เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 15: เรียกพี่สะใภ้
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-09-13 11:38:45“พี่เย่ คุณปู่บอกว่าพี่เข้าโรงพยาบาล ฉันเป็นห่วงจึงกลับมาหาพี่จริงๆ แล้วยังมาหาว่าฉันมาก่อเรื่องให้พี่อีก? พี่ หรือว่าพี่ไม่รักฉันแล้วเหรอ?” เย่จื่อซินเปลี่ยนจากผู้หญิงชั่วร้ายอำมหิต กลายเป็นลูกแมวน้อยในทันที ผู้คนที่เห็นเหตุการณ์ถึงกับพบกลืนน้ำลายอีกครั้ง แม้ว่านิสัยจะรุนแรงไปบ้าง แต่ว่าสิ่งสำคัญคือหน้าตาอ่า สวยสุดๆ
ซ่งเสี่ยวเชียนซึ่งแอบฟังอยู่ข้างนอกประตูเช็ดปากของเธอและมีอาการขนลุกไปทั่วทั้งตัวอีกครั้ง เป็นเรื่องมหัศจรรย์ที่มีเด็กผู้หญิงเช่นนี้
“เข้าใจแล้ว ทีนี้ก็เห็นแล้ว ฉันไม่เป็นอะไร พักผ่อนเดือนกว่าๆ ก็ไม่ต้องใช้ไม้ค้ำแล้ว เธอกลับไปได้แล้ว”
“พี่เดินยังต้องใช้ไม้เท้านะ! นิคือไม่เป็นอะไรแบบนี้ทำอะไรก็ไม่สะดวก ให้ฉันอยู่ดูแลพี่เถอะ ฉันพยุงพี่เข้าห้องน้ำได้ ยังช่วยพี่อาบน้ำได้ด้วยนะ” เย่จื่อซินยิ้มด้วยสีหน้าทะเล้น
ผู้เห็นเหตุการณ์กลืนน้ำลายอีกครั้ง แกล้งชี้แขนชี้ขาของพวกเขา “คนสวย ฉันก็บาดเจ็บเหมือนกัน คุณช่วยดูแลฉันด้วยได้ไหม”
“ไม่จำเป็นหรอก มีพี่สะใภ้ของเธออยู่ที่นี่ เธอเป็นหมอ เธอสามารถดูแลพี่ได้ดีกว่าเธอ” เย่จื่อหยางมองผ่านรอยแยกของประตู เขารู้ว่าใครกำลังแอบฟังอยู่ข้างนอก
"พี่ บอกความจริงมาเดี๋ยวนี้พี่แต่งงานกับเธอแล้วจริงๆเหรอ?"
“ฉันไม่อยากจะพูดเป็นครั้งที่สาม เธอเป็นพี่สะใภ้ของเธอ ปฏิบัติต่อเธอด้วยความเคารพ ฉันขอเตือนเธออีกครั้ง อย่าสร้างปัญหาให้ฉันทำตัวดีๆ หน่อยเถอะ” ฉันไม่อยากตามเช็ดตามล้างให้เธออีก จะทุบตีคนอื่นให้ตาย แขนขาหัก เธอก็แก็ปัญหาเอง ฉันจะไม่ยุ่งแล้ว”
“งื้อ งื้อ พี่ ฉันรู้ว่าพี่ไม่รักฉันแล้ว ไม่เพียงแต่แอบไปแต่งงานตอนที่ฉันไม่อยู่ ตอนนี้กำลังขู่ฉัน ฉันเสียใจ ต่อไปฉันจะไม่สนใจพี่อีก
งื้อออออออ! ” สาวสวยสูงโปร่งรีบวิ่งออกไป
ผู้เห็นเหตุการณ์ต่างตกลงกันทันทีว่า "เอ่อออ พวกนายอยากจะไปห้องน้ำได้ไหม ฉันอยากจะไปเข้าห้องน้ำ ไปด้วยกันมั้ย?"
"เอาสิ ไปด้วยกัน!" หลังจากนั้นทุกคนก็รีบวิ่งหนีทันควัน เลือกที่จะเป็นผู้ติดตามเย่จื่อซิน
เย่จื่อหยางถอนหายใจ การมีน้องสาวที่คลั่งไคล้พี่ชายตัวเองแบบนี้แบบนี้ ตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยทำให้เขาไม่กังวลเลยสักครั้ง
"คนที่แอบฟังอยู่นอกประตู คุณเข้ามาได้แล้ว"
ซ่งเสี่ยวเชียนโผล่หัวของเธอเข้ามา กระพริบตาปริบๆมองเย่จื่อหยาง หลังจากนั้นค่อยๆเดินเข้าไปช้าๆ อันที่จริงไม่ใช่ว่าเธออยากแอบฟัง แต่เธอไม่รู้ว่าจะต้องไปที่ไหนจริงๆ กลับไปที่แผนกศัลยกรรมเหรอเธอกลัวว่าจะโดนไล่ตะเพิดมาที่นี้อีกครั้ง
ในห้องเหลือเพียงพวกเขาสองคน ซ่งเสี่ยวเชียนนั่งลงข้างๆเตียง มองไปที่เย่จื่อหยาง และถามทันว่า "นี่ แผลนี้คุณได้มายังไงหรอ"
“นอกเหนือจากต้องการหย่ากับฉันแล้ว คุณสนใจเรื่องอื่น ๆ เกี่ยวกับฉันด้วยเหรอ?” เย่จื่อหยางลุกขึ้นนั่งและนั่งลงที่ขอบเตียงด้วยความยากลำบาก ขาขวาของเขาห้อยลงตามธรรมชาติราวกับว่าเขาไม่รู้สึกอะไรเลย
นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาใกล้ชิดกันมากขนาดนี้ในบรรยากาศที่เงียบสงบ พวกเขาตามองตากัน ใบหน้าของซ่งเสี่ยวเชียนมีสีแดงขึ้นเล็กน้อย เมื่อนึกถึงจูบที่ไม่คาดคิดเมื่อสักครู่นี้ หัวใจของเธอก็เริ่มเต้นเร็วขึ้น
“ฉันขอบอกไว้ก่อน ตอนนี้ฉันหย่ากับคุณไม่ได้ ครอบครัวฉันจะจัดงานแต่งงานทางการให้ฉัน แต่ฉันไม่ชอบ ตั้งแต่วันนี้คุณต้องเป็นภรรยาของฉันแล้วฉันจะพาคุณไปพบพ่อแม่ ให้ครอบครัวของฉันเชื่อว่าฉันแต่งงานแล้วจริงๆและไม่มารบกวนฉันอีก หลังจากหนึ่งปีผ่านไป จะหย่ากันหรือไม่นั้นก็ขึ้นอยู่กับสถานการณ์ จริง ๆ แล้วฉันคิดว่าพวกเรามีพรหมลิขิตต่อกัน แหวนที่อยู่บนนิ้วของเธอเป็นของที่ระลึกของแม่ฉัน ในคืนนั้นที่เธอแย่งมันไป มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนแม่เลือกเธอเป็นภรรยาของฉัน เธอคิดว่าอย่างไร?”
