ตอนที่ 2: เสียดาย

ในบาร์ที่เงียบสงบ มีเพียงเสียงดนตรีไพเราะขับกล่อม ซ่งเสี่ยวเชียนนั่งที่บาร์ถือแก้วไวน์ เธอดื่มไวน์ในแก้วรวดเดียว ไม่รู้ว่าดื่มไปกี่แก้วแล้วเธอรู้สึกเมาเล็กน้อยแล้ว เธอวางคางไว้บนมือรู้สึกสับสนเล็กน้อย สมองกำลังคิดเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ และไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

ทันใดนั้น มีคนนั่งบนที่นั่งห่างจากเธอ 2 ที่นั่ง คนๆ นั้นขอวิสกี้แก้วหนึ่งแล้วดื่มรวดเดียว เธอมองเห็นคนๆ นั้นไม่ค่อยชัด แต่เธอรู้สึกว่ารัศมีที่แผ่ออกมาจากร่างกายของเขานั้นทำให้คนรู้สึกว่าไม่ควรเข้าใกล้

ซ่งเสี่ยวเชียนเอาแต่มองคนๆ นั้นด้วยความสงสัย บางทีอาจเป็นเพราะออร่าของเขาที่ไม่เหมือนกับคนอื่นทำให้ซ่งเสี่ยวเชียนเอาแต่จ้องมองใบหน้าด้านข้างของเขา เขาคนนั้นสังเกตเห็นว่า ซ่งเสี่ยวเชียนจ้องมองเขามานานแล้ว แค่เขาไม่แม้แต่จะหันหน้าไปมอง ตั้งหน้าตั้งตาดื่ม ดื่มแก้วแล้วแก้วเล่าต่อ ๆ ไปไม่รู้จบ

เพราะความเมา บางครั้งสายตาของเธอก็พร่ามัวและบางครั้งก็ชัดเจน และเธอก็ไม่ได้ตระหนักว่าการจ้องคนอื่นเช่นนี้เป็นการไม่สุภาพ แต่อีกฝ่ายดูเหมือนจะไม่สนใจที่ถูกเธอจ้องมองมากขนาดนี้ เธอยังคงจ้องมองอย่าเอาเป็นเอาตาย และยังคงดื่มไวน์ของตัวเองอย่างชิวๆ

ปกติ เย่จื่อหยาง มักจะไม่มาที่บาร์ดื่มคนเดียว ถ้าเขาอยู่ในกองทัพเขาจะดื่มให้เมากันไปข้างกับพรรคพวกของเขา ถ้าวันไหนว่างต้องการดื่ม เขาจะชวนเพื่อนสนิทไปดื่มในห้องส่วนตัวพิเศษของโรงแรม เพราะในฐานะของเขาแล้วมันไม่เหมาะที่จะไปปรากฏตัวในที่ที่มีคนพลุกพล่านอย่างบาร์จริงๆ

แต่วันนี้เขามาแล้ว เพราะอยากจะอยู่คนเดียวตามลำพัง ดื่มคนเดียวใช้เวลาขับคิดเรื่องราวต่างๆสักเล็กน้อย ถึงแม้ว่าการทำแบบนี้จะไม่ได้ทำให้เค้ารู้สึกคลายความกังวลแต่อย่างไร แต่อย่างน้อยบางเรื่องก็ไม่สามารถที่จะหลีกหนีได้ตลอดไป

  วันนี้คือวันที่ 18 เดือนกรกฎาคม เป็นวันพิเศษวันหนึ่ง เป็นวันครบรอบการเสียชีวิตของแม่ของเขา แม่ของ เย่จื่อหยาง เสียชีวิตด้วยโรคเมื่อ 1 ปีที่แล้ว แต่ในวันสุดท้ายของแม่ของเขา เขากลับต้องฝึกกำลังกองทัพไม่สามารถอยู่กับแม่ของเขาในวาระสุดท้ายได้

