ตอนที่ 76: ทำได้แต่ช่วยเหลือ

เธอดูเวลาในโทรศัพท์ของเธอ นาทีและวินาทีผ่านไป และห้านาทีผ่านไป เย่จื่อหยางก็ยังไม่ออกมา มีบางอย่างเกิดขึ้นเหรอ? ไม่มีทาง? เขาไม่ใช่เก่งมากหรอ? ไม่ใช่ว่าออกโลงแล้วล้มเหลวเลยนะ?

เธอเงยหน้าขึ้นเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นในอาคารที่อยู่ไม่ไกล จู่ๆ ก็มีเสียงผู้ชายหยาบคายดังมาจากข้างหลังเธอ “เธอเป็นใคร!? มาทำตัวลับๆล่อๆก็ที่นี่ทำอะไร”

ถูกจับได้แล้ว! นี่เป็นความคิดแรกที่เข้ามาหัวของซ่งเสี่ยวเชียนในเวลานั้น จู่ๆ เธอหันกลับมาและเห็นร่างผู้ชายที่มืดๆดำๆ ยืนอยู่ข้างหลังเธอไม่ไกลนัก เขามองดูเธอและทำท่าป้องกันตัว สายตาของเขาดูน่ากลัวเล็กน้อย

"ฉ ฉัน...ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย! ฉันหลงทาง..." ซ่งเสี่ยวเชียนมองไปรอบ ๆ และชี้นิ้วไปรอบ ๆ ชายคนนั้นก้าวไปข้างหน้าสองก้าวดูเหมือนจะสงสัย

  "มากับฉัน!"

เมื่อพูดเช่นนั้น ชายคนนั้นก็ก้าวไปข้างหน้าสองก้าวและจับมือของซ่งเสี่ยวเชียน ปฏิกิริยาตัวสั่นของซ่งเสี่ยวเชียนอยู่ในระดับสูงสุดและเธอก็หลบมือของชายคนนั้นทันที เธอจะปล่อยให้เขาจับเธอได้อย่างไร? นั่นเรียกว่ายอมจำนนฟ้านะ

  ซ่งเสี่ยวเชียนกระโดดขึ้นและวิ่งไปข้างหน้า เธอตะโกนดัง ๆ โดยไม่ได้คิดอะไรว่า "เย่จื่อหยาง คุณแผนของคุณถูกเปิดเผยแล้ว!" จากนั้นเธอก็วิ่งเหมือนแมลงวันไร้หัวเข้าไปในตรอกที่เธอวิ่งได้ด้วยความสับสนอย่างมาก

ในอาคารเย่จื่อหยางกำลังตรวจสอบแต่ละชั้นทีละชั้น เขาเป็นทหารลาดตระเวนพิเศษ เขาเก่งที่สุดในการปกปิดการสืบสวนตัวตนสามชั้นแรกว่างเปล่า และทุกห้องถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่น กองใหญ่ ดูเหมือนว่าไม่มีใครอาศัยอยู่ในนี่มาเป็นเวลานาน

เขาเดินขึ้นไปยังชั้น 4 ต่อ ในเวลานี้เขาได้ยินสิ่งที่ดูเหมือนมีคนคุยกันอยู่ชั้นบน ทั้งเสียงเด็ก เสียงร้องไห้ และผู้ใหญ่คุยกัน เขาหยุดและแอบฟังอย่างเงียบ ๆ

“ใช้เวลาทั้งวันได้เงินมาแค่นี้แล้วยังต้องมาโอ๋แกกินข้าว เงินแค่นี้มันจะไปพอกินข้าวได้ยังไงแกจะทำอะไรกิน! ไม่อยากกินข้าวหรือไงห้ะ?” หลังจากนั้นเป็นเสียงตบตีใครซักคนแล้วเสียงร้องไห้ของเด็กก็ดังขึ้นเรื่อยๆ

เย่จื่อหยางขมวดคิ้วและรีบปีนขึ้นไปบนชั้นสี่อย่างรวดเร็วในสามและสองก้าวโดยไม่ส่งเสียงใดๆ เขาซ่อนตัวอยู่หลังกำแพงและโผล่หัวออกไป ชั้นที่สี่เป็นพื้นกว้างจริงๆ มันไม่เหมือนกับชั้นอื่นๆ พื้นต่างๆ ชั้นล่างแบ่งออกเป็นหลายห้อง และชั้น 4 ก็เหมือนห้องเรียนขนาดใหญ่มากกว่า

