ตอนที่ 70: ไปรับภรรยาของฉัน

การพบกันครั้งแรก สีหน้าของคุณปู่ดูเหมือนจะไม่ชอบเธอมากนัก วันนี้ในขณะที่เย่จื่อหยางไม่อยู่ ซ่งเสี่ยวเชียนก็รู้สึกได้ทันทีว่าคุณปู่ต้องการแยกพวกเขาออกจากกัน

แบบนี้ได้ยังไงกันล่ะ! ตอนนี้ซ่งเสี่ยวเชียนมีความรู้สึกดีๆให้เย่จื่อหยางแล้ว กําลังเตรียมที่จะให้เย่จื่อหยางกลายเป็นคนของเธอ ตอนนี้คุณปู่มาก่อกวน? ไม่ได้เด็ดขาด

   คุณปู่หันกลับมามองเธอ "พยายาม จะพยายามยังไงเธอชอบความรู้สึกที่ครึ่งเดือนก็ไม่ได้เจอหน้ากันสักครั้งหรอ，เมื่อเธอกลับบ้านมาก็ไม่เจอใครสักคนอยู่ในบ้านหรอ เย่จื่อหยางออกไปทำภารกิจไม่โทรหาเธอแม้แต่ครั้งเดียว เธอชอบแบบนี้เหรอ"

"ไม่ชอบค่ะ ไม่ชอบแน่นอน แต่คนที่ฉันรักคือเย่จื่อหยางคนนี้ และสิ่งที่ท่านพูดมันเป็นเพียงความจริงที่โหดร้าย นี่เป็นงานของเย่จื่อหยาง ดังนั้นฉันจะสนับสนุนเขา หนึ่งเดือนครึ่งไม่กลับบ้าน อย่างน้อยก็ยังเหลืออีกครึ่งเดือนที่จะได้เจอเขา คุณปู่ ฉันมีเพื่อนคนหนึ่ง สามีของเธอก็เป็นทหารพิเศษ พวกเขาแต่งงานกันมาเจ็ดเกือบแปดปีแล้ว ไม่เคยทะเลาะกันเพราะไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันเลยค่ะ "

"อ่อ เพราะรักอะไรก็ได้ทุกอย่างเลยเหรอเด็กน้อย มันง่ายที่จะตกหลุมรักแต่มันยากที่จะเข้ากันได้ ตาแก่อย่างฉันพูดจาไม่ค่อยน่าฟัง เธออย่าใส่ใจไปเลย ฉันแค่อยากรู้ว่า เธอจะทนความเหงานั้นได้ไหม ดูซิตอนนี้คนที่แต่งงานและนอกใจมีเยอะแยะ ถ้าต่อไปเธอทำแบบนั้น ตระกูลเย่จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน" คุณปู่โบกมือ ยิ่งพูดยิ่งแรง

ซ่งเสี่ยวเชียนในใจโกรธมาก อยากจะระบายออกมา แต่ก็ยังถือว่าคุณปู่เป็นผู้ใหญ่และเป็นคุณปู่ของเย่จื่อหยาง โกรธแค่ไหนก็ต้องอดทน กัดฟันแล้วพูดว่า "คุณปู่ ฉันต้องทํายังไงคุณปู่ถึงจะพอใจ"

"ตอนแรกก็ไม่พอใจแล้ว ต่อไปจะพอใจได้ยังไง" คุณปู่เดินไปที่ประตู เปลี่ยนรองเท้าให้เรียบร้อย ไม่รอให้ซ่งเสี่ยวเชียนไปส่ง ก็เปิดประตูจากไป ซ่งเสี่ยวเชียนยังอยากจะออกไปส่ง แต่เมื่อวิ่งไปที่ประตู คุณปู่ก็หายตัวไปแล้ว เหมือนลมกระโชกแรงอย่างไงอย่างงั้น...

ซ่งเสี่ยวเชียนเตะเข้าที่ประตูอย่างรุนแรง แต่โชคร้าย เตะเข้าตรงนิ้วเท่าพอดี เธอเจ็บจนตรงนั่งลงบนพื้นและด่าเย่จื่อหยางยกใหญ่ในกองทัพ เย่จื่อหยางจามแล้วจามอีก...

