ตอนที่ 10. แก่แดด

“วาดอย่าพูดเช่นนั้นสิ” คุณช้อยเป็นฝ่ายปรามเสียเอง “นี่ย่าหยาก็ฝึกอ่านฝึกคัดอักษรอยู่ นี่ก็พูดจาชัดถ้อยชัดคำขึ้นมากแล้ว”

“ฝึกคัดอักษร?”  สินธุ์ถามอย่างสนใจ หลายวันก่อนเธอยืมหนังสือของเขาไป วันนี้ได้ยินว่าหัดคัดตัวหนังสือก็รู้สึกแปลกใจอยู่บ้าง

“เพราะคุณช้อยเสียเวลาสอนเองกับมือถึงได้อ่านออกเขียนได้ดอกเจ้าคะ”  วาดเบ้ปากใส่ นางไม่ชอบสายตาของคุณสินธุ์ที่มองย่าหยา ยิ่งนึกถึงเรื่องที่นางแอบขึ้นเตียงคุณสินธุ์แล้วถูกไล่ออกมายิ่งรู้สึกริษยาเหลือเกิน

“จะว่าไปมาอยู่ที่นี่ก็สองเดือนแล้ว ไม่ได้ออกไปไหนเลย ฉันนี่ก็แย่เสียจริงไม่ได้พาแม่ยี่สุ่นกับน้องไปเที่ยวชมบ้านเมืองสักคราเดียว”

“ไม่เป็นไรเจ้าคะ คุณหลวงมีงานราชการมากมาย ทุกวันนี้อยู่ที่นี่อิชั้นกับน้องก็มีความสุขดีเจ้าค่ะ” ยี่สุ่นพูดอย่างเจียมตัว

สินธุ์กลั้นหัวเราะเมื่อเห็นสีหน้าผิดหวังราวเด็กน้อยของย่าหยา ปากก็พูดออกไปเร็วเท่าที่ใจคิด

“อย่างไรวันนี้ก็แต่งตัวแล้วและวันนี้ฉันว่างพอดี ฉันจะพาแม่ย่าหยาไปเที่ยวเอง”  เขายิ้มใส่ตาหญิงสาวที่จ้องหน้าเขาอยู่

“เอ่อ...” ยี่สุ่นพูดไม่ออก หันไปมองน้องสาวแล้วก็หันไปมองคุณหลวงอย่างขอความเห็น นางไม่เคยปล่อยน้องไปไกลตา ตั้งแต่เกิดเรื่องกับแม่ในครั้งนั้น นางก็ดูแลย่าหยาอย่างดีไม่เคยคลาดสายตาเลยสักครั้งเดียว

“ก็ดี อยู่ในบ้านอุดอู้ ออกไปเปิดหูเปิดตาบ้าง”  หลวงพิชัยพยักหน้าเห็นด้วย “ไว้ใจพ่อสินธุ์ได้”

“ไปกันสองคนมันจะไม่งามนะเจ้าคะ” วาดรีบแย้งทันที

“แจ่มไปดูแลคุณย่าหยาเองเจ้าค่ะ”  แจ่มชิงพูดขึ้นบ้างแล้วหันไปยิ้มเยาะใส่วาด

“ถามเจ้าตัวก่อนว่าเขาอยากไปหรือไม่” คุณช้อยยิ้มขำแล้วหันมาทางย่าหยา “อยากไปเที่ยวไหม”

“อยากค่ะ!”  ย่าหยาพูดเสียงดังฟังชัด ไม่เหมือนคนพูดจาตะกุกตะกักเลยสักนิด แล้วเหมือนจะเพิ่งนึกได้จึงพูดเสียงเบาลง “อยากไปเจ้าค่ะ”

หลวงพิชัยยิ้มเอ็นดูแล้วพูดกับน้องชาย “ดูแลน้องดีๆด้วย”

“ทราบแล้วขอรับ” 

ย่าหยาเห็นรอยยิ้มในแววตาของสินธุ์แล้วก็อยากจะแยกเขี้ยวใส่ แต่ต้องฝืนทำเป็นยิ้มน้อยๆ ให้เขา เธอไม่ได้อยากไปไหนกับเขาเลยสักนิด แต่อยากไปเห็นอะไรต่อมิอะไรในเมืองนี้ต่างหากล่ะ ถ้าออกไปไหนได้เอง เธอไปเที่ยวชมเมืองตั้งนานแล้ว!