จำนวนคนที่อาศัยอยู่ข้างในทำให้เย่จื่อหยางตกตะลึง พวกเขาทั้งหมดเป็นเด็กทั้งชายและหญิง มีอย่างน้อยร้อยกว่าคน คนโตดูอายุสิบห้าหรือสิบหกปี และคนที่อายุน้อยที่สุดเป็นแค่เด็กทารก พวกเขาทั้งหมดต่างเงียบสนิท นั่งนิ่งมองดูชายตรงหน้าที่กำลังทุบตีใครบางคนอยู่

มีเด็กคนหนึ่งถูกเชือกมัดมือไว้ มีชายคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างหน้า กำลังตีเด็กด้วยไม้ ข้างเก็าอี้ที่ชายคนนั้นนั่งอยู่ มีโต๊ะเล็กๆ พร้อมกระเป๋นเงินต่างๆ มากมายนับไม่ถ้วน และยังมีเศษเงิน หนึ่งหยวน สองหยวน ห้าสิบ หนึ่งร้อยหยวน มีหมด

   ด้วยสายตาที่เฉียบคม เขาเห็นกระเป๋าเงินของซ่งเสี่ยวเชียนท่ามกลางกระเป๋าเงินที่วางอยู่บนโต๊ะ

แค่คนเดียวเหรอ? เย่จื่อหยางมองดูทั้งชั้นอย่างละเอียดอีกครั้ง ทันใดนั้น ก็ได้ยินเสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้นชั้นบนและเสียงฝีเท้าที่เดินลงมาชั้นล่าง ในขณะนั้นเสียงของซ่งเสี่ยวเชียนดังขึ้นที่ชั้นล่าง เขาถูกจับได้แล้ว?

เย่จื่อหยางตอบสนองทันทีและหันกลับมาและลงไปชั้นล่าง เขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและคาดกับผู้ชายที่วิ่งลงบันไดเย่จื่อหยางซ่อนตัวอยู่ในห้องบนชั้นสามและแอบมองออกไปนอกหน้าต่างที่ทรุดโทรม เขาเห็นซ่งเสี่ยวเชียนวิ่งไปทางตัน

แต่ในเวลานี้เขาได้ยินเสียงฝีเท้าของผู้คนมากมายที่อยู่ข้างนอกและรีบลงไปชั้นล่าง เย่จื่อหยางหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาอย่างใจเย็นและส่งข้อความไปยังสำนักงานความมั่นคงเพื่อขอให้พวกเขามาในทันที

หลังจากเสียงฝีเท้าข้างนอกจางหายไป เขาก็ค่อยๆเดินขึ้นไปชั้นบน เขารู้ว่าซ่งเสี่ยวเชียนคงจะถูกจับได้ แต่เย่จื่อหยางมั่นใจว่าเขาสามารถช่วยเธอได้โดยไรผมไม่ร่วงสักเส้น

บนชั้นสี่ ยังเหลือคนหนึ่งคอยเฝ้ากลุ่มเด็กๆ เย่จื่อหยางเดินเข้ามาอย่างไม่เกรงกลัว บุคคลนั้นเมื่อเห็นหน้าเย่จื่อหยางก็ตกใจ ไม่เคยเห็นเขามาก่อน และเขาดูไม่เหมือนคนของพวกเขาเลย เขาจึงถามคำถามงี่เง่าว่า “แกเป็นใคร”

เย่จื่อหยางไม่ได้เสวนาไร้สาระกับเขา รีบชกเข้าไปอย่างแรงหนึ่งหมัด โหนกแก็มของชายคนนั้นคงหักไปแล้ว เมื่อคิดถึงหมัดของจื่อหยางซึ่งหนักหลายสิบกิโลกรัม คงไม่หักคงยาก

ชายคนนั้นเจ็บจนนอนลงกับพื้น ปิดหน้าและดิ้นรนทุรนทุลาย และสูญเสียความสามารถในการต้านทานไปในทันที

เย่จื่อหยางรังเกียจคนประเภทนี้ จึงเตะท้องอีกสักครั้ง ทำให้คนนั้นอาเจียนน้ำเปรี้ยวในท้องออกมา