   เย่จื่อหยางกลับบ้านแล้ว พอฝึกเสร็จยังสวมชุดลายพรางอยู่ เขารีบสะพายกระเป๋าใบเล็กของตัวเองแล้วจากไป เมื่อมาถึงเขตเมืองหลวง เขามองนาฬิกายังมีเวลาอีกครึ่งชั่วโมงกว่าๆ กว่าซ่งเสี่ยวเชียนจะเลิกงาน เขาคิดว่าจะไปรับเธอดีไหม ถือว่าเซอร์ไพรส์เธอ

เขาตบไหล่คนขับด้านหน้า "เลี้ยวกลับ ไปโรงพยาบาล xx จอดที่ประตูก็พอ"

   คนขับหันไปมองเย่จื่อหยาง ถามอย่างอยากรู้อยากเห็นว่า “หัวหน้าใหญ่ คุณไปโรงพยาบาลทําไมครับ”

วันนี้เย่จื่อหยางอารมณ์ดีและตอบว่า “ไปรับภรรยาของฉัน”

   ฟังจากน้ำเสียงนั้นแล้ว คนฟังคงรู้สึกขนลุก ไม่เคยเห็นหัวหน้าใหญ่เวอร์วังขนาดนี้ และแอบหัวเราะเบาๆ ที่แท้ความรักมันชุ่มชื่นใจจริงๆ หัวหน้าใหญ่ที่ปกติเหมือนสัตว์เลือดเย็นตอนนี้กลับอบอุ่นขึ้นแล้ว

รถจี๊ปทหารจอดอยู่ที่ประตูโรงพยาบาล รปภ.มองแล้วมองอีก ไม่มีอะไรน่าแปลกใจมากนัก เย่จื่อหยางลงมาจากรถและดึงเข็มขัดออก และส่งสัญญาณให้คนขับรถว่านายสามารถไปได้แล้ว จากนั้นเขาก็เข้าไปในโรงพยาบาลอย่างองอาญ

นางพยาบาลเห็นใจก็เบิกบานเหมือนดอกไม้ จนลืมทำงานทำการไปหมด เดินตามหลังเย่จื่อหยางต้อยๆ  อยากจะเข้าไปคุยกับเขา แต่บรรยากาศรอบตัวเขาช่างน่ากลัวเหลือเกิน ทำให้คนอื่นไม่กล้าที่จะเข้าไปใกล้

ตอนนี้ซ่งเสี่ยวเชียนก็ไม่มีอะไรทํา ยืนคุยกับพยาบาลไปพลางที่เคาน์เตอร์รอเลิกงาน จากนั้นก็ได้ยินเสียงอึกทึกครึกโครมข้างนอก เธอจึงเริ่มหงุดหงิดขึ้นมา ไม่รู้หรือไงว่าโรงพยาบาลต้องการความเงียบนะ เดินออกไปกำลังจะพร้อมด่า ปรากฏว่าเมื่อดูชัดๆ นั้นมันเย่จื่อหยาง ที่กำลังเดินปรี่เข้ามาหาเธอ

   เธอกลืนคําพูดเข้าปากทันที คนที่คิดถึงหลายวันในที่สุดก็ปรากฏตัวต่อหน้าต่อตา ในใจเธอถือว่าพอใจมาก รีบเก็บอาการของตัวเองทันที เธออยากเป็นสุภาพสตรี จึงเอามือลูบๆผมของตัวเอง

โอ้โห ผู้หญิงคนนี้พอได้เสแสร้งขึ้นมา ก็หยุดไม่ได้จริง ๆ

เย่จื่อหยางมองดูซ่งเสี่ยวเชียนที่ดูไม่ค่อยปกติ แล้วเอามือลูบหัวเธอ "เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม"

  เกิดความโกลาหลในหมู่พยาบาลเล็กน้อย ที่แอบมองอยู่ข้างหลังพวกเขาแอบมองอย่างโจ่งแจ้ง มือ มือลูบหัวแล้ว! ดูเหมือนว่าเย่จื่อหยางยังคงเป็นผู้ชายที่อบอุ่นและเท่มาก

ซ่งเสี่ยวเชียนเปลี่ยนสีหน้าในหนึ่งวินาที แล้วตบมือเขา "คุณนั้นซิเป็นแน่นอนว่าฉันไม่เป็นไร ไม่เข้าใจสถานการณ์จริง ๆ คุณมาที่นี่ทําไม ควรกลับบ้านทำตัวเป็นเจ้าชายและรอรับประทานอาหารไม่ใช่เหรอ"

