ตอนที่ 78: เป็นเป็นคนขี้ขลาด

ซ่งเสี่ยวเชียนเห็นเนื้อสัตว์และตาของเธอก็เปล่งประกาย เนื้อจานหนึ่งวางอยู่ตรงหน้านักชิมคนหนึ่ง เธอไม่สนใจว่าจะมีรอยแผลเป็นหรือไม่ จึงรีบคีบเนื้อชิ้นหนึ่งกิน แล้วอุทานว่า "เย่จื่อหยาง ฝีมือคุณก็ไม่เลวนิ อร่อยมากกก ครั้งหน้าฉันจะกินอันนี้ด้วย"

  "ไม่มีครั้งหน้า" เย่จื่อหยางพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แล้วหยิบเบียร์ที่วางอยู่ข้าง ๆ ขึ้นมาดื่ม ดื่มเบียร์ลงทำให้เขาผ่อนคลายลงมาก และมองซ่งเสี่ยวเชียนที่มีความสุขในการกินเนื้อจึงถามว่า

"วันนี้ผ่านอะไรมาเยอะแยะ เธอยังกินข้าวลงอีกหรอ"

   ซ่งเสี่ยวเชียนพูดด้วยรอยยิ้ม "คุณคิดว่าฉันใจสลายแล้วหรอ ฉันไม่ได้ขี้กลัวง่าย ๆ ขนาดนั้น และแน่นนอนมีคุณอยู่ข้าง ๆฉันจึงไม่ได้รับผลกระทบอะไรมาก" เธอตบไหล่ของเย่จื่อหยางและยกนิ้วโป้งให้เขา

"วันนี้ทําได้ดีมาก กดไลค์"

เย่จื่อหยางถูกล้อให้หัวเราะแล้ว เขาหัวเราะเสียงดังและดื่มเหล้าไปด้วย "แต่ก็ยังทําเธอได้รับบาดเจ็บนะ"

ซ่งเสี่ยวเชียนคีบเนื้อชิ้นใส่ในชามของเขา "แผลเล็กน้อยแค่นี้เอง คุณโทษตัวเองแบบนี้มันทำให้ฉันรู้สึกผิดนะ" ซ่งเสี่ยวเชียนกะพริบตาให้เขา เย่จื่อหยางมองเธอและยิ้มอีกครั้ง นี่เป็นหนึ่งในเสน่ห์ของซ่งเสี่ยวเชียน น้อยคนนักที่จะทําให้เย่จื่อหยางหัวเราะได้หลายครั้งและยิ้มอย่างมีความสุขขนาดนี้

หลังจากรับประทานอาหารเย็นเสร็จ ซ่งเสี่ยวเชียนก็ล้มลงบนโซฟา ดูทีวีไปพลางโทรหาเฉียนอ้ายเล่อ เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ให้เธอฟัง ความสามารถของผู้หญิงในการคุยโทรศัพท์เป็นสิ่งที่ไม่ควรมองข้าม ตั้งแต่เย่จื่อหยางไปล้างจานในห้องครัวไปจนถึงอาบน้ำทำทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้ว แต่ซ่งเสี่ยวเชียนยังคงเล่าประสบการณ์วันนี้ของเธออย่างตื่นเต้นไม่หยุด

เย่จื่อหยางนับถืออย่างมาก

   หลังจากคุยโทรศัพท์เกือบหนึ่งชั่วโมง ในที่สุดซ่งเสี่ยวเชียนก็วางสายไป เย่จื่อหยางดูเหมือนจะนั่งข้าง ๆ เธอด้วยความโล่งอก เขากลัวจริง ๆ ว่าโทรศัพท์เครื่องนี้จะถูกซ่งเสี่ยวเชียนทําให้ระเบิด

"คุณมานั่งทําอะไรที่นี่" ซ่งเสี่ยวเชียนถามด้วยความประหลาดใจมาก

เย่จื่อหยางชี้ไปที่หน้าจอทีวี "ฉันดูทีวี" ไม่คิดว่าเย่จื่อหยางคนนี้จะสนใจรายการวาไรตี้แบบนี้ด้วย เขาเป็นคนที่จริงจังแค่ไหน ซ่งเสี่ยวเชียนเข้าใจเป็นอย่างดี ไม่ว่ายังไงก็ตามก็รู้สึกว่าเขาไม่ได้นั่งลงเพื่อดูรายการวาไรตี้ที่ไม่ต้องการใช้ไอคิว