เย่จื่อหยางไม่สนใจแล้วรีบหันไปมองเด็ก ๆ ที่กำลังหวาดกลัวซึ่งกำลังกอดกันอยู่ "อย่ากลัวนะ" หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็แก็เชือกออกจากมือของเด็กที่ยังถูกหมัดอยู่ แล้วดึงเขานั่งลง แล้วหยิบกระเป๋าเงินของซ่งเสี่ยวเชียนขึ้นมา

เขาตรวจสอบอย่างระเอียดอีกครั้งว่ามีอะไรข้างในหายไปหรือป่าว เงินไม่เหลือแล้ว แต่บัตรประจำตัวและข้อมูลยังคงอยู่ เย่จื่อหยางมองไปที่เด็ก ๆ อีกครั้งและพูดว่า "พวกเธอจะเป็นอิสระอีกไม่นาน"

อย่างไรก็ตาม เขาไม่เห็นความหวังในสายตาของเด็กพวกนั้น พวกเขาทั้งหมดเงียบกริบ เขาเห็นสีหน้าและแววตาของความเจ็บปวด ความผิดหวัง และสิ้นหวัง แต่ก็ไม่มีการมองโลกในแง่ดี เขาถอนหายใจ ดูเหมือนว่าสิ่งเหล่านี้ ไม่ใช่ แค่ไม่กี่วันหรือสองวันเด็กก็จะถูกผู้ค้ามนุษย์จับได้

เขาไม่มีคำปลอบโยนและให้กำลังใจมากมายที่จะพูด เนื่องจากเด็ก ๆ เหล่านี้รู้สึกว่าไม่มีความหวัง เขาจึงไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีก เขาหันหลังกลับ และทุกคนก็มองดูเด็ก ๆ ที่ยังคงนอนอยู่ บนพื้นด้วยความเจ็บปวด ผู้คร่ำครวญ

   เด็กที่เพิ่งถูกหมัดมือที่โดนทุบตีเป็นคนแรกที่รีบวิ่งเข้าไป รีบโบกมือเล็กไปมา แต่มีสีหน้าเกลียดชังแล้วทั้งเตะทั้งต่อยคนนั้น ต่อมาก็มีเด็ก ๆ วิ่งเข้ากรูเข้ามาตามๆกัน ผู้ชายที่อยู่บนพื้นอาจกำลังจะตายก็ได้

เมื่อเย่จื่อหยางเดินไปถึงบันไดชั้นล่าง เขาก็เห็นซ่งเสี่ยวเชียนถูกอุ้มกลับมาพร้อมมือของเธอที่ถูกมัดไว้ เมื่อทุกคนเห็นเขา พวกเขาก็หยุดและแสดงท่าทางป้องกัน

ซ่งเสี่ยวเชียนถูกโยนลงพื้นอย่างไม่สนใจ เมื่อเธอเห็นเย่จื่อหยาง เธอก็ตะโกนว่า "พวกมันมีปืน! ระวังตัวด้วย"...

        ในเวลานี้เย่จื่อหยางได้ตั้งใจจะสู้กับพวกมันสองสามคนแล้ว เขาไม่กลัวพวกมันเลยถึงจะมาสักสิบคนก็ไม่หวั่น แต่เย่จื่อหยางไม่มีอาวุธเลย พวกมันจึงดึงมีดออกมาจากกางเกงแล้ววิ่งเข้าใส่เย่จื่อหยาง

เย่จื่อหยางยกหน้าอกขึ้นและหลบไปทีละคน และมีคนสองสามคนถูกเขาเตะออกไปแล้ว ในเวลานี้ซ่งเสี่ยวเชียนลุกขึ้นยืนจากพื้นอย่างสั่นเทาและมีใครไม่รู้ปรากฏตัวออกมาจากที่ไหนสักแห่งแล้วยืนอยู่ข้างๆเธอ ทันใดนั้นเองก็มีดถูกจ่อไว้ที่คอของเธอ

เธอตกใจมากจนตัวแข็งจนไม่กล้ามองกลับไปด้วยซ้ำ เธอกลัวว่ามีดจะคมเกินไป ถ้าเธอขยับ เลือดจะไหลออกมาจากบาดแผลที่คอของเธอ

   !!