ตอนที่ 73: อาย

   "คุณหมายความว่าไง?"

ซ่งเสี่ยวเชียนถามเขาอย่างจริงจัง เย่จื่อหยางหุบปากไม่พูดถึงอีกแล้ว ซ่งเสี่ยวเชียนนิสัยขี้โวยวายแบบเธอ ถ้ามีคนจะลักพาตัวเธอไป คงต้องตะโกนเสียงดังออกมาแน่ ทั้งถนนคงรู้ว่าคนที่จะลักพาตัวเธอไปคือพวกค้ามนุษย์

  เงียบไปสักพัก เย่จื่อหยางก็ถามว่า "ยังโกรธอยู่หรอ"

"ทําไมจะไม่โกรธ!? คุณคิดว่าแค่ไม่กี่คําก็สามารถปลอบฉันได้หรอต้องชดใช้" ซ่งเสี่ยวเชียนเอื้อมยื่นมือไปขอสิ่งของจากเย่จื่อหยาง เขาผลักมือออกแล้วบอกว่าไม่มี ซ่งเสี่ยวเชียนก็กระโจนเข้ามากัดเขา ครั้งนี้เย่จื่อหยางฉลาดขึ้น เขาหลบอย่างไว ทําให้ซ่งเสี่ยวเชียนกัดเพียงว่างเปล่า

  แค่วินาทีเท่านั้น ซ่งเสี่ยวเชียนรู้สึกว่าเธอกับเขาเหมือนคนรักกัน การสัมผัสร่างกายเล็กๆน้อยๆก็ไม่ได้น่าอายเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เธอยังกล้าที่จะกัดเขาด้วย

จากนั้นเธอก็เขิลอายแล้ว ทําไมตอนนี้พวกเขาใกล้ชิดกันขนาดนี้วินาทีต่อมาเธอก็นึกถึงสิ่งที่สําคัญมาก "คุณปู่ของคุณบุกเข้ามาที่บ้านเมื่อวันก่อน"

ทันใดนั้นสีหน้าของเย่จื่อหยางก็เปลี่ยนไป ถามอย่างจริงจังว่า "หมายความว่าอะไร"

ซ่งเสี่ยวเชียนก็เล่าเหตุการณ์ในคืนนั้นและคุณปู่พูดอะไรบางอย่างกับเย่จื่อหยาง เย่จื่อหยางถอนหายใจ "ดูเหมือนว่าคุณปู่จะยังไม่ยอมแพ้นะ เขาอยากบังคับให้ฉันแต่งงานกับผู้หญิงที่เขาพอใจ เข้าใจความหมายของฉันไหม"

"คนที่เขาพอใจ เขาพอใจคนแบบไหนหรอ ผู้หญิงไม่เหมือนกันหมดเหรอ" ในใจของซ่งเสี่ยวเชียนขัดแย้งกันอย่างยิ่ง ถ้าเธอทําให้คุณปู่รู้สึกไม่พอใจแล้วแสดงว่าเธอยังไม่ดีพอ ไม่ดีพอก็หมายความว่าไม่คู่ควรกับเย่จื่อหยาง แบบนี้ในใจมีความสุขได้อย่างไร

"ก็คือการแต่งงานระหว่างสองครอบครัวนําประโยชน์มาสู่ตระกูลเย่" เป็นครั้งแรกที่เย่จื่อหยางได้พูดคุยเรื่องนี้กับซ่งเสี่ยวเชียน สิ่งที่เขาพูดนั้นเป็นธรรมชาติมาก และไม่กลัวที่ซ่งเสี่ยวเชียนจะรู้เหตุผลที่เขาเลือกแต่งงานกับเธอ

ทําไมเย่จื่อหยางไม่กลัวว่าเธอจะรู้ ง่ายมาก เพราะเขาคิดว่านั่นเป็นเพียงตัวตัวเขาในอดีตเท่านั้น แต่ตอนนี้ความคิดของเขาแตกต่างจากเมื่อก่อนแล้ว ไม่จําเป็นต้องยึดติดกับอดีตตลอดเวลา ตอนนี้เป็นสิ่งที่สําคัญที่สุด

"ฮึ่ม ฉันไม่เข้าใจวิธีการเหล่านี้ของคนรวยหรือคนที่มีอํานาจอย่างพวกคุณเลย แต่สิ่งที่ฉันต้องการคือ..." ซ่งเสี่ยวเชียนมองตาของเย่จื่อหยางและทันใดนั้นก็พูดไม่ออก

