ตอนที่ 67: กลับมาอยู่เป็นเพื่อนเธอ

ซ่งเสี่ยวเชียนกำลังเล่นโทรศัพท์มือถือของเธออยู่บนเตียง ที่จริงแล้ว หน้าจอโทรศัพท์มือถือของเธอมักจะอยู่ในอินเทอร์เฟซสมุดที่อยู่และกลิ้งไปมาบนเตียงขนาดใหญ่ ตอนนี้เธอแค่อยากโทรหาเย่จื่อหยาง ไม่มีอะไรจริงจัง เธอแค่อยากพูดคุยและฟังเสียง ฟังว่าวันนี้เขาทำอะไร เขามีความสุขไหม? เหนื่อยจากการฝึกซ้อมหรือป่าว?

        เธอรู้ว่าเธอชอบเย่จื่อหยาง ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่อยากจะรู้แต่ละวันเขาทำอะไรบ้าง  แต่ก็รู้สึกว่าเธอไม่เคยโทรมาก่อน แต่ก่อนไม่เคยคุยกันทางโทรศัพท์ แล้วตอนนี้การโทรอย่างกะทันหันมันจะเร็วไปไหม

และไม่มีหัวข้อสำคัญอะไรเลยแค่เปิดปากก็ถามว่า วันนี้เป็นไงบ้าง แน่นอนว่าจะถูกหัวเราะเยาะ

   จากนั้นก็มองโทรศัพท์อย่างเหม่อลอย จู่ ๆ โทรศัพท์ก็สั่น ซ่งเสี่ยวเชียนเห็นเบอร์ผู้โทรอย่างชัดเจน ตกใจจนจับมือถือไม่มั่นคง โทรศัพท์ตกลงมาที่หน้าอกของเธอทันที อย่าพูดถึงว่าเจ็บแค่ไหน

เธอลุกขึ้นนั่งและทันใดนั้นเธอก็เริ่มเครียดในใจ รับหรือไม่รับ ไม่รับสายอาจจะดูใจร้ายเกินไปใช่ไหม เมื่อกี้เห็นชัดๆ ว่ากำลังคิดว่าจะโทรหาเขามั้ย ตอนนี้เขาเป็นฝ่ายโทรมา ทำไมยังไม่รับสายล่ะ

   ซ่งเสี่ยวเชียนพยักหน้า แล้วเลื่อนไปรับสาย หายใจเข้าลึก ๆ หลายคํา "ฮัลโหล...?"

ปลายสายเงียบไปสองถึงสามวินาที ซ่งเสี่ยวเชียนหยิบลงมาดูที่จอแสดงผล เห็นได้ชัดว่ายังคุยอยู่ ทําไมไม่พูดล่ะ "ทําไมไม่พูดล่ะ ไม่พูดฉันจะวางสายแล้วนะ" ซ่งเสี่ยวเชียนตะโกน

"อย่า อย่าวางสาย!" เสียงของเย่จื่อหยางฟังดูกังวล ในกองทัพ หัวหน้าเย่ที่ไม่ค่อยพูดจริงจังในวันธรรมดายังคงกังวลขนาดนี้ สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปมาก ถ้าให้คนอื่นเห็น ก็เป็นข่าวอีกแน่

"อืม" ซ่งเสี่ยวเชียนตอบกลับแล้วเธอก็ค่อยๆสงบลงแล้ว อืม ฟังคําต่อไปนี้ของเขาอย่างอดทน

"... กินข้าวหรือยัง" สมองของเย่จื่อหยางว่างเปล่า ในช่วงเวลาฉุกเฉินก็นึกถึงคําถามนี้ เมื่อถามออกไป เขาไม่อยากจะเชื่อเลย มันไร้สาระมาก...

