ตอนที่ 77: แค่100หยวนก็ไม่ให้ฉัน

"หยุดแกเป็นใครมาจากไหน บอกชื่อมา มาก่อกวนธุรกิจของพวกเราเพื่ออะไรกันแน่"

ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังซ่งเสี่ยวเชียนตะโกน ตอนนี้เย่จื่อหยางมองเห็นมีดที่คอของซ่งเสี่ยวเชียน พวกคนเหล่านี้ต้องการเอาซ่งเสี่ยวเชียนมาข่มขู่เขา ไม่เจียมกระลาหัว

  มือของเย่จื่อหยางกําลังจับปกคอของอีกคนคนหนึ่งอยู่ เขาหยุดชั่วขณะแล้วปล่อยออก ชายคนนั้นล้มลงกับพื้นทันทีด้วยสีหน้าทุลักทุเล เขายืนตัวตรงและมองคนที่อยู่ข้างหลังซ่งเสี่ยวเชียน

เขายึดตัวเองไว้ข้างหลังซ่งเสี่ยวเชียน เผยให้เห็นดวงตาคู่หนึ่งที่ขี้ขลาด เย่จื่อหยางเยาะเย้ยว่า "ฉันไม่ใช่คนที่เดินผ่านไปมา ฉันแค่มาเอากระเป๋าเงินของภรรยาของฉันคืน ตอนนี้ฉันเจอแล้ว ปล่อยเธอไป ฉันก็ปล่อยพวกแกไป"

เย่จื่อหยางยกประเป๋าเงินในมือของตัวเองขึ้นแล้วส่ายไปส่ายมา

คนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เย่จื่อหยาง จู่ ๆ ก็หยิบปืนพกออกมาจากเอว บรรจุกระสุน หันหน้าไปทางขมับของเย่จื่อหยาง "ถุย!" คิดว่าฉันเป็นคนโง่หรือไง ยกมือขึ้น ไม่งั้นฉันจะยิงให้หัวแกกระจุยแน่ต้าหู่ ไอ้พวกนี้มันต้องเป็นคนที่ตํารวจส่งมาแน่ ๆ พวกเรารีบไปเอาเด็กชั้นบนกลุ่มนั้นออกไปดีกว่า!"

หลังจากผู้ชายที่ถูกเรียกว่าต้าหู่ได้ยิน มีดที่ถืออยู่ในมือก็ลงแรงมากขึ้น อยากจะพาซ่งเสี่ยวเชียนขึ้นไปชั้นบนด้วย ซ่งเสี่ยวเชียนแค่รู้สึกเจ็บคอและรู้สึกว่ามีอะไรไหลออกมาจากคอ เธอก็ไม่กล้าก้มหัว แค่ขมวดคิ้วแล้วมองเย่จื่อหยาง

เย่จื่อหยางรู้สึกว่าเลือดที่คอของซ่งเสี่ยวเชียนนั้นเกะกะตาเล็กน้อย ไม่ควรพูดอะไรกับคนเหล่านี้เลย เขากำหมัดแน่น ลงมืออย่างรวดเร็ว คว้าปืนพกจากมือของคนข้าง ๆ ที่ไม่ทันตั้งตัว

หลังจากนั้น ในสองวินาที เย่จื่อหยางเล็งปืนไปที่ไหล่ของชายที่อยู่ข้างหลังซ่งเสี่ยวเชียน แม้ว่าจะเปิดเผยออกมาเพียงเล็กน้อย แต่เขาก็มั่นใจว่าสามารถยิงได้ และเหนี่ยวไกอย่างยิงอย่างไม่ลังเล

ซ่งเสี่ยวเชียนแค่รู้สึกว่ามีลมแรงพัดผ่านหูเธอ เธอตกใจจนตัวสั่น แต่ความดันที่คอหายไปทันที เธอเอื้อมมือไปสัมผัสที่คอ ปลายนิ้วเปื้อนเลือดเล็กน้อย มีดเล่มนั้นคมมาก

   ขณะที่เธอยังเหม่อลอยอยู่ เธอก็ถูกดึงเข้าสู่อ้อมกอดที่อบอุ่นแล้ว หลังจากเย่จื่อหยางยิงปืน เขาก็รีบจัดการคนที่อยู่ข้างเขาให้เรียบร้อย แล้วก้าวไปข้างหน้ากอดซ่งเสี่ยวเชียนไว้ ทําให้เธอบาดเจ็บแล้ว ตอนนี้เย่จื่อหยางโกรธมาก