บทที่เกี่ยวข้อง
ของรักท่านนายพล ตอนที่ 16: บรรลุข้อตกลง
เย่จื่อหยางมองไปที่ ซ่งเสี่ยวเชียนอย่างเสน่หา ซ่งเสี่ยวเชียนถูกดึงดูดด้วยดวงตาที่ลึกล้ำน่าลุ่มหลงของ เย่จื่อหยางอยู่ครู่หนึ่ง และสิ่งที่เขาพูดก็น่าสนใจมากเช่นกัน แต่หลังจากผ่านไปสิบวินาที ซ่งเสี่ยวเชียนก็หรี่ตาลง "อย่าคิดจะใช้สายตาที่น่าหลงไหลนั้นมาทำให้ฉันสับสน ฉันจะไม่ยอมถูกหลอก!” เธอพูดอย่างระมัดระวัง "คุณเป็นคนของผมแล้ว คุณจะแต่งงานกับใครได้อีก?" เย่จื่อหยางตัดสินใจใช้ไม้ตาย ซึ่งทำให้สีใบหน้าของซ่งเสี่ยวเชียน เปลี่ยนเป็นกังวลและสับสน "คืนนั้น... คุณ คุณจริงๆ...? พวกเรา?" ซ่งเสี่ยวเชียนสับสนมากจนเธอพูดไม่ชัดเจน “คุณตื่นขึ้นมาในตอนเช้าโดยไม่ได้ใส่เสื้อผ้าใช่ไหม?” เย่จื่อหยางยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย สายตาของเขามีสิ่งที่อธิบายไม่ได้ ซ่งเสี่ยวเชียนตื่นตระหนก น่ากลัว น่ากลัวมากเนื่องจากวันนั้นเธอเมาเกินไป ความทรงจำของซ่งเสี่ยวเชียนจึงยุ่งเหยิงไปหมด เหมือนปริศนาที่เธอจึงต้องค้นหามันอย่างละเอียดแล้วจึงค่อยๆรวบรวมให้เป็นแผ่นเดียวกัน ถึงจะสามารถจดจำได้ เธอตื่นขึ้นมาในโรงแรมโดยไม่สวมเสื้อผ้า แต่เธอรู้สึกว่าเธอไม่รู้สึกอะไรเลย เป็นไปไม่ได้ อะไรจะเกิดขึ้น เธอคิดเสมอว่าคืนนั้นไม
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-13ของรักท่านนายพล ตอนที่ 17: ดูแลร่างกายส่วนล่างของคุณให้ฉันด้วย!
เย่จื่อหยางพูดอย่างภาคภูมิใจเล็กน้อยว่า "พวกเราก็ถึงขั้นนั้นกันนานแล้ว" "ถุ้ย! ฉันจะถือว่าโดนหมากัด! อย่างไรก็ตาม เมื่อครบหนึ่งปีฉันจะหย่า!" อย่าพูดถึงเรื่องที่ทำให้ฉันเสียใจได้ไหมในใจของซ่งเสี่ยวเชียนคงจะมีเลือดหยด ติ๋ง ติ๋งแล้ว!"ฮึ่ม ถึงตอนนั้นค่อยว่ากัน" เย่จื่อหยางหันหลังให้ซ่งเสี่ยวเชียนและกำลังจะเข้านอนอีกครั้ง แต่ซ่งเสี่ยวเชียนอยากที่จะบีบคอเขาให้ตาย สำหรับเธอไม่มีความเคารพต่อเขาแม้แต่น้อย!“นอน นอน นอนทั้งวัน เป็นหมูหรือไง !”ความคิดเห็นของ ซ่งเสี่ยวเชียนที่มีต่อเย่จื่อหยาง กองพะเนินเทินทึก แต่งานพยาบาลเริ่มทำให้เธอบ่นอีกครั้ง นี่มันพี่เลี้ยงเด็กชัดๆ ต้องการของใช้ประจำวันก็ต้องให้เธอไปซื้อ ซักเสื้อผ้ากางเกงก็ต้องเธอซัก! แล้วที่แย่ที่สุดคือเธอต้องซักแม้กระทั้งกางเกงชั้นในของเขาด้วยซ้ำเย่จื่อหยางทำตัวไร้ยางอายได้ แต่ซ่งเสี่ยวเชียนทำไม่ได้ ตอนแรกเธอไม่กล้ามองกางเกงชั้นในด้วยซ้ำ แต่ต่อมาเธอกับชินกับมัน และเธอก็ปฏิบัติต่อกางเกงชั้นในเหมือนผ้าชิ้นหนึ่ง และเธอก็ยอมรับมันอย่างสมบูรณ์แบบวันหนึ่ง ซ่งเสี่ยวเชียนกำลังถืออ่างใส่เสื้อผ้าและกางเกงขายาวที่ซักแล้ว และกำลังจะพานำผ้าไปที่ร
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-13ของรักท่านนายพล ตอนที่ 18: ทฤษฎีการปลูกฝังชายหญิง
