ตอนที่11. น้ำชา

มือเรียวเล็กคลำหากระเป๋าสตางค์อย่างลืมตัว แล้วก็นึกได้ว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในปีพ.ศ.2567 ไม่มีทั้งกระเป๋าสตางค์และสมาร์ทโฟนสำหรับแสกนจ่าย  ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ย่อมมองเห็นทุกอย่างเขาเป็นฝ่ายชิงจ่ายเงินค่าขนมน้ำตาลปั้นให้เธอเสียเอง

“ขอบคุณค่ะ”  อย่างไรเขาก็เป็นคนจ่ายจะไม่ขอบคุณก็ไม่ได้ ประเดี๋ยวจะถูกตำหนิไปถึงพี่ยี่สุ่น  ย่าหยาได้ขนมน้ำตาลปั้นรูปกระต่ายน้อยมาก็อ้าปากกัดส่วนใบหูเรียวยาวของกระต่ายน้อย

“อื้ม อร่อยจัง”

“อร่อยมากหรือเจ้าคะ” แจ่มอดถามไม่ได้

“อ๊ะ! ลืมซื้อให้พี่แจ่ม”  ย่าหยาพูดอย่างเพิ่งนึกได้ แต่แจ่มโบกมือไปมา เมื่อครู่กำลังจะจ่ายเงินให้เพราะคุณยี่สุ่นฝากเงินให้นางเป็นคนถือเพราะเกรงว่าคุณย่าหยาจะทำหล่นหายหรือถูกล้วงกระเป๋า แต่คุณสินธุ์กลับเร็วกว่าจ่ายเงินให้ก่อน ช่างดูน่ารักน่าเอ็นดูเหลือเกิน

“ไม่ต้องเจ้าค่ะ แค่เห็นคุณย่าหยากินก็อิ่มแล้ว”

“จะอิ่มได้อย่างไร”  ย่าหย่าย่นจมูกแล้วก็พูดขึ้น “ประเดี๋ยวถ้าเจอขนมฝรั่งเราซื้อไปฝากคุณช้อยกับพี่ยี่สุ่นกันนะ”

ขนมไทยฝีมือแม่ครัวที่เรือนทำได้อร่อยเลิศรสอยู่แล้ว แต่ขนมฝรั่งคงไม่เคยได้กินกันมั้ง? หาพวกขนมปังขนมอบไปฝากดีกว่า

“ดีเจ้าค่ะ”  

เพราะคนเริ่มหนาตาและหญิงสาวเอาแต่มองสิ่งของตามร้านรวงต่างๆ สินธุ์จึงต้องคอยเดินประกบกันไม่ให้ใครมาชนร่างเล็กได้ เขาแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นเธอพูดจาฉะฉานไม่ตะกุกตะกัก แม้ประโยคการพูดจะฟังแปร่งหูอยู่บ้างแต่ก็สื่อสารกันเข้าใจ  ดูเหมือนเธอจะสนใจทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวไม่กลัวที่จะถาม ผิดกับยามที่อยู่บ้านลิบลับ เขาก้มมองริมฝีปากช่างเจรจาที่อ้าปากกัดขนมน้ำตาลปั้นซึ่งทำให้ริมฝีปากของเธอเป็นมันวาว จู่ๆ เขาก็นึกถึงรสชาติหวานล้ำจากริมฝีปากสาวทำให้เขาเผลอกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก  ย่าหยาเผอิญหันมาเห็นเข้าก็เอ่ยปากถาม

“หิวน้ำเหรอ? เรา..เราหาร้านน้ำชาหรือร้านน้ำดื่มดีไหม”  ย่าหยาไม่แน่ใจว่ายุคนนี้เรียก ‘คาเฟ่’ ว่าอะไร

พอได้ยินว่า ‘น้ำชา’ แจ่มก็ผลันคิดถึง ‘โรงน้ำชา’ ทำให้สีหน้ากระอักกระอ่วน เห็นทีว่ากลับเรือนแล้วคงต้องสอนเรื่องที่ไม่ควรพูดอย่างนี้

“มีร้านน้ำชาไม่ไกลนี่”   ผู้คนพลุกพล่านเขาเกรงว่าจะผลัดหลงจึงคว้ามือเรียวเล็กมาจับไว้ “ประเดี๋ยวหลงทางกันจะหาลำบาก”

“เช่นนั้นก็จับมือพี่แจ่มด้วย เดี๋ยวพี่แจ่มหลงทาง”

“แจ่มไม่หลงทางเจ้าค่ะ อิชั้นจะเดินตามติดไม่ห่างเจ้าค่ะ”   แจ่มรีบพูดขึ้นแอบยิ้มในใจ ออกมาข้างนอกอย่างนี้ดีเหลือเกิน คุณย่าหยาก็พูดจาคล่องขึ้นซ้ำคุณสินธุ์ยังดูแลใกล้ชิดทะนุถนอมอีกด้วย

สินธุ์พาย่าหยาและแจ่มมาที่ร้านน้ำชาแห่งหนึ่ง เขามาที่บ่อยครั้งเพื่อดื่มชาและสนทนาแลกเปลี่ยนความคิดกับสหาย ในร้านเปิดเพลงจากเครื่องเล่นแผ่นเสียง  เขาเลื่อนเก้าอี้ให้หญิงสาวนั่งซึ่งย่าหยาก็นั่งด้วยท่าทีเรียบร้อยสำรวมกิริยาในขณะที่แจ่ม กลายเป็นฝ่ายเงอะงะเสียเอง

“ไม่ต้องเกร็งพี่แจ่ม คิดว่ามากินขนมนอกบ้าน”  เธอตบหลังมืออีกฝ่ายแล้วส่งยิ้มกว้างให้สินธุ์ “มาบ่อยเหรอคะ”

