ตอนที่ 75: คุณติดหนี้ฉัน100หยวน

            เย่จื่อหยางสังเกตมันอย่างละเอียด ดังนั้นจึงไม่มีข้อผิดพลาด เด็กน้อยเล่นซอได้อย่างชำนาญมาก เหมือนว่าเขาเริ่มเรียนรู้มันตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก

"น่าสงสารจัง..." ซ่งเสี่ยวเชียนมองเด็กตาบอดคนนั้นซึ่งอายุน่าจะเพียงสิบสามหรือสิบสี่ปีเท่านั้น แต่ไม่สามารถมองเห็นโลกที่สวยงามใบนี้ แม้ว่าตอนนี้โลกจะปกคลุมไปด้วยหมอกควัน แต่ในบางครั้งก็มีท้องฟ้าเป็นสีฟ้าและเมฆเป็นสีขาว

สำหรับเด็ก นี่เป็นสิ่งที่โหดร้ายมาก เดิมทีซ่งเสี่ยวเชียนเป็นคนที่มีจิตใจดีอยู่แล้ว เธออดไม่ได้ที่จะหยิบกระเป๋าสตางค์ของเย่จื่อหยางออกมา หยิบแบงค์ร้อยหยวนออกมาแล้วยื่นให้เด็กน้อย "เด็กน้อย เอาเงินไปซื้อของอร่อยๆที่อยากกินนะ อย่าอดไว้”

เด็กหยุดเล่นซอ รีบหยิบธนบัตรจากมือของซ่งเสี่ยวเชียน วางไว้ใต้จมูกแล้วดมกลิ่น จากนั้นใช้มือแตะอย่างระมัดระวัง และในที่สุดก็ยิ้ม “ขอบคุณผู้มีน้ำใจ วันนี้งานของผมเสร็จแล้ว ผมสามารถกลับก่อนได้”

เมื่อพูดจบ ก็รีบเก็บสิ่งด้วยความไว หยิบไม้นำทางเดินหนีไป จากไปโดยไม่หันกลับมามอง

ซ่งเสี่ยวเชียนตกตะลึงเล็กน้อยและหันกลับไปมองเย่จื่อหยางด้วยความไม่เชื่อ เย่จื่อหยางหยิบกระเป๋าสตางค์ของเขากลับมาแล้วใส่ไว้ในกระเป๋าของตัวเอง "ในยุคนี้ บางสิ่งบางอย่างไม่ง่ายอย่างที่คิด เธอเป็นหนี้ฉันร้อยหยวน อย่าลืมจ่ายคืนให้ฉันด้วย”

พูดจบ เย่จื่อหยางก็มองไปที่เด็กน้อยและรีบเดินตามออกจากทางเดินใต้ดิน ซ่งเสี่ยวเชียนก็ไม่รอช้า "นี่ พวกเรามีความสัมพันธ์แบบนี้แล้ว คุณยังคิดบัญชีกับฉันอยู่หรอฮ่ะ?"

เย่จื่อหยางยิ้ม รอยยิ้มของเขาช่างสวยงามเป็นพิเศษ และถามว่า "เรามีความสัมพันธ์แบบไหนกัน?"

ซ่งเสี่ยวเชียนเขินเกินกว่าจะมองหน้าเขา เธอก้มหน้าลงแล้วเอามือซางๆผม “ก็ความสัมพันธ์แบบนั้นๆไง คุณยังไม่รู้อีกหรอ ” ซ่งเสี่ยวเชียนรู้สึกว่านิสัยของเธอเองไม่ค่อยจริงจังเท่าไหร่ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่น พวกเขาจะพูดออกมาได้ไหม?

เมื่อเย่จื่อหยางได้ยินคำตอบของเธอ เขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเสียงดังออกมา  น่ารักจริงๆ บางครั้งคำตอบที่ไม่คาดคิดก็ทำให้เขารู้สึกว่ามันแปลกใหม่ เขาเอื้อมมือไปลูบที่หัวของเธอ

ทั้งสองไม่พูดอะไรกันอีก และซ่งเสี่ยวเชียนก็ตระหนักว่าพวกเขากำลังตามเด็กตาบอดอยู่ "เฮ้ ทำไมคุณถึงตามเด็กคนนั้นล่ะ?"

“ยังอยากได้กระเป๋าเงินของเธอไหม?”