ในตอนเย็น เย่จื่อซิน สาวสวยสวมกระโปรงสั้นและเข้าไปในอาคารฟื้นฟูทหาร ทุกคนตกตะลึง เมื่อเธอเข้าไปในพัก 410 เธอเห็นพี่ชายของเธออ่านหนังสือจึงรีบวิ่งไปหาเขาพร้อมกับร้องไห้ในอ้อมแขนของเขา "พี่ ฉันถูกรังแก พี่ต้องล้างแค้นแทนฉันได้นะ ฮื้อๆ! เย่จื่อหยางมองดูการแต่งตัวของเย่จื่อซินอย่างใจเย็น และถอนสายตาออกไปโดยไม่อยากที่จะมอง “เธอใส่ชุดอะไรเธอ ไว้คราวหน้าฉันเห็นเธอแต่งตัว อย่ามาเรียกฉันว่าพี่!” น้องสาวของเขาจะถูกคนอื่นรังแก? เย่จื่อหยางถูกตีให้ตายก็ไม่เชื่อคุณปู่เลี้ยงดู เย่จือซินมาตั้งแต่เด็ก คุณปู่เกิดมาเพื่อเป็นทหาร แม้ว่าเธอจะเป็นหลานสาว แต่เธอยังคงโดนฝึกสอนอย่างเข้มงวดศิลปะการต่อสู้ ยิวยิตสู และมวยทหาร เธอฝึกฝนทุก ๆ ดังนั้นเย่จื่อซินตอนเด็กจึงเหมือนกับเด็กผู้ชายจนกระทั่งอายุได้ 15 -16 ปี เริ่มรู้จักฉันวิธีต่อต้าน ฉันจึงเลิกฟังคุณปู่ ไว้ผมยาวและสวมกระโปรง ยิ่งโชว์เท่าไหร่ก็ยิ่งชอบ อาจจะเป็นว่าตอนเด็กไม่เคยได้สวมใส่อะไรสวยๆงามๆ โตขึ้นมาจึงคิดว่าเป็นปมในใจ ยิ่งส่งไปต่างประเทศก็ยิ่งไว้เข้าไปใหญ่ ส่งรูปถ่ายกลับมา มีแต่เพื่อนแปลก ๆ เยอะแยะไปหมด โชคดีที่คุณปู่มีชีวิตอยู่จนถึงทุกวันนี้
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-13ของรักท่านนายพล ตอนที่19: ล้อเล่นแรงไป
“ความคิดสกปรกคืออะไร คุณรู้หรอว่าฉันคิดอะไรในหัว เมื่อกี้คุณคิดเรื่องมันสกปรกใช่ไหม” ซ่งเสี่ยวเชียนยั่วยุเย่จื่อหยางอย่างโจ่งแจ้งเย่จื่อหยางโยนไม้ค้ำยันที่ตั้งไว้ออกไป เหยียดแขนยาวออก วางมือบนไหล่ของซ่งเสี่ยวเชียน หลังจากนั้นทิ้งตัวพิงบนตัวเธอ ใบหน้าของซ่งเสี่ยวเชียนซีดเผือกด้วยความตกใจ "คุณ คุณ คุณ! คุณกำลังทำอะไร! ปล่อยนะ บอกว่าอย่าใกล้ชิดกันเกินไปไง!” “ช่วยพาฉันไปเข้าห้องน้ำ!” เย่จื่อหยางพิงตัวเข้าหาเธอเช่นนี้ โดยคลุมซ่งเสี่ยวเชียนไว้อย่างสมบูรณ์ แล้วใช้แขนอีกข้างของเขาโอบเอวของเธอ และพูดด้วยน้ำเสียงสั่งข้างหูเธอซ่งเสี่ยวเชียนต้องการต่อต้าน แต่เขาแข็งแกร่งเกินไปและล็อคเธอไว้แน่น "ไอ้คนลามก! ฉันจะพาคุณเข้าห้องน้ำได้ยังไง ถ้าคุณกอดฉันแบบนี้!?" สมองน้อยๆของเธออยู่ในภาวะสับสน พูดจาไม่รู้ผิดหรือถูกเย่จื่อหยางมองดูท่าทางทำอะไรไม่ถูกของเธอ แล้วยิ้ม เขาทำแบบนี้เพื่อดูท่าทางที่กระสับกระส่ายของเธอ เมื่อกี้เธอล้อเลียนเขา ตอนนี้เขาแค่ลองไปแค่หนึ่งท่า ก็ทำให้เธอทำอะไรไม่ถูกแล้ว น่าสนุกจริงๆมือคลายเล็กน้อยและ ซ่งเสี่ยวเชียนก็สามารถเคลื่อนไหวได้แล้ว ใบหน้าที่แดงก่ำเธอพยุงเขาไปที่ห้องน้ำ เม
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-13ของรักท่านนายพล ตอนที่ 20: อ้าปาก กินข้าว
บรรยากาศในห้องค่อนข้างอึมครึม และซ่งเสี่ยวเชียนกำลังจะออกไปข้างนอกอย่างท้อแท้ เมื่อเย่จื่อซินกลับมาพร้อมถุงอาหารขนาดใหญ่แล้วพูดว่า "พี่ ฉันซื้ออาหารของโปรดทั้งหมดของพี่มาให้พี่ด้วย เอ้าลุกขึ้นมากินข้าวเร็ว" ซ่งเสี่ยวเชียนมองดูจานมันเยิ้มออกมาจากถุงทีละจาน และคัดค้านในทันทีว่า "ไม่ได้ เขากินอาหารมันเยิ้มแบบนี้ไม่ได้แล้ว! ทั้งหมดกินไม่ได้!" "ทำไมกินไม่ได้ล่ะ พี่ของฉันแค่บาดเจ็บที่ขา ไม่ใช่เพราะกระเพาะสักหน่อย!" เย่จื่อซินโต้กลับ “กินไม่ได้ก็คือกินไม่ได้! มันเยิ้มเกินไปจะทำให้แผลสมานช้า! เอามาให้ฉันทั้งหมดเถอะ! ฉันเตรียมอาหารเย็นให้เขาแล้ว!” นำอาหารทั้งหมดกลับเข้าไปในถุง หลังจากนั้นซ่งเสี่ยวเชียนรีบไปโดยเร็วที่สุด ถือโจ๊กจืดๆเข้ามาด้วยตัวเอง“ยังร้อนอยู่ รีบกินเร็วๆ” ชามโจ๊กพร้อมซุปใสและน้ำเล็กน้อยวางอยู่ตรงหน้าเย่จื่อหยาง และเขาก็เบื่ออาหารในทันที“ฉันอยากกินเนื้อ!” เย่จื่อหยางพูดในสิ่งที่ในใจของเขาคิด "ในนี้ก็มีเนื้ออยู่นะ" ซ่งเสี่ยวเชียนใช้ช้อนค้นๆตักเนื้อฉีกชิ้นเล็กๆ “ฉันอยากกินเนื้อผัดพริก!”“ได้ แต่คุณต้องรอจนกว่าคุณจะเอาเฝือกออก และเอกซเรย์กระดูกและกล้ามเนื้อก็หายดีแล้