"ฉันถามคุณว่า หนึ่งบวกหนึ่งเท่ากับเท่าไหร่" ซ่งเสี่ยวเชียนยกสองนิ้วต่อหน้าเย่จื่อหยาง ตอนนี้เธอกระตือรือร้นอยากจะรู้ว่าไอคิวของเย่จื่อหยางมีปัญหาหรือไม่

เย่จื่อหยางมองสองนิ้วของเธอและพูดว่า "สิบเอ็ด" โดยไม่คิด

ซ่งเสี่ยวเชียนตบหน้าอกทันทีแล้วถอนหายใจด้วยความโล่งอก "ดูเหมือนว่าจะมีปัญหา เลยมาดูทีวี" พูดพลางยื่นรีโมตให้เย่จื่อหยาง "คุณดูตามใจชอบเลย อยากดูรายการอะไรคุณเลือกเลย ฉันไม่มีปัญหา"

  ตอนนี้เย่จื่อหยางก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี เป็นบ้าไปกับซ่งเสี่ยวเชียน เป็นครั้งแรกที่เขาทําแบบนี้

เช้าวันรุ่งขึ้น ซ่งเสี่ยวเชียนเพิ่งอาบน้ำเสร็จและยืนอยู่หน้ากระจกห้องน้ำโดยไม่สวมเสื้อผ้า หยดน้ำบนร่างกายหยดลงบนพื้นทีละหยด เธอยกคางขึ้นมองบาดแผลที่คออย่างระมัดระวัง

แผลสมานดีแล้ว แผลมีความยาวห้าถึงหกเซนติเมตร เธอค่อยๆดึงผ้าปิดปากแผลอกอย่างเบา ๆ แต่ก็มีอาการปวดเล็กน้อย จากประสบการณ์การเป็นหมอของเธอ แผลแบบนี้จะมีรอยแผลเป็นประมาณสี่ถึงห้าวัน ในช่วงเวลาสั้น ๆนี้ หมายความว่าเธอต้องสวมผ้าโปร่งๆใส่ไปทํางาน

  นางพยาบาลเหล่านั้นคงได้มีเรื่องให้ซุบซิบอีกเป็นแน่ แต่เธอเป็นหญิงสาวที่กล้าหาญศตวรรษนี้เรื่องพวกนี้จึงทำอะไรเธอไม่ได้

ซ่งเสี่ยวเชียนทายาเล็กน้อยแล้วนำผ้ากอซมาเปลี่ยนใหม่ แต่ทันใดนั้นประตูห้องน้ำก็เปิดออกอย่างกะทันหัน ปฏิกิริยาแรกของเธอคือเธอล็อคประตูแล้วนิ

   เย่จื่อหยางมองซ่งเสี่ยวเชียนที่ยืนอยู่หน้ากระจกอย่างตกตะลึง ซ่งเสี่ยวเชียนก็ดูเหมือนจะตกใจจนโง่ไปแล้ว ร่างกายของเธอไม่ตอบสนองใดๆ ** อา แม้แต่คราบน้ำก็ไม่เช็ดให้แห้ง เย่จื่อหยางเกือบจะเหมือนถูกรุมด้วยดอกทานตะวัน ไม่ขยับเขยื้อน ดวงตาของเขาจ้องมองที่ด้านหลังของเธอ สายตาลื่นลงมาอย่างช้า ๆ

"ไอ้คนลามก!"

หนึ่งวินาทีต่อมา ซ่งเสี่ยวเชียนก็ตอบสนองและเห็นเย่จื่อหยางจ้องมองตัวเองโดยไม่กระพริบตา เธอก็หยิบสิ่งของโยนใส่เขาไม่หยุด

เป็นครั้งแรกที่เย่จื่อหยางไม่ถูกเบี่ยงเบนความสนใจเช่นนี้ เขาไม่ได้สังเกตเห็นขวดเจลอาบน้ำที่ลอยมาหาเขาเลย มันลอยโดนเขาอย่างจัง เขาครวญครางแล้วได้สติจึงถอยออกไป

ซ่งเสี่ยวเชียนรีบไปปิดประตูทันที แล้วล็อคให้แน่นหนา หยิบผ้าขนหนูที่วางไว้ข้าง ๆ มาห่อตัวเอง หัวใจเต้นกระทึกครึกโคม แม้ว่าจนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่แน่ใจว่าเธอกับเย่จื่อหยางมีความสัมพันธ์แบบนั้นกันแล้วจริงหรอแต่ตอนนี้เธอถูกเย่จื่อหยางเห็นหมดแล้ว เธออยากเจาะตะเข็บพื้นหนีจริงๆ

เย่จื่อหยางทุบประตู "อาบแล้วก็รีบบออกมา ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจ ตัวเองไม่ล็อคประตูให้ดีจะโทษใครได้อีกอย่าง เธอถูกฉันเห็นหมดตั้งนานแล้ว ยังจะกลัวแค่อาบน้ำ"

"ไอ้สารเลว!"

