก็พบดวงตาคู่นั้นจ้องมองด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน  เขาทำเหมือนเคยเจอเธอมาก่อน หรือไม่ก็เจอสถานการณ์แบบนี้มาบ่อยเพราะดูไม่แปลกใจที่มีคนแปลกหน้าในบ้านตัวเอง