            ทั้งสามเดินทางด้วยเรือไปที่วัดแห่งหนึ่ง สินธุ์พาย่าหยาไปไหว้พระตามคำแนะนำของคุณช้อย โดยมาแจ่มติดตามมาด้วย แจ่มเองก็ดีตื่นเต้นที่ได้ออกมานอกเรือน แน่นอนว่าคนที่ตื่นเต้นที่สุดก็คือย่าหยา

            ยังดีที่วันนี้ไม่ใช้วันพระคนจึงมาวัดไม่หนาตานัก สินธุ์พาหญิงสาวเข้ามาไหว้พระในพระอุโบสถ แจ่มเตรียมธูปเทียนดอกไม้มาพร้อมสรรพจึงยื่นให้ย่าหยารับไว้  ไม่รู้เหตุใดสินธุ์เกรงว่าผู้อื่นจะเข้ามาใกล้จึงเป็นฝ่ายนั่งไหว้พระข้างๆ หญิงสาว

            ย่าหยากวาดตามอง คนไม่ได้มากมายนัก ทำไมเขาต้องมานั่งเบียดด้วย ดวงตากลมใสเบิกเผยจริงใจแต่ทำให้คนถูกมองยกมือปัดปลายจมูกแก้เก้อ

            “ไหว้พระขอพรสิ ทำเป็นหรือไม่”

            ย่าหย่าอ้าปากจะเถียงแล้วก็เปลี่ยนใจเป็นพยักหน้ารับน้อยๆ คนแบบนี้เถียงไปก็เหนื่อยเปล่า เธอมององค์พระพุทธรูปขนาดใหญ่ อาจเพราะพักตร์ดูเมตตาอ่อนโยนทำให้ใจสงบลงมาก เธอยกมือไหว้อธิษฐาน

            ‘ลูกเป็นคนต่างถิ่นมาขออาศัยอยู่ที่นี่ ขอท่านคุ้มครองให้ลูกปลอดภัย หากลูกหาทางกลับบ้านไม่ได้ก็ขอให้แม่รู้ว่าลูกสบายดีไม่ต้องเป็นห่วง’

            ชายหนุ่มยกมือไหว้พระ ปกติไม่เคยนึกอธิษฐานอะไร แต่ครั้งนี้เขากลับลอบมองใบหน้าของหญิงสาวตลอดเวลา ความปรารถนาในใจคือขอให้คำอธิษฐานของหญิงสาวสัมฤทธิ์ผล  เมื่อเห็นว่าเธอยื่นมือจะปักธูปในกระถาง เขาก็ชิงไปรับธูปของเธอไว้ก่อน

            “จำไม่ได้หรือ พี่ช้อยบอกให้ฉันดูแลเธอให้ดี”

            ดวงตางามกะพริบตาปริบๆ แค่ปักธูปจะเป็นไรไป ช่างเถอะ มีคนช่วยก็ดีแล้ว เธอจึงยอมให้เขารับธูปจากเธอไปปักในกระถาง หญิงสาวก้มกราบไหว้พระแล้วก็ลุกขึ้นโดยมีมือใหญ่ช่วยประคอง ภาพหนุ่มสาวทั้งสองอยู่ในสายตาของแจ่มที่ยิ้มปลื้มใจ  แม้เคยได้ยินว่าคุณสินธุ์มีนิสัยดุดันไม่ยำเกรงผู้ใด ฝีมือด้านการต่อสู้ก็เก่งกาจไม่ใช่น้อย มิเช่นคงไม่ได้รับเลือกเป็นทหารหมาดเล็กได้ แต่กระนั้นเมื่อเห็นท่าทีเอาใจใส่นายของนางแล้วก็แอบคิดหวังไม่ได้ว่า หากคุณสินธุ์มีใจปฏิพักตร์จริงก็คงดีไม่น้อย  พี่น้องได้อยู่ใกล้กันคอยดูแลกันและกันได้

