ตอนที่ 79: หัวโน

ซ่งเสี่ยวเชียนไม่ทําอะไรเลย เย่จื่อหยางต้องไปทำกับข้าวด้วยตัวเอง ครั้งนี้เป็นอาหารมังสวิรัติจริง ๆ มังสวิรัติมากกว่าพระกินอีก แม้แต่ผัดกะหล่ำปลีจีนก็ใช้น้ำมันเรพซีด ไม่เปื้อนน้ำมันหมูสักนิด

ซ่งเสี่ยวเชียนมองอาหารมังสวิรัติที่โต๊ะแล้วพูดไม่ออก ความอยากอาหารเปลี่ยนเป็นระดับต่ำ แต่เย่จื่อหยางกลับกินอย่างเอร็ดอร่อย แต่ระหว่างที่เย่จื่อหยางกินข้าว เขาขยี้เหนือศีรษะเป็นครั้งคราว ซ่งเสี่ยวเชียนมองเขาอย่างสงสัย

ในที่สุดหลังจากกินข้าวเสร็จ ขณะที่เขากําลังล้างจาน เธอรีบไปเอามือไปสัมผัสหัวเขา ไม่ลูบก็ไม่รู้พอลูบก็ตกใจโดยไม่รู้ตัว บนหัวของเย่จื่อหยางบวมโนขึ้น แม้ว่าจะไม่ได้โนใหญ่มากแต่ก็พองเล็กน้อย

ซ่งเสี่ยวเชียนนึกถึงก่อนหน้านี้เธอโยนเจลอาบน้ำใส่หัวเย่จื่อหยางอย่างแรง ที่แท้หัวปูดโนขนาดนี้เขากลับไม่พูดอะไร

โอเค ซ่งเสี่ยวเชียนเป็นคนจิตใจดี ตอนนี้เมื่อได้เห็นสิ่งนี้แล้ว ในใจของเธอก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา คิดว่าเธอใจร้ายไปหน่อยจริง ๆ บางทีเย่จื่อหยางอาจไม่ได้ตั้งใจบุกเข้ามาแอบดูเธอจริง ๆก็ได้ และใครแอบดูคนอื่นแถมจงใจเปิดประตูอีก

พอในใจรู้สึกผิดเธอก็อยากชดเชยไง ดึงเขาออกจากครัวแล้วก็ไม่ให้เขาล้างจานแล้ว แสดงภาพลักษณ์หมอออกมาทันทีและถามเขาว่าหัวโนใหญ่ขนาดนี้ทําไมไม่บอกเธอ ยังถามเขาอีกว่ามีตรงไหนไม่สบายอีกบ้างมีอาการจะอ้วกแบบนี้หรือป่าว

   เย่จื่อหยางบอกว่าไม่รู้สึกอะไรเลย ซ่งเสี่ยวเชียนจึงสบายใจขึ้นมา เอากระดาษทิชชู่มาทาน้ำมันหอมระเหย แล้วเช็ดเบา ๆ ที่ศีรษะของเย่จื่อหยางที่บวมขึ้น ทหารพิเศษคนหนึ่งถูกเธอทุบจนหัวบวม เธอรู้สึกตลก

เย่จื่อหยางไม่ได้พูดอะไร นั่งเงียบให้เธอนวดให้ เขาก็ไม่ได้ตําหนิอะไร ดังนั้นเขาจึงไม่ได้พูดถึงแม้แต่คําเดียว เพียงแต่ซ่งเสี่ยวเชียนไม่ต้องบอกว่าเขาไม่สบาย เธอก็รู้เองจุดนี้ทําให้เขามีความสุข แสดงให้เห็นว่าซ่งเสี่ยวเชียนเป็นห่วงเขาจากใจจริง

ซ่งเสี่ยวเชียนนวดให้เขากว่าสิบนาที จุดที่บวมขึ้นก็ดีขึ้นมากแล้ว โดยพื้นฐานเริ่มหายบวมแล้ว เย่จื่อหยางเงยหน้าขึ้นจ้องมองซ่งเสี่ยวเชียน เธอรู้สึกอายและถอยหลังไปสองสามก้าว "ฉันแค่สงสารคุณในใจ เข้าใจไหม แค่เห็นใจเท่านั้น"