“อืม” เขาพยักหน้ารับแล้วนั่งลง

“ที่นี่บรรยากาศดีนะคะ พาสาวมาออกเดตเหรอ”

“เหลวไหล” สินธุ์ทำตาดุใส่ “ไปจำเรื่องพรรค์นี้มาจากที่ใด”

ย่าหยายิ้มทะเล้นใส่ “อ่านเจอในหนังสือ”

เขาส่ายหน้าไปมา  “มาดื่มน้ำชาแล้วก็คุยกับสหายที่นี่บ่อยๆ”

“ดีจัง” เธอยิ้ม “อ้อ!ที่นี่มีน้ำมะเน็ดหรือLemonadeไหมคะ ฉันอยากลองชิมสักครั้ง”

“น้ำอะไรนะเจ้าคะ”  แจ่มถาม

“น้ำมะเน็ด น้ำมะนาวโซดา แต่ไม่ใช่มะนาวจริงๆหรอก” 

สินธุ์เลิกคิ้วเล็กน้อยแต่สั่งเครื่องดื่มให้เธอมาลองชิม ส่วนเขาสั่งน้ำชามาดื่มเหมือนเคย ขวดแก้วรูปร่างแปลกตาสำหรับแจ่ม แต่ย่าหยามองด้วยรอยยิ้มนึกถึงน้ำอัดลมแบบขวดแก้วซึ่งไม่ค่อยเห็นแล้ว เธอลองจิบคำเล็กๆ ก่อนจะดื่มอีกหลายอึก ได้ดื่มน้ำอัดลมก็ช่วยคลายความคิดถึงบ้านในปีพ.ศ.2567ได้บ้าง แต่แจ่มกลับทำหน้าเหย่เก น้ำอะไรไม่รู้ ไม่เห็นอร่อยเลยสักนิด

“หิวไหม ฉันสั่งแซนวิชให้แล้วนะ”

“สั่งแล้วจะถามทำไม”  เธอยิ้มขำ แล้วกวาดตามองไปรอบๆ ต่างคนต่างพูดคุยกันไม่ดังนักและแต่งกายทันสมัย เธอเพิ่งสังเกตว่าคุณสินธุ์ตัดผมสั้นรองทรงตามแบบฉบับนักเรียนนอก เขาดูง่ายๆ สบายๆ ไม่เหมือนคุณหลวงพิชัยที่เนี้ยบทุกตารางนิ้ว

“หน้าฉันมีอะไรติดรึ”  เขาถามเมื่อเห็นดวงตาคู่สวยจ้องมองอย่างไม่เกรงมารยาท

“คุณสินธุ์ก็หน้าตาไม่เลว ไม่มีแฟนเอ่อ...คนรักหรือคะ”

“แค่กๆ”  สินธุ์สำลักน้ำชากะทันหัน “ไปจำคำพูดพวกนี้มาจากไหน อะ อย่าบอกว่าอ่านมาจากในหนังสืออีกนะ”

“ก็ต้องจากในหนังสืออยู่แล้ว”  ช่วยไม่ได้นะ เธอไม่มีข้ออ้างอะไรอีกแล้ว

“แก่แดด”

เขาต่อว่าไม่จริงจังนัก บางครั้งก็ดูไร้เดียงสา บางคราวคล้ายซ่อนเล่ห์พรายที่เขาไม่อาจคาดเดา พูดจาเหมือนรู้ดีเรื่องระหว่างชายหญิงแต่รสจูบไม่ประสีประสานั้นก็ย้ำว่าอ่อนด้อยเรื่องพรรค์นี้นัก.

            ย่าหยากินขนมเค้กรสชาติคุ้นลิ้น วัฒนธรรมช่วงนี้ส่งต่อถึงยุคปัจจุบันทำให้เธอรู้สึกราวกลับได้กลับบ้านอีกครั้ง แต่ก็นั้นแหละ ความจริงก็คือความจริง เธอยังติดอยู่ในช่วงปี ร.ศ.117 ห่างกันประมาณร้อยกว่าปี   หญิงสาวยังอยากเดินเที่ยวต่อแต่ดูท่าทางแจ่มจะไม่ไหว ยังดีที่พกยาหม่องมาแก้วิงเวียน  วันนี้ถือว่าได้มาเปิดหูเปิดตา วันหน้าต้องมาใหม่แน่นอน

            “ฉันจะไปห้องสุขา ประเดี๋ยวเราก็กลับกันเลยนะคะ”  ย่าหยาพูดหลังจากจัดการขนมตรงแล้วและสั่งขนนฝรั่งกลับบ้านด้วย

            “ไม่อยากไปเที่ยวที่อื่นอีกหรือ?”

            “อยากไปค่ะ แต่...วันหลังดีกว่า หรือว่าคุณสินธุ์ไม่อยากพาฉันมาแล้ว”

            “ได้สิ  เอาไว้วันหยุดของฉัน ฉันจะพาเธอไปเที่ยวเอง”

            “สัญญานะ!”  เธอยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้า อีกฝ่ายยิ้มขำไม่ยอมเกี่ยวก้อยด้วย

            “ไม่ใช่เด็กไม่ต้องเกี่ยวก้อยก็ได้”

            “แต่ว่า...ถ้าไม่เกี่ยวก้อยสัญญาก็แสดงว่าไม่รับคำสัญญาสิ”

            “ไม่เชื่อใจฉันรึ”

            เขาจ้องหน้าเธอนิ่งๆ ครู่หนึ่งย่าหยาพลันนึกถึงเรื่องเมื่อคืน ใบหน้าหวานก็เห่อร้อนขึ้นมา เธอชักมือกลับแต่เขาเร็วกว่ายื่นมือไปเกี่ยวนิ้วก้อยของเธอ