ตอนที่ 74: พบตำรวจ

  การซื้อผักก็เป็นงานที่ต้องใช้สายตา ตรงไหนสดใหม่ตรงไหนเน่า แต่บางครั้งผักหัวใหญ่สีเขียวขจีไม่มีร่องรอยของแมลงสักตัว บางทีอาจจะฉีดยากําจัดศัตรูพืชที่มากเกินไป ขนาดแมลงไม่ไม่กล้ากิน คุณยังกล้ากินอยู่หรอ

การต่อรองราคาก็เป็นความรู้อย่างหนึ่ง ขณะที่ซ่งเสี่ยวเชียนกําลังคุยราคากับเจ้าของพ่อค้าหาบเร่คนหนึ่ง จู่ ๆ ก็ถูกเด็กคนหนึ่งชน เด็กคนนั้นชนเธอแรงมาก เธอโซซัดโซเซเกือบล้ม โชคดีที่ถอยหลังไปหลายก้าวจึงไม่ล้มลง

เด็กน้อยพยายามพูดขอโทษเธอ ซ่งเสี่ยวเชียนอดทนต่อความโกรธไว้คิดว่าเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง "ไม่เป็นไรจ้ะ แต่คราวหน้าอย่าวิ่งเล่นในสถานที่แบบนี้อีกมันอันตราย"

   เด็กน้อยยิ้มให้เธออย่างเข้าใจ แล้ววิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว ซ่งเสี่ยวเชียนยังคงต่อรองราคากับพ่อค้าหาบเร่ต่อไป แต่ในเวลานี้พ่อค้าคนนั้นกลับมองเธอด้วยสายตาที่แตกต่างออกไป ซ่งเสี่ยวเชียนมองเสื้อผ้าของตัวเอง มีอะไรแปลกไปหรอ

"พ่อค้า มีอะไรหรอทําไมจู่ ๆ ก็มองฉันด้วยสายตาแบบนี้ กะหล่ำปลียังจะขายไหม"

"เอ่อ สาวน้อย ฉันก็หวังดีจึงขอเตือนคุณหน่อย คราวหน้ามาซื้อผักอย่าให้เด็ก ๆ พวกนั้นเข้าใกล้คุณอีกเลย" เจ้าของแผงกล่าววเตือนซ่งเสี่ยวเชียน เธอยิ่งสงสัยมากขึ้นและถามเขาว่าทําไม

สายตาของพ่อค้าเหมือนมีอะไรสักอย่าง "ฉันไม่พูดเยอะแล้ว ผักนี้ คุณจะซื้อก็ซื้อ ไม่ซื้อก็ไปซื้อร้านอื่น!"

   คนไม่รู้เรื่องรู้ราวแบบเธออยู่ดีๆก็โดนพ่อค้าไล่หนีโดยไม่มีเหตุผล ซ่งเสี่ยวเชียนรู้สึกทั้งโกรธและแปลกในเวลาเดียวกัน เดินไปพลางมองพ่อค้าคนนั้นหลายต่อหลายครั้ง ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

จนกระทั่งเธอซื้อผักอีกแผงหนึ่ง ผักได้รับการชั่งน้ำหนักเสร็จแล้ว และกำลังจะจ่ายเงิน เธอค้นหาทั่วร่างกายและพบว่ากระเป๋าเงินของเธอหายไป!

"ชิปหายแล้ว!" ซ่งเสี่ยวเชียนค้นทุกอย่างในกระเป๋าของเธอออกมา แต่ไม่เห็นเงาของกระเป๋าเงินเลย เธอตบต้นขา และนึกขึ้นได้เด็กคนนั้นเป็นขโมยยังเด็กขนาดนั้น ทักษะการขโมยกลับยอดเยี่ยมมาก จนเธอไม่รู้สึกอะไรเลย เด็กคนนั้นโตขึ้นต้องน่ากลัวมากแน่ๆ

เธอยืนขึ้นทันทีและมองไปที่ตลาดผักขนาดใหญ่ เด็กคนนั้นหนีไปแล้ว เงินนั้นไม่สําคัญแล้ว สิ่งสําคัญคือข้อมูลอื่น ๆ ในกระเป๋าเงินและบัตรประจําตัวประชาชน มันยากแค่ไหนกว่าจะทําใหม่