“ตามเขาไปจะเจอหรอ?”

บางครั้งเย่จื่อหยางก็คิดว่าซ่งเสี่ยวเชียนโง่ได้น่ารักจริงๆ กล่าวอีกนัยหนึ่งเมื่อเมื่อเขาไปปฏิบัติภารกิจ ผู้คนรอบตัวเขามักจะมีความเข้าใจโดยปริยายกับเขาเสมอ เพียงมองตาครั้งเดียว ทุกคนก็รู้ว่าต้องทำอะไร ตอนนี้เปลี่ยนเป็นซ่งเสี่ยวเชียน เธอเป็นเพียงคนธรรมดา ดังนั้นเธอถึงไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราวแล้วก็ยังไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

เย่จื่อหยางพาซ่งเสี่ยวเชียนออกมาในวันนี้ด้วยเหตุผลง่ายๆ แน่นอนว่าเป็นการปกปิดสายตาของผู้อื่น จากการวิเคราะห์ของเขา จะต้องมีการค้ามนุษย์อยู่ที่นี่ ซึ่งซ่อนอยู่ในใจกลางเมืองหลวงของจักรพรรดิ ช่างใจกล้ามาก

แก๊งนี่น่าจะมีสายลับอยู่ทุกหนทุกแห่ง แก๊งนี้ไม่เพียงแต่ลักพาตัวและค้าเด็กเท่านั้น แต่ยังใช้เด็กโกงและขโมยเพื่อหาเงินด้วย มันมีอำนาจอย่างมาก ร้านค้าเล็ก ๆ ที่อยู่รอบ ๆ อาจถูกข่มขู่หรือติดสินบนจากคนเหล่านั้น เมื่อตำรวจมาสอบปากคำจึงไม่พบอะไร

เขาไม่ได้กลับบ้านมานานแล้วหรือแค่กลับบ้านมาเพื่อเก็บเสื้อผ้าสองสามชิ้นแล้วออกเดินทาง จึงไม่ได้สังเกตอะไรมาก่อน แต่ตอนนี้เมื่อเขาอยู่ที่นี่มากขึ้นเรื่อยๆ เหตุการณ์เหล่านี้จึงเริ่มชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ จนถูกเขาสังเกตเห็น

เย่จื่อหยางเอาแขนของเขาโอบไหล่ของซ่งเสี่ยวเชียนแกล้งทำเป็นว่าพวกเขาเป็นเพียงคู่รักธรรมดาที่ออกเดท ดังนั้นพวกเขาจะไม่ดึงดูดความสนใจของผู้ให้ข้อมูลของแก๊งค์

ซ่งเสี่ยวเชียนบิดไหล่ของเธอและพูดด้วยน้ำเสียงแปลก ๆ "เกิดบ้าอะไรขึ้นกับคุณอีกไหล่ของฉันเป็นที่ที่คุณจะเอาแขนมาวางก็เอามาวางได้หรอ" ขณะเธอพูดก็พยายามจะดึงมือของเขาออก

เย่จื่อหยางเพิ่มกำลังมือของเขากดลงที่ไหล่ของเธอ เด็กที่กำลังเดินนำหน้าเขาไปประมาณ 10 เมตร ทันใดนั้นก็เลี้ยวซ้ายและเข้าไปในซอยเล็ก ๆ เย่จื่อหยางรีบรีบวิ่งตามทันที ครั้งที่แล้วฉันถูกทิ้งไว้โดนเด็กน้อยพวกนั้น ครั้งนี้ต้องตามให้ทัน

“ฉันจะให้โอกาสเธอเป็นสายลับ ฉันจะเข้าไปสำรวจก่อน ถ้ามีข่าวอะไร เธอรีบแจ้งตำรวจแทนฉันได้ไหม” ขณะที่เดินเย่จื่อหยางเดินไปก็พูดไป ซ่งเสี่ยวเชียวรู้สึกสนใจมาก มันเรื่องที่ดีไง

ซ่งเสี่ยวเชียนถูกเขาพาวิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เธอทำได้เพียงวิ่งแล้ว ขาสั้นของเธอจะสามารถเปรียบกับขายาวของเย่จื่อหยาง

   อย่างไรก็ตาม เธอนับถือเด็กน้อยที่อยู่ข้างหน้าจริงๆ ตามองไม่เห็น แต่เดินราวกับเดินบนพื้นเรียบ เลี้ยวซ้ายขวาแต่ไม่ได้สัมผัสอะไรเลย เด็กคนนั้นคงไม่ใช่แกล้งตาบอดหรอกนะ?