"กินไปสองชามแล้ว อาหารที่เจียงจิ่งเฟิงทําไม่ใช่ว่าคุณไม่เคยกิน พ่อครัวระดับห้าดาวแน่นอน"

เย่จื่อหยางยังคิดว่าซ่งเสี่ยวเชียนคงจะเบื่อรังคําถามที่เขาถามนั้นน่าเบื่อเกินไป แต่เมื่อได้ยินคําตอบของเธอแบบนี้ เขาก็ยิ้มอย่างโล่งอก ความมั่นใจก็กลับมาทันที "เอ่อ อย่าให้ตัวเองหิวก็พอ"

   ซ่งเสี่ยวเชียนรู้สึกว่าเขาพูดแบบนี้ เธอก็ไม่รู้จะพูดต่อยังไง  เมื่อลองคิดดูดี ๆ ก็ยังต้องหาหัวข้อมาพูดเอง คุยโทรศัพท์ไป เดินไปรอบ ๆ ห้องนอน มือเปล่าลูบนั้นลูบนี่ ยังไงก็เป็นโรคทั่วไปของคนโทรศัพท์อยู่แล้ว

"วันชาติคุณจะกลับมาไหม?"

เดือนกันยายนผ่านไปแล้ว วันชาติกําลังจะมาถึง ซ่งเสี่ยวเชียนในฐานะนักศึกษาฝึกงาน แม้ว่าจะไม่ได้ทํางานล่วงเวลาถึงเจ็ดวัน แต่ก็มีสามสี่วันที่ต้องอยู่ในโรงพยาบาล แต่สองหรือสามวันที่ว่างเปล่า เธอก็ไม่รู้ว่าจะวางแผนอย่างไร จึงถามเย่จื่อหยางว่ามีแผนอะไรไหม

เย่จื่อหยางหยุดชั่วคราวเขายังไม่ได้คิดถึงปัญหานี้เลย  วันชาติก่อนหน้านี้เขาไม่เคยคิดที่จะขอวันหยุดเพราะวันหยุดเขาไม่รู้ว่าจะทําอะไร แต่ตอนนี้ ...

"กลับ เธออยากไปเที่ยวที่ไหน" เย่จื่อหยางยิ้มอยู่ แค่คิดว่าที่บ้านมีคนรอเขากลับบ้านอยู่ หัวใจของเขาก็อบอุ่นและมีความสุขมาก

เย่จื่อหยางไม่ใช่คนพูดมาก แม้ว่าตั้งใจโทรไปฟังเสียงของซ่งเสี่ยวเชียน แต่ก็ไม่เหมือนนิสัยของเจียงจิ่งเฟิงที่พูดได้หนึ่งคืน เวลาสิบกว่านาทีคือขีดจํากัดของเขาแล้ว อธิบายทุกอย่างเสร็จและวางสาย ในใจก็เริ่มวางแผนอย่างเงียบ ๆ ว่าจะใช้เวลาวันหยุดวันชาติทำอะไร

วันรุ่งขึ้น ก่อนที่เย่จื่อหยางจะไปรายงานต่อผู้บัญชาการว่าเขาจะขอวันหยุดในวันชาติ ก็มีคนวิ่งมาทักทายเขา

"หัวหน้าใหญ่ ปีนี้ วันหยุดวันชาติคุณก็ไม่ได้อีกแล้วใช่ไหมอย่าสิ้นเปลืองเลย เอามาให้ผมเถอะ" หนึ่งในสมาชิกในทีมพิเศษมองเย่จื่อหยางทำสีหน้าตั้งตารอ

   เพราะในสายตาของพวกเขา หัวหน้าใหญ่ไม่ได้ขอลาพักร้อนในวันชาติมาหลายปีแล้ว และทุกครั้งก็ทิ้งวันหยุดของเขาให้กับเพื่อนร่วมทีมที่ต้องการลาพักร้อน ดังนั้นปีนี้พวกเขาจึงมาหาเย่จื่อหยางอย่างหน้าด้านๆ เพื่อขอลาพักร้อน

   เย่จื่อหยางปิดเปลือกตาขึ้นเล็กน้อย ไขว้มือบนหน้าอก มองพวกเขาและไม่ตอบสักครู่

พวกเขาพูดต่อว่า “หัวหน้าใหญ่ สงสารพวกเราเถอะ เพราะเป็นทหารเกณฑ์ ไม่ได้เห็นหน้าภรรยากับพ่อแม่มาสองปีแล้ว”

   ถังซุ่นโผล่ออกมาจากไหนไม่รู้ แปะ แปะ แปะ ๆ เอื้อมมือไปตบที่หัวของพวกเขา "พวกนายอยากมีวันหยุดจนบ้าไปแล้วใช่ไหม ลืมไปแล้วหรือไงว่าหัวหน้าของเราเพิ่งแต่งงานจะสามารถยกวันหยุดอันล้ำค่าเช่นนี้ วันที่ได้อยู่กับพี่สะใภ้ให้กับนายได้ยังไง!"

