ตอนที่ 12: เฝ้าสังเกต

หลังจากอิ่มท้องแล้ว ซ่งเสี่ยวเชียนก็มองไปรอบ ๆ และจินตนาการว่าตัวเองเป็น เชอร์ล็อค โฮล์มส์ เพื่อดูว่าเธอจะหาลู่ทางที่จะหนีจากที่นี่ได้หรือไม่

มีเสื้อเชิ้ตผู้ชายธรรมดาๆ เนคไท กางเกงยีนส์ สองสามตัว และชุดนอนสีเข้มสองสามตัวแขวนอยู่บนตู้เสื้อผ้าในห้องนอน ไม่มีอะไรพิเศษ เมื่อเดินไปดูห้องหนังสือ ตู้หนังสือก็ล็อคทั้งหมด เปิดไม่ออก บนโต๊ะหนังสือมีคอมพิวเตอร์วางเอาไว้ เธอแทบรอไม่ไหวที่จะเปิดมัน แต่ไม่มีอะไรในคอมพิวเตอร์ และฮาร์ดดิสก์ก็ว่างเปล่าราวกับว่ามันถูกลบโดยใครบางคน

มันดูผิดปกติเกินไป แม้ว่าจะไม่ได้ใช้มันเพื่อเก็บข้อมูลอะไร แต่ก็มักจะมีหน้าต่อไปบ้าง ประวัติดูหนังงี้ แต่นี่ไม่มีอะไรเลย ซ่งเสี่ยวเชียนสรุปว่า คอมพิวเตอร์เครื่องนี้ต้องถูกดัดแปลงและไม่สามารถเชื่อมต่ออะไรได้เลย

เดินไปห้องน้ำดูอีกครั้ง มีแต่ของใช้สำหรับผู้ชายเหมือนเดิม หลังจากนั้น ไม่มีแล้ว ไปดูที่ห้องรับแขกก็ไม่มีอะไรเลย บ้านว่างทั้งหลังมีแต่ของจิปาถะกองพะเนินเท่านั้น

   หลังจากดูทั้งห้องแล้ว ดูเหมือนจะไม่มีอะไรน่าสงสัยนอกซะจากเจ้าคอมพิวเตอร์เครื่องนี้ หลังจากยุ่งเรื่องต่างๆเสร็จ ซ่งเสี่ยวเชียนรู้สึกเจ็บหลังเล็กน้อยและจำได้ว่าในห้องน้ำมีอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ซึ่งเหมาะสำหรับการแช่ตัว แม้ว่าเธอจะถูกลักพาตัว แต่เธอก็ไม่อาจที่จะต้านทานสภาพแวดล้อมที่สะดวกสบายขนาดนั้นใช่ไหม?

ขณะอาบน้ำ ซ่งเสี่ยวเชียนบังเอิญค้นพบว่าจริงๆ แล้วมันคืออ่างจากุซซี่ ยิ่งทำให้เธอชอบมากยิ่งขึ้น เธอไม่ลุกขึ้นจนนิ้วของเธอย่นและแห้งสนิท จากนั้นจึงสวมชุดนอนผู้ชายในตู้เสื้อผ้า ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่ถืออยู่แล้ว

หลังจากนั้นหยิบขนมออกมาวางบนโต๊ะ เปิดทีวี และเริ่มดูละครเกาหลี 'I'm Sorry, I Love You' แม้ว่าจะเป็นละครเก่า แต่ ซ่งเสี่ยวเชียน ก็ชอบละครเรื่องนี้มาก ละครเกาหลีเรื่องเดียวที่เธอดูคือเรื่องนี้แม้จะโหดร้าย แต่ก็ดูซ้ำไปซ้ำอีกและร้องไห้ครั้งแล้วครั้งเล่า

ในเวลากลางคืน เห็นพระเอกและนางเอกตกหลุมรักกันแต่ไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ เธอซึ่งร้องไห้จนม้วนกระดาษหมดไปครึ่งหนึ่ง เมื่อเห็นเวลา5ทุ่ม เธอก็เริ่มง่วงสะลึมสะลือปิดทีวี เดินเข้าไปในห้องนอนใหญ่ ฉันผล็อยหลับไปทันทีที่ร่างกายสัมผัสเตียง

คืนนั้น เย่จื่อหยางนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลในโรงพยาบาลและคอมพิวเตอร์ยังคงเปิดอยู่กลางดึก ในคอมพิวเตอร์มีเสียงร้องไห้ของผู้หญิงคนหนึ่งออกมาจากคอมพิวเตอร์ เมื่อมองรอบๆพบว่าคนไข้ทุกคนหลับไปแล้ว แผ่นหลังก็รู้สึกเย็นยะเยือกขึ้นมา

ทนไม่ไหวแล้ว และในที่สุดก็มีคนพูดว่า "ผู้พันเย่ เราไม่คัดค้านการดูหนังสยองขวัญ แต่คุณช่วยปิดเสียงหรือใส่หูฟังได้ไหม"

        เย่จื่อหยางหันศีรษะและมองพวกเขาโดยไม่พูดอะไร แสงจากหน้าจอคอมพิวเตอร์สะท้อนบนใบหน้าของเขา มันช่างน่ากลัวเหลือเกิน ทุกคนไม่คัดค้านในทันที ห่อผ้าห่มแล้วเข้านอนอย่างรวดเร็ว

  เย่จื่อหยางหันศีรษะและจ้องมองที่หน้าจอคอมพิวเตอร์สักพัก และทันใดนั้นก็มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา น่ารักดีนิ!

ใช่ การกระทำทั้งหมดของ ซ่งเสี่ยวเชียนที่บ้านของเย่จื่อหยางคืนนี้ถูกบันทึกโดยกล้องที่ติดตั้งที่บ้าน เย่จื่อหยางคอยสังเกตมันอยู่ตลอดเวลา มันไม่ใช่งานอดิเรกที่ผิด แต่แค่อยากจะรู้ว่า ซ่งเสี่ยวเชียนเป็นคนแบบไหน?

จนกระทั่งซ่งเสี่ยวเชียนผล็อยหลับไปบนเตียง เย่จื่อหยางจึงปิดคอมพิวเตอร์และเข้านอน ราตรีสวัสดิ์

เมื่อซ่งเซียวเชียนตื่นขึ้นมาเธอก็สะดุ้งอีกครั้งและเธอก็อยู่ในสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นชินอีกครั้ง เธอรู้สึกว่าช่วงนี้เธอตื่นขึ้นมาในสถานที่แปลก ๆ หลายครั้ง หลังจากนั้นเธอสับสนอยู่สักพัก หลายนาทีต่อมาเธอจะรู้ตัว ว่าเธอถูก

'ลักพาตัว'

ลุกขึ้นกินข้าวเช้าคิดว่าที่นี่เป็นบ้านของตัวเองแล้วหรือไง ของว่างอยู่ตรงนั้น  ห้องไหนเป็นห้องไหนก็ไม่ชินไปหมด เมื่อเดินไปถึงประตูใหญ่ สายตามองไปที่ด้ามจับ มือทั้งสองข้างท้าวสะเอว ประตูนี้ยังล็อคอยู่หรือเปล่า?