ตอนที่ 1: ฉันไม่ใช่คนที่ยอมถูกรังแกง่ายๆ

“บ้านเกิดผมอยู่ในเขตชนบทของมณฑลส่านซี พ่อแม่ฉันยังมีชีวิตอยู่ มีพี่ชายหนึ่งคนเปิดร้านอาหารในเมือง ถือว่าทำเงินได้ดีเลยล่ะ ส่วนผมเรียนจบมหาวิทยาลัยซิงหัว ตอนนี้ฉันซื้อบ้านหนึ่งหลังใจกลางเมืองหลวง มีรถBMW 

อ่อ คุณเคยบอกว่าคุณเป็นนักศึกษาแพทย์ เพิ่งจบปริญญาเอกแล้วกลับประเทศใช่ไหมครับ? เรียนแพทย์มันต้องใช้เวลา หางานได้หรือยังครับ ?ถ้ายังไม่ได้ ผมมีคนรู้จักสามารถให้คุณเข้าไปทำงานโรงพยาบาลใหญ่รัฐบาลได้  แต่ว่าด้วยเงินเดือนของผมตอนนี้ ถ้าเราแต่งงานกัน คุณแค่ทำหน้าที่เป็นภรรยาอยู่บ้านไม่ต้องออกไปทำงานเลยก็ได้

อ๋อใช่ คุณยังไม่ได้บอกคุณอายุเท่าไหร่เลย แล้วก็คุณคิดว่าผมโอเคไหม ? ”

เป็นครั้งที่ 10 แล้ว หลังจากที่ซ่งเสี่ยวเชียนถูกครอบครัวบังคับให้ไปนัดบอดตั้งแต่ที่เธอกลับมาถึงจีน ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธออายุ 38 ปี ใส่แว่นหนาเตอะหัวล้านถึงกลางหัว ตามที่เขาอธิบายมันเกิดจากความกดดันจากสภาพจิตใจการทำงานเกี่ยวกับสายงานไอที  เมื่อได้ยินเช่นนั้น ซ่งเสี่ยวเชียนตอบด้วยน้ำเสียงคลายความสงสัย อ๋อ มิน่าล่ะ

อันที่จริง เธออยากจะจบบทสนทนาระหว่างหนุ่มไอทีคนนี้มานานแล้ว เพราะเธอไม่ชอบผู้ชายใส่แว่นเอาเสียเลย แต่หนุ่มไอทีคนนี้ก็ยังพูดต่อไม่หยุด โดยพูดภาษาจีนกลางสำเนียงส่านซี

ซ่งเสี่ยวเชียนทำอะไรไม่ถูกแล้วตอบว่า “ยี่ ยี่สิบเก็า คุณ……ก็โอเคดี”

“ยี่สิบเก็าแล้วคุณดูเด็กกว่าอายุจริงมาก ที่จริงคุณอายุมากขนาดนี้แล้วหรอ หนุ่มไอทีดูสีหน้าตกใจพร้อมรังเกียจเล็กน้อย ”

ซ่งเสี่ยวเชียน พูดอะไรไม่ออกกับคนตรงหน้าผมสามเส้นพยายามรักษาภาพพจน์การเป็นกุลสตรีที่สุด ในใจคิดว่า คุณคิดว่าฉันแก่เกินไปทั้งๆ ที่อายุสามสิบแปดแล้วหรือ? หลงตัวเองเกินจะเยี่ยวยา! กระแอม

"ในเมื่อเป็นแบบนี้ ฉันคิดว่าเราไม่..."

“คุณซ่ง พ่อแม่ของคุณคงอยากให้คุณแต่งงานโดยเร็วที่สุดใช่ไหม คุณสมบัติของผมพักอยู่บ้านใจกลางเมืองหลวงก็ถือค่อนข้างดี หากคุณต้องการหาคนที่ดูแลมีพร้อมทุกอย่าง คุณต้องดูว่าตัวเองเหมาะสมกับคนอื่นหรือไม่ ผมคิดว่าพวกเราลองศึกษากันสักระยะ ถ้าผมรู้สึกว่าอดทนได้ คุณก็คิดว่าโอเค พวกเราค่อยมาคบกัน "

“อดทน!”