เย่จื่อหยาง เป็นทหารประจำการ, เป็นหัวหน้ากองพลพิเศษในหน่วยระดับกองพลน้อยของภูมิภาคทหารบางแห่ง, และเขามีหน่วยสอดแนมพิเศษมากกว่าสองร้อยหน่วยภายใต้การบังคับบัญชาของเขา ทุก ๆ ปี ทหารเกณฑ์ใหม่หรือทหารผ่านศึกจะถูกโอนไปยังกองพลของเขา งานที่สำคัญที่สุดที่ได้รับมอบหมายจากผู้บังคับบัญชาคือการฝึกหน่วยรบพิเศษให้ดีเพื่อให้ทุกคนเก่งเหมือนเขา

เมื่อแม่ของเขาป่วยหนักมันเป็นช่วงเวลาที่การฝึกของกองพลนั้นเข้มข้นหนักหน่วงจริงจังที่สุดและเมื่อเขากำลังจะเป็นตัวแทนของภูมิภาคทหารในการแข่งขัน เกือบทุกวันเขายืนอยู่ใต้แสงแดดที่ร้อนแผดเผา ตะโกนคำสั่ง ดูการฝึกฝนของผู้คนหลายร้อยคนในสนามฝึกขนาดใหญ่ด้วยสายตาที่เย็นชา

พ่อของเขาโทรมาหลายครั้ง แต่ละครั้งเพื่อขอให้เขาลางานไปหาเยี่ยมแม่ของเขาที่โรงพยาบาล บางทีอาจจะเหลือเวลาไม่มากแล้ว เพราะหมอบอกว่าอาการแย่ลงเรื่อยๆ

ไม่ใช่ว่าไม่มีครูฝึกคนอื่นในกองพลพิเศษ ยกเว้นเขายังมีหัวหน้าฝูงบิน และกัปตันเล็ก พวกเขามีความสามารถที่ยอดเยี่ยมมากในกลุ่มกองกำลังพิเศษนี้ แต่เย่จื่อหยางยังคงต้องการฝึกฝนพวกเขาด้วยตัวเอง นำพวกเขาเข้าร่วมการแข่งขันและชนะการแข่งขันในที่สุด

มันเป็นความล่าช้าเพียงครึ่งเดือนเท่านั้น ทันทีที่จบการแข่งขันลง เย่จื่อหยางรีบไปโรงพยาบาลที่แม่ของเขาอยู่ แต่มันสายเกินไปแล้ว แม่ของเขาได้จากไปแล้วเมื่อคืนนี้ แม้แต่ครั้งสุดท้ายของช่วงชีวิตเขาก็ไม่ได้เห็นแม่ของตัวเองด้วยซ้ำ

พ่อของเขาโกรธมากและไล่ตะเพิดเขาออกจากโรงพยาบาล ต่อจากนี้ต่อไปไม่อยากเห็นแม้แต่เงาของเขา!      เย่จื่อหยาง นั่งอยู่บนม้านั่งนอกโรงพยาบาล จิตใจของเขาว่างเปล่า เขาสูบบุหรี่ทีละม้วนทีละม้วน มือที่ถือบุหรี่ยังคงสั่น แม้ว่าดวงตาของเขาจะชื้นไปด้วยน้ำตา แต่ก็ไม่ได้หลั่งน้ำตาลงสักหยด

ในงานศพครั้งสุดท้าย พ่อของเขายังไม่ได้พูดกับเขาสักคำ และพ่อของเขายังไม่มองหน้าเขาด้วยซ้ำ ในขณะที่คุณปู่ของเย่จื่อหยาง เข้าใจเขาเป็นอย่างดีและจับมือเขาไว้แน่น บอกเขาว่าอย่าคิดมาก ทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนแปลง ไม่มีอะไรคงที่ถาวร           คุณปู่บอกกับเขาว่า แม่ของเขาได้มีความปรารถนาครั้งสุดท้ายเหลือไว้ คือหวังว่าเขารีบแต่งงาน!!