            ระหว่างเดินออกมาจากพระอุโบสถ ย่าหยาพบพระภิกษุรูปหนึ่งกำลังกวาดลาดวัดด้วยท่าทีสำรวม พระรูปนั้นคล้ายรู้สึกถึงบางสิ่งจึงเงยหน้าขึ้นสบตากับเธอ จู่ๆ เธอก็รู้สึกกลัวทำให้ขยับเท้าไปอยู่ด้านหลังของสินธุ์อย่างไม่รู้ตัว ทว่าพระรูปนั้นกลับคลี่ยิ้มอ่อนโยนแล้วผงกศีรษะให้เล็กน้อยก่อนจะก้มหน้ากวาดลาดวัดต่อไป

            “มีอะไรหรือเจ้าคะ” แจ่มเอ่ยถามเพราะเห็นท่าทางแปลกๆ ของนายสาว

            “ไม่มีอะไร”  หรือท่านจะเห็นว่าวิญญาณของเธอมาสิงร่างนี้ แต่เธอก็เข้ามาวัดได้ปกติไม่ร้อนไม่ทรมานเหมือนเวลาอ่านเจอว่าผีเข้าวัดแล้วต้องเป็นโน้นเป็นนี้นี่นะ

            “เดินไหวหรือไม่ ถ้าไหวฉันจะพาไปตลาด”

            “ไหว!”   คราวนี้ย่าหยาร่าเริงขึ้นมาทันที เห็นรอยยิ้มขบขันของเขาแล้วก็แอบค้อนเข้าให้ ก็คิดเสียว่าได้มาทัศนะศึกษาก็แล้วกัน

            หญิงสาวตื่นตาตื่นใจกับภาพที่เห็น ทั้งรถยนต์ที่เคยเห็นในหนังสือภาพแต่เวลานี้รถยนต์เหล่านั้นแล่นได้จริง

            “มีรถรางด้วยเจ้าค่ะ!”  แจ่มเองก็ตื่นเต้นไม่น้อย “ที่นี่เรียกว่าอะไรเจ้าคะคุณสินธุ์”

            “ตลาดสำเพ็ง” 

            “สำเพ็ง”   ย่าหยาทวนคำที่ได้ยินแล้วยิ้มรับ “ย่านการค้าของคนจีน”

            “ถูกต้อง”  สินธุ์ยิ้มแล้วพาหญิงสาวเดินไปตามถนน

แต่แจ่มยิ้มค้างเมื่อได้ยินคำว่าสำเพ็ง เคยได้ยินว่าเป็นซ่องมิใช่หรือ? แต่นี่มันก็ตลาดชัดๆ  สองข้างทางมีร้านรวงมากมาย อัญมณีน้ำงาม เครื่องประดับของสตรี ผ้าแพรไหมเนื้อดี ย่าหยาเห็นคนขายขนมน้ำตาลปั้นก็หยุดยืนมองอย่างสนใจ เสียงหัวเราะหึหึทำให้หญิงสาวหันขวับตวัดตามองอย่างไม่พอใจ

“มีแต่เด็กๆ ที่อยากกินขนมน้ำตาลปั้น” สินธุ์หัวเราะในลำคอ

“แล้วมีกฎหมายห้ามคนอายุสิบเจ็ดกินขนมน้ำตาลปั้นไหมล่ะ”  เธอทำปากยื่นใส่แล้วหันมามองขนมน้ำตาลปั้นก่อนจะชี้นิ้วไปที่ขนมน้ำตาลปั้นรูปกระต่าย “เอาตัวนี้จ๊ะ”