"อีกนานไหมกว่าจะเลิกงาน" เย่จื่อหยางเกาหัว จะบอกว่ามารับเธอเลิกงานก็พูดไม่ออก เลยเปลี่ยนวิธีถามอีกแบบหนึ่ง แต่ฟังจากน้ำเสียงนี้แล้ว ออกจะเผด็จการไปหน่อย เป็นอีกครั้งที่กลุ่มพยาบาลต่างตื่นเต้นอยู่ข้างหลังเขา

   เย่จื่อหยางยกข้อมือเขาขึ้นและดูนาฬิกา "ตอนนี้"

ถ้าอย่างนั้นก็ไปซิ ไม่เกรงใจแล้วก็ไม่ต้องลังเล เย่จื่อหยางก็กอดไหล่ของซ่งเสี่ยวเชียนและพาเธอไป ซ่งเสี่ยวเชียนร้อง เสื้อผ้ายังไม่ได้เปลี่ยนกระเป๋ายังไม่ได้หยิบเลย กระเป๋าเงินมือถือยังอยู่ข้างใน เย่จื่อหยางมองเธออย่างยุ่งยาก "วุ่ยวาย"

มองละมองนาฬิกา แสดงความจริงจังเหมือนกับตอนซ้อม "ครึ่งนาที เกินเวลา จะถูกลงโทษ" จากนั้นเริ่มจับเวลา

   ซ่งเสี่ยวเชียนมองเขาแวบหนึ่ง แล้วมองนาฬิกาของเขาอีกครั้ง รีบวิ่งกลับไปที่ออฟฟิศ เปลี่ยนเสื้อผ้าและถือกระเป๋า เธอทำความเร็วที่เร็วที่สุด ถอดเสื้อคลุมสีขาวออกและเปลี่ยนเสื้อผ้าของตัวเอง แล้วเก็บของ ในที่สุดก็วิ่งออกมาอยู่ต่อหน้าเย่จื่อหยางอย่างรวดเร็ว

เย่จื่อหยางยืนพิงกําแพง เมื่อเห็นเธอมาถึงแล้ว มองไปที่นาฬิกา "เกินสิบวินาทีแล้ว ถ้าเธอเป็นสมาชิกในทีมของฉัน ฉันจะให้เธอทําซ้ำเรื่องเมื่อกี้อีกร้อยครั้งทันที แต่เพื่อให้เธอเป็นภรรยาของฉันลงโทษเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็พอแล้ว”

  เย่จื่อหยางทําหน้าฉันจริงจังมาก ซ่งเสี่ยวเชียนมองพวกพยาบาลที่ยังแอบดูอยู่ข้าง ๆ และเตะที่น่องของเขาอย่างไม่เกรงใจ "ได้คืบจะเอาศอกนะคุณ"

"กลับบ้านเถอะ" เย่จื่อหยางยิ้มอย่างร้ายกาจ

เย่จื่อหยางออกมาจากกองทัพก็ตรงมาที่โรงพยาบาล ทั้งสองเดินไปที่ประตูโรงพยาบาล ภายใต้พระอาทิตย์ตกดินที่แผดเผา เย่จื่อหยางกําลังจะนั่งแท็กซี่กลับบ้าน แต่ซ่งเสี่ยวเชียนกลับส่ายหัว "คุณชายเย่ คุณอาจยังไม่ได้สัมผัสกับรถไฟใต้ดินของเมืองหลวงใช่ไหมลองสัมผัสดูไหม"

เย่จื่อหยางไม่ค่อยทํารถไฟใต้ดินนี่เป็นเรื่องจริง วันหยุดพักผ่อนออกไปเที่ยวที่บ้านหรือไปที่ไหนเขาก็ขับรถเอง แต่ก่อนเขาใช้เวลาส่วนใหญ่ในกองทัพและสันโดดจากโลกภายนอกจริง ๆ

ซ่งเสี่ยวเชียนกะพริบตาให้เขา ฮึ่มๆ บอกว่าจะลงโทษเธอเหรอ มาลิ้มรสการลงโทษของเธอก่อน! เมื่อเดือนที่แล้วเขาอยู่บ้าน ไม่มีอะไรทําว่างจนไม่รู้จะพูดว่ายังไง  เขาไม่เคยมารับเธอเลิกงาน ให้เธอไปเบียดรถไฟใต้ดินอย่างยากลําบาก ครั้งนี้ก็ให้เขามาลิ้มลองดูสักครั้ง

   !!