"เธอต้องการอะไร" เย่จื่อหยางไม่ยอมแพ้และถามต่อ

ซ่งเสี่ยวเชียนหันหน้าไปทางอื่นไม่มองเขาอีก จัดทรงผมแล้วเปลี่ยนเรื่องมาพูดว่า "คุณย่าโทรมาบอกว่าวันชาติอยากให้เรากลับบ้าน จําครั้งที่แล้วที่คุณสัญญากับฉันได้ไหม พวกเรากลับไปเยี่ยมบ้านกันเถอะ"

"ดี" เย่จื่อหยางรับปากอย่างไว ทําให้ซ่งเสี่ยวเชียนประหลาดใจเล็กน้อย แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร รับปากก็พอ หลังจากนั้นก็ออกไปคุยกับเฉียนอ้ายเล่อ หลีกเลี่ยงความอึดอัดนี้

  วันชาติจีนเฉียนอ้ายเล่อที่เป็นอาจารย์มีวันหยุดเจ็ดวัน เจียงจิ่งเฟิงแฮปปี้มาก บอกว่า 7 วันนี้ต้องพาเธอไปเที่ยวทัวร์ทั้งเมืองหลวงเลย เที่ยว 7 วันไม่กลับบ้าน ก็ทำให้ซ่งเสี่ยวเชียนและเย่จื่อหยางได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองเจ็ดวันเต็ม ทุกคนดีใจ

วันแรกของวันชาติจีน เช้าตรู่ เจียงจิ่งเฟิงและเฉียนอ้ายเล่ออกไปก่อนหกโมง ในเวลานั้นซ่งเสี่ยวเชียนยังคงนอนหลับสนิทบนโซฟา จากนั้นเจ็ดโมงเช้าซ่งเสี่ยวเชียนก็ตื่นขึ้นมา บ้านของเธอเงียบมาก ไม่มีเสียงดังของเจียงจิ่งเฟิง เงียบสงบจนเธอรู้สึกไม่ชินเล็กน้อย

   เธอตื่นนอนอย่างสะลึมสะลือมองไปที่โต๊ะอาหาร ไม่มีอาหาร มองตู้เย็นอีกครั้ง มีแต่ขนมปังปิ้งที่ยังหั่นไม่เสร็จ นี่เป็นข้อเสียเดียวของการไม่อยู่บ้านของเจียงจิ่งเฟิง เชฟจากไปแล้ว ซ่งเสี่ยวเชียนจำใจต้องกินมัน

ตอนนี้เย่จื่อหยางก็ออกมาจากห้องนอนแล้ว มองไปที่ห้องนั่งเล่นที่ว่างเปล่า เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่วินาทีต่อมาเขาก็ยิ้มแล้ว ในที่สุดบ้านของเขาก็กลับสู่สภาพเดิมแล้ว น่ายินดีมาก

"งื้อออ!" เสียงร้องของซ่งเสี่ยวเชียนมาจากห้องครัว แม้ว่าจะไม่ดังมาก แต่เย่จื่อหยางก็ยังได้ยิน เขาเดินเข้าไปในห้องครัวอย่างรวดเร็ว ซ่งเสี่ยวเชียนยืนอยู่หน้าเขียง บนเขียงมีขนมปังปิ้งวางอยู่ นิ้วของเธอก็เลือดออก

เย่จื่อหยางหันหลังกลับ รีบไปที่ห้องเพื่อหาชุดปฐมพยาบาล หยิบผ้าฝ้ายออกมา ช่วยเธอทําความสะอาดเลือดบนนิ้วของเธอ แต่แผลนั้นดูเหมือนจะลึกมาก เลือดเช็ดแห้งแล้วไหลออกมาอีก คิ้วของเย่จื่อหยางก็เริ่มขมวดขึ้น

"ไม่ต้องเช็ดแล้ว เอานิ้วเข้าปากดูดเลือดจนหมดเลือดก็ไม่ไหลออกมาแล้ว" ซ่งเสี่ยวเชียนพูดจบ เย่จื่อหยางก็เอานิ้วของเธอใส่ปากเขา ซ่งเสี่ยวเชียนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ "คุณทําอะไร!"