สีหน้าของซ่งเสี่ยวเชียนโกรธจนเลือดขึ้นหน้าแต่พูดอะไรไม่ออก พยายามระงับความโกรธของเธอ จิบน้ำบ๊วยเปรี้ยวๆเย็นๆแล้วลุกขึ้นยืนทันที "ฉันไม่คิดว่าเราจำเป็นต้องคุยกันอีก เป็นเพราะฉันไม่ดีพอสำหรับเธอ อย่าโทรมา อย่ารบกวน"

เมื่อเธอกำลังจะเดินออกจากร้านเล็กๆ หนุ่มไอทีคนนั้น เดี๋ยว เดี๋ยว เดี๋ยว ชายหนุ่มตรรกะป่วยจู่ๆ ก็ตะโกนว่า

"คุณซ่ง ค่าเครื่องดืมคุณ คุณจ่ายเอง!"

เหี้ยย!!!

ซ่งเสี่ยวเชียนกำหมัดแน่นด้วยมือทั้งสองข้าง เดินตอกรองเท้าส้นสูงของเธอกลับไปต่อหน้าชายผู้ตรรกะป่วยอย่างรวดเร็ว ยกแก้วของเธอขึ้นและสาดน้ำบ๊วยใส่หน้าของเขา

"แก้วนี้ฉันเลี้ยง!! ไม่ต้องขอบคุณ" จากนั้นเธอก็จ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ เดินออกจากร้านพร้อมกับเชิดหน้าขึ้น

ซ่งเสี่ยวเชียนย้ำกับพ่อแม่ของเธอทางโทรศัพท์อีกครั้งว่า

"แม่ ไม่ต้องวางแผนให้หนูมานัดบอกอีกนะ แม่หามาแต่ละคนก็แปลกประหลาดตรรกะป่วยไม่มีใครยอมใคร! หนูจะไม่มีวันไปนัดบอดอีก! "

นัดบอด10 ครั้งไม่มีสักครั้งเลยที่ถูกใจ ซ่งเสี่ยวเชียนจะอดทนกับสถานณ์ที่อึดอัดแบบนี้ต่อไปได้หรือไม่?

“พูดอะไรโง่ๆห้ะ! ” ไม่ไปนัดดูตัวแล้ว?

ฉันกลัวว่าชาตินี้แกคงไม่มีวันได้แต่งงานหรอกผู้ชายที่ฉันนัดให้ไปดูตัววันนี้มีตรงไหนแย่? เขาเป็นผู้บริหารในบริษัทใหญ่มีเงินเดือนปีละเป็นล้าน! แกแต่งงานกับเขา มีเงินมีทองให้ใช้ไปทั้งชาติ " แค่ผู้ชายตรรกะป่วยคนนั้นเงินเดือนถึงหนึ่งล้านต่อปี? ขี้โม้เถอะ

แม้แต่แม่ตัวเองยังดูถูกเธอขนาดนี้เลยเหรอ? ซ่งเสี่ยวเชียนตัดสายโทรศัพท์ของแม่ด้วยความโกรธ จากนั้นก็ปิดโทรศัพท์ คืนนี้เธอไม่อยากกลับบ้านและฟังเสียงดุด่าของพวกเขา เธอเป็นลูกสาวที่ดีมา 29 ปีแล้ว ดังนั้นวันนี้ไม่ว่ายังไงเธอต้องลองดื้อด้านดูสักครั้ง ไม่อย่างนั้น ในใจคงรู้สึกหงุดหงิดไม่สามารถระบายออกมาได้

ซ่งเสี่ยวเชียนเพิ่งจบการศึกษาจากลอนดอน ประเทศอังกฤษ และกลับมายังประเทศจีนในปีนี้ เธอเรียนแพทย์ในลอนดอนมาเป็นเวลา 10 ปีแล้ว เธอคิดว่าเธอจะสามารถสร้างชื่อเสียงในวงการแพทย์ในประเทศหลังจากกลับมาที่จีน ไม่คาดคิด ความจริงนั้นโหดร้ายแม้ว่าการศึกษาของเธอจะดีก็ตาม แต่เธอเป็นแค่มือใหม่ประสบการณ์ผ่าตัดน้อย จึงทำได้แค่เป็นนักศึกษาแพทย์ฝึกงานที่เชื่อฟังคำสั่งเท่านั้น