"สาวน้อย ขอเตือนคุณหน่อยนะ สมัยนี้แล้วแม้แต่เด็ก ๆ ก็ต้องระมัดระวังแล้ว" พ่อค้าเร่อีกร้านหนึ่งก็คงเจอเรื่องแบบนี้เยอะแล้ว ที่คนทั่วไปถูกขโมยกระเป๋าตัง ในน้ำเสียงจึงไม่แปลกใจเลย

ซ่งเสี่ยวเชียนเป็นใบ้ในทันที รีบไปแจ้งความที่สถานีความมั่นคงในบริเวณใกล้เคียง เมื่อเจ้าหน้าที่ตํารวจทําบันทึก เขาถอนหายใจและพูด

"หลายเดือนนี้มีคดีลักทรัพย์เป็นร้อยคดีแล้ว คดีส่วนใหญ่คือเกี่ยวกับเด็ก เราจับได้สองสามคดี แต่เพราะอายุยังน้อยเกินไป ถามพวกเขา พวกเขาแค่บอกว่าไม่มีอะไรกิน หิวเกินไปจึงกลับไปขโมยของ เด็ก ๆ ถูกขังไว้สองสามวันเพื่อให้ความรู้ทางความคิดก็ปล่อยเขาไป ไม่คิดว่าพวกเขาจะผิดซ้ำแล้วซ้ำอีก"

"เจ้าหน้าที่ตํารวจ เรื่องมันคงไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก เป็นไปได้ไหมที่จะมีคนคอยบงการอยู่เบื้องหลัง" ซ่งเสี่ยวเชียนผักแล้วถามเหมือนแม่บ้าน

"เรื่องนี้พวกเรายังสืบสวนอยู่ คดีของคุณพวกเราบันทึกไว้แล้ว ถ้ามีข่าวคราวแล้วจะติดต่อคุณ ตอนนี้สิบเอ็ดโมงแล้ว รีบกลับบ้านทําอาหารเถอะ อย่าให้สามีรอเลย" จู่ ๆ เจ้าหน้าตํารวจก็พูดประโยคแบบนี้ออกมา ทําให้ซ่งเสี่ยวเชียนอายมาก

พอซ่งเสี่ยวเชียนกลับบ้าน เย่จื่อหยางก็รออย่างหมดความอดทนแล้ว "ซื้อผักต้องซื้อนานขนาดนี้เหรอ รอไก่ออกไข่ก็ได้เป็นตะกร้าใหญ่แล้ว"

"จะรีบได้ยังไง รีบพูดแบบนี้เอวไม่ปวดหรือไงห๊ะกระเป๋าเงินของฉันถูกขโมย คุณชดใช้ให้ฉัน!" ซ่งเสี่ยวเชียนอยากเอาผักเหล่านี้โยนลงบนหัวของเย่จื่อหยางจริง ๆ และมองเย่จื่อหยางด้วยความโกรธ

"ขโมยตั้งใจจะขโมยเธอโดยเฉพาะใช่ไหมสายตาเธอมองไม่เห็นใช่ไหมมีคนเข้ามาใกล้เธอ เธอไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ" เย่จื่อหยางเดินมาช่วยเธอถือไปที่ห้องครัว ซ่งเสี่ยวเชียน มองไปที่หลังของเขา แอบเตะเข้าข้างหลังไปกี่ครั้ง แต่ว่าเตะไม่โดนเขาสักครั้ง

"เด็กคนนั้นเป็นขโมยเขาวิ่งมาชนตัวฉัน ฉันนึกว่าเขาเล่นเกมอะไร ใครจะไปรู้ว่าจะเป็นขโมย คุณจะต้องช่วยฉันหากระเป๋าเงินมาให้ได้ ข้างในมีของสําคัญหลายอย่างจำเป็นต้องเอากลับมาให้ได้ และได้ยินมาว่าหลายเดือนมานี้ เด็ก ๆ ขโมยของเยอะมาก ฉันว่า เป็นมีปัญหามาก" ซ่งเสี่ยวเชียนชี้ไปที่หน้าของเย่จื่อหยางแล้วพูด