เธอแค่จ้องตาแล้วพูดเรื่องไร้สาระ แต่เย่จื่อหยางกลับถอนหายใจและพูดว่า "มีคนเห็นอกเห็นใจก็เป็นเรื่องดีนะ"

ซ่งเสี่ยวเชียนยังคงคิดตามประโยคของเขาอยู่ เย่จื่อหยางวางบนโต๊ะกาแฟแก้วและโทรศัพท์ของเขาก็สั่น เย่จื่อหยางมองหน้าจอผู้โทรเข้า หลังจากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นไปที่ห้องหนังสือ และยังไม่ลืมปิดประตู

เหอะ มีอะไรให้ฉันรู้ไม่ได้ หรือว่าเป็นเมียน้อย? ความคิดที่ยุ่งเหยิงเหล่านั้นของซ่งเสี่ยวเชียนเริ่มปรากฏขึ้นอีกครั้ง

จากนั้นเธอก็ไปล้างจานในห้องครัว แต่ล้างจานเพียงเก็านิ้วเท่านั้น มันเป็นงานที่ยากจริง ๆ เมื่อซ่งเสี่ยวเชียนล้างจานเสร็จ เย่จื่อหยางเดินออกมาจากห้องหนังสือ ซ่งเสี่ยวเชียนมองเขาแล้วส่งสายตาดูถูกใส่เขา ไม่สนใจเขาและนั่งบนโซฟาดูทีวี

   เย่จื่อหยางรู้สึกว่าช่วงเวลาที่เธองอนเป็นสิ่งที่ยากที่จะคาดเดาได้ ตอนที่เขาไปรับโทรศัพท์ หญิงสาวคนนี้เริ่มงอนอีกครั้ง แน่นอนว่าการมีความรักก็ต้องอาศัยไอคิวสูง มิฉะนั้นจะไม่สามารถเดาได้ว่าเธอกําลังคิดอะไรอยู่

เย่จื่อหยางอ้อมไปด้านหลังโซฟา ยืนอยู่ข้างหลังซ่งเสี่ยวเชียน เอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของเธอเบา ๆ ซ่งเสี่ยวเชียนพยายามจับมือเขาออก แต่ถูกเย่จื่อหยางหลบไว้ เธอจึงหันกลับมามองเขาด้วยสายตาข่มขู่ ถ้าสัมผัสฉันอีกครั้ง ฉันจะตัดมือของคุณแน่

เย่จื่อหยางก็มลง มือจับโซฟาและพูดว่า "เด็ก ๆ ที่ถูกพวกค้ามนุษย์จับไป ตํารวจพบเบาะแสของเด็กๆแล้ว ตอนนี้ทั้งหมดได้ย้ายไปที่สถานเลี้ยงเด็กกําพร้า รอพ่อแม่ที่ติดต่อไว้มารับพวกเขา เธออยากไปดูไหม"

ซ่งเสี่ยวเชียนนึกถึงเด็กที่ขโมยกระเป๋าเงินของเธอและเด็กตาบอดที่พบในอุโมงค์ใต้ดิน ในใจก็รู้สึกสงสารและเห็นใจ ยังไงพวกเขาก็จะได้เป็นอิสระแล้ว เธอก็มีส่วนช่วยที่นี่(ช่วยหรอ) ซ่งเสี่ยวเชียนพยักหน้า

"ฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแป๊ป"

ตอนนี้เธออยากจะเข้าใจประสบการณ์ที่เด็ก ๆ เหล่านั้นเจอเป็นอย่างมาก ถูกพวกค้ามนุษย์จับตัวไปได้อย่างไร ห่างกับพ่อแม่มากี่ปีแล้ว? โดนพวกค้ามนุษย์ที่ไร้มนุษยธรรมพาไปอยู่ต่างถิ่นลองคิดดูสิ ซ่งเสี่ยวเชียนก็รู้สึกว่ามันโหดมาก

ที่นั่นเป็นสถานเลี้ยงเด็กกําพร้าของรัฐจักรพรรดิ ค่าใช้จ่ายทั้งหมดในการก่อสร้างได้รับการสนับสนุนจากรัฐบาลและอุปกรณ์ภายในมีความสมบูรณ์มาก ทันทีที่เดินเข้าไปในสถานเลี้ยงเด็กกําพร้าก็มีบรรยากาศที่อบอุ่นมากที่ล้อมรอบซ่งเสี่ยวเชียนเห็นเด็ก ๆ ที่วิ่งไปรอบ ๆ และเต็มไปด้วยความสดใส มันยากที่จะจินตนาการว่าพวกเขาทั้งหมดไม่มีพ่อแม่

