ตอนที่ 4: จดทะเบียนแล้ว

เย่จื่อหยาง ขมวดคิ้วและเอื้อมมือไปเอาแหวนกลับมา แต่ ซ่งเสี่ยวเชียนกลับมีทีท่าจะหนีไป เธอเดินออกไปไม่กี่ก้าวโดยลืมไปว่าตัวเองเพิ่งดื่มแอลกอฮอล์สุดแรง  เธอเริ่มเวียนหัวอีกครั้ง      เย่จื่อหยางเดินเข้าไปหาเธอ ทีละก้าวทีละก้าวแล้วจับมือเธอเตรียมจะถอดแหวนออก

ซ่งเสี่ยวเชียนยังอยู่ในอาการมึนหัวแต่ก็ไม่ยอมให้เขาถอดแหวนออกไปง่ายๆ ดังนั้นเธอจึงกำมือแน่น เย่จื่อหยางบีบข้อมือเธอแน่นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงออกคำสั่ง

"ปล่อย!"

   "อ่า คุณไม่ได้เป็นใบ้นี่เอง"

ซ่งเสี่ยวเชียนโกรธมากที่เขาไม่มีปฏิกิริยาต่อเธอเมื่อกี้นี้ ประกอบกับความล้มเหลวในการดูตัวเมื่อตอนกลางวัน และสิ่งที่แม่ของเธอพูดกับเธอ เธอพูดเสียงดังแบบไม่ได้สติว่า

"ตอนนี้แหวนของคุณสวมอยู่ในนิ้วของฉันแล้ว ฉันก็คือภรรยาของคุณ!”

เดิมที เย่จื่อหยาง ไม่ควรจะถือคำพูดไร้สาระจากคนเมา แต่เมื่อเห็นแหวนบนมือของซ่งเสี่ยวเชียน ทำให้นึกถึงสิ่งที่แม่ของเขาพูดกับเขาเมื่อปีที่แล้ว แหวนวงนี้มีแค่ภรรยาของลูกเท่านั้นที่จะสามารถใส่มันได้!

เขาไม่ได้เชื่อโชคลาง ไม่เชื่อโชคลางแม้สักนิดเลย แต่วันนี้ในวันครบรอบการเสียชีวิตของแม่ของเขา มีหญิงสาวจากไหนไม่รู้คนหนึ่งสวมแหวนที่แม่ของเขามอบให้อย่างอธิบายไม่ได้ มันทำให้เขาอดคิดไม่ได้?

ซ่งเสี่ยวเชียนพยายามประคองหน้าผากของตัวเองยืดขึ้น เธอเวียนหัวรู้สึกเหมือนโลกหมุนรอบตัวเธอ ดูเหมือนว่าจะเกิดจากการตะโกนสองครั้งเมื่อกี้ วันนี้เธอดื่มมากเกินไปจริงๆ ทั้งร่างเริ่มจะควบคุมไม่ได้เดินเซไปเซมาสะดุดไปรอบ ๆ เธอทำได้เพียงจับมือของเย่จื่อหยาง ไว้แน่น จากนั้นเธอสติเธอก็ดับวูบไป

ซ่งเสี่ยวเชียนตื่นขึ้นมาจากเตียงด้วยความงุนงง มันเป็นเวลากลางวันแล้ว พระอาทิตย์ส่องเข้ามาทางหน้าต่าง เธอปวดหัวเป็นมาก ดวงตาของเธอถูกสาดส่องด้วยแสงแดดจนลืมตาไม่ได้ เธอกลิ้งตัวไปบนเตียง หลายครั้งแล้ว จู่ๆ ก็รู้เกิดความสงสัยเกิดอะไรขึ้นกับบ้านของเธอ ที่บ้านมีเตียงขนาดใหญ่ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?เธอจำได้ว่ามีเพียงเตียงเล็กๆ ในห้องของเธอ เธอกลิ้งกลับไปแล้วก็กลิ้งกลับมา

