ตอนที่7 เป็นเพราะใคร

“ปล่อยฝันนะคุณจะทำแบบนี้กับฝันไม่ได้”

ทอฝันพยายามที่จะสุดฤทธิ์ทั้งตบทั้งตีชายหนุ่มที่กำลังล่วงเกินเธออยู่ตอนนี้น้ำตาเธอไหลออกมาไม่หยุดเจ็บเธอเจ็บทั้งตัวเจ็บทั้งใจเธอไม่คิดว่าชายหนุ่มจะทำล่วงเกินกับเธอแบบนี้

“ว้ายย...”

ทิวาเหวี่ยงหญิงสาวลงไปนอนที่โซฟาพร้อมใช้มือแกร่งดึงเสื้อสีขาวที่เป็นกระดุมติดของเธอจนขาดวิ่นเผยให้เห็นบราสีหวานจนหญิงสาวต้องยกมือทั้งสองขึ้นมาปิด

“ต้องการเท่าไรเดี๋ยวผมจ่ายคุณเอง”

ทิวาที่นอนทาบทับร่างบางของหญิงสาวอยู่เขาถึงกับต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่เพราะไม่คิดว่าเธอจะสวยไปทั้งตัวแบบนี้เมื่อก่อนเขาให้เกียรติเธออย่างมากแม้จะจับมือเธอเขายังไม่กล้าแต่มาวันนี้เขาอยากย่ำยีมันให้แหลกคามือพร้อมถามคำถามที่ทำให้เธอนั้นรู้สึกด้อยค่าให้เธอรู้ว่าเวลาที่โดนดูถูกมันรู้สึกอย่างไร

“ไม่อย่ามาดูถูกฝันนะ”

ทอฝันไม่คิดว่าชายหนุ่มจะเปลี่ยนไปเป็นเสือร้ายที่น่ากลัวแบบนี้ผู้ชายที่อ่อนโยนและพร้อมจะปกป้องเธอคนก่อนมันหายไปแล้วตอนนี้มีแต่ผู้ชายที่จ้องจะทำร้ายเธออย่างเดียว

“ปากดีนักนะ”

“อื้มมม”

ทิวาประกบจูบหญิงสาวที่พยายามดีดดิ้นอยู่ใต้ร่างของเขาอย่างรุนแรงจูบนี้เขาไม่ปราณีให้เธอแม้แต่น้อยนิดเป็นการสั่งสอนเธอว่าอย่ามาปากดีและอวดดีกับเขาอีกมือหนาบีบขยำเต้างามที่พอดีมือเล่นอย่างสาแก่ใจ

“ฝัน...ฝัน..โถ่เอ้ย...แค่นี้ก็เป็นลม”

ผลจากการจู่โจมหญิงสาวโดยที่เธอไม่ได้ตั้งตัวทำให้ทอฝันนั้นเป็นลมสลบคาอกของเขาทำให้ชายหนุ่มอารมณ์เสียอยู่ไม่น้อยพร้อมถอดเสื้อสูตรของเขาคลุมตัวของเธอเอาไว้และอุ้มเธอออกจากคลับกลับไปที่เพนท์เฮ้าส์ของเขาทันที

เมื่อกลับมาถึงเพนส์เฮ้าส์ทิวาก็วางหญิงสาวที่นอนหลับตาพริ้มลงบนเตียงนุ่มของเขาพร้อมหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตาของเธอเพื่อให้อาการของเธอดีขึ้น

“หึ่!!”

ทิวานึกขำตัวเองที่เขานั้นต้องมาดูแลเธอแบบนี้แต่เขาปล่อยให้เธอนอนเป็นลมอยู่ในคลับนั้นไม่ได้จริงๆเมื่อมองหน้าหญิงสาวก็พลางทำให้เขานึกถึงวันวานที่เคยมีร่วมกับเธอยิ่งคิดยิ่งตลกตัวเองที่เมื่อก่อนเขามันเป็นไอ้หน้าโง่ที่ทุ่มเททำทุกอย่างเพื่อเธอแต่แล้วทุกอย่างมันก็พังเพราะแพ้ความรวยของผู้ชายคนอื่นที่มีให้เธอมากกว่าเขา

ชายหนุ่มไปหยิบเสื้อเชิ้ตของเขาในตู้มาจัดการเปลี่ยนแทนที่เสื้อสีขาวที่ขาดหลุดลุ่ยของเธอเพราะเขาเห็นภาพแบบนั้นมันดูมันหมิ่นเหม่เกินไปเกรงว่าเขาจะอดใจไม่ได้

“อือออ..มม”

ทอฝันรู้สึกตัวตื่นเพราะรู้สึกว่ามีอะไรเย็นๆมาแตะอยู่ที่หน้าของเธอเมื่อลืมตาขึ้นมาเห็นว่าเธอนั้นนั่งอยู่ในห้องนี้กับชายหนุ่มเพียงแค่สองคนเธอถึงกับต้องรีบถดตัวหนีทันที

“กลัวเหรอ...ผมอุตส่าห์ช่วยคุณไว้นะจู่ๆก็เป็นลมดื้อๆแบบนั้น”

ทิวาเห็นท่าทางหญิงสาวก็รู้ทันทีว่าเธอนั้นกลัวเขาขนาดไหนในตอนนี้พร้อมบอกว่าเขานั้นเป็นคนที่ช่วยเอาไว้ตอนที่เป็นลม