ทุกคนคิดก็ว่ามันถูก แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้และมองไปที่เย่จื่อหยาง บางทีหัวหน้าอาจจะใจดีได้

เย่จื่อหยางหัวเราะเย็นชา "ถังซุ่นพูดถูก วันหยุดปีนี้ไม่สามารถมอบให้พวกนายได้ แต่วันหยุดของถังซุ่นสามารถมอบให้พวกนายได้"

พูดพลางยกมือขึ้นตบไหล่ของถังซุ่นและหันไปมองเขา "ใช่ไหม ถังซุ่น"

  ถังซุ่นอัดอั้นคําพูดคัดค้านไว้ไม่อยู่ สีหน้าแสดงจะร้องไห้เต็มทน มองคนอื่นด้วยสีหน้าดีใจมาก สุดท้ายเขาก็พูดอย่างคําอ้อมค้อมว่า "ฉัน วันชาติของฉันจะไปนัดบอด... แม่จัดให้ จำเป็นต้องไป"

เย่จื่อหยางตบไหล่เขาอย่างแรง ทําให้ขาเขาสั้นลงสองถึงสามเซนติเมตร "นัดบอดไปได้ทุกที่ทุกเวลา แต่ประวัติการฝึกของนายแย่ลงเรื่อย ๆ นี่จึงเป็นเรื่องสําคัญ พอดีให้วันหยุดแก่คนที่เขาต้องการ นายอยู่ในกองทัพเพื่อฝึกที่ดี เมื่อฉันกลับมา ถ้าฉันไม่เห็นความก้าวหน้าของนาย เทศกาลฤดูใบไม้ผลิปีหน้านายคงออกไปไม่ได้!"

ถังซุ่นโกรธขึ้นทันที ปากขอร้องเย่จื่อหยางบอกอย่าเลยนะ  อย่าทําเด็ดขาด แต่เย่จื่อหันหน้าก็ไม่หันกลับมา โบกมือและจากไปเตรียมไปกรอกใบสมัครลาหยุดต่อ

เหลือถังซุ่นและคนอีกสองสามคนที่จ้องมองเขา ถังซุ่นอยากวิ่งหนีแต่ถูกจับไว้ "พี่ถัง อย่าวิ่ง ไปเถอะ ไปเปลี่ยนวันหยุดกันเถอะ คําสั่งของหัวหน้าใหญ่ คุณต้องปฏิบัติตามนะ"

   ตอนนี้เฉียนอ้ายเล่อเป็นวิทยากรที่โรงพยาบาล เธอสนิทกับซ่งเสี่ยวเชียนอย่างชัดเจน เรื่องอะไรก็ต้องพูดกับซ่งเสี่ยวเชียนคนเดียว เพื่อให้แน่ใจว่าเธอเข้าใจแล้ว แบบนี้ถึงจะพูดเรื่องต่อไปได้ จากนั้นโรงพยาบาลจะจัดให้เธอแนะแนวการผ่าตัดอะไร เธอก็ต้องมีซ่งเสี่ยวเชียนอยู่ที่นั่นด้วยและให้เธอเรียนรู้ประสบการณ์อยู่ข้าง ๆ

ทุกคนแอบบงงงวย เพราะซ่งเสี่ยวเชียนนี้ได้รับการสนับสนุนจากตระกูลเย่ยังไม่พอ อาจารย์เฉียนโผล่มาจากไหนอีก ได้แต่เก็บความสงสัย คำซุบซิบเหล่านี้ทําได้แค่พูดลับหลังซ่งเสี่ยวเชียน ใครจะกล้าพูดต่อหน้า

   !!