คุณจะแอบมองฉันมันมีเหตุผลด้วยหรอ? ซ่งเสี่ยวเชียนเตะที่ประตู จากนั้นก็เงียบไป ซ่งเสี่ยวเชียนล้างหน้าด้วยน้ำเย็นเพื่อให้ตัวเองใจเย็นขึ้น อย่างไรก็ตามเธอทำใจกว่าสิบนาทีจึงเดินออกจากห้องน้ำ

  เย่จื่อหยางนั่งทานอาหารเช้าที่โต๊ะอาหารอย่างสบาย ๆ แล้ว ในเวลานี้ซ่งเสี่ยวเชียนจึงตระหนักว่า เห็นได้ชัดว่าบ้านหลังนี้มีห้องน้ำสองห้อง แต่ผู้ชายคนนี้แย่งห้องน้ำเดียวกันกับเธอมาตลอด จุดประสงค์นี้คืออะไร

ชี้ไปที่หน้าของเย่จื่อหยางและด่าว่า “คุณมันคนลามก เห็นได้ชัดว่ามีห้องน้ำมีสองห้อง ทําไมต้องแย่งห้องน้ำกับฉันตลอดเวลา คุณตั้งใจใช่ไหม?"

"ฉันชอบอันนี้มากกว่า" เย่จื่อหยางชี้ไปที่ห้องน้ำข้างหลังเธอ เลือกคิ้วแล้วทําหน้าว่าเธอทํายังไงกับฉัน

"ฉันจะฆ่าคุณ!" ซ่งเสี่ยวเชียนรีบวิ่งไปจู่โจมที่คอของเขาและบีบคออย่างรุนแรง เย่จื่อหยางแค่เอื้อมมือออกไปกดที่จุดฝังเข็มในมือของเธออย่างแรง มือข้างหนึ่งของเธอเจ็บจนหมดแรงแล้ว จากนั้นเธอก็กระโดดออกไปไกล

"คุณทําอะไรกับฉัน!" ซ่งเสี่ยวเชียนเอามือลูบๆตรงที่เจ็บ

"นี่เรียกว่าการรักษาจุดฝังเข็ม รักษาอารมณ์ที่รุนแรงอย่างเธอโดยเฉพาะ กดมากขึ้น สามารถปล่อยฮอร์โมนเพศหญิงได้มากขึ้น ทําให้คุณอ่อนโยนลงหน่อย" เย่จื่อหยางนี่เรียกว่าเรื่องไร้สาระที่จริงจัง

หลังจากซ่งเสี่ยวเชียนตั้งใจจะไม่สนใจเขาตลอดทั้งวัน ไม่คุยกับเขา ไม่มองเขา ไม่ทําอะไรทั้งนั้น เขาถามก็จะไม่ตอบ ยังไงก็แล้วแต่จะไม่ติดต่อกับเขา ดังนั้นในตอนเช้า เย่จื่อหยางบอกเธอว่าถึงเวลาทําอาหารแล้ว ซ่งเสี่ยวเชียนก็ไม่สนใจเขาและถือหนังสือเทคนิคทางการแพทย์เล่มใหญ่เข้าไปในห้องหนังสือ

จริง ๆ แล้วเธอแทบไม่ได้ดูเลย ขณะที่เย่จื่อหยางกําลังไปทําอย่างอื่น เธอแอบดูแอบดูทุกการเคลื่อนไหวของเขา และเมื่อเย่จื่อหยางเดินมาพุดคุยกับเธอ เธอก็ไม่สนใจแกล้งทำท่าจดบันทึก

เธอเหมือนคนขี้ขลาดคนหนึ่ง เย่จื่อหยางรู้ตัวนานแล้ว เธอคิดว่าเธอปิดได้แนบเนียนแล้ว

   !!