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-13ของรักท่านนายพล ตอนที่ 1: ฉันไม่ใช่คนที่ยอมถูกรังแกง่ายๆ
“บ้านเกิดผมอยู่ในเขตชนบทของมณฑลส่านซี พ่อแม่ฉันยังมีชีวิตอยู่ มีพี่ชายหนึ่งคนเปิดร้านอาหารในเมือง ถือว่าทำเงินได้ดีเลยล่ะ ส่วนผมเรียนจบมหาวิทยาลัยซิงหัว ตอนนี้ฉันซื้อบ้านหนึ่งหลังใจกลางเมืองหลวง มีรถBMW อ่อ คุณเคยบอกว่าคุณเป็นนักศึกษาแพทย์ เพิ่งจบปริญญาเอกแล้วกลับประเทศใช่ไหมครับ? เรียนแพทย์มันต้องใช้เวลา หางานได้หรือยังครับ ?ถ้ายังไม่ได้ ผมมีคนรู้จักสามารถให้คุณเข้าไปทำงานโรงพยาบาลใหญ่รัฐบาลได้ แต่ว่าด้วยเงินเดือนของผมตอนนี้ ถ้าเราแต่งงานกัน คุณแค่ทำหน้าที่เป็นภรรยาอยู่บ้านไม่ต้องออกไปทำงานเลยก็ได้อ๋อใช่ คุณยังไม่ได้บอกคุณอายุเท่าไหร่เลย แล้วก็คุณคิดว่าผมโอเคไหม ? ”เป็นครั้งที่ 10 แล้ว หลังจากที่ซ่งเสี่ยวเชียนถูกครอบครัวบังคับให้ไปนัดบอดตั้งแต่ที่เธอกลับมาถึงจีน ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธออายุ 38 ปี ใส่แว่นหนาเตอะหัวล้านถึงกลางหัว ตามที่เขาอธิบายมันเกิดจากความกดดันจากสภาพจิตใจการทำงานเกี่ยวกับสายงานไอที เมื่อได้ยินเช่นนั้น ซ่งเสี่ยวเชียนตอบด้วยน้ำเสียงคลายความสงสัย อ๋อ มิน่าล่ะอันที่จริง เธออยากจะจบบทสนทนาระหว่างหนุ่มไอทีคนนี้มานานแล้ว เพราะเธอไม่ชอบผู้ชายใส่แว่นเอาเสียเลย แต่ห
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-13ของรักท่านนายพล ตอนที่ 2: เสียดาย
ในบาร์ที่เงียบสงบ มีเพียงเสียงดนตรีไพเราะขับกล่อม ซ่งเสี่ยวเชียนนั่งที่บาร์ถือแก้วไวน์ เธอดื่มไวน์ในแก้วรวดเดียว ไม่รู้ว่าดื่มไปกี่แก้วแล้วเธอรู้สึกเมาเล็กน้อยแล้ว เธอวางคางไว้บนมือรู้สึกสับสนเล็กน้อย สมองกำลังคิดเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ และไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ทันใดนั้น มีคนนั่งบนที่นั่งห่างจากเธอ 2 ที่นั่ง คนๆ นั้นขอวิสกี้แก้วหนึ่งแล้วดื่มรวดเดียว เธอมองเห็นคนๆ นั้นไม่ค่อยชัด แต่เธอรู้สึกว่ารัศมีที่แผ่ออกมาจากร่างกายของเขานั้นทำให้คนรู้สึกว่าไม่ควรเข้าใกล้ซ่งเสี่ยวเชียนเอาแต่มองคนๆ นั้นด้วยความสงสัย บางทีอาจเป็นเพราะออร่าของเขาที่ไม่เหมือนกับคนอื่นทำให้ซ่งเสี่ยวเชียนเอาแต่จ้องมองใบหน้าด้านข้างของเขา เขาคนนั้นสังเกตเห็นว่า ซ่งเสี่ยวเชียนจ้องมองเขามานานแล้ว แค่เขาไม่แม้แต่จะหันหน้าไปมอง ตั้งหน้าตั้งตาดื่ม ดื่มแก้วแล้วแก้วเล่าต่อ ๆ ไปไม่รู้จบเพราะความเมา บางครั้งสายตาของเธอก็พร่ามัวและบางครั้งก็ชัดเจน และเธอก็ไม่ได้ตระหนักว่าการจ้องคนอื่นเช่นนี้เป็นการไม่สุภาพ แต่อีกฝ่ายดูเหมือนจะไม่สนใจที่ถูกเธอจ้องมองมากขนาดนี้ เธอยังคงจ้องมองอย่าเอาเป็นเอาตาย และยังคงดื่มไวน์ของตัวเองอย่างชิวๆ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-13ของรักท่านนายพล ตอนที่ 3: สุดหล่อ มาคนเดียวเหรอคะ
