ตอนที่ 3: สุดหล่อ มาคนเดียวเหรอคะ

   ใช่แล้ว เย่จื่อหยางวัย 30 ปียังไม่แต่งงานและไม่มีแฟน ไม่ใช่ว่าเขาไม่ต้องการแต่งงาน แต่มีบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับสถานะทางทหารของเขา

เพราะเขามีความสามารถรอบด้าน ละเอียดรอบคอบ มีความรับผิดชอบ มีผลงานยอดเยี่ยม ผู้บังคับบัญชาจึงเห็นคุณค่าของเขาเสมอ ตราบใดที่งานเล็กหรือใหญ่เหมาะกับเขา ผู้บังคับบัญชาก็จะมอบหมายให้เขา เขามีภาระหน้าที่มากขึ้นและ มีโอกาสทำภาระกิจมากขึ้น ยศก็ขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่อันตรายก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน

ดังนั้นเขาจึงไม่ตกหลุมรักใครง่ายๆและเขาจะไม่ไปดูตัวเพื่อการแต่งงานเด็ดขาด เพราะเขายังไม่สามารถให้อีกฝ่ายรู้สึกถึงความปลอดภัยได้ ขณะที่เขาทำภารกิจชีวิตของเขาจะตกอยู่ในอันตรายตลอดเวลา

คุณปู่มอบแหวนให้เย่จื่อหยาง ซึ่งแม่ของเขาได้ทิ้งไว้ เดิมทีมีไว้สำหรับลูกสะใภ้ในอนาคต แต่จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่ได้ไปเจอแม่ของเขาในวาระสุดท้าย

กลับมาที่กองทัพ ทุกคนรู้เรื่องของเขา ผู้บัญชาการต้องการให้เขาลาหยุดสามเดือนเพื่อให้เขาได้พักผ่อนจัดการเรื่องของตัวเองให้เรียบร้อย แต่เขาปฏิเสธ และเขาก็ไม่หยุดพัก ยังนำกองทหารฝึกตามปกติและปฏิบัติภารกิจตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่เขาซึ่งแต่เดิมเป็นคนพูดน้อยกลับยิ่งเงียบและจริงจังกว่าเดิม

เขาหลีกเลี่ยงเรื่องนี้เป็นเวลาหนึ่งปีและทุกครั้งที่เขาคิดถึงเรื่องนี้เขาจะบังคับตัวเองให้ลืมมัน จากนั้นเขาจะฝึกซ้อมให้มากขึ้น ทำตัวให้ยุ่ง และพยามทำภารกิจเพื่อให้งานสำเร็จลุล่วง และภายใน1ปี เขาก็ได้เลื่อนยศเป็นพันเอก แต่เขาไม่เคยยิ้ม และเย็นชามากกว่าเดิม

คืนนี้ เขาไม่ได้หนีอีกต่อไป เขาหวนนึกถึงความทรงจำทีละนิด ยิ่งกว่านั้น ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นกับแม่ของเขาเมื่อตอนที่เขายังเด็ก เขานึกถึงฉากต่อฉากเหมือนในหนัง ถือแหวนไว้ในมือและเล่นกับมัน นี่เป็นเพียงของที่ระลึกสิ่งเดียวที่แม่ของเขาทิ้งไว้ให้เขา

แม้ว่าแม่ของเขาจะทิ้งอะไรไว้มากมายในบ้านหลังนั้น แต่เขาก็ไม่เคยกลับไปที่บ้านนั้นอีกเลย และสิ่งเดียวที่อยู่กับเขาก็คือแหวนวงนี้

ซ่งเสี่ยวเชียน เฝ้าดูทุกการเคลื่อนไหวของเย่จื่อหยาง แม้ว่าใบหน้าของเขาจะเปลี่ยนไปเล็กน้อย เธอก็ยังสังเกตได้ว่าเขาเศร้ามาก ซ่งเสี่ยวเชียน รู้สึกได้ แม้ว่าใบหน้าของ เย่จื่อหยาง  จะไม่มีร่องรอยของความเศร้าก็ตาม

หนุ่มหล่อผู้ทรงพลังเช่นนี้จะรู้สึกเศร้าใจได้อย่างไร? ซ่งเสี่ยวเชียนเกิดความสนใจมากขึ้น

ซ่งเสี่ยวเชียน คิดที่จะลองไปหยั่งเชิงเปิดบทสนทนากับเขาก่อน และดื่มไวน์อีกสองสามจิบเพื่อเพิ่มความกล้าหาญของตัวเอง เธอยืนขึ้น เลือดของเธอพุ่งไปที่หัวของเธอ และเธอก็มึนหัวมากยิ่งขึ้น เธอเดินโซเซไปที่ด้านหลังของเย่จือหยาง และในที่สุดเธอก็ไม่สามารถคุมร่างกายตัวเองให้ยืนนิ่งได้ และทั้งร่างก็ล้มลงบนตัวของเย่จื่อหยาง

ปฏิกิริยาของเย่จื่อหยาง นั้นรวดเร็วมาก เขายื่นมือออกไปโอบไหล่ของซ่งเสี่ยวเชียน ปล่อยให้เธอจับตัวพยุงที่ยืนนิ่งอย่างช้าๆ ซ่งเสี่ยวเชียน ยิ้มให้เขาแล้วพูดว่า

"ขอบคุณ"

เย่จื่อหยาง ไม่ตอบอะไรเธอ ปล่อยมือที่พยุงเธอออกและดื่มเหล้าของเขาต่อไป ด้วยเหตุการณ์ที่ได้ใกล้ชิดแบบไม่คาดคิด ทำให้ซ่งเสี่ยวเชียน เกิดความกล้าขึ้นเล็กน้อย เธอจึงเริ่มที่จะนั่งข้างๆ เย่จื่อหยาง พยายามที่จะชวนคุย แต่เขาไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับจนซ่งเสี่ยวเชียน รู้สึกว่าคนคนนี้เป็นใบ้?

ช่างเป็นเรื่องที่น่าอายสำหรับเธอในฐานะผู้หญิง เธอรู้สึกโกรธเมื่อเห็นว่าเขาหยิบแก้วเหล้าขึ้นมาจิบ ก่อนที่เขาจะจิบมันอีกครั้ง ซ่งเสี่ยวเชียนจึงคว้าแก้วเหล้าของเขาและเอาส่วนที่เหลือไปดื่ม หลังจากดื่มจนหมด เธอใช้หลังมือเช็ดริมฝีปากอย่างผู้ชนะ แล้วแย่งแหวนจากมืออีกข้างที่เหมือนจะเล่นมานาน

“ดูเหมือนคุณจะชอบแหวนวงนี้มากใช่ไหม เมื่อกี้คุณถือมันอยู่ในมือตลอด แหวนวงนี้คงมีเรื่องราวอะไรซินะ เล่าให้ฉันฟังซิ!”

ขณะที่เธอพูด ซ่งเสี่ยวเชียนก็หันหลัง และเธอและสวมแหวนลงบนนิ้วของตัวเอง พูดด้วยรอยยิ้ม

"คุณดูซิฉันสวมแหวนวงนี้แล้วดูสวยไหม!?"

!!