อาคารที่รายล้อมด้วยตรอกเหล่านี้ล้วนแต่เป็นบ้านเก่าที่ยังไม่รื้อถอน สูงเพียง 5-6 ชั้น ดูเก่ามาก ตึกบางหลังก็ว่างเปล่าไปหมด ผู้คนถูกย้ายออกไปพักสถานที่ใหม่หมด แต่ก็มีคนต่างถิ่นหนุ่มสาวบ้างที่มาพักแถวนี้ เพราะค่าเช่าถูก

ท้ายที่สุดแล้วเหลือเพียงอาคารที่ว่างเปล่า ในเมืองหลวงของจักรพรรดิที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว พวกเขาเป็นคนเดียวที่ใช้ชีวิตสบาย ๆ ทุกวัน พวกเขาสบายใจกว่าใคร ๆ แต่พวกเขารู้สึกเหงามากกว่าใคร ๆ

เลี้ยวซ้ายแล้วลี้ยวขวา เย่จื่อหยางก็เดินตามไปอย่างติดๆ แต่ซ่งเสี่ยวเชียนเริ่มงงแล้ว หากให้เดินออกไปออกไปข้างนอกคนเดียวเธอคงจะหลงทางอย่างแน่นอน

ในที่สุด หลังจากเดินไปมากกว่าสิบนาทีในตรอกซอกที่คดเคี้ยวเหล่านี้ เด็กที่อยู่ข้างหน้าก็เดินเข้าไปในอาคารเก่าหลังหนึ่ง เย่จือหยางหยุดที่ด้านล่างของอาคาร มองขึ้นไปที่อาคารทั้งหมด มีหกชั้น หน้าต่างสี่บาน พื้นพื้นที่ค่อนข้างใหญ่

เย่จื่อหยางพาซ่งเสี่ยวเชียนมาหลบอยู่ที่มุมหนึ่ง มีคนเดินบนถนนที่นี่ไม่มากนัก "อย่าไปไหน อยู่แค่ที่นี่ ฉันจะเข้าไปดูก่อน หากไม่มีการเคลื่อนไหวภายในห้านาที จำไว้ ให้แจ้งตำรวจ เธอรู้จักที่อยู่ที่นี่ไหม ?"

ซ่งเสี่ยวเชียนพยักหน้าและพูดติดตลกว่า "ทำไมฉันรู้สึกเหมือนคุณกำลังแสดงละครอยู่เลยล่ะ"

เย่จื่อหยางยิ้มและไม่ตอบ อธิบายอย่างละเอียดอีกครั้ง ไม่ว่ายังไงซ่งเสี่ยวเชียวก็ไม่ใช่สมาชิกในทีมที่ได้รับการฝึกฝนมา เธอจะกังวลและลืมสิ่งต่าง ๆ เมื่อเธอกังวล เขาต้องอธิบายอีกครั้งและอีกครั้ง หลังจากนั้นสำรวจไปรอบ ๆ เดินเข้าไปในอาคารอย่างเงียบ ๆ

ซ่งเสี่ยวเชียนรออยู่ข้างนอกคนเดียว เธอปาดเหงื่อจากหน้าผากแล้วเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าเหนือช่องว่าง ทันใดนั้นสภาพแวดล้อมก็เงียบสงบมาก เธอหายใจเข้าลึก ๆ สองสามครั้งราวกับว่าเธอได้ยินเสียงเต้นของหัวใจตัวเองด้วยซ้ำ

นี่เป็นครั้งที่สองที่เธอถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพัง แม้ว่าคราวนี้จะเป็นเรื่องสำคัญ และเธอก็รู้ว่าถ้าเข้าไปกับเขาก็ช่วยอะไรไม่ได้ สิ่งที่เธอช่วยได้ก็คือการอยู่ตรงนี้ และมันเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด แต่เธออยู่คนเดียวที่นี่ในลักษณะนี้ ตรอกที่เงียบสงัดแม้จะเป็นเวลากลางวันแสกๆ แต่เธอก็ยังหวาดกลัว

   !!