"คุณเป็นฉันนักสืบ? หรือว่าเป็นสายลับ? มีปัญหาก็ไปหาตํารวจ รัฐบาลก็พูดแบบนี้" เย่จื่อหยางยื่นบิดตัวขี้เกียจและออกจากห้องครัวไปอย่างไม่สนใจ

"คุณยังเป็นนักรบเพื่อประชาชนอยู่หรือป่าวพูดแบบนี้น่ะ คุณไม่ปลอมไปหน่อยหรอ" ซ่งเสี่ยวเชียนสวมผ้ากันเปื้อนและพร้อมที่จะล้างผัก คิดถึงเฉียนอ้ายเลอ เธอถูกเจียงจิ่งเฟิงตามใจจนจะขึ้นสวรรค์แล้ว ส่วนเธอล่ะ

เหอะ เจ้าชายองค์นั้น คุณขอร้องเขาก็ไม่แยแส ซ่งเสี่ยวเชียนถอนหายใจและยอมรับว่าพ่ายแพ้

   แล้วทันใดนั้นเธอก็นึกถึงอะไรบางอย่าง จึงรีบวิ่งเข้าไปในห้องนอนรื้อตู้เสื้อผ้าอีกครั้ง ในที่สุดก็พบบัตรธนาคารใบหนึ่ง แล้ววิ่งไปหาเย่จื่อหยางและพูดว่า "โชคดีที่ฉันฉลาด ไม่ได้เอาบัตรเงินเดือนของคุณเก็บไว้ในกระเป๋าเงินด้วย ไม่งั้น บัตรเงินเดือนของคุณจะหาไม่เจอก็ได้"

เย่จื่อหยางไม่สนใจเธอและไปที่ห้องหนังสือปิดประตูและโทรศัพท์ แต่เดิมเรื่องนี้เขาไม่อยากยุ่ง ปล่อยให้ตํารวจไปทําก็พอ แต่ตอนนี้ซ่งเสี่ยวเชียนก็ถูกขโมยไปแล้ว เป็นเด็กเล็ก ๆ เหมือนกัน เด็กน้อยไม่สามารถขโมยของในพื้นที่นี้อย่างมีระเบียบได้ ที่นี่มีความไม่ชอบมาพากลมากกว่าที่เขาคิด

ไม่นานหลังจากกินอาหารกลางวันเสร็จ เย่จื่อหยางถามซ่งเสี่ยวเชียนว่าจะออกไปรอบ ๆ ด้วยไหม เดิมทีซ่งเสี่ยวเชียนตั้งใจจะนอนกลางวันพักผ่อนให้เพียงพอ ตอนบ่ายอยู่บ้านอ่านหนังสือ วันนี้ก็ถือว่าผ่านไปด้วยดีแล้ว แต่กลับถูกเย่จื่อหยางด่าว่าเป็นหมู เธออยากเถียงแต่ก็นึกคำเถียงไม่ออก พูดเพียงกี่ประโยคเดียวแล้วหันกลับไป

ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา ซ่งเสี่ยวเชียนอยู่กับเย่จื่อหยาง เดินไปรอบ ๆ ชุมชนหลายกิโลเมตร มองไปทางตะวันออกและมองไปทางทิศตะวันตก เธอก็ไม่รู้ว่าเขากําลังมองอะไรอยู่กันแน่ ถามเขา เขาก็ไม่ตอบ ท่าทางลึกลับ

  เมื่อเดินผ่านอุโมงค์ใต้ดิน พบสถานที่ผิดปกติ อุโมงค์ใต้ดินมักจะเป็นสถานที่ที่คนพิการเหล่านั้นขายงานศิลปะเพื่อหาเงิน ตอนนี้เจ้าหน้าที่เทศกิจเข้มงวดมากขึ้น ดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนมาก แต่ก็ยังมีคนฉวยโอกาสที่เจ้าหน้าที่เทศกิจไม่ได้ลาดตระเวนมาที่นี่เพื่อเรียกร้องค่าครองชีพเล็กน้อย

ไม่ใช่เรื่องแปลกเลย แต่เย่จื่อหยางสังเกตเห็นว่าเด็กคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ตาบอดสองข้างกําลังเล่นอยู่ เสื้อผ้าที่เขาสวมเป็นเสื้อผ้าที่เด็กน้อยที่เขาพบบนรถไฟใต้ดินเมื่อวานนี้

   !!