ปฏิกิริยาแรกของซ่งเสี่ยวเชียนคือจับมุมเสื้อของเย่จื่อหยางไว้ และไม่อยากออกห่างจากเขาแม้แต่ครึ่งเมตร หันไปมองคนที่เพิ่งจับตัวเธอเป็นตัวประกัน เอามือกุมไหล่และล้มลงบนพื้น บนพื้นยังมีคราบเลือดสีแดง

"ให้ฉันดูแผลหน่อย"เย่จื่อหยางให้เธอเงยหน้าขึ้น ไม่ลึกมากเพียงแค่มีดคมตัดผิวหนังและเนื้อมันดูน่ากลัวเล็กน้อยและมีเลือดออก แต่ตอนนี้เลือดแข็งตัวแล้ว

ซ่งเสี่ยวเชียนยังตกใจอยู่ มือของเธอยังถูกมัดด้วยเชือก ทําได้แค่กัดที่แขนเขาอย่างแรงเท่านั้น "ถ้ากระสุนเอียงไปอีกนิดหน่อย คนที่ถูกยิงก็คือหัวของฉันแล้ว คุณให้ฉันเตรียมตัวก่อนได้ไหมเพื่อให้ฉันมีเวลาเอียง!"

"ฉันมั่นใจ" เย่จื่อหยางยิ้มอย่างมั่นใจ ซ่งเสี่ยวเชียนยังคงรู้สึกไม่สบายใจและกัดเขาอีกครั้ง "แน่ใจแล้วยังไง" ถ้าเกิดพลาดจะทํายังไง"

"สิ่งที่ไม่มีวันเกิดขึ้น พวกเราจะคุยกันไปทำไม!" เย่จื่อหยางพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น หยิบกระดาษทิชชู่ออกมาเช็ดเลือดที่คอของเธอออก ซ่งเสี่ยวเชียนรู้สึกว่าบาดแผลที่คอเจ็บและก็บอกเขาว่าอย่าทําเลย

  เย่จื่อหยางหยิบมีดเล็ก ๆ จากบนพื้นขึ้นมาและแก้เชือกที่ผูกติดกับข้อมือของเธอ เธอขยับข้อมือไปครู่หนึ่ง เกือบจะเลือดไม่ไหลแล้ว

  แล้วยื่นมือซ้ายของเธอออกมา ปลายนิ้วของนิ้วกลางยังมีพลาสเตอร์ติดอยู่ พูดอย่างจนใจว่า "ดูเหมือนว่าวันนี้จะถูกลิขิตให้ฉันตกอยู่ในภัยพิบัติเลือด ถ้ามียาเสียใจขาย ตีจนตายวันนี้ฉันก็ไม่ออกมาข้างนอก!"

ไม่นานหลังจากนั้น พวกตํารวจก็มาถึง เย่จื่อหยางดูนาฬิกาใช้เวลามากกว่า 20 นาที ความต้องการที่เข้มงวดของเขาก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง แม้ว่าตํารวจเหล่านี้จะไม่ได้อยู่ในความดูแลของเขา แต่เขาเป็นเพื่อนกับผู้อํานวยการสํานักความมั่นคง จะช่วยเขาสั่งสอนลูกน้องของเขา ไม่ใช่เรื่องใหญ่

เย่จื่อหยางด่าตํารวจเหล่านั้น ซ่งเสี่ยวเชียนซ่อนตัวอยู่ข้างหลังเขา นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นคนกล้าด่าเจ้าหน้าที่ตํารวจ จะอวดเก่งมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว

หลังจากด่าเสร็จ เจ้าหน้าที่ตํารวจได้รับอบรมเสร็จเรียนร้อยแล้ว จากนั้นก็ปฏิบัติตามคําสั่งของเย่จื่อหยาง หลายคนที่นอนอยู่บนพื้นก็ถูกจับเพื่อรอการพิจารณาคดี ในขณะที่ชั้นบนยังมีเด็กกําพร้านับไม่ถ้วนรอความช่วยเหลือจากพวกเขา