ใช่แล้ว เย่จื่อหยางวัย 30 ปียังไม่แต่งงานและไม่มีแฟน ไม่ใช่ว่าเขาไม่ต้องการแต่งงาน แต่มีบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับสถานะทางทหารของเขาเพราะเขามีความสามารถรอบด้าน ละเอียดรอบคอบ มีความรับผิดชอบ มีผลงานยอดเยี่ยม ผู้บังคับบัญชาจึงเห็นคุณค่าของเขาเสมอ ตราบใดที่งานเล็กหรือใหญ่เหมาะกับเขา ผู้บังคับบัญชาก็จะมอบหมายให้เขา เขามีภาระหน้าที่มากขึ้นและ มีโอกาสทำภาระกิจมากขึ้น ยศก็ขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่อันตรายก็เพิ่มขึ้นเช่นกันดังนั้นเขาจึงไม่ตกหลุมรักใครง่ายๆและเขาจะไม่ไปดูตัวเพื่อการแต่งงานเด็ดขาด เพราะเขายังไม่สามารถให้อีกฝ่ายรู้สึกถึงความปลอดภัยได้ ขณะที่เขาทำภารกิจชีวิตของเขาจะตกอยู่ในอันตรายตลอดเวลาคุณปู่มอบแหวนให้เย่จื่อหยาง ซึ่งแม่ของเขาได้ทิ้งไว้ เดิมทีมีไว้สำหรับลูกสะใภ้ในอนาคต แต่จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่ได้ไปเจอแม่ของเขาในวาระสุดท้ายกลับมาที่กองทัพ ทุกคนรู้เรื่องของเขา ผู้บัญชาการต้องการให้เขาลาหยุดสามเดือนเพื่อให้เขาได้พักผ่อนจัดการเรื่องของตัวเองให้เรียบร้อย แต่เขาปฏิเสธ และเขาก็ไม่หยุดพัก ยังนำกองทหารฝึกตามปกติและปฏิบัติภารกิจตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่เขาซึ่งแต่เดิมเป็นคนพูดน้อ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-13
บทล่าสุด
ของรักท่านนายพล ตอนที่ 20: อ้าปาก กินข้าว
บรรยากาศในห้องค่อนข้างอึมครึม และซ่งเสี่ยวเชียนกำลังจะออกไปข้างนอกอย่างท้อแท้ เมื่อเย่จื่อซินกลับมาพร้อมถุงอาหารขนาดใหญ่แล้วพูดว่า "พี่ ฉันซื้ออาหารของโปรดทั้งหมดของพี่มาให้พี่ด้วย เอ้าลุกขึ้นมากินข้าวเร็ว" ซ่งเสี่ยวเชียนมองดูจานมันเยิ้มออกมาจากถุงทีละจาน และคัดค้านในทันทีว่า "ไม่ได้ เขากินอาหารมันเยิ้มแบบนี้ไม่ได้แล้ว! ทั้งหมดกินไม่ได้!" "ทำไมกินไม่ได้ล่ะ พี่ของฉันแค่บาดเจ็บที่ขา ไม่ใช่เพราะกระเพาะสักหน่อย!" เย่จื่อซินโต้กลับ “กินไม่ได้ก็คือกินไม่ได้! มันเยิ้มเกินไปจะทำให้แผลสมานช้า! เอามาให้ฉันทั้งหมดเถอะ! ฉันเตรียมอาหารเย็นให้เขาแล้ว!” นำอาหารทั้งหมดกลับเข้าไปในถุง หลังจากนั้นซ่งเสี่ยวเชียนรีบไปโดยเร็วที่สุด ถือโจ๊กจืดๆเข้ามาด้วยตัวเอง“ยังร้อนอยู่ รีบกินเร็วๆ” ชามโจ๊กพร้อมซุปใสและน้ำเล็กน้อยวางอยู่ตรงหน้าเย่จื่อหยาง และเขาก็เบื่ออาหารในทันที“ฉันอยากกินเนื้อ!” เย่จื่อหยางพูดในสิ่งที่ในใจของเขาคิด "ในนี้ก็มีเนื้ออยู่นะ" ซ่งเสี่ยวเชียนใช้ช้อนค้นๆตักเนื้อฉีกชิ้นเล็กๆ “ฉันอยากกินเนื้อผัดพริก!”“ได้ แต่คุณต้องรอจนกว่าคุณจะเอาเฝือกออก และเอกซเรย์กระดูกและกล้ามเนื้อก็หายดีแล้
ของรักท่านนายพล ตอนที่19: ล้อเล่นแรงไป
“ความคิดสกปรกคืออะไร คุณรู้หรอว่าฉันคิดอะไรในหัว เมื่อกี้คุณคิดเรื่องมันสกปรกใช่ไหม” ซ่งเสี่ยวเชียนยั่วยุเย่จื่อหยางอย่างโจ่งแจ้งเย่จื่อหยางโยนไม้ค้ำยันที่ตั้งไว้ออกไป เหยียดแขนยาวออก วางมือบนไหล่ของซ่งเสี่ยวเชียน หลังจากนั้นทิ้งตัวพิงบนตัวเธอ ใบหน้าของซ่งเสี่ยวเชียนซีดเผือกด้วยความตกใจ "คุณ คุณ คุณ! คุณกำลังทำอะไร! ปล่อยนะ บอกว่าอย่าใกล้ชิดกันเกินไปไง!” “ช่วยพาฉันไปเข้าห้องน้ำ!” เย่จื่อหยางพิงตัวเข้าหาเธอเช่นนี้ โดยคลุมซ่งเสี่ยวเชียนไว้อย่างสมบูรณ์ แล้วใช้แขนอีกข้างของเขาโอบเอวของเธอ และพูดด้วยน้ำเสียงสั่งข้างหูเธอซ่งเสี่ยวเชียนต้องการต่อต้าน แต่เขาแข็งแกร่งเกินไปและล็อคเธอไว้แน่น "ไอ้คนลามก! ฉันจะพาคุณเข้าห้องน้ำได้ยังไง ถ้าคุณกอดฉันแบบนี้!?" สมองน้อยๆของเธออยู่ในภาวะสับสน พูดจาไม่รู้ผิดหรือถูกเย่จื่อหยางมองดูท่าทางทำอะไรไม่ถูกของเธอ แล้วยิ้ม เขาทำแบบนี้เพื่อดูท่าทางที่กระสับกระส่ายของเธอ เมื่อกี้เธอล้อเลียนเขา ตอนนี้เขาแค่ลองไปแค่หนึ่งท่า ก็ทำให้เธอทำอะไรไม่ถูกแล้ว น่าสนุกจริงๆมือคลายเล็กน้อยและ ซ่งเสี่ยวเชียนก็สามารถเคลื่อนไหวได้แล้ว ใบหน้าที่แดงก่ำเธอพยุงเขาไปที่ห้องน้ำ เม
ของรักท่านนายพล ตอนที่ 18: ทฤษฎีการปลูกฝังชายหญิง
ในตอนเย็น เย่จื่อซิน สาวสวยสวมกระโปรงสั้นและเข้าไปในอาคารฟื้นฟูทหาร ทุกคนตกตะลึง เมื่อเธอเข้าไปในพัก 410 เธอเห็นพี่ชายของเธออ่านหนังสือจึงรีบวิ่งไปหาเขาพร้อมกับร้องไห้ในอ้อมแขนของเขา "พี่ ฉันถูกรังแก พี่ต้องล้างแค้นแทนฉันได้นะ ฮื้อๆ! เย่จื่อหยางมองดูการแต่งตัวของเย่จื่อซินอย่างใจเย็น และถอนสายตาออกไปโดยไม่อยากที่จะมอง “เธอใส่ชุดอะไรเธอ ไว้คราวหน้าฉันเห็นเธอแต่งตัว อย่ามาเรียกฉันว่าพี่!” น้องสาวของเขาจะถูกคนอื่นรังแก? เย่จื่อหยางถูกตีให้ตายก็ไม่เชื่อคุณปู่เลี้ยงดู เย่จือซินมาตั้งแต่เด็ก คุณปู่เกิดมาเพื่อเป็นทหาร แม้ว่าเธอจะเป็นหลานสาว แต่เธอยังคงโดนฝึกสอนอย่างเข้มงวดศิลปะการต่อสู้ ยิวยิตสู และมวยทหาร เธอฝึกฝนทุก ๆ ดังนั้นเย่จื่อซินตอนเด็กจึงเหมือนกับเด็กผู้ชายจนกระทั่งอายุได้ 15 -16 ปี เริ่มรู้จักฉันวิธีต่อต้าน ฉันจึงเลิกฟังคุณปู่ ไว้ผมยาวและสวมกระโปรง ยิ่งโชว์เท่าไหร่ก็ยิ่งชอบ อาจจะเป็นว่าตอนเด็กไม่เคยได้สวมใส่อะไรสวยๆงามๆ โตขึ้นมาจึงคิดว่าเป็นปมในใจ ยิ่งส่งไปต่างประเทศก็ยิ่งไว้เข้าไปใหญ่ ส่งรูปถ่ายกลับมา มีแต่เพื่อนแปลก ๆ เยอะแยะไปหมด โชคดีที่คุณปู่มีชีวิตอยู่จนถึงทุกวันนี้
ของรักท่านนายพล ตอนที่ 17: ดูแลร่างกายส่วนล่างของคุณให้ฉันด้วย!
เย่จื่อหยางพูดอย่างภาคภูมิใจเล็กน้อยว่า "พวกเราก็ถึงขั้นนั้นกันนานแล้ว" "ถุ้ย! ฉันจะถือว่าโดนหมากัด! อย่างไรก็ตาม เมื่อครบหนึ่งปีฉันจะหย่า!" อย่าพูดถึงเรื่องที่ทำให้ฉันเสียใจได้ไหมในใจของซ่งเสี่ยวเชียนคงจะมีเลือดหยด ติ๋ง ติ๋งแล้ว!"ฮึ่ม ถึงตอนนั้นค่อยว่ากัน" เย่จื่อหยางหันหลังให้ซ่งเสี่ยวเชียนและกำลังจะเข้านอนอีกครั้ง แต่ซ่งเสี่ยวเชียนอยากที่จะบีบคอเขาให้ตาย สำหรับเธอไม่มีความเคารพต่อเขาแม้แต่น้อย!“นอน นอน นอนทั้งวัน เป็นหมูหรือไง !”ความคิดเห็นของ ซ่งเสี่ยวเชียนที่มีต่อเย่จื่อหยาง กองพะเนินเทินทึก แต่งานพยาบาลเริ่มทำให้เธอบ่นอีกครั้ง นี่มันพี่เลี้ยงเด็กชัดๆ ต้องการของใช้ประจำวันก็ต้องให้เธอไปซื้อ ซักเสื้อผ้ากางเกงก็ต้องเธอซัก! แล้วที่แย่ที่สุดคือเธอต้องซักแม้กระทั้งกางเกงชั้นในของเขาด้วยซ้ำเย่จื่อหยางทำตัวไร้ยางอายได้ แต่ซ่งเสี่ยวเชียนทำไม่ได้ ตอนแรกเธอไม่กล้ามองกางเกงชั้นในด้วยซ้ำ แต่ต่อมาเธอกับชินกับมัน และเธอก็ปฏิบัติต่อกางเกงชั้นในเหมือนผ้าชิ้นหนึ่ง และเธอก็ยอมรับมันอย่างสมบูรณ์แบบวันหนึ่ง ซ่งเสี่ยวเชียนกำลังถืออ่างใส่เสื้อผ้าและกางเกงขายาวที่ซักแล้ว และกำลังจะพานำผ้าไปที่ร