เย่จื่อหยางอธิบายจุดประสงค์ให้กับเจ้าหน้าที่ที่เคาน์เตอร์ต้อนรับฟัง เจ้าหน้าที่จึงโทรหาคณบดี คณบดีมาต้อนรับพวกเขาด้วยตัวเอง เป็นหญิงวัยกลางคนคนหนึ่ง พอเห็นเย่จื่อหยางก็จับมือกันอย่างสนิทสนม

"เรื่องทั้งหมดฉันได้ยินตํารวจแล้ว ขอบคุณพวกคุณมากจริง ๆ ที่สามารถไขคดีใหญ่ขนาดนี้ได้ถือเป็นคุณูปการสําคัญแน่นอน" คณบดียิ้มแย้มอย่างใจดีและกล่าวอย่างตื่นเต้น

เย่จื่อหยางส่ายหัวและไม่มีการแสดงออกอะไรเป็นพิเศษบนใบหน้าของเขา "ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกครับ ผมแค่อยากช่วยภรรยาของผมหากระเป๋าเงินคืนที่ถูกขโมยเท่านั้น ไม่อย่างงั้นผมคงจะไม่สนใจเรื่องนี้"

   รอยยิ้มของคณบดีแข็งทื่อ มองไปที่ซ่งเสี่ยวเชียนที่ยืนอยู่ข้างเย่จื่อหยาง ซ่งเสี่ยวเชียนมองคณบดีด้วยสายตาลุกลี้ลุกลน แล้วมองไปที่เย่จื่อหยางอีกครั้ง ทําไมพูดแบบนี้ล่ะ นิ้วจิ้มเอวของเย่จื่อหยางเบาๆ ปกติพูดจาไม่ค่อยสุภาพ ทําไมตอนนี้พูดจาไร้มนุษยธรรมขนาดนี้

เย่จื่อหยางไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ ซ่งเสี่ยวเชียนจึงยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน คณบดีก็ตอบสนองในเวลานี้ ไม่มีการใส่ใจมากนัก ยังคงยิ้มแย้มแจ่มใสและจับมือกับซ่งเสี่ยวเชียน "เด็ก ๆ อยู่บนชั้นสอง เพราะจํานวนคนค่อนข้างเยอะ พวกเขาจัดให้พวกเขาได้พักที่หอพักใหญ่ชั่วคราวก่อน มาฉันจะพาไปดู"

คณบดีเดินไปและบอกพวกเขาถึงที่มาของเด็กเหล่านี้และเบื้ยงหลังของแก๊งนี้

   จริง ๆ แล้วแก๊งค้ามนุษย์นั้นก่ออาชญากรรมมากกว่าเด็กร้อยคนนี้ จํานวนนั้นมากโข เพราะตามคําบอกเล่าของพวกเขา แก๊งนี้ก่อตั้งมาเจ็ดถึงแปดปีแล้ว มักจะเคลื่อนไหวในเมืองเล็ก ๆ หรือชนตอนที่ห่างไกล

การมาถึงเมืองหลวงในครั้งนี้ เพียงเพราะมีการซื้อขายทารกที่ต้องดําเนินการที่นี่ อีกฝ่ายขอดูเด็กก่อน ถึงจะรู้ว่าจะซื้อหรือไม่ ดังนั้นพวกเขาจึงพาเด็ก ๆ กว่าร้อยคนนี้มาที่เมืองหลวงในนามของโรงเรียนที่จัดการท่องเที่ยว

ในเวลานี้พวกเขาได้มาถึงที่หอพักใหญ่บนชั้นสองโดยคณบดีและเด็ก ๆ ที่ถูกลักพาตัวกําลังนอนหลับอยู่ซึ่งอาจเป็นการนอนหลับที่ปลอดภัยที่สุดของพวกเขาในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาเพราะคณบดีกล่าวว่าเด็กบางคนถูกคนเหล่านั้นพามาอยู่ข้างกายเป็นเวลาหลายปีแล้ว

   !!