เย่จื่อหยางไม่ได้ตอบ ซ่งเสี่ยวเชียนรู้สึกว่าลิ้นของเขาปัดแผลบนนิ้วของเธอ เธอตัวชาไปทั้งตัว ความรู้สึกนี้แปลกเกินไป รีบดันมือตัวเองกลับ "คุณเป็นบ้าหรือไง"

"ยังอายอยู่เหรอ" เย่จื่อหยางพูดด้วยรอยยิ้ม เช็ดนิ้วของเธอให้สะอาด แล้วหยิบพลาสเตอร์การ์ตูนออกมาติดให้เธออย่างระมัดระวัง

"ใครอายล่ะ" ซ่งเสี่ยวเชียนพึมพําเบา ๆ พอเห็นเขาติดพลาสเตอร์ให้เธอเสร็จเธอก็หยิบมีดขึ้นมาหั่นขนมปังต่อ เย่จื่อหยางคว้ามีดไปทันที "ช่างเถอะ ฉันทำเองดีกว่า แค่เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้ยังทําให้ตัวเองเจ็บได้ ฉันก็นับถือมากแล้ว"

   ซ่งเสี่ยวเชียนยืนอยู่ข้าง ๆ และมองแผ่นพลาสเตอร์ที่มือ แล้วไม่ได้พูดอะไร แล้วมองท่าทางหั่นขนมปังของเขาอีกครั้ง เป็นมืออาชีพมาก ยังกล้าบอกว่าทําอาหารไม่เป็นอีกเหรอ แต่ในเวลาเดียวกัน ก็สังเกตเห็นรอยฟัน 2 แถว ที่หลังมือขวาของเขา ซึ่งดูค่อนข้างลึก และต้องมีเลือดออกแน่นอน

"ใครกัด?"

   เย่จื่อหยางหั่นขนมปังเรียบร้อยแล้ว ไม่สนใจบาดแผลที่มือเขาเลย "เด็กคนนั้นกัด" ใส่ขนมปังลงในเครื่องปิ้งขนมปัง ปรับนาที เย่จื่อหยางล้างมือและเดินออกจากห้องครัว

"เมื่อไหร่จะกลับบ้านคุณ ฉันมีวันหยุดแค่สามวันนะ" ซ่งเสี่ยวเชียนกัดขนมปังที่เพิ่งอบเสร็จและถาม

   เย่จื่อหยางกลับเงียบไปพักหนึ่ง ซ่งเสี่ยวเชียนถามต่อว่า

"คุณเสียใจแล้วไม่ได้นะ ลูกผู้ชายต้องคำไหนคำนั้น ห้ามกลับเด็ดขาด"

"มะรืนป่ะ สองวันนี้ฉันมีธุระ"

   โอเค ในเมื่อเย่จื่อหยางมีความขัดแย้งกับครอบครัวอยู่บ้าง การปฏิเสธกลับบ้านก็เป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ดังนั้นเธอก็ให้เวลาเขาหนึ่งหรือสองวันในการปรับตัว คุณย่าเคยบอกว่าเมื่อก่อนท่านไม่กล้าโทรหาเย่จื่อหยาง ถามว่าเขาจะกลับบ้านไหม

เพราะเย่จื่อหยางจะรู้สึกกังกล ท่านไม่อยากให้เย่จื่อหยางไม่สบายใจ จึงไม่ได้โทรหาเขามาหลายปีแล้ว และปีนี้มีซ่งเสี่ยวเชียน เป็นตัวกลางจึงสะดวกมาก ดังนั้น เธอไม่เพียงแต่ต้องทําตัวเป็นตัวกลางดีเท่านั้น แต่ยังทําให้คุณย่าผิดหวังไม่ได้ มันยากจริง ๆ

   อย่างไรก็ตาม 2 วันที่อยู่บ้านเพียง 2 คน ก็ต้องเผชิญกับคำถามที่จริงจังว่า ใครทำกับข้าว

การทํากับข้าวทําอาหารเป็นเรื่องที่ยุ่งยากมาก เรื่องยุ่งยากใด ๆ ซ่งเสี่ยวเชียนก็เกลียดมาก เย่จื่อหยางเหมือนเจ้าชาย ทําแค่เรื่องของตัวเอง แค่ยื่นมือออกมากินข้าว ซ่งเสี่ยวเชียนอยากให้เขาทํากับข้าวนั้นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้  ดังนั้นเพื่อเติมเต็มท้องน้อยๆ ซ่งเสี่ยวเชียนจึงหยิบตะกร้าขึ้นมา เตรียมออกเดินทางไปยังตลาด 

!!