ของรักท่านนายพล ตอนที่ 16: บรรลุข้อตกลง
เย่จื่อหยางมองไปที่ ซ่งเสี่ยวเชียนอย่างเสน่หา ซ่งเสี่ยวเชียนถูกดึงดูดด้วยดวงตาที่ลึกล้ำน่าลุ่มหลงของ เย่จื่อหยางอยู่ครู่หนึ่ง และสิ่งที่เขาพูดก็น่าสนใจมากเช่นกัน แต่หลังจากผ่านไปสิบวินาที ซ่งเสี่ยวเชียนก็หรี่ตาลง "อย่าคิดจะใช้สายตาที่น่าหลงไหลนั้นมาทำให้ฉันสับสน ฉันจะไม่ยอมถูกหลอก!” เธอพูดอย่างระมัดระวัง "คุณเป็นคนของผมแล้ว คุณจะแต่งงานกับใครได้อีก?" เย่จื่อหยางตัดสินใจใช้ไม้ตาย ซึ่งทำให้สีใบหน้าของซ่งเสี่ยวเชียน เปลี่ยนเป็นกังวลและสับสน "คืนนั้น... คุณ คุณจริงๆ...? พวกเรา?" ซ่งเสี่ยวเชียนสับสนมากจนเธอพูดไม่ชัดเจน “คุณตื่นขึ้นมาในตอนเช้าโดยไม่ได้ใส่เสื้อผ้าใช่ไหม?” เย่จื่อหยางยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย สายตาของเขามีสิ่งที่อธิบายไม่ได้ ซ่งเสี่ยวเชียนตื่นตระหนก น่ากลัว น่ากลัวมากเนื่องจากวันนั้นเธอเมาเกินไป ความทรงจำของซ่งเสี่ยวเชียนจึงยุ่งเหยิงไปหมด เหมือนปริศนาที่เธอจึงต้องค้นหามันอย่างละเอียดแล้วจึงค่อยๆรวบรวมให้เป็นแผ่นเดียวกัน ถึงจะสามารถจดจำได้ เธอตื่นขึ้นมาในโรงแรมโดยไม่สวมเสื้อผ้า แต่เธอรู้สึกว่าเธอไม่รู้สึกอะไรเลย เป็นไปไม่ได้ อะไรจะเกิดขึ้น เธอคิดเสมอว่าคืนนั้นไม
ของรักท่านนายพล ตอนที่ 15: เรียกพี่สะใภ้
“พี่เย่ คุณปู่บอกว่าพี่เข้าโรงพยาบาล ฉันเป็นห่วงจึงกลับมาหาพี่จริงๆ แล้วยังมาหาว่าฉันมาก่อเรื่องให้พี่อีก? พี่ หรือว่าพี่ไม่รักฉันแล้วเหรอ?” เย่จื่อซินเปลี่ยนจากผู้หญิงชั่วร้ายอำมหิต กลายเป็นลูกแมวน้อยในทันที ผู้คนที่เห็นเหตุการณ์ถึงกับพบกลืนน้ำลายอีกครั้ง แม้ว่านิสัยจะรุนแรงไปบ้าง แต่ว่าสิ่งสำคัญคือหน้าตาอ่า สวยสุดๆ ซ่งเสี่ยวเชียนซึ่งแอบฟังอยู่ข้างนอกประตูเช็ดปากของเธอและมีอาการขนลุกไปทั่วทั้งตัวอีกครั้ง เป็นเรื่องมหัศจรรย์ที่มีเด็กผู้หญิงเช่นนี้ “เข้าใจแล้ว ทีนี้ก็เห็นแล้ว ฉันไม่เป็นอะไร พักผ่อนเดือนกว่าๆ ก็ไม่ต้องใช้ไม้ค้ำแล้ว เธอกลับไปได้แล้ว”“พี่เดินยังต้องใช้ไม้เท้านะ! นิคือไม่เป็นอะไรแบบนี้ทำอะไรก็ไม่สะดวก ให้ฉันอยู่ดูแลพี่เถอะ ฉันพยุงพี่เข้าห้องน้ำได้ ยังช่วยพี่อาบน้ำได้ด้วยนะ” เย่จื่อซินยิ้มด้วยสีหน้าทะเล้น ผู้เห็นเหตุการณ์กลืนน้ำลายอีกครั้ง แกล้งชี้แขนชี้ขาของพวกเขา “คนสวย ฉันก็บาดเจ็บเหมือนกัน คุณช่วยดูแลฉันด้วยได้ไหม” “ไม่จำเป็นหรอก มีพี่สะใภ้ของเธออยู่ที่นี่ เธอเป็นหมอ เธอสามารถดูแลพี่ได้ดีกว่าเธอ” เย่จื่อหยางมองผ่านรอยแยกของประตู เขารู้ว่าใครกำลังแอบฟ
ของรักท่านนายพล ตอนที่ 14: มีน้องสาว
หลังจากที่ซ่งเสี่ยวเชียนพูดจบ เย่จื่อหยางก็เงียบไปสักพักแล้วพูดว่า "ซ่งเสี่ยวเชียน คุณเป็นคนไม่มีหัวคิดหรือเปล่า" "คุณยังกล้าด่าฉัน!?" ซ่งเสี่ยวเชียนโกรธมากอยากจะรีบกระชากคอและตายไปพร้อมกับเขา แต่ใครจะรู้ เธอเดินเร็วเกินไปทำให้เท้าข้างหน้าขัดกับเท้าด้วย ตัวเธอเซล้มลงบนเตียงของเย่จื่อหยางทุกคนจ้องมองอย่างตกตะลึง ซ่งเสี่ยวเชียนที่กำลังกระโจนใส่เย่จื่อหยาง เขาวางหนังสือลงจากมือ และภายในหนึ่งในสามวินาที ซ่งเสี่ยวเชียนก็ล้มลงบนร่างของเย่จื่อหยาง เขาคว้ามือของเธอและพยุงเธอไว้ แต่ริมผีปากของพวกเขากลับสัมผัสกันแล้วเหมือนเวลาหยุดนิ่งไปสักพัก และทุกคนก็จ้องมองพวกเขาสองคนที่กำลังจูบกันในท่านี้อย่างอึ้งๆ ทันใดนั้น ประตูห้องก็ถูกเปิดออก แล้วก็มีเสียงกรีดร้องเสียบหูของผู้หญิงคนหนึ่ง ซ่งเสี่ยวเชียนคิดในใจว่า ฉันยังไม่ร้องเลย ใครหน้าไหนมีสิทธิ์มากรีดร้อง "แก! แก! ยัยผู้หญิงลามก ลุกขึ้นจากตัวพี่ชายของฉันเดี๋ยวนี่!"