“ก็เพราะใครล่ะคะ...ฝันจะกลับบ้าน”

ทอฝันหมั่นไส้คนที่กำลังทวงบุญคุณหน้าด้านๆทั้งๆที่เขาเป็นคนทำร้ายเธอจนเธอหมดสติไปนั่นเองและที่นี่เธอก็รู้ว่าน่าจะเป็นห้องของเขาเธอจึงใช้มือปัดผ้าห่มออกจากตัวเธออย่างรวดเร็วและกำลังจะลงจากเตียง

“ไม่ได้....พักที่นี่นี่แหละดึกมากแล้ว”

ทิวาใช้มือหนาของเขาดึงแขนแกร่งของเธอเอาไว้พร้อมบอกให้เธอนอนพักที่นี่ก่อนเพราะว่ามันดึกมากแล้วถึงเขาจะไม่ได้อยากให้เธออยู่ที่นี่แต่เขาก็รู้สึกว่าถ้าหากเธอกลับบ้านตอนนี้ก็คงจะไม่ปลอดภัยสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอ

“ไม่ค่ะ”

ทอฝันสะบัดแขนออกจากมือของชายหนุ่มอย่างรวดเร็วเพราะเธออยู่ที่นี่ก็ไม่ปลอดภัยสำหรับตัวเธอเองเธอยังจำภาพที่เขาล่วงเกินเธอได้อย่างดี

“ถ้าลุกขึ้นเดินแม้แต่ก้าวเดียวคืนนี้คุณไม่รอดมือผมแน่แต่ถ้าหากยอมนอนนิ่งๆดีๆคุณก็จะปลอดภัย”

ทิวาต้องใช้คำขู่ของเขาให้เป็นประโยชน์เพราะเขารู้ดีว่าหญิงสาวนั้นกลัวเรื่องอะไร

“คุณก็น่าจะรู้ว่าผมเป็นคนพูดจริงทำจริง...นอนลงเดี๋ยวผมจะนอนเฝ้าคุณที่โซฟาตรงนี้”

ทอฝันได้ยินคำประกาศิตเสียงแข็งของชายหนุ่มเธอก็หยุดการกระทำของเธอทันทีพร้อมหันมามองค้อนชายหนุ่มตาเขม็งอย่างเจ็บใจเธอรู้ว่าเขาเป็นคนพูดจริงทำจริงหญิงสาวเลยจำต้องกลับไปนอนที่เดิมพร้อมดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเธอเอาไว้จนเห็นแค่หน้าของเธอโผล่มาเท่านั้น

ทิวาเห็นว่าหญิงสาวเชื่อฟังเขาแต่โดยดีจึงเดินไปปิดไฟและนอนลงที่โซฟานุ่มในห้องของเขาตอนนี้ในห้องมีแต่แสงที่สลัวๆมาจากโคมไฟที่หัวเตียงเท่านั้นชายหนุ่มเหลือบมองมามองหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงอีกครั้งว่าหญิงสาวนั้นยังนอนนิ่งดีอยู่หรือเปล่าเมื่อเห็นว่าเธอนอนหลับตาลงแล้วเขาจึงปิดเปลือกตาของเขาลงได้

เช้าวันต่อมา

“จะไปไหน”

ทิวาออกมาจากห้องน้ำหลังจากที่ล้างหน้าล้างตาอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้วเห็นหญิงสาวกำลังจะเดินหาของบ่างอย่างของเธอพร้อมสะพายกระเป๋าเรียบร้อยแล้ว

“ฝันต้องรีบไปดูแลน้องแพร...แต่หามือถือไม่เจอ”

“ไม่ต้อง...ผมส่งข้อความไปบอกคุณบุษแล้วว่าคุณไม่สบายขอลาพัก”

ทิวาใช้มือถือของหญิงสาวส่งข้อความไปบอกบุษบาว่าวันนี้เธอขอลาพร้อมยื่นมือถือส่งคืนให้หญิงสาวที่กำลังถามหาของในมือของเขาอยู่

“นี่คุณทำไมเป็นคนไม่มีมารยาทแบบนี้คะ...ใช้มือถือคนอื่นโดยที่ไม่ขออนุญาตได้ยังไง”

ทอฝันเห็นดังนั้นเธอก็ยืนมองหน้าเขาด้วยสายตาที่โกรธอีกครั้งพร้อมดึงมือถือของเธอคืนมาจากมือของเขาเธอไม่คิดว่าเขาจะเป็นคนไร้มารยาทหยิบของส่วนตัวของเธอไปโดยที่ไม่ขออนุญาตก่อน

“ก็ผมมันเป็นคนไม่มีมารยาทไม่ได้เป็นลูกผู้รากมากดีเหมือนใครบางคน...วันหลังก็หัดตั้งรหัสด้วยนะจะได้ไม่มีคนมาใช้มือถือของคุณได้”

ทิวาไม่ได้สะทกสะท้านต่อคำต่อว่าของหญิงสาวเลยสักนิดพร้อมเตือนให้เธอรอบคอบในการใช้ของส่วนตัวเสียหน่อย

Rrrrrrrrr

“ลี”

ทอฝันเห็นว่าเป็นเบอร์ของลีลาวดีโทรมาหาเธอหญิงสาวจึงกดรับทันที

“อะไรนะ”