ทันใดนั้นเธอก็ลืมตาขึ้น ทุกอย่างที่ไม่คุ้นเคยอยู่ต่อหน้าต่อตาเธอ หน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานขนาดใหญ่ทำให้เธอเห็นว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน เธอมองเห็นหลังคาของอาคารสูงด้านนอก อย่างน้อยๆห้องที่เธออยู่คงจะอยู่สักชั้นสามสิบขึ้นไป

เธอลุกขึ้นนั่งทันที สำรวจตัวเองก่อนเป็นอันดับแรก ตอนนี้กำลังสวมเสื้อคลุมอาบน้ำของโรงแรม แต่ข้างในไม่ได้ใส่อะไรอยู่เลย! เธอเบิกต้ากว้าง และกรี๊ดร้องอย่างบ้าคลั่ง สักพัก คิดว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกันแน่? หรือว่า? มันจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะเธอไม่รู้สึกอะไรเลย?   

เธอกระโดดลงจากเตียงรีบอยากหาเสื้อผ้าของตัวเอง แต่สังเกตเห็นโน้ตสีขาวบนโต๊ะข้างเตียงจึงรีบหยิบออกมาอ่าน แม้ว่าลายมือจะยุกหยิกไปบ้าง แต่ก็เป็นเพียงประโยคง่ายๆ ที่ทำให้ซ่งเสี่ยวเชียนตกใจจนตัวสั่น

'ใบทะเบียนสมรสรับแล้ว รหัสผ่านบัตรเคดิคคือวันเกิดของคุณ ฉันกำลังปฏิบัติภารกิจชั่วคราว รอฉัน...'

ซ่งเสี่ยวเชียนรีบไปที่ลิ้นชัก และมีสองสิ่งของในนั้นคือบัตรเครดิตและสมุดสีแดง... หัวใจของเธอกำลังจะหลุดออกมา เธอหยิบสมุดสีแดงออกมาแล้วมองใกล้ ๆ ใช่จริง ๆ ทะเบียนสมรสใช้เวลาแค่หนึ่งคืน เธอแต่งงานแล้ว...มีอะไรน่าตื่นเต้นไปกว่านี้อีกไหม?

ซ่งเสี่ยวเชียนพยายามประติดประต่อเรื่องราวเมื่อคืนทั้งหมด เธอด่าคนอื่น เธอทำลายสิ่งของ แต่สุดท้ายเธอก็โทษตัวเองที่พูดไม่รู้จักคิด และตบหน้าตัวเอง 2-3 ครั้ง ทำไมเธอกล้าขนาดนี้? ทำไมเธอถึงบอกว่าสวมแหวนของเขาคือภรรยาของเขา?

ตอนนี้เขาคิดเป็นจริงเป็นจังแล้ว เธอกลายเป็นภรรยาของเขาจริงๆแล้ว ทะเบียนสมรสก็แล้ว เป็นแบบนี้เธอยังจะปฏิเสธได้ไหม?

ซ่งเสี่ยวเชียนอยากด่าเย่จื่อหยาง ทำไมถึงคิดเป็นตุเป็นตะว่าที่เธอพูดเป็นเรื่องจริง? คิดว่าเป็นแค่คำพูดล่อเล่นไม่ได้เหรอ? คิดว่าเป็นคำพูดไร้สาระของคนเมาไม่ได้เหรอ? งั้นถ้าเมื่อคืนเธอพูดว่าถ้าต้องการแหวนให้ตัดนิ้วเธอออก งั้นแบบนี้เย่จื่อหยางจะตัดมันออกจริง ๆ เหรอ?

  หลังจากระบายออกไป ซ่งเสี่ยวเชียน ก็ล้มลงบนเตียงอย่างช่วยไม่ได้ ตอนนี้มีคนหมัดมือชกเธอแล้ว ชีวิตเธอมีทะเบียนสมรสเพิ่มมาหนึ่งใบ คิดในแง่ดี? อย่างน้อยก็เทศกาลฤดูใบไม้ผลิปีหน้า เธอก็จะมีแฟนพากลับบ้านได้... ในใจเธอกลับรู้สึกสับสนจนทำอะไรไม่ถูก