เสียงหวานป่นเลี่ยนทำให้ ซ่งเสี่ยวเชียนขนลุกไปทั้งตัว แต่เธอลืมไปว่าริมฝีปากของเธอยังคงสัมผัสอยู่กับเย่จื่อหยาง เขาควบคุมสติแล้วใช้แขนพยุงให้เธอลุกขึ้นแล้วพูดว่า"คุณจะจูบอีกนานไ
ของรักท่านนายพล ตอนที่ 13: คุณให้ฉันเป็นพยาบาลยังไม่พอใจเหรอ
หมุนที่จับประตูเบา ๆ และเสียงปัง ประตูก็เปิดออก หัวใจของซ่งเสี่ยวเชียนแทบจะกระออกมา ไม่คาดคิด ประตูถูกเธอเปิดออกอย่างง่ายดาย... เมื่อเปิดประตู เธอยื่นศีรษะออกไปเพื่อดูว่ามีใครคอยเฝ้าอยู่รอบๆ หรือไม่ ไม่มีแม้แต่เงา อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้ ป้าคนหนึ่งถือถุงขยะลงมาจากชั้นบนและมองไปที่ซ่งเสี่ยวเชียนที่กำลังแอบย่องไปรอบประตูอย่างน่าสงสัย อาคารนี้ไม่สูงมากมีเพียงชั้น 6ชั้น แม้ว่าจะมีลิฟต์ แต่ทุกคนเลือกที่จะเดินลงบันไดและทุกคนที่ขึ้นลงก็คุ้นเคยกับมันมาก ความลับๆล่อๆของ ซ่งเสี่ยวเชียนดึงดูดความสนใจของป้าได้อย่างสมบูรณ์ซ่งเสี่ยวเชียนปิดประตู เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าของเธอเองอย่างรวดเร็ว สะพายกระเป๋า แล้ววิ่งหนีไปในสามวินาที เธอวิ่งตรงไปที่ถนนใหญ่ พบเจอกับค่ำคืนแห่ง "การลักพาตัวเฉียดตาย” เสี่ยวเชียนรู้สึกว่าความกล้าหาญของเธอได้เพิ่มขั้นอีกขั้นก่อนอื่นเธอต้องไปที่สถานีตำรวจ แล้วบอกว่ามีคนลักพาตัวเธอ! สารภาพความขมขื่น คนที่ลักพาตัวเธอยังเป็นทหารใส่ชุดลายพราง บ้านเราขาดระบบกฎหมายขนาดนี้เลยเหรอ! ? อย่าคิดว่าถ้าเธอไม่ได้กลับประเทศเป็นเวลาสิบปีแล้ว เธอจะถูกหลอกให้ไม่รู้กฎหมายของประเทศได้! เรื่องนี้ต
ของรักท่านนายพล ตอนที่ 12: เฝ้าสังเกต
หลังจากอิ่มท้องแล้ว ซ่งเสี่ยวเชียนก็มองไปรอบ ๆ และจินตนาการว่าตัวเองเป็น เชอร์ล็อค โฮล์มส์ เพื่อดูว่าเธอจะหาลู่ทางที่จะหนีจากที่นี่ได้หรือไม่มีเสื้อเชิ้ตผู้ชายธรรมดาๆ เนคไท กางเกงยีนส์ สองสามตัว และชุดนอนสีเข้มสองสามตัวแขวนอยู่บนตู้เสื้อผ้าในห้องนอน ไม่มีอะไรพิเศษ เมื่อเดินไปดูห้องหนังสือ ตู้หนังสือก็ล็อคทั้งหมด เปิดไม่ออก บนโต๊ะหนังสือมีคอมพิวเตอร์วางเอาไว้ เธอแทบรอไม่ไหวที่จะเปิดมัน แต่ไม่มีอะไรในคอมพิวเตอร์ และฮาร์ดดิสก์ก็ว่างเปล่าราวกับว่ามันถูกลบโดยใครบางคนมันดูผิดปกติเกินไป แม้ว่าจะไม่ได้ใช้มันเพื่อเก็บข้อมูลอะไร แต่ก็มักจะมีหน้าต่อไปบ้าง ประวัติดูหนังงี้ แต่นี่ไม่มีอะไรเลย ซ่งเสี่ยวเชียนสรุปว่า คอมพิวเตอร์เครื่องนี้ต้องถูกดัดแปลงและไม่สามารถเชื่อมต่ออะไรได้เลยเดินไปห้องน้ำดูอีกครั้ง มีแต่ของใช้สำหรับผู้ชายเหมือนเดิม หลังจากนั้น ไม่มีแล้ว ไปดูที่ห้องรับแขกก็ไม่มีอะไรเลย บ้านว่างทั้งหลังมีแต่ของจิปาถะกองพะเนินเท่านั้น หลังจากดูทั้งห้องแล้ว ดูเหมือนจะไม่มีอะไรน่าสงสัยนอกซะจากเจ้าคอมพิวเตอร์เครื่องนี้ หลังจากยุ่งเรื่องต่างๆเสร็จ ซ่งเสี่ยวเชียนรู้สึกเจ็บหลังเล็กน้อยและจำได้ว่า