  เย่จื่อหยางพาซ่งเสี่ยวเชียนออกจากซอยที่ขยายไปทั้งสี่ด้านนี้ ตรงกลางไม่มีถนนอ้อม ไม่มีซอยเลี้ยวแปลกๆ แค่เลี้ยวซ้ายก็ออกมาได้แล้ว เขาขับรถตำรวจตามใจชอบ แล้วขับไปโรงพยาบาล แผลที่คอของซ่งเสี่ยวเชียนยังต้องจัดการให้ดีไม่งั้นเป็นแผลเป็นจะไม่สวย

หลังจากออกจากโรงพยาบาล ซ่งเสี่ยวเชียนก็มีผ้าก๊อซเพิ่มขึ้นที่คอ เธอเอาโทรศัพท์มาดูแล้วดูอีก ผ้าก๊อซนั้นอย่าเกะกะตามากจริง ๆ

คุณหมอบอกว่าสองสามวันนี้ห้ามกินซีอิ๊ว พริกก็กินไม่ได้ ของทอดก็ให้กินน้อยลง เพราะแผลอาจอักเสบ เน้นอาหารเบาๆ เป็นหลักถึงจะรับประกันได้ว่าจะไม่มีแผลเป็น

   ซ่งเสี่ยวเชียนตอบไปว่า กินอะไรไม่ได้เลย เป็นเทพเจ้าหรือยังไง อาหารจีนนอกจากทอดแล้วยังมีอะไรกินได้อีก ให้เธอกินโจ๊กทุกวัน งั้นเธอเป็นแม่ชีเถอะ

เย่จื่อหยางเห็นเธอโต้แย้งก็รู้สึกตลก ก่อนหน้านี้ที่เขาเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล เขาใช้ชีวิตแบบนั้นไม่ใช่เหรอ ซ่งเสี่ยวเชียนเขาแม้แต่เนื้อก็ไม่ให้เขากิน

เย่จื่อหยางคืนกระเป๋าเงินของซ่งเสี่ยวเชียนให้เธอแล้ว "ดูสิว่ามีอะไรหายไปไหม"

ซ่งเสี่ยวเชียนเห็นกระเป๋าสตางค์สุดที่รักของเธอในใจก็ดีใจแล้ว เปิดดูด้วยรอยยิ้ม ของสําคัญไม่ได้หายไปแม้แต่ชิ้นเดียว แต่เธอกลับพูดว่า "ขาดไปห้าร้อยหยวน คุณคืนฉันมา"

เย่จื่อหยางยิ้ม เดินไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ "ฝันไปเถอะ ฉันต้องลำบากลำบนเพื่อช่วยเธอเอากระเป๋าเงินคืนมาแล้วฉันยังต้องให้เงินเธออีกหรอ"

"อย่างน้อยก็ช่วยฉันลดความสูญเสียหน่อยสิ ชดเชยให้ฉันเป็นร้อยหยวนน่ะ" ซ่งเสี่ยวเชียนรีบวิ่งไปข้างหน้าเขา กะพริบตาให้เขา มือข้างหนึ่งลูบหน้าอกของเขา ใช้แผนสาวงามหน่อย

เย่จื่อหยางส่ายหัว "เธอยังติดหนี้ฉันอยู่หนึ่งร้อยนะ เมื่อไหร่จะคืนล่ะ" พูดเสร็จก็เร่งฝีเท้าเดินไปข้างหน้า ซ่งเสี่ยวเชียนยืนกระทืบเท้าอยู่ที่เดิม มองตามแผ่นหลังของเขาแล้วกัดฟัน  "คนขี้งก! แค่ร้อยหยวนก็ไม่ให้ฉัน!"

พอกลับถึงบ้านก็กลางคืนแล้ว ซ่งเสี่ยวเชียนนอนอยู่บนโซฟาไม่ขยับ แล้วพูดว่า "ตอนนี้ฉันบาดเจ็บนะ มือของฉันก็บาดเจ็บแล้ว จับน้ำไม่ได้ มื้อเย็นคุณหาวิธีเองนะ"

   ครั้งนี้เย่จื่อหยางไม่ได้ปฏิเสธหรือคัดค้าน แต่ให้ซ่งเสี่ยวเชียนได้ชิมอาหารที่เขาทําเป็นครั้งแรก เดิมทีทั้งโต๊ะเป็นอาหารเจ ซ่งเสี่ยวเชียนขอร้องเขาอยู่นาน เย่จื่อหยางถูกเธอทั้งดึงและร้อง จนทนไม่ไหวจริง ๆ จึงผัดเนื้อพริกเขียวจานหนึ่ง

  !!