ตอนที่ 7: ความขัดแย้ง

“เย่จื่อหยางทำความเคารพ "ผู้บัญชาการ!" หลู่เซียงหรงโบกมือห้าม "คุณได้รับบาดเจ็บ ทำไมคุณถึงทักทายด้วยล่ะ พักผ่อนให้เต็มที่ แล้วฉันจะมาถามสถานการณ์และบันทึกมันตามปกติ"

หลู่เซียงหรง และ เย่จื่อหยาง เป็นพี่น้องกันมานานกว่าสิบปี เขาอายุมากกว่าเย่จื่อหยางไม่กี่ปี เนื่องจากเขาเข้าร่วมกองทัพเร็วกว่า อย่างไรก็ตามทั้งสองเข้ากันได้ดีมาก หลังจากที่รู้จักพวกเขาก็กลายเป็นเพื่อนรักกัน พวกเขาเคยออกไปทำภารกิจด้วยและไว้เนื้อเชื่อใจกันเป็นอย่างมาก

  หลู่เซียงหรง จดบันทึกอย่างจริงจัง เย่จื่อหยางรู้สึกฟุ้งซ่านเล็กน้อย และถามขึ้นทันทีว่า

"นายแจ้งพ่อของฉันเกี่ยวกับขาที่หักของฉันหรือยัง?"

หลู่เซียงหรงหยุดเขียน เงยหน้าขึ้นแล้วถามว่า "เขาไม่มาหานายเหรอ?" เมื่อมองอีกครั้งใบหน้าของ เย่จื่อหยางก็แสดงอารมณ์ผิดหวังเล็กน้อย และ หลู่เซียงหรง ก็เข้าใจทันที เขาตบไหล่เขาและปลอบโยน

"พ่อนาย เป็นเจ้านายของบริษัทใหญ่ เขาคงจะยุ่งมาก น่าจะมาหานายทีหลัง ฉันแจ้งนายพลเย่ด้วย และเขาก็บอกทางโทรศัพท์ว่าเขาจะมา”

นายพลเย่ที่หลู่เซียงหรงพูดถึงก็คือปู่ของ เย่จื่อหยางนั้นเอง เขาสวมชุดทหารมาครึ่งชีวิตและประสบความสำเร็จมานับไม่ถ้วน ปีนี้เขาอายุเจ็ดสิบแล้วและร่างกายของเขาแข็งแกร่งกว่าคนหนุ่มสาว เขาเกษียณไปไม่กี่ก่อน ก่อนองค์กรได้เลื่อนตำแหน่งให้เขา ในฐานะพลเรือเอก เขามีชื่อเสียงอย่างมากในกองทัพและได้รับความเคารพนับถืออย่างมาก

เย่จื่อหยางตอบกลับด้วย โอ้ และดึงสีหน้าที่ผิดหวังเมื่อครู่กลับมา และใบหน้าของเขาก็จริงจังและเย็นชาอีกครั้ง

"อย่าปลอบฉันเลย ฉันไม่สนใจว่าเขาจะมาหาฉันหรือป่าว นายคิดว่าฉันเสียใจกับเรื่องนี้ อ่า ไม่! ฉันไม่ได้เสียใจเลย!”

   "ใช่ ใช่ ใช่  นายไม่เสียใจเลย" น้ำเสียงของหลู่เซียงหรงดูเหมือนปลอบเด็ก

หลู่เซียงหรงจดบันทึกต่อ เมื่อเห็นว่าใบหน้าของเย่จื่อหยางกลับมาเป็นปกติแล้ว พลางถอนหายใจ เขาเข้าใจว่าทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้ แต่อาการทางใจก็ต้องการยาทางใจนิ

"พักผ่อนเยอะๆ ผู้บังคับบัญชาได้อนุมัติให้คุณ ลาพักร้อนสามเดือนจนกระทั่งเมื่อนายกลับเข้ากองทัพหลังจากอาการบาดเจ็บที่ขาหายแล้ว นายก็ควรจะลาพักร้อนให้สบายนะ มันแค่สามเดือนเท่านั้น! มันนานกว่าการพักร้อนของผู้บัญชาการของฉันซะอีก!"

            “ขาของฉันหัก แล้วให้ฉันพักร้อนจะมีประโยชน์อะไรล่ะ นอนบนเตียงทุกวัน ทำให้ฉันหายใจไม่ออก! ถังซุนเจ้าเด็กคนนั้นล่ะอยู่ที่ไหน? ข้างนอกเหรอ ? ไปลากมันมาให้ฉันเดี๋ยวนี้!”

 เย่จื่อหยางแทนที่จะคิดถึงเรื่องยุ่งๆวุ่นวายเหล่านั้น เขากลับฉุดคิดถึงเพื่อนร่วมทีมสุดโง่เง่าอย่างถังซุนขึ้นมาทันที

“พอแล้วๆ หยุดตะโกนได้แล้ว นี่คือโรงพยาบาล ถังซุ่นรู้ว่านายย้ายมาห้องVIPแล้วก็รีบหนีไปเลย สามเดือนต่อจากนี้คิดว่านายคงไม่ได้เจอหน้าเจ้าเด็กนั้นแต่ฉันกลับไปจะลงโทษเขาแน่นอน! "

"ในที่สุดเขาก็ฉลาดพอที่จะรู้ว่าต้องหนีไป แต่หนียังไงก็หนีไม่รอด รอให้ขาฉันหายดีก่อเถอะ จะเตะให้ตูดบวมกันไปข้าง!"

เพียงพอแล้วๆ ทำไมเริ่มสบถอีกละเนี๋ย หลู่เซียงหรงรู้ว่าเย่จื่อหยางเริ่มฟื้นตัวแล้ว หัวเราะอย่างชอบใจ และปิดแฟ้ม

"ฉันไปทำงานก่อน ถ้ามีธุระด่วนก็โทรหาฉันนะ "

กำลังจะเปิดประตู ประตูก็เปิดออกพอดี หลู่เซียงหรงทำความเคารพเมื่อเห็นใครบางคนมา

“สวัสดีครับ นายพลเย่!” เย่หูพยักหน้าและตอบกลับว่า

“ทำงานเสร็จแล้วเหรอ? ฉันมีเรื่องจะพูดกับหลานชายฉัน” หลังจากทำความเคารพอีกครั้ง หลู่เซียงหรงก็ออกจากห้องผู้ป่วยอย่างรวดเร็ว

เย่จื่อหยาง รู้สึกประหลาดใจมากที่คุณปู่ของเขามาจริงๆ ไม่เพียงแต่คุณปู่มาคนเดียว แต่ยังรวมถึงคุณย่าด้วย อุบัติเหตุทางรถยนต์ของแม่ของเขาเมื่อปีที่แล้วเกือบจะทำให้ความสัมพันธ์ของทุกคนในครอบครัวถึงจุดแตกหัก

ดังนั้น เย่จื่อหยางจึงรู้สึกแปลกที่พวกเขามาเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาล